آن که یافت می‌نشود، آنم آرزوست!

5 دیدگاه دربارهٔ «آن که یافت می‌نشود، آنم آرزوست!;

1. خب شما که قبول میشین قربان !

   پاسخ

2. سلام
   هر آزمایشگاهی موش برای آزمایش داره و هر شهر بازی وسیله ای برای بازی.
   حالا ما، هم موش آزمایشگاهی هستیم و هم …

   پاسخ

3. می‌بخشید که یه مطلب بی‌ربط رو این جا می‌نویسم ولی دیشب یه خبر از رادیو شنیدم در این مورد که سازمان ثبت اسناد و املاک تصمیم گرفته امکانات ثبت الکترونیک رو در اختیار مردم بذاره که شامل امکانات جستجو در مورد سوابق ثبت و اشخاص ممنوع‌المعامله است. در ضمن مثل اینکه فرم‌های ثبت نام هم بصورت online در اختیار قرار داده شده که متأسفانه به علت عدم وجود امکانات امضای الکترونیک در ایران هنوز هم باید بعد از پر کردن این فرم‌ها پرینتشون کرد و به همراه همین به اصطلاح hard copyها به دفتر ثبت مراجعه کرد. حقیقتش می‌خواستم بدونم تو می‌دونی چقدر شرایط برای برقراری سلسله مراتب PKI توی ایران مهیاست و چه کارهایی در این زمینه صورت گرفته؟ اصلا آیا امیدی هست که ما هم در آینده‌ی نزدیک بتونیم از امکان استفاده از امضای الکترونیک توی ایران برخوردار بشیم؟
   نیما: در زمینه امضای الکترونیک بحث‌ها و وعده‌های زیادی داده شده تا حالا. نمونه‌اش این اخبار:
   ا- دغدغه‌هایی برای سال جدید- فروردین ۱۳۸۵
   http://www.ictna.ir/note/archives/004395.html
   ۲- الکترونیک علیه سنت- اردیبهشت ۱۳۸۲
   http://www2.hamshahri.net/hamnews/1382/820207/econom/report.htm
   ۳- سازمان‌های الکترونیک، حیات الکترونیک- خرداد ۱۳۸۴
   http://www.imi.ir/tadbir/tadbir-145/reports-145/2.asp
   ۴- مصاحبه با نصرالله جهانگرد- تیر ۱۳۸۳
   http://www.itna.ir/archives/news/001037.php
   اما وضعیت تحقق هیچ‌کدومشون مشخص نیست. مثل تمام برنامه‌های دیگه. این هم برای اون‌هایی که نمی‌دونن PKI یعنی چی: Public Key Infrastructures
   http://en.wikipedia.org/wiki/Public_key_infrastructure

   پاسخ

4. نباید اینقدر خوب و کامل بهم ثابت می‌کردی که وعده وعید توی مملکت ما با کشک توفیری نداره. (والله شاید هم داشته و ما نفهمیدیم.) چون حالا انقدر سؤال می‌کنم که کلافه بشی. (خطاب به همه‌ی خوانندگان عزیز: یا هر چه سریع تر سرمو بکنین زیر آب یا تا چند هفته‌ی دیگه این کامنت‌دونی غیرفعال می‌شه):
   خوب حالا سؤال من: راستش من همین الان آیین‌نامه‌ی “ساختار اجرایی پیشنهادی امنیت شبکه و حفاظت از اطلاعات و تجهیزات رایانه‌ای” رو که مصوبه‌ی شهریور ۱۳۸۲ هست٬ جلوی روم دارم که انصافاً (به جز چند مورد مبهم) چیز کامل و خوبیه. چند هفته‌ی پیش هم استاد درس امنیت شبکه‌ی ما بهمون گفت که تقریباً دو ساله که وجود واحد امنیت اطلاعات (یا به قول همون استادمون واحد عینک دودی)٬ در زمره‌ی شرایط ثبت شرکت‌ها قرار گرفته. ولی شدیداً اعتقاد داشت که دولت این قوانین رو داره واسه خودش تصویب می‌کنه (و شاید دولت جدید اصلاً تصویب هم نمی کنه!) چون تا وقتی زیرساخت‌های مدیریتی و آموزشی این مملکت درست نشه٬ از اجرای درست و حسابی هم خبری نیست. از طرف دیگه همین استادمون عادت داره مرتب با ارجاع دادن ما به نرم‌افزارهای قفل‌شکسته و کتاب‌ها و سایت‌های آموزشی جورواجور که مثل نقل و نبات بازار رو پرکردن٬ به ما ثابت کنه که ما از نظر فناوری اطلاعات جایگاه ویژه‌ای توی دنیا داریم و پتانسیل بالایی برای پیشرفت در این زمینه. ظاهراً استقبال جوون‌ها و نوجوون‌ها و خردسالان و… هم از این بازار آموزشی بسیار خوب بوده و طبق نظر این استاد سطح سواد IT مردم این مملکت خیلی هم بالاست و خلاصه من دارم یه جورایی به تناقض می‌سرم که چرا تا حالا این استعدادهای بالقوه‌ی ما بالفعل نشده (در حالی که ظاهراً شرایط برای این مسأله مهیاست) و ما در زمینه‌ی واحد عینک دودی و امنیت اطلاعات هم٬ هم چنان اند خم یک کوچه‌ایم.
   و بالاخره هدف از این همه وراجی: تو هیچ ایده‌ای داری؟
   نیما: می‌دونی جریان چیه؟ من اصولاً به درست کردن این همه زیرساخت امیدی ندارم. می‌دونی چرا؟ همین امروز یکی که مسؤول یه سایت مهم دولتی بود توی شرکت ازمون پرسید. این یونیکد چیه اصلاً؟ یا اون یکی که می‌پرسید بالک‌میل چه جور جونوریه؟ به نظرت امیدی هست؟

