ماه: دسامبر 2002

گوشت گراز از لذیذترین غذاهای دنیاست. مخصوصاً اگه خوب درست شده باشه و آشپزش هم گیس گلاب باشه.

اخبار مربوط به بازداشت ایرانی‌های مقیم آمریکا بسیار ناراحت‌کننده هست. همه این‌ها شاید به لج‌بازی کودکانه مسؤولین دو کشور برگرده. شاید اگه خیلی از این صحبت‌ها نبود کار هم به این جا کشیده نمی‌شد. گزارش این اتفاق رو تو وبلاگ یک دختر ایرانی بخونید. متأسفانه مطلب مورد نظر لینک مجزایی نداره تا بهش لینک مستقیم بدم.

خب این دوست عزیز ما واسه همه تذکره نوشت. خلاصه یکی باهاس پیدا می‌شد که درباره خودش بنویسه:
“تذکره البلاگ – ۱۴”
باب چهاردهم فی ذکر مقامات و احوالات شیخنا و مولانا “فرشاد کبیری”
آن شیخ فرزانه.. آن صاحب هزار و یک افسانه.. آن به ملک وبلاگ صاحبخانه.. آن مسکن به خوشه پروین.. مایه دلالت هر دین.. آن رهرو بهروز وثوق و فردین.. آن تذکره‌نویس بی‌بدیل.. هزار حور و پری به خاکش ذلیل.. آن واضع ادله و دلیل.. آن مهندس عاشق زردآلو و برگه با آب قلیل.. آن مستتر ماورای الیاف حریری.. آن شایسته به هر اورنگ وسریری.. آن بُرده خوانندگان به اسیری.. شیخنا و مولانا و وتدنا “فرشاد کبیری” شیخی با گفتار سلیس و تذکره‌نویس بود.
مرد امروز بود و هر روز بود. آورده اند چون به دیار جنوب بیامدی، خورشید از آن جهت طلوع بنمودی و خلایق و کون و مکان در عجب شدی سخت. مریدان بسیار به درگاهش آمدی و تلمذ نمودی بسیار.

ادامه

دیشب فیلم ویدئویی هری پاتر ۲ به دستم رسید. ای کاش نمی‌دیدمش. نه کیفیت داشت نه هیچی. وسط‌هاش هی قطع می‌شد. خلاصه دیدن همچین فیلمی با زیرنویس‌های غلط پلوط و سانسورهای خنده‌دار و کیفیت بد، چیزی نبود جز مشاهده با اعمال شاقه.

انسان‌های بزرگ، اغلب آرزوهای کوچیکی دارن.
نورهود حکیم

همه ما آدما اسیر کلماتیم. تمام طول تاریخمون هم گواه همینه. فلاسفه، سخنوران، نویسنده‌ها، پیغمبران و همه و همه با جادوی کلماتشون انسان‌ها رو به زنجیر کشیدن. کم پیدا می‌شه کسانی که با چشم‌هاشون دیگران رو اسیر کنن. اصولاً آدمایی که به نگاه‌ها دقت کنن، طیف بزرگی از انسان‌ها رو تشکیل نمی‌دن. ما همیشه در اسارت یک چیز بودیم: حرف!

بعضی وقت‌ها آدم‌ها یه عینک رنگی می‌ذارن رو چشم‌هاشون و همه چیز رو رنگی می‌بینن. فکرش رو بکنین اگه یه عینک آبی گذاشته باشین رو چشماتون. اون وقت همه چیزهای سفید رو هم آبی می‌بینین. اون وقت ممکنه یادتون بره که این به خاطر عینکتونه. اون وقت رنگ آبی رو با رنگ‌های اصلی مخلوط کردین و رنگ‌های اصلی رو از یاد بردین. اما فقط بعضی وقت‌هاست که ممکنه اتفاقی اون عینک تکون بخوره و کنار بره و اون وقته که آدم متوجه می‌شه توی این مدت کوتاه چرا هیچ چیز رو درست نمی‌دیده. فکر می‌کنم بهترین راه اینه که گاهی یه دستی رو صورتمون بکشیم. شاید عینکی رو چشم‌هامون باشه و یادمون رفته. شاید با این کار از جلوی چشم‌هامون کنار بره.

