چند وقته که میخوام اینا رو بنویسم. ولی هر بار به یه دلیلی نمی‌شه. یا یادم میره یا این که میرم تو این فکر که نکنه این نوشته خیلی حدری شده و بی‌خیالش می‌شم. اما امروز یه چیزی پیدا کردم بین وبلاگ‌ها که نشد ننویسم. خیلی وقت پیش‌ها وقتی که داشتم بین وبلاگ‌های خارجی گشت و گذار می‌کردم به وبلاگ‌هایی برخوردم که مربوط بود به دولتمردان اون کشورها. خواننده‌ها و وبلاگ‌نویس‌های دیگه به راحتی درباره نوشته‌های اونها اظهار نظر می‌کردن و انتقاد یه جورایی رو در رو بود. پیش خودم فکر کردم که اگه بعضی از افرادی که حالا تو رده‌های بالای قدرت هستن و کمی هم ذوق دارن چقدر خوبه که یه وبلاگ داشته باشن. حداقلش اینه که نشون دادن از برخورد مستقیم با مردمی که مثلاً نماینده‌شون هستن ابا ندارن. باور کنین حتی اگه نظرخواهی وبلاگشون پر از فحش بشه، بیشتر به نفعشونه تا این که از مردم فاصله بگیرن و با این کارها گوش‌هاشون رو هم ببندن. حداقل تأثیری که داره شاید به درد این بخوره که وبلاگشون مثل یه روابط عمومی عمل کرده. نظراتشون رو درباره اتفاقات روزمره ابراز کنن و همدیگر رو به نقد بکشن یا از نظرات خودشون دفاع کنن. به هر حال امروز بطور تقریباً اتفاقی برخوردم به یه وبلاگی که مربوط بود به فردی از رده‌های بالای دولت ایران. برام جالب بود که این فرد حداقل این قدر روشن فکر میکنه که حاضره نظراتش رو بی‌واسطه با مخاطب‌ها در میون بذاره. امیدوارم که روز به روز به انواع و اقسام این افراد اضافه بشه تا حداقل حضورشون رو از جاهایی به جز اخبار و جراید احساس کنیم. فعلاً از این وبلاگ و آدرسش اسم نمی‌برم، چون هنوز در حال تکمیل طراحی هست و مطلبی هم توش نوشته نشده اما فکر کنم به زودی شاهد اولین پست یک دولتمرد ایرانی در وبلاگستان باشیم. عملی که شاید به ظاهر کم‌اهمیت باشه، اما قطعاً نتایج بزرگی رو به همراه خواهد داشت. منتظر می‌مونیم تا ببینیم اولین وبلاگ از نوع دولتی در ایران چه جور وبلاگیه…