   پاسخ

5. من فکر میکنم تو صلاحیتت برای اینکه بگی امیدی هست یا نه خیلی بیشتره. با این حال یه سؤالی هست که گاهی من رو خیلی مشغول می‌کنه. ببین٬ همه‌ی این حرف‌هایی که می‌زنی درسته. خواهر خود من توی ساختمون مرکزی پارسیان کار می‌کنه و میگه حرف زدن از امنیت حتی توی یه همچین مرکزی هم یه جور جوکه. مثلاً خودش با کمتر از دو سال سابقه کار٬ پسورد رییس شعبه رو داره. چرا؟ چون یه رییس شعبه با چند دهه سابقه‌ی کار با سیستم‌های قدیمی٬ حالا چطور می‌تونه یه شبه زیر و بم بانکداری آنلاین رو یاد بگیره؟ خواهر من معتقده این وضع تا زمان بازنشستگی افراد مسن‌تر و مهم‌تر٬ ادامه خواهد داشت. اما شدیداً به دورانی که جوون‌ها روی کار خواهند اومد٬ امیدواره.
   حالا برای من این سؤال پیش اومده: آیا این انتظار معقولیه که ما از جوون‌هامون داریم؟ آیا واقعا جوون‌های ما منبع حجم عظیم اطلاعات تکنولوژیک هستن؟ خواهر من اعتقاد داره جوون‌ها اگه چیزی هم سرشون نشه٬ اشتیاق فوق‌العاده بیش‌تری برای یادگیری دارن. اما اینجا هم یه سؤال دیگه پیش میاد که آیا شرایط مملکت ما در دوران جوونی انقدر به آدم‌ها میدون می‌ده که توی همون دوران به پست‌های مهمی مثل ریاست شعبه‌های بانکی و مدیریت ارشد شرکت‌ها دست پیدا کنن؟ اگه این طور نباشه که اون وقت باز هم امیدی نخواهد بود. چون اگه یکی از همین جوون‌ها سی سال دیگه رییس شعبه‌ی مرکزی پارسیان باشه٬ چه تضمینی وجود داره که اطلاعات امروزش به درد اون موقع هم بخوره و مجبور نباشه پسوردش رو در اختیار باجه نشین‌های جوون بذاره؟
   نمی‌دونم٬ شاید هم خیلی بدبینم ولی گاهی احساس می‌کنم این عرف اداری ما و این بوروکراسی عنکبوت‌بسته‌ی ما واقعاً اسیرمون کرده. تو تغییری توی بازار کار احساس می‌کنی؟
   راستی٬ بالاخره تونستی به اون دوستت بفهونی که اینترنت اکسپلورر درسته نه اینترنت اکسملوره؟
   نیما: من با وضعیتی که دارم می‌بینم باز هم زیاد امیدوار نیستم. این سؤالاتی که بحثش رفت رو هم جوون‌های امروزی پزسیدن. اگه نه پدر من از این سؤال‌ها دیگه نمی‌پرسه. مسأله اینه که حتی اگه دولت به جوون‌ها فرصت بده، بحث خودی و غیرخودی ارجحه به بحث سواد. خیلی از شغل‌ها بر اساس روابط واگذار می‌شن نه ضوابط. خیلی از این روابطی‌ها بی‌سوادن و یا قراره که با کلاس و دوره و سمینار باسواد بشن که به خاطر مشکل آی کیو اصولاً اساسی کار ایراد داره. یک سری هم که روابطی ندارن و کار بلدن، ناچار به مهاجرت می‌شن و یا اصولاً می‌زنن توی یه فیلد کاری دیگه. مثل یکی از فامیل من که پزشکه اما رفته بوتیک و تولیدی لباس زده. چرا؟ چرا نداره که!

   پاسخ