ابزارک

خودروی پرنده داستان هری پاتر را به خاطر دارید؟ دنیای خودروهای پرنده، برخلاف تصور جدید نیست. ساخت خودرویی که بتواند علاوه بر راندن در جاده، آسمان را زیر چرخ‌های خود ببیند، سال‌هاست که فکر مخترعان و تولیدکنندگان را به خود مشغول ساخته است.

در سال ۱۹۲۶ هنری فورد یک نمونه اولیه از هواپیمایی تک‌صندلی را به نام Sky Flivver به نمایش گذاشت. این پروژه دو سال بعد و پس از تلاش  برای شکستن رکورد مسافت پرواز به علت کشته شدن خلبان، متوقف شد. فلیور به طور کلی یک ماشین پرنده نبود اما توجه زیادی را در مطبوعات آن زمان به سوی خود جلب کرد. مردم با تصور آن که این هواپیمای کوچک پس از تولید انبوه به قیمتی معقول می‌رسد و چون خودرو در دسترس همگان قرار می‌گیرد، هیجان‌زده شده بودند.

در سال ۱۹۴۰ هنری فورد پیش‌بینی معروفی کرد: «این حرفم یادتان بماند: ترکیب خودرو و هواپیما در حال آمدن است. ممکن است بخندید، اما خواهد آمد».

سال ۱۹۵۶ استودیو طراحی پیشرفته فورد، Volante را طراحی کرد. یک مدل مفهومی خودرو در ۳/۸ اندازه واقعی. سه پروانه داشت و هر کدام به طور جداگانه روشن و خاموش می‌شدند و این امکان را می‌دادند تا وسیله از زمین جدا شده و در هوا حرکت کند. در روز پرده‌برداری از طرح فورد اشاره کرد که روزی خواهد آمد که هر فردی در خانه‌اش یک خودروی پرنده داشته باشد.

داستان اما به اینجا ختم نشد. شرکت‌های بزرگ و افراد مستقل تلاش زیادی برای ساخت خودروهای پرنده کردند و نمونه‌های آزمایشی زیادی سر بر آورد. یکی از معروف‌ترین نمونه‌های قابل پرواز The Aerocar بود.

اما نمونه‌های امروزی‌تر خودروهای پرنده چه هستند و چه امکاناتی دارند؟

آئروموبیل خودرویی است که در چند ثانیه به هواپیما تبدیل می‌شود. علاوه بر این که در یک گاراژ نسبتا معمولی جا می‌شود و در خیابان در کنار خودروهای دیگر حرکت می‌کند، سوختی جز بنزین معمولی ندارد. از طرفی هنگام صعود و فرود تنها چیزی که نیاز دارد چند صد متر زمین صاف و هموار است که حتی اگر پوشیده از چمن باشد، مشکلی نخواهد داشت.

آخرین نسخه آئروموبیل یعنی آئروموبیل ۳.۰ در اکتبر ۲۰۱۴ آزمایش‌های پروازی خود را با موفقیت پشت سر گذاشت. شاید این ویدئو بتواند به تمام پرسش‌های شما درباره این خودروی پرنده پاسخ دهد:

یکی از ابزارک‌های کودکی ما دوربین‌هایی بودند که معمولا در دهه شصت از مکه سوغات می‌آوردند.
این دوربین اسلاید دستی که به ویو مستر View Master یا دوربین جهان‌نما مشهور بودند، حاوی دیسک‌های مقوایی نازکی بودند که هفت جفت عکس رنگی سه‌بعدی داشتند.

ویو مستر ۴ سال پس از اینکه فیلم رنگی کداکروم، استفاده از تصویرهای کوچک و رنگی با کیفیت بالا را عملی کرد، در سال ۱۹۳۹ عرضه شد (منبع).
آن موقع چنین وسیله‌ای یکی از سوغاتی‌هایی بود که مسافران از سفر با خود می‌آوردند. جهانگردان هم دیسک‌هایی را که در شهرهای مختلف فروخته می‌شد و از جاذبه‌های توریستی آن شهر یا کشور تهیه شده بود، تحفه می‌آوردند.
چنین دوربین‌هایی هنوز تولید می‌شود و البته بیشتر اسباب‌بازی کودکان است. اینجا تعدادی از نمونه‌های مختلف این وسیله را می‌بینند.

