توی لندن وقتی خانهای رو اجاره میکنی، آدرست ثبت میشه. بعد از اون هر کاری که بخوای بکنی به این آدرس مربوطه. خیلی هم مهمه. این مسأله به خاطر ایجاد نظم و ترتیب هست یا مسائل امنیتی یا هر چیز دیگه، من کاری بهش ندارم. اما خوبی این مسأله اینه که معلوم میشه کی از چه تاریخی تا چه تاریخی توی کدوم خونه زندگی میکرده. برای همین وقتی یه آدمی بعدها شخصیت مهمی میشه، میتونن به راحتی بفهمن که کجاها زندگی کرده. شاید توی انبار اون خونهها یا اتاق زیرشیروانیش هم یه چیزهایی پیدا کردند که به کار بیاد. به این خونهها «پلاک آبی» میگن که فهرست کاملی از اونها توی ویکیپدیا هست. یک جور نشانگر تاریخی یا نشان یادبود که اون خونه رو ارزشمند میکنه. این کار رو برای اولین بار سازمان میراث انگستانانجام داد اما در حال حاضر توی کشورهای فرانسه، ایتالیا، نروژ، ایرلند، ایرلند شمالی و ایالات متحده آمریکا هم این پلاکها دیده میشه.
این پلاکها سابقهای بیشتر از یک قرن و نیم دارن و برای اولین بار در سال ۱۸۶۶ انجمن سلطنتی هنر تصمیم گرفت برای بزرگداشت لرد بایرون یک پلاک روی خونهای که توش زندگی میکرد بذاره. طراحی این پلاک آبی بود اما برای این که ارزونتر تموم بشه قهوهای از آب در اومد. بعدها در سال ۱۹۰۱ شورای شهر لندن به فکر افتاد که این نوع پلاکها رو برای اطلاعرسانی گذشته لندن به آیندگان روی خونههای دیگه هم نصب کنه و این بار با همون رنگ آبی. به خاطر همین در جاهای مختلف لندن و توی کوچه و پسکوچههاش کلی از این پلاکها میبینین. پلاکهایی که نشون میدن توی اون خونه کدوم نویسنده، فیلسوف، نقاش، آهنگساز، سیاستمدار و حتی بدنساز زندگی میکردن. اولین پلاک آبی که دیدم روی یه خونه نزدیک خونه خودم توی پرتوبلو بود که اعلام میکرد جرج اورول توی این خونه زندگی میکرده. البته جرج اورول توی خونههای زیادی بوده و طبیعیه که چند تا خونه روش همچین پلاکی نصب باشه. به هر حال این طور وقتهاست که آدم اجارهنشین خانهبهدوش مشهور میتونه پس از مرگش هم برای شهرش مفید واقع بشه.
اگه علاقمند هستین، خوندن این مقاله به فارسی به همراه مالتیمدیا (کیفیت پایین – کیفیت بالا) و این صفحه ویکیپدیا رو بهتون توصیه میکنم.