عصیان

خودروی پرنده داستان هری پاتر را به خاطر دارید؟ دنیای خودروهای پرنده، برخلاف تصور جدید نیست. ساخت خودرویی که بتواند علاوه بر راندن در جاده، آسمان را زیر چرخ‌های خود ببیند، سال‌هاست که فکر مخترعان و تولیدکنندگان را به خود مشغول ساخته است.

در سال ۱۹۲۶ هنری فورد یک نمونه اولیه از هواپیمایی تک‌صندلی را به نام Sky Flivver به نمایش گذاشت. این پروژه دو سال بعد و پس از تلاش  برای شکستن رکورد مسافت پرواز به علت کشته شدن خلبان، متوقف شد. فلیور به طور کلی یک ماشین پرنده نبود اما توجه زیادی را در مطبوعات آن زمان به سوی خود جلب کرد. مردم با تصور آن که این هواپیمای کوچک پس از تولید انبوه به قیمتی معقول می‌رسد و چون خودرو در دسترس همگان قرار می‌گیرد، هیجان‌زده شده بودند.

در سال ۱۹۴۰ هنری فورد پیش‌بینی معروفی کرد: «این حرفم یادتان بماند: ترکیب خودرو و هواپیما در حال آمدن است. ممکن است بخندید، اما خواهد آمد».

سال ۱۹۵۶ استودیو طراحی پیشرفته فورد، Volante را طراحی کرد. یک مدل مفهومی خودرو در ۳/۸ اندازه واقعی. سه پروانه داشت و هر کدام به طور جداگانه روشن و خاموش می‌شدند و این امکان را می‌دادند تا وسیله از زمین جدا شده و در هوا حرکت کند. در روز پرده‌برداری از طرح فورد اشاره کرد که روزی خواهد آمد که هر فردی در خانه‌اش یک خودروی پرنده داشته باشد.

داستان اما به اینجا ختم نشد. شرکت‌های بزرگ و افراد مستقل تلاش زیادی برای ساخت خودروهای پرنده کردند و نمونه‌های آزمایشی زیادی سر بر آورد. یکی از معروف‌ترین نمونه‌های قابل پرواز The Aerocar بود.

اما نمونه‌های امروزی‌تر خودروهای پرنده چه هستند و چه امکاناتی دارند؟

آئروموبیل خودرویی است که در چند ثانیه به هواپیما تبدیل می‌شود. علاوه بر این که در یک گاراژ نسبتا معمولی جا می‌شود و در خیابان در کنار خودروهای دیگر حرکت می‌کند، سوختی جز بنزین معمولی ندارد. از طرفی هنگام صعود و فرود تنها چیزی که نیاز دارد چند صد متر زمین صاف و هموار است که حتی اگر پوشیده از چمن باشد، مشکلی نخواهد داشت.

آخرین نسخه آئروموبیل یعنی آئروموبیل ۳.۰ در اکتبر ۲۰۱۴ آزمایش‌های پروازی خود را با موفقیت پشت سر گذاشت. شاید این ویدئو بتواند به تمام پرسش‌های شما درباره این خودروی پرنده پاسخ دهد:

یکی از ابزارک‌های کودکی ما دوربین‌هایی بودند که معمولا در دهه شصت از مکه سوغات می‌آوردند.
این دوربین اسلاید دستی که به ویو مستر View Master یا دوربین جهان‌نما مشهور بودند، حاوی دیسک‌های مقوایی نازکی بودند که هفت جفت عکس رنگی سه‌بعدی داشتند.

ویو مستر ۴ سال پس از اینکه فیلم رنگی کداکروم، استفاده از تصویرهای کوچک و رنگی با کیفیت بالا را عملی کرد، در سال ۱۹۳۹ عرضه شد (منبع).
آن موقع چنین وسیله‌ای یکی از سوغاتی‌هایی بود که مسافران از سفر با خود می‌آوردند. جهانگردان هم دیسک‌هایی را که در شهرهای مختلف فروخته می‌شد و از جاذبه‌های توریستی آن شهر یا کشور تهیه شده بود، تحفه می‌آوردند.
چنین دوربین‌هایی هنوز تولید می‌شود و البته بیشتر اسباب‌بازی کودکان است. اینجا تعدادی از نمونه‌های مختلف این وسیله را می‌بینند.