این روزها اما بسیاری از شرکت‌های بزرگ دنیا در حال تولید هدست‌ها یا سربندهای واقعیت مجازی هستند. این هدست‌ها که شاید نام‌های مشهورش چون اکولوس ریفت را شنیده باشید، توجه بسیاری را جلب کرده‌اند. تولیدکنندگان گیم سعی دارند تا بازی‌های بیشتری را برای خوره‌های بازی منطبق با این وسایل فراهم کنند تا بازیگران بتوانند با استفاده از هدست‌ها بیشتر در محیط بازی فرو روند.

گوگل در این میان پروژه‌ای دارد به نام Cardbord یا همان مقوا. میتوانید با استفاده از گوشی هوشمند خود و طرحی که از سایت این پروژه دریافت می‌کنید یک سربند مقوایی بسازید، گوشی هوشند خود را داخلش بگذارید و بازی‌ها و نرم‌افزارهای واقعیت مجازی را که پیشتر روی گوشی خود نصب کرده‌اید، اجرا کنید و به جمع استفاده‌کنندگان واقعیت مجازی بپیوندید. البته می‌توانید یک نمونه آماده یا آماده سرهم کردن را هم خریداری کنید.

حالا گوگل با همکاری ماتیل که بزرگ‌ترین شرکت تولید اسباب‌بازی در جهان است، همان دوربین‌های ویو مستر را به عنوان سربند وافعیت مجازی به بازار بر می‌گرداند. این بار اما گوشی خود را داخل جعبه قرمز رنگ می‌گذارید و دیسک‌های مخصوص در مقابل خود می‌گذارید و در دنیای واقعیت مجازی غرق می‌شوید.

این ویدئو بهترین توصیف برای آن چه است که اتفاق می‌افتد.

والدین ما نوستالوژی شهر فرنگ را داشتند و ما نوستالوژی نسل تازه شهر فرنگ‌های کوچک را. فرزندان ما هم احتمالا نوستالوژی تازه‌ترین نسل همان شهر فرنگ‌ها را.

یکی از مشکلاتی که احتمالا برای شما هم پیش آمده، ساییدگی و خوردگی سیم شارژر یا کابل‌های مشابه وسایل و دستگاه‌های مختلف شماست. البته همیشه این امکان وجود دارد که سیم‌های باکیفیت را بخیریم و جایگزین کنیم، اما همه نمی‌خواهند که سیم یدکی استفاده کنند یا پول زیادی بپردازند. بنابراین عاقلانه‌ترین کار تعمیر و پیشگیری است.
من جست‌وجویی کردم و به چند راه حل جالب رسیدم:

۱- فنر خودکار: یکی از کم‌خرج‌ترین و دردسترس‌ترین روش‌ها، استفاده از فنر مغز خودکار فشاری است. از این دست خودکارها را هم می‌توانید با نازل‌ترین قیمت خریداری کنید و هم می‌توانید خودکارهای دورانداختنی را به کار بگیرید. کافی است که یکی از این فنرها را دور سیم بیندازید. سعی کردم در طول این ویدئوی ۶ ثانیه‌ای در واین چگونگیش را توضیح دهم.

۲- دستبند دوستی: نوعی دستبند است که به عنوان نمادی برای دوستی از طرف شخصی به شخص دیگر داده می‌شود. این نوع از دستبند از انواع نخ کاموا یا قلاب‌دوزی بافته می‌شود. این دستبندها دارای طرح‌ها و شکل‌های گوناگونی هستند ولی غالبا از همان روش نیم‌گره بافته می‌شوند.

می‌توانید از همین نخ‌ها و کامواها تهیه کنید و به طول ۴ برابر سیم یا کابل آن را ببرید. حالا باید آن را به یک سوی سیم طوری گره بزنید که به هیچ وجه باز نشود. بعد شروع کنید به پیچاندن نخ به دور سیم. با دقت و بدون هیچ فاصله آن را بپییچانید تا به ته سیم برسید و دوباره آن را گره بزنید. می‌توانید در میان راه رنگ دیگری را انتخاب کنید. این روش بسیار سخت است و حوصله فراوانی می‌طلبد. اشتباهتان هم ممکن است به باز شدن آن منجر شود. اما اگر حوصله و وقت فراوان دارید، می‌توانید دقیقا به روش بافت دستنبد دوستی، دور سیم را ببافید. این طوری هرگز باز نخواهد شد.

