زمان مهم‌ترین پارامتر در تعیین نیازهای امروز بشر است.
این جمله چکیده تمام عللی است که باعث شده رسانه‌ها به سوی کوتاه‌نویسی رو بیاورند. تمام اینها چیزی جدا از نظام عرضه و تقاضا نیست. وقتی مخاطب مطالبی می‌خواهد که حتی‌الامکان کوتاه و پر از اطلاعات باشد، تولیدکننده محتوا نیز بنا بر همین نیازها مطلب تولید خواهد کرد.
رسانه‌های امروز بخش‌های خبری خود را تا اندازه ممکن کوتاه می‌کنند در عوض به غنای آن از لحاظ تصاویر و نمودار می‌افزایند.
کوتاه‌نویسی با روحیه شتابزده انسان‌های امروزی سازگارتر است چرا که مخاطب با صرف وقتی اندک مطالبی تازه و اطلاعاتی زیاد به دست می‌آورد. مخاطبان امروز در زندگی ماشینی خود نیاز دارند تا حجم زیادی از مطالب را در مترو و اتوبوس در حالی که به سمت محل کار خود می‌روند، مطالعه کنند. روزنامه‌ها مقالات و حتی طراحی و سایز خود را به سوی نیازهای جدید مخاطبان پیش می‌برند. مقالات کوتاه‌تر و روزنامه‌های به شکلی چیدمان می‌شوند که حتی مسافر اتوبوسی که سرپا ایستاده و یک دستش به میله نگاهدارنده قفل شده، بتواند روزنامه تا شده را در حالت‌های مختلف و بدون ورق زدن مطالعه کند. با کوچک شدن ماشین‌ها، صندلی‌ها طبیعی بود که روزنامه‌ها هم اندازه صفحاتشان را کوچک‌تر کنند تا مطالعه آنها حتی وقتی که باز هستند، راحت‌تر خوانده شده و مزاحمت کمتری برای مسافران دیگر ایجاد نماید.
مخاطبان رسانه در عصر حاضر، مخاطب محتوایی هستند که به اصطلاح پیام‌های ساندویچی نامیده می‌شوند. آنها نه آن‌قدر وقت و نه حوصله دارند که مدت طولانی به شنیدن یا دیدن و مطالعه رویدادها و اخبار بپردازند.
این تحولات تدریجی در کنار کوچک شدن وسایل الکترونیکی مانند کامپیوتر و پرتابل شدن آنها در اشکالی چون لپ‌تاپ، نوت‌بوک و پاکت پی‌سی یاعث شد تا رسانه‌های الکترونیک هم جایگاهی بهتر بیابند.
وب‌سایت‌ها به تدریج تبدیل به رسانه‌هایی شخصی شدند که وبلاگ نام داشت. یکی از دلایل محبوبیت وبلاگ‌ها علاوه بر شخصی بودنشان، کوتاه‌نویسی‌هایی بود که باعث می‌شد خوانندگان آنها را بر لحن رسمی و مقالات طولانی روزنامه‌ها ترجیح دهند. تحولات بعدی هم بر همین اساس شکل گرفت و جدا از قانون کوتاه‌طلبی نبود. برخی از وبلاگ‌ها شروع به مینیمال‌نویسی کردند و محبوبیتشان در میان وبلاگ‌های دیگر حکایت از موفقیتشان داشت. این وبلاگ‌ها که هر پستشان کمتر از یک خط بود گاهی تا هزاران نظر کوتاه و بلند را از سوی مخاطبان بر پای خود داشت.
حالا نوبت سایت‌هایی چون توییتر بود. جواب به سؤال «در حال انجام چه کاری هستی؟» محتوای هر پست این ریزوبلاگ‌ها را تشکیل می‌داد. حالا می‌شد محتوای این ریزوبلاگ‌ها را حتی با موبایل ارسال کرد. محدودیت ۱۶۰ کاراکتری در هر اس‌ام‌اس عملاً امکان ایجاد پست‌های بلندتر را گرفت و وسیله ارسال (تلفن همراه) به خاطر پرتابل بودن و این‌که تنها وسیله همیشه همراه، تعداد نوشته‌ها را افزایش داد.
این موضوع عملاً باعث شد که نوشته‌ها کوتاه‌تر و تعدادشان بیشتر شود.
این شتاب برای کوتاه کردن هر آن‌چه که حاوی اطلاعات است، رسانه‌ها را دستخوش تغییرات زیادی خواهد کرد. وجود مالتی‌مدیا و افزارهای چندرسانه‌ای هم تولیدی است برای مخاطبانی که می‌خواهند در مدتی کوتاه درباره یک موضوع صدا و تصویر را همزمان داشته باشند. باید دید با چنین شتابی رسانه‌های آینده چه شکلی خواهند داشت.