ماه: مارس 2006

تولیدکنندگان محتوا در هر رسانه‌ای همواره یک مشکل اساسی داشته‌اند و آن یافتن فرمولی برای تبدیل کاربران به درآمد بوده است. رسانه‌ها برای مجهول این فرمول را با آگهی‌های تبلیغاتی پاسخ می‌دهند حال چه رسانه دیداری یا شنیداری باشند یا رسانه نوشتاری. از این راه هزینه‌ها را پوشش می‌دهند، به نویسندگان خود حق‌الزحمه پرداخت می‌کنند و خلاصه درآمد کسب می‌کنند. اگر اینترنت را هم یک چندرسانه‌ای بدانیم و برای آن مفهوم Multi Media را در نظر بگیریم، نمی‌توانیم آگهی را از فرمول آن هم جدا بدانیم با این تفاوت که یک سایت یا وبلاگ اینترنتی به ندرت برای درآمدزایی به حق اشتراک نگاهی دارد. اکثر قریب به اتفاق سایت‌ها و وبلاگ‌ها محتویات خود را رایگان در اختیار مخاطبان خود قرار می‌دهند. آگهی‌ها در رسانه‌ها متأسفانه مفهوم نامناسبی پیدا کرده‌اند. یک تیم ورزشی هنگامی که روی پیراهن خود نام یک محصول یا Brand تجاری را درج می‌کند از آن به مفهوم جذب Sponsor یا پشتیبان یاد می‌شود در حالی که یک رسانه به هنگام درج آگهی با مفهوم تبلیغات مواجه می‌شود.
درباره سایت و وبلاگ به عنوان یک رسانه هم این مفهوم جاری و ساری است. سایت‌ها و وبلاگ‌های خارجی به راحتی اسپانسر جذب می‌کنند و فرمول مذکور را به سهولت به جوابی صحیح می‌رسانند. حمایت‌کنندگان هم رأساً وارد مذاکره شده و به سایت‌های پربیننده پیشنهاد درج آگهی می‌دهند. از طرفی سایت‌داران یا وبلاگ‌نویسان می‌توانند از سایت‌های واسط آگهی هم استفاده کنند. به این ترتیب که این سایت‌ها به صورت بنگاه‌های تبلیغاتی وارد عمل می‌شوند. آگهی جذب می‌کنند و از سایت‌داران می‌خواهند که به صورت منتشرکننده آن وارد عمل شوند. به عبارت دیگر فضای نمایش آگهی توسط سایت‌ها تأمین می‌شود. بر این اساس پرداخت هزینه نمایش اغلب بر اساس کلیک روی آگهی است نه تعداد نمایش آن. به این ترتیب درصدی از مبالغ دریافتی توسط این بنگاه‌ها بر اساس تعداد کلیک به نمایش‌دهنده آن تعلق می‌گیرد.

ایشون فرمودند که هیأت دولت امسال تصمیم گرفته که با شروع نیمه اول سال، ساعت‌ها به روال چند سال گذشته یک ساعت جا به جا نشن. از همه این‌ها که بگذریم، دلیل این تصمیم خیلی قابل توجه و محکم هست به نحوی که نگو و نپرس! به این ترتیب که:
«از سال ‎۱۳۷۰ که با مصوبه دولت، تغییر ساعت‌ها در اول‎ فروردین‎ و سی‌ام شهریور هر سال‎ اجرا می‌شد، هنوز مطالعات خیلی روشن، دقیق و کاملاً علمی در دست نیست که این کار چه میزان در مصرف انرژی تأثیرگذار بوده است».
از آن جایی که (از کجا؟) ما تمام کارها را بر اساس دلایل مستدل علمی و تحقیقات فراوان انجام می‌دهیم، و از آن جایی که (خلاصه از کجا معلوم نشد) اصولاً تحقیقات علمی و مطالعات کشورهای دیگر منطبق با شرایط و ضوابط ما صورت نگرفته و در محیط اجنبی و قوانین خاصه صورت پذیرفته، نتایج حاصله از آن تحقیقات منحل و کاملاً منتفی است و به اندازه کشک هم معتبر نیست. لذا:
«وزارت نیرو مکلف‎ شده‎‎ است‎ سال ‎ ۸۵را که تغییر ساعت‎‎ نخواهیم‎ داشت، با سال‌های پیش‎ مقایسه‎ کند تا مشخص‎ شود این تغییر نیافتن ساعت‎ چه‎ تأثیری در مصرف‎ انرژی خواهد گذاشت».
به این می‌گن یک آزمایش اساسی در یک شرایط محیطی کامل و دقیقاً علمی. یک سال آزمایش می‌کنیم تا نتیجه‌ای نزدیک به یقین بگیریم. اینه داداش!
حالا نکته این جاست که ساعت کار ادارات، بانک‌ها، مدارس و جاهای دیگه با قوانین جدید این قدر با هم متفاوت شده که حتی نوابغی مثل من هم گُه‌گیجه می‌گیرن چه برسه به بقیه! (واسه خودم که می‌تونم نوشابه باز کنم؟)

