ارزش بعضی از دوستی‌ها بر خلاف های و هوی زیاد خیلی کمه. دو نفر وقتی که با هم دوست می‌شن ممکنه که خیلی از هم خوششون بیاد. اون اوایل کلی قربون صدقه هم می‌رن و کلی با هم خوش می‌گذرونن. اگه از دو جنس مخالف باشن، که دیگه نور علی نور میشه. اگه تو اینترنت هم باشن که دیگه باید قربونی بدن. تا دیر وقت با هم چت می‌کنن و هندونه زیر بغل هم می‌ذارن. کلی به هم وعده وعید می‌دن و به عالمه فدات شم حواله هم می‌کنن. اما وقتی دستاشون جلوی هم رو شد، وقتی بی‌ریا شدن، دیگه جذابیتی هم واسه هم ندارن. یه خورده دیگه که بگذره، تره هم واسه طرف خورد نمی‌کنن. ممکنه گاه گداری یه احوالی از هم بپرسن، اما فقط وقتی که به کمک احتیاج دارن. همه اینا ممکنه به خاطر در دسترس بودن در یک زمان اشتباه شروع بشه و با در دسترس نبودن در یک زمان اشتباه بعدی تموم بشه. کلاً ارزش دوستی‌ها در یک کلمه خلاصه میشه تازگی. بی‌خود نیست که می‌گن نو که اومد به بازار، کهنه میشه دل آزار. اون کسی توی دوستی‌هاش همیشه مؤفقه که با سیاست، همیشه یه گوشه ناشناخته از خودش رو حفظ کنه.