وقتی که سالها پیش سیدرضا شکرالهی فراخوانی را برای جایزه ادبی بهرام صادقی در وبلاگش منتشر کرد، فکر نمیکردم که یکی از بهترین داستانهای کوتاهی را که تا کنون خواندهام، آنجا پیدا کنم. داستان «دستنوشتههای قابیل» را که کیوان حسینی نوشت و در آن دوره از برگزاری این جایزه ادبی رتبه سوم را کسب که به چند علت دوست داشتم. نخست برای این که داستان به شدت واقعی بود و من نمیتوانستم مرز بین داستان و واقعیت را از هم جدا کنم. دوم به این خاطر که شیوه روایت داستان به صورت پستهای یک وبلاگ بود و سوم این که شخصیتهای حاشیه داستان هم آشنا بودند و میشناختمشان.
امشب فرصتی دست داد تا دوباره این داستان را بخوانم و البته بهانهاش چیز دیگری بود. چند وقت پیش گزارشی را در برنامه کلیک کار کردیم درباره شیوهای امروزی از داستاننویسی به نام داستاننویسی ترارسانهای یا Transmedia Storytelling.
هدف پدیدهای که به Transmedia یا ترارسانه مشهور شده این است که با استفاده از ابزارهایی چون گوشیهای تلفن همراه و اینترنت، داستانهایی را منتشر کنند که با مخاطبان ارتباط نزدیکتری برقرار کند. اصطلاح داستانگویی ترارسانهای اولین بار توسط پرفسور هنری جنکینز از دانشگاه ماساچوست و در سال ۲۰۰۳ به کار برده شد. هر چند که در دنیای حرفهای پرداختن به آن امکانات پیشرفته و توسعهدهندگان چیرهدست در زمینههای طراحی دیجیتال و برنامهنویسی را طلب میکند، اما با ظهور شبکههای اجتماعی و توسعه ابزارهای تولید دیجیتالی و قرار گرفتن آنها در دسترس عموم، این پدیده وارد مرحله جدیدی از هستیش شده است.