سال گذشته گوگل در بخش پارسی خود لوگوی خود را به مناسبت نوروز ۸۴ تغییر داد. بر خلاف تصور این اولین باری نبود که گوگل چنین کاری می‌کرد. گوگل در نوروز ۸۱ هم لوگویش را به مناسبت سال نوی ما تغییر داده بود اما این مسأله در آن موقع بازتاب چندانی نداشت. گرچه برخلاف لوگوهای سال نوی چینی، هیچ کدام از این لوگوها در فهرست لوگوهای مناسبتی گوگل نمایش داده نمی‌شود اما امسال هم عده‌ای تلاش می‌کنند تا با ارسال تقاضاهای متعدد، از گوگل بخواهند تا عمل مشابهی را انجام دهد و البته لوگو را در صفحه اصلی و نه تنها در صفحه پارسی قرار دهد و در همین زمینه پیشنهادهایی هم به گوگل ارائه می‌دهند که البته در این زمینه به استفاده ابزاری هم متهم شده‌اند. لوگوهای پیشنهادی هم کم و بیش مشابه هستند و بیننده در نگاه اول نمی‌تواند آنها را از هم تشخیص دهد.
به هر حال لوگوهای گوگل و لوگوهای طراحی‌شده دیگر در این زمینه را می‌توانید این جا ببینید:

لوگوی نوروز ۸۱ (منبع)

اون موقع‌ها، یعنی همون زمانی که ما بچه مدرسه‌ای بودیم، چهارشنبه‌سوری یه طعم دیگه‌ای داشت. اون موقع ماها که مثل الان نظام آموزشی ترمی نداشتیم که دو ترم داشته باشیم. سه ثلث بود و سه بار امتحان. آذر ماه و اسفند ماه و خرداد ماه. چهارشنبه‌سوری که می‌شد، دلمون غنج می‌رفت اما چون معمولاً اون موقع امتحان ثلثمون بود، خدا خدا می‌کردیم که فرداش امتحان نداشته باشیم تا بتونیم حسابی آتیش‌بازی کنیم. از یک ماه قبلش هم برنامه‌ریزی می‌کردیم و کم‌کمک وسایل آتیش‌بازی رو فراهم می‌کردیم. از این ترقه مرقه‌ها هم هیچ خبری نبود. برای سر وصدا راه انداختن، دو سه جور وسیله می‌ساختیم:
– دارت: همین دارت‌هایی که یه جور ورزش هدف‌گیری محسوب می‌شه رو می‌گم. ماشالله اون موقع فت و فراوون بود. دارت معمولاً از دو قسمت تشکیل می‌شد. یک قسمت پلاستیکی که معمولاً سه‌پَر بود و یک قسمت فلزی که نوک تیزی داشت. این دو قسمت به هم پیچ می‌شدن. روش درست کردن یک دارت پُر سر و صدا هم این‌جور بود که این دو قسمت رو از هم باز می‌کردیم. قسمت نوک‌تیز دارت رو روی آتیش گاز گرم می‌کردیم و از سر تیزش فرو می‌کردیم به قسمت پلاستیکی. به این ترتیب یک دارت داشتیم که نوکش تیز نبود. در عوض به جای یه میخ تیز، یه حفره بود به عمق یک سانت. حالا یک پیچ سر تخت رو که قطرش به اندازه‌ای باشه که توی این حفره یه کم لق بخوره رو بر می‌داشتیم. یه کِش محکم می‌بستیم به سرش و سر دیگه کِش رو به بدنه پلاستیکی محکم می‌کردیم. حالا وسیله آماده بود. مواد محترقه کبریت بود. دونه دونه کبریت‌ها رو بر می‌داشتیم گوگردش رو می‌ریختیم توی اون حفره. باید دقت می‌کردیم که یک ذره چوب هم قاطیشون نباشه. فقط گوگرد. بعد پیچ رو فرو می‌کردیم تو حفره. حالا وسیله مسلح شده بود. کافی بود پرتابش کنیم هوا تا با نوکش بیاد زمین. ضربه‌ای که از طریق پیچ منتقل می‌شد، گوگرد رو منفجر می‌کرد و این یعنی تَرَق‌ق‌ق!

یکی از واژه‌هایی که سر و کله‌اش میان کلمات جدید پیدا شده، واژه Sudoku است. سودوکو (یا به قولی سادوکو) یک بازی ژاپنی است که این روزهای شدیداً مد شده. البته مسلم است که وقتی صحبت از مد به میان می‌آید، منظور آن ور آب است. با توجه به قراین و مسائل تهاجم فرهنگی، قاعدتاً سر و کله این مهاجم به زودی این ور آب هم پیدا خواهد شد. من هم که مصداق مجسم تهاجم فرهنگی و اینترنت و این جور چیزها….
حالا اصلاً این سودوکو یعنی چه؟
سودوکو یه بازی فکریه! پس اگه اهل تفکر و عقل و آی کیو و اینها نیستید، از همین جا این مطلب رو ول کنید و برید سراغ مطلب بعدی… خب. موندنی شدین؟ ای ول.
ویروس سودوکو اولین بار ۲۰ سال قبل توی ژاپن پیدا شد. بعد از اون توی انگلیس دیده شد و سر آخر رد پای اون رو همه جا دیده شد و از طریق اینترنت من رو هم مبتلا کرد. با این وضعی که داره پیش می‌ره، قراره که من هم شما رو مبتلا کنم.