این روزها اما بسیاری از شرکت‌های بزرگ دنیا در حال تولید هدست‌ها یا سربندهای واقعیت مجازی هستند. این هدست‌ها که شاید نام‌های مشهورش چون اکولوس ریفت را شنیده باشید، توجه بسیاری را جلب کرده‌اند. تولیدکنندگان گیم سعی دارند تا بازی‌های بیشتری را برای خوره‌های بازی منطبق با این وسایل فراهم کنند تا بازیگران بتوانند با استفاده از هدست‌ها بیشتر در محیط بازی فرو روند.

گوگل در این میان پروژه‌ای دارد به نام Cardbord یا همان مقوا. میتوانید با استفاده از گوشی هوشمند خود و طرحی که از سایت این پروژه دریافت می‌کنید یک سربند مقوایی بسازید، گوشی هوشند خود را داخلش بگذارید و بازی‌ها و نرم‌افزارهای واقعیت مجازی را که پیشتر روی گوشی خود نصب کرده‌اید، اجرا کنید و به جمع استفاده‌کنندگان واقعیت مجازی بپیوندید. البته می‌توانید یک نمونه آماده یا آماده سرهم کردن را هم خریداری کنید.

حالا گوگل با همکاری ماتیل که بزرگ‌ترین شرکت تولید اسباب‌بازی در جهان است، همان دوربین‌های ویو مستر را به عنوان سربند وافعیت مجازی به بازار بر می‌گرداند. این بار اما گوشی خود را داخل جعبه قرمز رنگ می‌گذارید و دیسک‌های مخصوص در مقابل خود می‌گذارید و در دنیای واقعیت مجازی غرق می‌شوید.

این ویدئو بهترین توصیف برای آن چه است که اتفاق می‌افتد.

والدین ما نوستالوژی شهر فرنگ را داشتند و ما نوستالوژی نسل تازه شهر فرنگ‌های کوچک را. فرزندان ما هم احتمالا نوستالوژی تازه‌ترین نسل همان شهر فرنگ‌ها را.

یکی از مشکلاتی که احتمالا برای شما هم پیش آمده، ساییدگی و خوردگی سیم شارژر یا کابل‌های مشابه وسایل و دستگاه‌های مختلف شماست. البته همیشه این امکان وجود دارد که سیم‌های باکیفیت را بخیریم و جایگزین کنیم، اما همه نمی‌خواهند که سیم یدکی استفاده کنند یا پول زیادی بپردازند. بنابراین عاقلانه‌ترین کار تعمیر و پیشگیری است.
من جست‌وجویی کردم و به چند راه حل جالب رسیدم:

۱- فنر خودکار: یکی از کم‌خرج‌ترین و دردسترس‌ترین روش‌ها، استفاده از فنر مغز خودکار فشاری است. از این دست خودکارها را هم می‌توانید با نازل‌ترین قیمت خریداری کنید و هم می‌توانید خودکارهای دورانداختنی را به کار بگیرید. کافی است که یکی از این فنرها را دور سیم بیندازید. سعی کردم در طول این ویدئوی ۶ ثانیه‌ای در واین چگونگیش را توضیح دهم.

۲- دستبند دوستی: نوعی دستبند است که به عنوان نمادی برای دوستی از طرف شخصی به شخص دیگر داده می‌شود. این نوع از دستبند از انواع نخ کاموا یا قلاب‌دوزی بافته می‌شود. این دستبندها دارای طرح‌ها و شکل‌های گوناگونی هستند ولی غالبا از همان روش نیم‌گره بافته می‌شوند.

می‌توانید از همین نخ‌ها و کامواها تهیه کنید و به طول ۴ برابر سیم یا کابل آن را ببرید. حالا باید آن را به یک سوی سیم طوری گره بزنید که به هیچ وجه باز نشود. بعد شروع کنید به پیچاندن نخ به دور سیم. با دقت و بدون هیچ فاصله آن را بپییچانید تا به ته سیم برسید و دوباره آن را گره بزنید. می‌توانید در میان راه رنگ دیگری را انتخاب کنید. این روش بسیار سخت است و حوصله فراوانی می‌طلبد. اشتباهتان هم ممکن است به باز شدن آن منجر شود. اما اگر حوصله و وقت فراوان دارید، می‌توانید دقیقا به روش بافت دستنبد دوستی، دور سیم را ببافید. این طوری هرگز باز نخواهد شد.