۳- چسب برق: چسب‌های نواری که به چسب برق مشهورند هم راه حل ساده‌ای هستند و رنگ‌های متنوعی هم دارند. اما برای این که کثیف‌کاری نشود باید برای پیچاندنشان به دور کل سیم، حوصله به خرج دهید. می‌توانید بافت رنگی هم برایش ایجاد کنید تا زیباتر هم به نظر برسد.

اما از آنجایی که اختراع زاییده احتیاج است و این مشکل برای تعدادی زیادی پیش آمده، یک کارآفرین سعی کرده تا راه چاره‌ای برای این مشکل پیدا کند و نتیجه این پروژه بود که روی سایت کیک‌استارتر قرار گرفت و کمک‌های مردمی را جمع کرد و در حال تولید است.

شاید برایتان جالب باشد که بدانید ایده اصلی این پروژه از این اسباب‌بازی قدیمی گرفته شده است.

ایده‌های جالب همیشه توجه من رو جلب می‌کنند. به ویژه اونهایی که از حمایت سازمان‌ها و شرکت‌های بزرگ برخوردار می‌شن. سازمان‌هایی که مخاطبان زیاد دارند، در صورت حمایت از ایده‌ای که برای همگان مفیده‌، باعث می‌شن که نتیجه موفق‌آمیزتر باشه.
این بار متروی شهر پکن در ابتکاری به جای پول یا بلیت، بطری‌های بازیافتی می‌گیره. قبلا هم موردی رو در ترکیه معرفی کرده بودم که به ازای بطری بازیافتی، غذا برای حیوانات خیابانی فراهم می‌کنه.
اما این مورد ارائه بطری به جای هزینه سفر، بر می‌گرده به ۲ سال پیش. این دستگاه، با دریافت بطری پلاستیکی، کارت سفر مسافران رو شارژ می‌کنه.
ایده خوبیه برای همه کلان‌شهرهای دنیا. حالا لازم نیست که هر کسی با خودش یه گونی پلاستیک بیاره و کارتش رو شارژ کنه. کافیه همون بطری آب یا نوشیدنی رو که روزمرهاستفاده می‌کنه، به جای انداختن توی سطل زباله، داخل این دستگاه بندازه و کارت متروی خودش رو کم‌کم شارژ کنه.

یکی از نمادهای هویتی کشورها معمولا اسکناس‌هایشان است. روی پول‌های کاغذی معمولا سمبل‌هایی تاریخی یا اجتماعی و سیاسی را می‌توان دید. اما کشور نروژ این بار به شیوه‌ای دیگر برای طراحی اسکناس‌هایش دست زده است.
در رقابتی میان هشت گروه طراح، بانک مرکزی نروژ طراحی‌هایی را برگزیده است که با دنیای دیجیتالی امروز هماهنگی بیشتری دارند.
همان‌طور که می‌دانید نروژ به عنوان یکی از کشورهای اسکاندیناوی تاریخچه‌ای مرتبط با وایکینگ‌ها و دریا و اقیانوس دارد. یکی از شروطی که در این رقابت‌ها مطرح شد بود، طرح یا طرح‌هایی مرتبط با اقیانوس بود.
این اسکناس‌ها علاوه بر طراحی‌های خاص، از نظر امنیتی هم نقاط متفاوتی برای امنیت پول و مشکل کردن جعل را در بر گرفته‌اند.
طراحی پیکسلی البته چیز تازه‌ای نیست. هزاران سال قبل معماران با کاشی‌ها و موزاییک‌ها چنین طراحی‌هایی را انجام می‌داند اما این بار دوران باستان و دنیای دیجیتال با این اسکناس‌ها به هم پیوند خورده‌اند.

این طراحی‌ها محصول دو شرکت Snøhetta و The Metric System هستند.

با دیدن این طراحی‌ها به یاد طراحی‌های پیکسلی فرش‌های فائق احمد افتادم که قبلا درباره‌شان اینجا نوشته بودم.

GIGS.2.GO شاید یکی از جالب‌ترین فلش‌درایوهای باشد که با کاغذ ساخته شده است.

