ماه: آوریل 2007

اونهایی که توی ایران کمیک‌استریپ کار می‌کنند یا کارتونیست هستند هم با مشکلات زیادی درگیرند. علاوه بر این که سوژه مورد نظر نباید مورددار باشه و خط قرمزها باید رعایت بشن، نوع طراحی هم شامل قوانین عکس‌ها و تصاویر می‌شه و نباید مثلاً اروتیک باشه و مسائلی از قبیل حجاب و عرف باید توش لحاظ بشه. ما هم از بس که کمیک‌های داخلی دیدیم، نمی‌تونیم نوع دیگه‌ای رو تصور کنیم.
البته با خروج خیلی از کاریکاتوریست‌ها و کارتونیست‌های ایرانی از کشور و ادامه فعالیتشون خارج از ایران، کارهایی رو می‌بینیم که از این محدودیت‌ها جدا هستن و البته نمونه‌هایی هم می‌بینیم که کارتونیست‌های داخلی برای رسانه‌های خارجی می‌کشن و اونها هم کمتر محدودند. نمونه‌اش هم کارهای بزرگمهر حسین‌پور برای مجله کارگاهی زیگ‌زاگ هست (مثل این یکی).
اما این که کارهایی رو ببینی که در داخل تولید شدند و خطوط قرمز رو به راحتی رد کردند و کارفرمای پروژه هم نیروی انتظامی هست، در نگاه اول به تو یک شوک وارد می‌کنه مخصوصاً که اروتیسم رو به طور مشهود در تک‌تک کارها می‌بینی هر چند که موضوع کارتون انتقاد از اروتیسم باشه.
به هر حال معاونت اجتماعی نیروی انتظامی تحت عنوان طرح امنیت اخلاقی این کارتون‌ها رو در قطع پوستر منتشر کرده و برای نصب در مدارس ارسال کرده و البته تعدادی از اونها هم در جاهایی مثل مجتمع کامپیوتر پایتخت قابل مشاهده هستند. علی رادمند طراح این کارتون‌هاست. چند تا عکس از این پوسترها گرفتم که می‌تونید اینجا ببینید. برای درشت‌نمایی بیشتر روی عکس‌ها کلیک کنید.

روزنامه قیام- دیروز با بابایم رفتم دندانپزشکی که دندانم را که کرم خورده بود و بعضی وقت‌ها درد می‌گرفت، بکشم. من هر چه فکر می‌کنم نمی‌فهمم که این کرم لهنتی کجا قایم می‌شود چون که هر چی توی آینه نگاه می‌کنم معلوم نیست و فکر می‌کنم که می‌رود توی مهده‌ام و قایم می‌شود که خیلی چندش است. آقای دکتر یک آقای بداخلاقی بود که خیلی خشانت داشت و دندانم هم محکم بود و سه تا یا حتی هفت تا ریشه داشت که احتمالاً عقل بود و در نمی‌آمد که مجبور شدم موقع کشیدنش یک لگد بزنم یک جای آقای دکتر که خیلی درد داشت چون که بعدش یک لیوان آب خورد و گرمش شد چون که صورتش قرمز شد مثل دماسنج که هوا داغ می‌شود.
بعد از آن رفتیم یک جایی که پاساژ بزرگی بود اما به جای لباس، سی‌دی بازی و کامپیوتر داشت و یک جور کامپیوتر کوچک و خُشگل که توی کیف جا می‌شود و ما باید به جای کامپیوتر در فارسی بگوییم ریحانه که اسم یک جور دختر است. بابای من که یکی از کامپیوترها را خریده بود آن را ورداشت و توی ماشین گذاشت که وِخاطر این که سنگین بود من هم کمک کردم و یک چیزی را که به آن مُهس می‌گویند و معنی‌اش به فارسی می‌شود موش آوردم. بابایم دیشب رفت توی یک جایی که به آن می‌گویند اینترنت چون که بابایم از هر چیزی که اینتر دارد خوشش می‌آید مثل تیم فوتبال این‌ترمینال که توی ایتالیا است و به آن در قدیم می‌گفتند روم و بابایم وقتی توی اینترنت می‌رود خیلی به روم سر می‌زند و با دوست‌هایش توی روم اس مس می‌زند و هی شکلک‌های خنده و گریه و قلب و اینها که یعنی دلش تنگ شده است.

ادامه

امروز جمعه است و من دارم از توی تختم می‌نویسم که امروز خاطره چه جوری بود. تمام امروز همه جا باران بود و از صبح باران می‌بارید که مامانم می‌گوید باران بهاری زود می‌آید و زود می‌رود اما انگار که قرار بود مامانم ضایه شود چون که هی باران آمد.
اولش آرزو که دختر همسایه ما هست و از من یک سال کوچک‌تر است آمد خانه ما اما من با دخترهای کوچولو کار ندارم چون که خیلی لوس هستند و تمام لباس‌هایشان لوس و صورتی زشت و دخترانه است و عروسک‌بازی می‌کنند. من گفتم که می‌خواهم بروم خونه کاوه تا آرزو ضایه شود و اینها. در خونه کاوه ما اولش با هم پلی‌استیشن بازی کردیم که این کاوه که توی گیم‌نت از من می‌بازد، توی فیفا از من برد چون که همه‌ش توی خانه تمرین می‌کند و من ندارم. بعد برگشتم خانه چون این کاوه کچل خیلی به من کرکری دارد چون یک بار برده و به نظرم بهتر است برود گل یا پوچ و مارپله بازی کند.