۳- چسب برق: چسب‌های نواری که به چسب برق مشهورند هم راه حل ساده‌ای هستند و رنگ‌های متنوعی هم دارند. اما برای این که کثیف‌کاری نشود باید برای پیچاندنشان به دور کل سیم، حوصله به خرج دهید. می‌توانید بافت رنگی هم برایش ایجاد کنید تا زیباتر هم به نظر برسد.

اما از آنجایی که اختراع زاییده احتیاج است و این مشکل برای تعدادی زیادی پیش آمده، یک کارآفرین سعی کرده تا راه چاره‌ای برای این مشکل پیدا کند و نتیجه این پروژه بود که روی سایت کیک‌استارتر قرار گرفت و کمک‌های مردمی را جمع کرد و در حال تولید است.

شاید برایتان جالب باشد که بدانید ایده اصلی این پروژه از این اسباب‌بازی قدیمی گرفته شده است.

ایده‌های جالب همیشه توجه من رو جلب می‌کنند. به ویژه اونهایی که از حمایت سازمان‌ها و شرکت‌های بزرگ برخوردار می‌شن. سازمان‌هایی که مخاطبان زیاد دارند، در صورت حمایت از ایده‌ای که برای همگان مفیده‌، باعث می‌شن که نتیجه موفق‌آمیزتر باشه.
این بار متروی شهر پکن در ابتکاری به جای پول یا بلیت، بطری‌های بازیافتی می‌گیره. قبلا هم موردی رو در ترکیه معرفی کرده بودم که به ازای بطری بازیافتی، غذا برای حیوانات خیابانی فراهم می‌کنه.
اما این مورد ارائه بطری به جای هزینه سفر، بر می‌گرده به ۲ سال پیش. این دستگاه، با دریافت بطری پلاستیکی، کارت سفر مسافران رو شارژ می‌کنه.
ایده خوبیه برای همه کلان‌شهرهای دنیا. حالا لازم نیست که هر کسی با خودش یه گونی پلاستیک بیاره و کارتش رو شارژ کنه. کافیه همون بطری آب یا نوشیدنی رو که روزمرهاستفاده می‌کنه، به جای انداختن توی سطل زباله، داخل این دستگاه بندازه و کارت متروی خودش رو کم‌کم شارژ کنه.

یکی از نمادهای هویتی کشورها معمولا اسکناس‌هایشان است. روی پول‌های کاغذی معمولا سمبل‌هایی تاریخی یا اجتماعی و سیاسی را می‌توان دید. اما کشور نروژ این بار به شیوه‌ای دیگر برای طراحی اسکناس‌هایش دست زده است.
در رقابتی میان هشت گروه طراح، بانک مرکزی نروژ طراحی‌هایی را برگزیده است که با دنیای دیجیتالی امروز هماهنگی بیشتری دارند.
همان‌طور که می‌دانید نروژ به عنوان یکی از کشورهای اسکاندیناوی تاریخچه‌ای مرتبط با وایکینگ‌ها و دریا و اقیانوس دارد. یکی از شروطی که در این رقابت‌ها مطرح شد بود، طرح یا طرح‌هایی مرتبط با اقیانوس بود.
این اسکناس‌ها علاوه بر طراحی‌های خاص، از نظر امنیتی هم نقاط متفاوتی برای امنیت پول و مشکل کردن جعل را در بر گرفته‌اند.
طراحی پیکسلی البته چیز تازه‌ای نیست. هزاران سال قبل معماران با کاشی‌ها و موزاییک‌ها چنین طراحی‌هایی را انجام می‌داند اما این بار دوران باستان و دنیای دیجیتال با این اسکناس‌ها به هم پیوند خورده‌اند.

این طراحی‌ها محصول دو شرکت Snøhetta و The Metric System هستند.

با دیدن این طراحی‌ها به یاد طراحی‌های پیکسلی فرش‌های فائق احمد افتادم که قبلا درباره‌شان اینجا نوشته بودم.