یک مجموعه چهار تایی از فلش‌درایوهایی که در اندازه کارت اعتباری و با کاغذهای بازیافتی ساخته شده است. برای استفاده از آن می‌توانید یکی از آنها را به سادگی جدا کرده و پس از پر کردنش با اطلاعات لازم، رویش هر چه که می‌خواهید از نام گرفته تا ایمیل و شماره تلفن را بنویسید.

این ابزارک توسط Kurt Rampton و BOLTgroup طراحی شده و همان طور که از نامش پیداست برای انتقال سریع داده‌ها و فایل‌هایی که فرستادنشان از راه ایمیل ممکن نیست کاربرد دارد. از آن می‌توان استفاده‌های تبلیغاتی نیز کرد.

یکی از شرکت‌های نوآور ترکیه باجه‌ای ساخته که علاوه بر کمک به محیط زیست به دوستان پشمالوی ما نیز کمک می‌کند.

شرکت پوگدون به تازگی باجه‌ای خودکار را در استانبول به کار گرفته که در ازای بازیافت بطری‌های پلاستیکی، آب و غذا برای سگ‌های ولگرد فراهم می‌کند. هنگامی که افراد ته‌مانده آب بطری را در بخشی که در نظر گرفته شده خالی کرده و خود بطری را از بالای دستگاه وارد می‌کنند، هزینه بازیافت به طور خودکار تبدیل به مقداری غذای سگ شده و در بخش پایین دستگاه و در محلی ریخته می‌شود که سگ بتواند آن را بخورد.

این دستگاه‌ها که با انرژی خورشیدی کار می‌کنند، یک منبع غذای سالم برای حیوانات ولگرد است که پیش از این مجبور بودند تا از میان زباله‌ها یا کمک‌های شهروندان خوراک خود را بیابند و سیر شوند اما با وجود چنین دستگاهی تغییری مثبت در شیوه زندگی آنها ایجاد شده است.

ترکیه به تعداد زیاد حیوانات ولگرد خود در مناطق شهری شناخته می‌شود. بنا بر گزارش دویچه‌وله استانبول به تنهایی میزبان ۱۵۰ هزار سگ و گربه ولگرد است.

هدف از تولید این باجه، ایجاد آینده‌ای روشن‌تر برای حیوانات در کنار تشویق مردم برای رسیدن به عادت خوب بازیافت زباله‌هاست.

در این ویدئو می‌توانید جزئیات بیشتری را ببینید.

ایجاد باجه‌های خودکار برای بازیافت و فرهنگ‌سازی در ترکیه امر تازه‌ای نیست. پیشتر هم باجه‌هایی به شکل قلک در برخی نقاط ترکیه برای جمع‌آوری کتاب‌ها و اسباب‌بازی‌ها و ارائه آن به دیگران ایجاد شده بود.

اوایل دهه هفتاد که دوران دانشگاه رفتن ما بود، بعد از اعلام نتایح کنکور، تقریبا اولین کاری که هر دانشجوی ترم‌اولی می‌کرد، خرید یک عدد کیف بود. کیف‌هایی با بدنه محکم و جادار برای گذاشتن کتاب و جزوات.

از اونجایی که توی ایران به دستمال کاغذی می‌گن کلینکس، به پودر رخت‌شویی می‌گن تاید وبه مایع ظرفشویی می‌گن ریکا، به این نوع کیف‌ها هم لقب دادند سامسونت که در واقع نام یک برند تجاری معروف در تولید انواع کیف‌ها و چمدان‌ها بود.

یادم هست نه تنها پسرهای دانشگاه ما، بلکه دخترها هم از این کیف‌ها داشتند. چادر اجباری هم مزید بر علت بود و ترکیب کیف سامسونت و چادرهای برافراشته در برابر باد، بسیار دیدنی.

این روزها دانشجوهای سابق نسبت به دوران دانشجویی و بی‌پولی، بیشتر درگیر سفر هستند. یکی از دشواری‌های مسافرکُش، همانا این طرف و آن طرف کشاندن چمدان در فرودگاه‌های عظیم دنیاست.

همین ساموسنت عزیز همراه با میکرو موبیلیتی اما کیف سفری جالب رو تولید کرده که ترکیبی از چمدان و اسکوتره. یعنی نه تنها حمل کیف رو آسون می‌کنه، بلکه حمل خودمون هم آسون‌تر می‌شه.