ادامه

داشتم موتور جست‌وجوی تکنوراتی را بررسی می‌کردم که دیدم یکی از ترکیباتی که خیلی مورد جست‌وجو واقع شده ترکیب Ismail Ax هست به معنی «تبر اسماعیل» [+]. پس از این که چند تا از وبلاگ‌هایی را که در این مورد نوشته بودند مطالعه کردم، متوجه شدم که این مسأله مربوط می‌شود به کشتار اخیر در دانشکده فنی دانشگاه ویرجینا.
از قرار معلوم دانشجوی کره‌ای الاصلی که عامل این کشتار بوده روی یکی از بازوهای خودش این عبارت را با جوهر قرمز رنگ نوشته (یا خالکوبی کرده) بود و حالا این بحث داغ شده که آیا این عبارت و این دانشجو با اسلام مرتبط بوده‌اند یا خیر. این مسأله دستاویزی شده تا تحلیل‌های وبلاگی «چو سونگ هوی» ۲۳ ساله را اسلامگرا یا حداقل دارای گرایش‌های متمایل به اسلام بدانند. (بعضی بحث‌ها را در بویینگ‌بویینگ بخوانید).
با توجه به این که هنوز اطلاعات دقیقی درباره این فرد به دست نیامده و از قرار معلوم «جو» فرد منزوی و درونگرایی بوده معنای این عبارت مورد جست‌وجوی بسیاری است و تا کنون جزو سه عبارت برتر جست‌وجو در موتورهای جست‌وجوست. نوشته‌های دیگری که روی دیوار اتاق چو در خوابگاه نوشته شده از قبیل «بچه پولدارها»، «شهوترانی» و «شیادهای فریبکار» موضوع را بیش از پیش پیچیده کرده است.
یکی از استادان او می‌گوید که وی در برخی از تکالیف و داستان‌هایش صحنه‌های فجیعی از خونریزی و کشتار را وصف کرده بود به طوری که استادش این مسأله را به مقامات و بخش مشاوره دانشگاه گزارش کرد. در یکی از کلاس‌ها وقتی که نامش را پرسیدند او چیزی نگفت و به جای اسمش با علامت سؤال امضا کرد به نحوی که او را در کلاس با نام «پسر علامت سؤالی» صدا می‌کردند. چو از ۸ سالگی در آمریکا زندگی می‌کرد.
در حال حاضر کوچک‌ترین اطلاعاتی درباره قاتل برای عموم جذاب است و در رسانه‌ها منتشر می‌شود. برخی از وبلاگ‌ها از این که عبارت «تبر اسماعیل» را مرتبط با اسلام بدانند بسیار خوشحالند و تعداد دیگری از آنها ابراز نگرانی می‌کنند که قبل از تکمیل تحقیقات و انتشار جزئیات، ماجرا منحرف شده و به اسلام‌ستیزی و دردسرهای دنباله‌دار دیگری بیانجامد.
اطلاعات بیشتر را می‌توانید از وبلاگ‌های این فهرست و این فهرست بخوانید. شیکاگو تریبون و فاکس‌نیوز هم مطالبی در این زمینه منتشر کرده‌اند.
پ.ن: از قرار معلوم قاتل نامه‌ای شامل عکس و ویدئو برای NBC ارسال کرده که آن را می‌توانید از طریق این لینک ببینید. و مطلبی در این مورد بخوانید.