سایت Bholder رو تازه پیدا کردم. یه سایت ایرانی که خدماتی برای وبلاگ‌ها ارائه می‌ده. نمی‌دونم قبلاً کسی معرفیش کرده یا نه. اما به هر حال سایت جالبی به نظر می‌رسه که سرویس‌هایی از قبیل نشان دادن آپدیت شدن وبلاگ‌های مورد علاقه و سیستم کانتر و نظرخواهی می‌شه. برای تاسیس‌کنندگان این سایت آرزوی مؤفقیت می‌کنم چون دارن کار مفیدی رو انجام می‌دن. این جور سایت‌های تخصصی که به وبلاگرها خدمات می‌دن واقعاً کارشون جای تقدیر داره.

کتابخانه موضوعی وبلاگ‌ها نام سایت دیگه‌ای هست که شما می‌تونید مطالب خودتون و یا مطالبی از وبلاگ‌های دیگران رو که خوشتون اومده و خوندنش رو به دیگران توصیه می‌کنید اون جا درج و مجموعه مطالبش رو کامل‌تر کنید.
پ.ن: سایت بسته شده است.

سازمان عمران کیش از گروه تئاتری که خواهرم عضوش بود، دعوت کرد که برای یک هفته اجرا برن به کیش. نمایش عروسکی حسن کچل به عنوان یکی از نمایش‌های منتخب جشنواره عروسکی امسال به مدت یک هفته تقریباً روزی دو یا سه بار اون جا اجرا شد. هزینه‌های مربوط به رفت و آمد و اقامت رو تقبل کرده بودن. اما این برای من عجیبه که چرا هیچ پولی بهشون ندادن؟ البته من حدس می‌زنم که یه تعدادیشون حتماً چیزی به جیب زدن. اما به این طفلکی که چیزی نرسیده.

نمی‌دونم این مسأله برای همه صدق می‌کنه یا نه. اما فکر می‌کنم این مسأله به من منحصر می‌شه. برای من همیشه این جوری بوده که کسایی که منو خیلی دوست داشتن، خیلی هم از من دور بودن. هیچ وقت یادم نمیاد که کسی منو خیلی دوست داشته باشه و در عین حال بهم نزدیک هم باشه. این روزها بعضی وقت‌ها به این فکر می‌کنم که شاید علتش اینه که اصل این دوست داشتن به خاطر همین دوریه. اگر فاصله کم بود شاید اصلاً منو دوست نمی‌داشت. به هر حال این نمی‌تونه اتفاقی باشه که توی این ۲۸ سالی که زندگی کردم، همش این اتفاق بیفته. به هر حال باید علتی وجود داشته باشه. به هر حال باید این علت به من مربوط باشه و به هر حال اگه قراره جایی از این مسأله بلنگه، جایی باشه که به من مربوط باشه. می‌ترسم وقتی علتش رو کشف کنم که ۵۸ ساله شده باشم. خب مسلماً تأیید می‌کنین که اون موقع یه کمی دیره. البته این به شرطی ممکنه اتفاق بیفته که من به اون سن برسم.

آقای آصفی سخنگوی وزارت امور خارجه ایران امروز درباره حضور گروه معارضان عراقی در تهران گفته که این گروه‌ها تا چند وقت دیگه توی لندن با هم جلسه دارن (و لابد می‌دونین واسه چی) و این ملاقات‌های اخیرشون در تهران به میل و اراده خودشون بوده و اصلاً هیچ ربطی به ما نداره.
انتظار می‌ره که از این به بعد انواع اقسام معارضین کشورهای مختلف دنیا در تهران دور هم جمع بشن و با همدیگه کافی‌شاپ و سینما و شهربازی برن. خب مسلماً این مسأله اصلاً به ایران ربطی نداره. اصولاً این جا رو قراره منطقه آزاد سیاسی اعلام بکنن که هر کسی از هر جای دنیا بتونه بیاد و رفیق‌ها و دشمناشو ببینه و با همدیگه نقشه‌های خوب خوب بکشن.