البته سامسونت تنها شرکتی نیست که این نوآوری به ذهنش رسیده و با کمی جست‌وجو می‌تونید انواعش رو پیدا کنید.

هم‌سن و سال‌های من حتما میزان وابستگی نسل ما به نوارهای کاست رو می‌دونند. واکمن یکی از اختراعات بی‌نظیر بشر بود که باعث می‌شد بتونیم هر جایی که دلمون خواست موسیقی گوش کنیم. چیزیانحصاری که با وجود گوشی‌های تلفن همراه شکسته شد.

اما حتما ته کمدی خیلی‌هاتون هنوز نوارهایی از قدیم به جا مونده. راه‌های زیادی برای تبدیل موسیقی این نوارها به نسخه دیجیتال وجود داره اما این ابزارک به نظر یکی از بهترین و باحال‌ترینشون به حساب میاد.

اگر ایفون یا آیپاد تاچ داشته باشید، با این وسیله واکمن‌مانند و یک اپلیکیشن مخصوص می‌تونید موسیقی رو به فرمت ام‌پی‌تری MP3 تبدیلش کنید.

منظور من البته از معرفی این ابزارک تنها معرفی ایده بود. به هر حال این وسیله تولید دو سال پیشه و بعید می‌دونم الان در بازار موجود باشه.

چند روز پیش از سر کار به سوی خانه می‌آمدم که مردی آفریقایی را روی پله‌های کلیسای کنار محل کارم دیدم که نشسته بود. سر و وضع جالبی داشت و تیپ خاصی زده بود. کفش عجیبی به پا داشت. سر جمع چند ثانیه‌ای بیشتر نتوانستم به کفش‌ها خیره شوم. اما در همان چند ثانیه متوجه شدم که پاافزارش من را یاد لاستیک (تایر) ماشین می‌اندازد. به خانه که رسیدم دست به دامن گوگل شدم تا ببینم این صندل جالب چه طور چیزی می‌تواند باشد.

وقتی فقیر باشی پاهایت لخت باشد، هر چیزی را ممکن است به پایت ببندی. حالا حکایت فقر در برخی از نقاط آفریقاست که باعث می‌شود یک عده بطری پلاستیکی  را تبدیل کنند به صندل.

و البته آنها که ابتکار بیشتری به خرج بدهند، از چیزهای دیگر هم صندل تولید می‌کنند. این یکی قیافه‌اش کمی شبیه آن چه بود که به دنبالش بودم.

قوم ماسای یکی از مشهورترین اقوام آفریقایی هستند که در مرز میان کنیا و تانزانیا و در دشت‌های دامنه کوه کلیمانجارو زندگی می‌کنند. صندل‌های سنتی که این قوم به پا می‌کنند را می‌توان با نام صندل‌های ماسایی همه جا دید. خانم‌های ایرانی هم گاهی از این نوع صندل استفاده می‌کنند هر چند شاید نامش را ندانند. عکس بالا اما یکی از مدل‌های ساده همین صندل است که با تایر ساخته شده است. در عکس زیر نمونه کمی پیشرفته آن را می‌بینید.

و البته از این صندل‌های بازیافتی ارزان کم و بیش در بازار هم یافت می‌شود. این هم یک راهنمای ویدئویی  ساخت صندل‌های آفریقایی روی یوتیوب و این هم یک راهنمای تصویری ساده.

می‌گویند صدف را فقرا می‌خوردند به خاطر آن که ارزان بود و آنهایی که پولی برای خرید مواد عذایی نداشتند به خوردن صدف‌ها روی آورده بودند اما سال‌ها بعد این خوراکی هم به میز رستوران‌های مجلل راه یافت.

حالا صدف چه ربطی به صندل دارد؟ صندل آفریقایی هم حالا در مدل‌های متعدد و شیک تولید می‌شود و کم‌کم به سالن‌های مدل راه پیدا می‌کند. آن صندلی که من در پای آن مرد آفریقایی در لندن دیدم، دیگر یک صندل ساده نبود، چیزی شیک‌تر و خاص بود که قیمتش خیلی بالاتر از صندلی است که بالاترین عکس را در این صفحه به خود اختصاص داده است.

