به نظر میاد چند سال آینده، تعداد شبکه‌های تلویزیونی فارسی بسیار بیشتر می‌شن. خیلی از این شبکه‌ها هم نسخه فارسی کانال‌هایی هستن که سابقه زیادی در تهیه و تولید برنامه‌های تلویزیونی دارن و تجریه کافی برای تولیدات حرفه‌ای پشت سرشونه. به هر حال وقتی در داخل کشور امکان راه‌اندازی شبکه‌های خصوصی و حتی دولتی نباشه و فقط منحصر به صدا و سیما باشیم، این اتفاق دور از ذهن نیست. به خصوص وقتی که تجهیزات ارزان‌تر می‌شن و نیروی متخصص هم به هر حال تربیت می‌شه و البته با تمایلی که برای مهاجرت وجود داره و مهاجرانی که در خارج هستن، این تلویزیون‌ها بدون نیرو باقی نمی‌مونن.
به راحتی می‌شه چشم‌ها رو بست و گفت کسی در داخل ایران این شبکه‌ها رو نمی‌بینه. می‌شه گفت کسی بهشون اهمیت نمی‌ده. می‌شه گفت کسی ماهواره تماشا نمی‌کنه. به راحتی خیلی از چیزهای دیگه هم می‌شه گفت. می‌شه صد تا میزگرد گذاشت و اعلام کرد چه باید بکنیم یا چه نکنیم. تهاجم فرهنگی چیه و چی نیست. اما تا وقتی که در عمل برنامه‌هایی تولید می‌شن که توانایی جذب مخاطب رو ندارن، همیشه این شبکه‌ها بیننده خواهند داشت. مردم قدرت انتخاب بیشتری دارن. می‌تونن برنامه ورزشی ۹۰ رو از تلویزیون ایران ببینن یا سریال فرار از زندان رو از فارسی وان. کلیک رو از بی‌بی‌سی ببینن یا پارازیت رو از وی او اِی. گفتن این که «مردم توجهی به رسانه‌ها ندارند»، فرو کردن سر به زیر برفه. درست مثل کبک.
به هر حال این فهرست تلویزیون‌هاییه که به تدریج در یکی دو سال آینده به زبان فارسی برنامه پخش می‌کنن و این تعداد به تدریج طولانی‌تر خواهد شد. مطمئن باشید:
من‌وتو (لندن)، هدهد (لبنان)، فارسی ۲، فارسی نیوز، سینو لایو (ایتالیا)، تی‌آر‌تی فارسی (ترکیه)، یورونیوز (فرانسه)، فرانس ۲۴ فارسی (فرانسه)
پ.ن: در مورد شبکه ویوا پرشیا هنوز خبر موثقی ندارم. بنابراین روی این شبکه هنوز حساب نکنید.