خودکشی

این مطلب رو برایم ایمیلش کرده بودند. نویسنده‌ش هم نامشخصه. به اندازه کافی بانمک بود که ازش نگذرم:
اصولاً واژه خودکشی به معنی خود کشتنه. یعنی در این عمل فرد اون قدر خودشو می‌کشه که می‌میره و این خود کشتن به علت وارد آمدن مصایب و رنج‌های فراوان یا بالعکس صورت می‌گیره. به نظر من خودکشی کار چندان جذابی نیست ولی بسیار هیجان‌انگیزه و به یه بار امتحانش می‌ارزه. من خودم چند بار امتحانش کردم و با این که چند بارش هم مردم ولی همچین بگی نگی بدم نیومد. برخلاف نظر خیلی‌ها که می‌گن خودکشی خیلی راحت و سهله باید بگم نخیر… اونجوری‌هام نیست. هر کاری قواعد و اصول خاص خودش رو داره و خودکشی هم جدا از این مطلب نیست. اول از همه اون کسایی که می‌خوان خودکشی کنن رو دسته‌بندی می‌کنم:
کسی که در عشقش شکست خورده، کسی که ورشکست شده، کسی که قاط زده (مثل من)، کسی که از زندگی خیر ندیده، کسی که بدجوری روش فشار اومده، کسی که کنجکاوه زودتر جهنم رو ببینه و خلاصه هر کسی که یه جورایی به آخر خط رسیده.
افراد بالا، به هرحال مستقیم به جهنم می‌رن، ولی خدا همشون رو رحمت کنه. شما جزو کدامیک از دسته‌های بالا هستید؟ اگه هستید ادامه مطلب رو بخونید و گرنه یه دسته جدید برای خودتون بیارید و بعد بقیه‌ش رو بخونید.
حالا فرض می‌کنیم: طرف تنها میاد توی یه اتاق و در رو قفل می‌کنه و عزمش رو برای خودکشی جزم می‌کنه. به دور برش نگاه می‌کنه و این وسایل رو می‌بینه:
طناب، سیخ کباب، کبریت آغشته به بنزین، قرص دیازپام، آمپول هوای تهران، دندون مصنوعی حاج خانمشون، لوله گاز، پاکت نایلون، چاقوی میوه‌خوری، نخ کاموایی، سوزن لحاف‌دوزی، تیغ ریش‌تراشی مصرف‌شده، مرگ موش.

ادامه