نمونه‌های دیگر این صندل را که می‌توانید روی اینترنت و سایت‌های دیگر پیدا کنید، اینجا ببینید:

[nggallery id=6]

یکی از چیزهای جالبی که اینجا یعنی در لندن و مثلاً در فروشگاه IKEA دیدم، گیره‌های پلاستیکی ویژه‌ای بود که به درد بستن انواع کیسه‌ها و پاکت‌های کاغذی و پلاستیکی مواد غذایی می‌خورد.

هوای اینجا باعث می‌شود که مواد غذایی بعد از باز کردن جعبه یا پاکتشان یا نم بگیرند یا کپک بزنند. برای همین وجود چنین گیره‌هایی باعث می‌شود تا روند فساد کندتر شود. اما اگر چنین چیزی در دسترستان نیست، می‌توانید به سادگی از بخش بالایی یک بطری نوشابه استفاده کنید.

برای این کار کمی پایین‌تر از درپوش بطری را ببرید و بعد آن را مطابق این تصویر به کار ببرید. این گیره‌های دست‌ساز بارها و بارها برای بستن در کیسه‌های پلاستیکی قابل استفاده هستند. خوبیش این است که در کیسه مورد نظر را می‌توانید بعد از هر بار استفاده دوباره ببندید بدون آن که مجبور شوید گره‌اش را با دندان باز کنید.

خودروهای برقی دارن روز به روز قوی‌تر می‌شن و نمونه‌های بهتری هم داره به تدریج به بازار میاد. این دست خودروها تا حالا معمولا ارزون نبودند اما کم‌کم داره انواع ارزون‌ترش هم عرضه می‌شه.

دولت‌ها معمولاً از خرید این نوع خودروها توسط مردم استقبال می‌کنند. با این اوضاع آلودگی هوا و گرمایش زمین و صرفه‌جویی در منابع و سوخت‌های فسیلی خیلی از سیاستمداران هم در وعده‌های انتخاباتی‌شون شعار سبز بودن می‌دن.

از طرفی مردم رو هم با روش‌های مختلف تشویق به خرید و استفاده از این محصولات می‌کنند. مردم هم ترجیح می‌دن یه کمی پول بیشتر بدن اما در عوض از پرداخت طرح ترافیک و هزینه پارکینگ به دور باشند.

کمتر کسی می‌تونه به یه خودرو یا وسیله نقلیه بگه گجت. اما خب این خودرویی که من تک و توک توی خیابون‌ها لندن می‌بینم اون قدر جمع و جوره که بیشتر شبیه به یک اسباب‌بازی هیجان‌انگیزه. یه جور گجت که می‌شه سوارش شد و از این سواری لذت هم برد.
شرکت رنو یک خودروی برقی به نام تویزی Renault Twizy رو به بازار ارائه کرده که چند تا ویژگی جالب داره. یکیش اینه که اندازه کوچیکی بین اتوموبیل و اسکوتر داره. به همین علت هست که رانندگی با اون گواهینامه نمی‌خواد. نکته بعدیش اینه که دو سرنشینه هست و دو نفر باید پشت هم بشینن. در این خودرو هم جزو گزینه‌هایی هست که اگه شما دلتون بخواد می‌تونین نصبش کنید البته این دری که وصل می‌شه پنجره نداره.
اما غیر از همه اینها وسیله جالب و بانمکیه. سرعتش نسبت به یک ماشین برقی خوبه و حداکثر ۱۰۰ کیلیومتر در ساعته که به عنوان یک خودروی شهری مناسبه. اگه باتری ماشین به طور کامل شارژ باشه تا سه و نیم ساعت می‌تونه راه بره و به سادگی می‌شه با برق شهری دوباره شارژش کرد. این خودرو در سه مدل عرضه می‌شه که در بریتانیا بین ۶۹۹۰ تا ۷۴۰۰ پوند قیمتشونه که شامل قیمت باتری نیست (اطلاعات بیشتر).

این روزها تا دلتان بخواهد انواع و اقسام کیس و کاور برای موبایل‌های مختلف درست شده و به بازار آمده است. برای آیفون هم شاید بشه گفت که بیشتر از هر گوشی دیگه‌ای ابتکار به خرج دادن.