ادامه

دیروز با پراید بابا و مامانم رفته بودیم برای من شلوار بخریم و تی‌شرت چون که هوا گرم شده و لباس‌های پارسالی‌ام برای من خیلی کوچک شده است چون که من خیلی بزرگ‌تر شدم.
بابایم می‌گوید که لباس پیراهن باید خیلی شیک و دکمه‌دار و اتودار باشد و شلوارش پارچه‌ای باشد تا همه روی آدم حساب کنند. اما من فکر می‌کنم که بچه‌ها اگر ببینند که من مثل بابایم لباس می‌پوشم خیلی مسخره‌ام کنند چون که من دوست دارم تی‌پرت بپوشم که رویش اینگیلیسی نوشته باشد و شلوار جین که یک کمی هم پاره باشد چون که مسعود می‌پوشد و مسعود که از پسر بزرگ‌های کوچه ما هست و دوست من هست هم خیلی شیک است و فقط بیچاره لاغر است خیلی چون که شلوارهایش گشاد است و تا خیلی پایین کمرش شل می‌افتد و کمربندش هم قرمز است که فکر می‌کنم مال لباس سربازی‌اش هست چون که چرمی نیست و مثل یک چیزی در لباس سربازی است که به آن فانوسخه می‌گویند.
ما همیشه می‌رویم به مغازه پسردایی‌ام که در پاساژ فردوسی است و لباس‌های خوبی دارد اما بابایم ازش خوشش نمی‌آید و می‌گوید که خیلی بچه سوسولی است و با ما نمی‌آید خرید. در مغازه اون همه جور لباسی است اما اندازه من ندارد اما چون که خیلی آشنا دارد در پاساژها، ما می‌رویم تا که پارتی‌بازی کند و لباس‌ها تقفیف داشته باشد. من و بهنام که پسردایی من است رفتیم به مغازه دوستش و مامانم رفت تا مغازه‌ها را که لباس زن‌ها را دارند نگاه کند. من نمی‌دانم که چرا خانوم‌ها همیشه به مغازه ها نگاه می‌کنند حتی اگر خرید نداشته باشند. البته به نظرم به خاطر این باشد که توی شیشه مغازه‌ها خودشان را تماشا کنند تا همه چیز سر جای خودش باشد چون که مامانم هم مثل مامان کاوه که پسر همسایه‌مان هست و بابایش یک دیویست و شیش دارد توی آینه ماشینشان هی خودشان را نگاه می‌کنند.

ادامه

روزنامه قیام- توی مدرسه ما یک گروه قوی هستیم به اسم گروه اژدهای قوی که خیلی بچه‌های قوی و پرزوری هستیم. آن وقت با کلاس پنجمی‌ها که خیلی می‌خواهند قلدری بکنند زنگ‌های تفریح جنگ می‌کنیم که با مدادهای نوک‌تیز است.
دیروز که از مدرسه می‌آمدیم خانه که با کاوه بودم و داشتیم با هم درباره جنگ دیروز صحبت می‌کردیم، مُشتبا که پسر سوپر دریانی سر خیابان است و همیشه خوراکی‌ها را از بابایش کش می‌رود و توی مدرسه می‌خورد با دو تا پسر گنده دیگر که فکر می‌کنم راهنمایی بودند جلویمان را گرفتند و خواستند که به زور پول توجیبیمان را بدهیم بهشان که دعوایمان شد و و من با لگد زدم یک جایی که خیلی درد دارد و مُشتبا وسط صحبت تمام صورتش از درد قلمبه و قرمز شد و ما فرار کردیم که آنها دستشان به ما نرسید اما یکی سنگ پرتاب کرد به طرف من که سرم خون آمد.
به نظر من این پرتاب سنگ که خیلی کار نامردی و چاقو از عقب توی دل آدم هست، خیلی کار ناجوانمرگانه‌ای است که توی جنگ‌های واقعی هم حتی سازمان ملل و هلال اهمل جلویش را می‌گیرند.
من که سرم خون آمده بود اول نفهمیدم و وقتی فهمیدم کمی گریه کردم که البته مرد گریه نمی‌کند مگر این که سرش بشکند و خیلی درد و خون داشته باشد که آدم می‌ترسد به خاطر مادرش که خیلی دوستش دارد، ناراحت شود. عصر دیروز رفتیم بیمارستان که سرم را باندپیچانی کردند ولی آقای دکتری که خیلی باسواد بود به مامانم گفت که نمی‌خواهد با سوزن و نخ سرم را بدوزند اما گفت تا چند روز نباید پارچه‌ها را باز کنم.

ادامه

توضیح: قبل از خواندن این مطلب بهتر است بگویم که مدتی است که از سیزده‌بدر گذشته و تبش فروکش کرده. تقریباً همزمان با دروغ‌های آوریل این مطلب را نوشتم و منتظر ماندم تا در چلچراغ چاپ شود و بعد در سایت بگذارم، این است که الان می‌خوانیدش. به هر حال خروسی و بی‌محلی‌مان را بر ما ببخشایید!
هفته‌نامه چلچراغ– دروغ‌گویی رسم پسندیده‌ای نیست هر چند علی رغم تمام حرف و حدیث‌هایی که در مذمت آن گفته شده، روزی نیست که دروغی نشنویم. با این وجود یک روز را برای دروغ گفتن مجاز دانشته‌اند و آن روز «اول آوریل» است که این رسم (با یک روز تأخیر) روز سیزدهم فروردین در میان ایرانیان هم برگزار می‌شود و در سال‌های اخیر معمول‌تر شده است.
دروغ‌های سیزده در میان شرکت‌های بزرگ و رسانه‌های خبری محبوبیت بیشتری دارد. شاید به این خاطر که بنابر تعریف کاری خود مجبورند در تمام سال اخبار دقیق و واقعی را منتشر کنند و در این روز تلافی تمام عقده‌های فرو خورده خودشان را در می‌آورند.
امسال هم پر بود از اخبار جالب و دروغی که بعضی از آنها سر و صدای زیادی کرد و جنجال هم آفرید. معروف‌ترین و جنجالی‌ترین این دروغ‌ها را بخوانید به ترتیب اهمیت بخوانید که از این منبع ترجمه شده‌اند.

ادامه