دست زدن ممنوع!

رادیو جوان / جوانی آزاد- چیزه. یعنی اینه. این «زدن» هست. خب؟ خیلی فعل ضایعیه خداییش. همه رقمه ممنوعه جون تو. هر جور که می‌خوای پیش بری، باز نمی‌شه مرده‌شور ببرنش. هر چی رو هم که باهاش ترکیب کنی، ضایع از آب در میاد. خلاصه ممکنه هر لحظه بری زیر سؤال. حالا زیر و روش فرقی زیاد فرقی نمی‌کنه. کلاً آدم اذیت می‌شه. می‌گی نه؟ گوش بده من.
«دست زدن» اصولاً مورد داره قربونت برم. اصلاً سراغش نرو. یادت هست بچه بودیم، کوچولو بودیم، بهمون می‌گفتن هر کی به گل دست بزنه، شاهپره نیشش می‌زنه! حالا شیطون‌بازی در نیار. خب؟ آفرین. حالا ما چند جور دست زدن داریم عزیز دلم. این یه جورش بود. آدم عاقل که به هر چیزی دست نمی‌زنه فدات شم. جیز می‌شه اون وقت. یه جورشم که خیلی خطرناکه. از این دست زدن‌هاست. کف زدن رو می‌گم. خنگ نشو دیگه. منظورم کف‌زنی و دزدی نیست. از ایناست که دو انگشتیش خوبه ولی بیشترش خطرناکه. شلوغ شه می‌گیرنتون. خلاصه با امنیت اجتماعی شوخی نکن.
حالا می‌ریم سراغ «اتو زدن». خدا مرگم بده. منظور از اونا نیست که شلوار آدم صاف می‌شه باهاش. از اونا که تو خشکشویی هست نه. منظورم از اوناست که ماشین وایمیسته، آدم سوار می‌شه بعدش می‌گه مرسی آقای تاکسی. این هم از اون زدن‌های خطریه. آخه آدم که نمی‌دونه. مثه هندونه دربسته‌ست. یهو دیدی خوردی به پست خفاشی، عقربی، ماری، مارمولکی. تهشم که معلوم نیست. تهش نامعلومه.
یعنی این «اتو زدن» با اون «مسافر زدن» یوخده فرق داره عزیزم. خب؟ مسافر زدن هم با مسافر رو زدن فرق داره. یعنی خیلی درجات داریم توی این راه و بی‌راه. این دو تا زدن خیلی ربط داره به یه زدن دیگه به نام «بوق زدن». این بوق بوق بازی هم چند تا مشکل اساسی داره که یکیش آلوده کردن صوتیه. مرده شور ببرنش. لامصب می‌ره رو مخ آدم. اصلاً یه جور مزاحمته. می‌گیرنت. می‌خوابونن ماشینت رو. بعدش حسابت با چیزه. خیلی ترسناکه. عین وقتی که بچه بودیم. کوچولو بودیم، می‌خوابوندمون به زور، آمپولمون می‌زدن. درد داشت، گریه می‌کردیم. آخ!