دبیرستانی که بودم یکی از دوستام یک نوار آورد که بعدها فهمیدم همون آلبوم «دیوار» پینک فلویده. طبیعتاً چندان از متنش چیزی متوجه نمی‌شدم. بعدتر که دانشجو بودم، یک هفته در تهران مهمون دوستی بودم که برای خودش دم و دستگاهی داشت و تلویزیونی و ویدئویی و کلی فیلم نوار بزرگ و نوار کوچیک. یکی از این فیلم‌ها، فیلم دیوار بود.
فیلم موزیکال عجیبی که در اون هفته سه بار نگاهش کردم. هفته‌نامه گزارش فیلم هم ویژه‌نامه‌ای برای پینک‌فلوید منتشر کرده بود که از بین کسانی که زحمتش رو کشیده بودند، فقط اسم ابراهیم نبوی یادم مونده. مجله عجیبی بود که در فضایی چاپ شده بود که حداقل در ۲۰ سال بعد از انقلاب بی‌نظیر بود. یادم هست هفته‌نامه مهر هم همون زمان‌ها منتشر می‌شد که اون هم به نوبه خودش بسیار مبتکرانه و به اصطلاح آوانگارد و خط‌شکن بود.
تماشای فیلم دیوار در کنار مجله‌ای که ترجمه آهنگ‌ها رو در خودش داشت و اطلاعات جانبی دیگه، من رو در جریانی انداخت که اصلاً فکر نمی‌کردم وجود داره. اون موقع از اینترنت خبری نبود و یک جورهایی از تمام دنیا ایزوله بودیم. حالتی داشتم که انگار یک عمر آب شور خورده باشم و بعد از بیست و چند سال یک هو یک لیوان آب بی‌طعم و بی‌بوی گوارا و خنک بدهند دستم.