دنیا این روزها درگیر جام جهانی است. از خیل عظیم نوشته‌ها و مطالبی که این روزها در اینترنت و رسانه‌های دیگر منتشر می‌شود برایم یکی متفاوت‌تر بود: آنهایی که در باب آبجو و فوتبال نوشته می‌شوند.
اینجا یعنی در بریتانیا پاب محلی است برای نشستن و غذا خوردن و نوشیدن و البته تماشای فوتبال. تماشای فوتبال جزیره یکی از اجزای زندگی بریتانیایی‌هاست و انگار بدون آبجو هیچ مسابقه فوتبالی از گلویشان پایین نمی‌رود.
بنابراین عجیب نیست که همزمان با تب جام جهانی، پای انواع اینفوگرافیک و یادداشت و نوشته درباره آبجو و فوتبال به رسانه‌ها باب شود.
یکی از جنجالی‌ترین اخبار در این زمینه، تولید آبجویی با پرچم همه کشورهای شرکت‌کننده در جام جهانی از جمله ایران بود که منجر به واکنش و اعتراض برخی از نمایندگان مجلس ایران شد.
اما با تمام این اعتراض‌ها نه تولید آبجو با پرچم فعلی ایران متوقف شد و نه مردم نوشیدن این نوشیدنی را متوقف کردند. این عکس‌ها از همین آبجوی جنجالی گرفته شده و در سایت دویچه‌وله منتشر شده است.
اما یکی از مشهورترین اینفوگرافیک‌ها که این روزها در شبکه‌های اجتماعی بسیار دیده شده است، مهم‌ترین، محبوب‌ترین و پرمصرف‌ترین آبجو را در هر کشور نشان می‌دهد. در این اینفوگرفیک، آبجو (ماءالشعیر) دلستر بهنوش را می‌بینید که از ایران حضور دارد. با این توضیح که در ایران نوشابه‌های الکلی ممنوعند. در این اینفوگرافیک دلشتر تنها آبجوی غیرالکلی و البته با قوطی آمده. احتمالا سازندگان این اینفوگرافیک از وجود نسخه شیشه‌ای و نسخه‌های متعدد خانگی آن بی‌خبر بوده‌اند.
این اینفوگرافیک و محتوایی مشابه‌اش در رسانه‌های مختلف دنیا به کار رفته است. برای مثال می‌توانید به این نوشته مفصل در میرور آنلاین نگاه کنید یا نمونه‌ای دیگر که در اینترنت زیاد دست به دست شده است.
نوشته قابل توجه دیگر این یکی است. در این نوشته سعی شده تا نگاهی بشود به آبجوهای تیم‌هایی که در نخستین هفته جام جهانی مسابقه داشتند. در واقع ۱۶ آبجو را نشسته‌اند و چشیده‌اند و درباره‌اشان نوشته‌اند.
البته این اولین بار نیست که آبجوی کشورها را اینفوگرافیک می‌کنند و کنار هم می‌چینند. در اینفوگرافیک زیر نقشه جهان بر اساس آبجوهایش طراحی شده است و روی نقشه ایران، همچنان نام دلستر بهنوش می‌درخشد. هر چند شخصا طعم ایستک را ترجیح می‌دهم.