من هم توی وبگردی‌هام به چند مدل جالب از کیس آیفون دست‌ساز برخوردم که اینجا می‌ذارمشون. بزرگ‌ترین مشکل این کیس‌ها قیمتشونه که گرونه و توشون از تیتانیوم و آلمینیوم و فلزات مشابه استفاده شده.

در واقع قیمت بعضی از این مدل‌ها به قیمت خود گوشی تنه می‌زنه و مثلاً ۴۰۰ دلاره. این امکان وجود داره که طرح‌ها رو سفارشی کرد اما طبیعتاً باید پول بیشتری هم داد.

این روزها کمتر کسی رو می‌شه پیدا کرد که پیه فیلترینگ به تنش نخورده باشه. خیلی از وب‌سایت‌ها و وبلاگ‌ها از جمله همین وبلاگ فیلتر شده‌اند. این موضوع کم‌کم داره دامن هر وبلاگ معمولی رو می‌گیره. وب‌سایت‌هایی که خیلی‌هاشون از طرفداران حکومت هم بودند و هستند دارن گرفتار همین محدودیت‌های اجباری می‌شن. بینندگان این سایت‌ها به سایتی به نام پیوندها هدایت می‌شن.

از ابتدای سال ۸۹ که صفحه ساده فیلترینگ جای خودش رو به سایت پیوندها داد، آمار بازدید از این سایت چنان زیاد شد که با گذشت چند ماه از راه‌اندازیش، در پایان شهریور ۱۳۸۹ رتبه هجدهم رو در الکسای ایران به خود اختصاص داد. در پایان بهمن ۱۳۸۹ پیوندها در جایگاه پنجمین سایت پربازدید ایران در رتبه‌بندی سایت الکسا قرار گرفت و الان هم در رتبه چهارمه! با این حال احتمالاً سایت پیوندها کمترین مراجعه مستقیم و بیشترین ری‌دایرکت رو داره.

چند وقت پیش با پروژه‌ای آشنا شدم که هدفش با توجه به چیزی که توی سایتشون نوشته شده: نگاهی دوباره است برای یادآوری آنچه در اینترنت ایران می‌گذرد. وقایعی که شاید بهتر باشد در شدت و قواعد اجرای آن کمی تجدید نظر شود.

«دسترسی محدود» فعلاً مجموعه‌ای از تی‌شرت‌هاست که طرح روشون یادآور فیلترینگ و صفحات دسترسی ممنوع در ایرانه. توضیحات بیشتر درباره این پروژه رو می‌تونید توی صفحه درباره ما در این سایت بخونید.

نمونه کارها رو می‌تونید اینجا ببینید. از نظر مفهومی پروژه جالبیه. در نظر بگیرید که یه نفر تی‌شرتی پوشیده که روش نوشته شده: «بر اساس قوانین دسترسی به این تصویر مجاز نمی‌باشد». آدم با دیدن این نوشته با خودش می‌گه یعنی طرف چه عکسی می‌خواست اونجا چاپ کنه که فیلتر شده؟ بعد می‌شه تخیل کرد و هر تصویر یا جمله‌ای رو اونجا در نظر گرفت.

وودافون یکی از اوپراتورهای تلفن همراه توی بریتانیاست. البته جنگ بین اوپراتورها اینجا هم هست. اما این اوپارتور حداقل برای دور و بری‌های من مشکل ایجاد کرده. اون هم به خاطر این که هر جایی آنتن نمی‌ده.
اما این روزها ووافون یک ابزارک تازه رو به همه معرفی کرده که اون هم یه چتره به نام وودابرلا. این چتر با ورقه‌های انعطاف‌پذیر ساخته شده که نور خورشید رو تیدبل به انرژی می‌کنن و این انرژی می‌تونه یک گوشی رو در عرض سه ساعت شارژ کنه.
گوشی به یک درگاه USB که روی دسته چتر تعبیه شده متصل می‌شه. این چتر در عین حال تقویت‌کننده امواج ۳G هم هست که شاید این بهترین کاربردش باشه برای نقاطی که به قول معروف آنتن نمی‌ده.
از امکانات دیگه این چتر می‌شه به یک چراغ قوه ال‌ای‌دی و هندزفری اشاره کرد.

اطلاعات بیشتر رو می‌تونید از اینجا و اینجا دنبال کنید.