ماه: نوامبر 2008

یک فیلم دیگر هم چند وقت پیش دیده بودم که یادم رفت اینجا درباره‌اش بنویسم. فیلم ماما میا که فیلمی موزیکال شمرده می‌شه. قبل از هر چیزی بگم که علت انتخاب این فیلم برای دیدن این بود که پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینمای بریتانیاست. همین یک مورد می‌تونه هر کسی رو وسوسه کنه برای دیدن این فیلم. البته خوشبختانه من تونستم یه بلیت ارزون هم گیر بیارم. وقتی می‌گم ارزون یعنی ۴٫۵ پوند. فیلم کوری رو که دیدم بلیتش نزدیک به ۱۰ پوند بود. یعنی چیزی دو برابر این یکی. خودتون ضرب و تقسیم کنین و ببینین که صنعت سینما و این چیزها، اینجا واسه چی رونق می‌گیره. تأثیر جدی گرفتن قانون کپی‌رایت رو هم فراموش نکنین که مهم‌ترین عامل حمایت از هنرمندانه.
بریم سراغ فیلم. داستان فیلم، جریان یه دختر یونانی هست توی یه جزیره خوش آب و هوا (و بلکه هم خوش آب و حوّا) که تصمیم گرفته قبل از ازدواجش بفهمه پدرش کیه. این که نمی‌دونه پدرش کیه به خاطر اینه که مامانش در دوران جوانی کلاً تو کار چند تا پسر به صورت همزمان بوده و خب طبیعیه که ندونه الان بابای این بچه کیه. خلاصه دختره، با سه تا از این پسرها که حالا برای خودشون مردی هستن، تماس می‌گیره و می‌خواد که بیان جزیره. اتفاقات هم تازه از اینجا شروع می‌شه. آهنگ‌های فیلم بر اساس آهنگ‌های گروه آبا ABBA ساخته شدن و دقیقاً به همین علت هم برای خیلی‌ها نوستالژیکن.
من کلاً با فیلم‌های موزیکال نمی‌تونم چندان ارتباطی برقرار کنم اما خب از این یکی خوشم اومد. مخصوصاً شات‌های زیبا و بازیگران زیباترش. توصیه می‌شود عمیقاً ببینید!

تمرین می‌کنم این روزها با خودم. خودت می‌دانی که هر کاری از دستم برمی‌آید. هر چقدر هم سخت باشد این کار را عاقبت انجامش می‌دهم. دارم تمرین می‌کنم این روزها. متأسفم. باید اعتراف کنم که دنبال ضعف‌هایت دارم می‌گردم. شاید این‌طوری آدم راحت‌تر بتواند پروسه پاک کردن را طی کند. حداقل من فکر می‌کنم منطقی‌اش این است که اگر آدم مجبور است بخشی از حافظه‌اش را پاک کند، باید برایش دلیل قانع‌کننده‌ای پیدا کند. بعضی‌ها روششان این است که روی آن بخش از حافظه رونویسی می‌کنند. یک چیز دیگر را می‌ریزند روی آن بخش. فکر کن که روی یک نوار موسیقی، آهنگ‌های دیگری را ضبط می‌کنند. این روشی است که خود تو هم بارها از آن استفاده کرده‌ای و می‌کنی. آدم‌ها به راحتی توی مخت می‌آیند و به راحتی از مخت هجرت می‌کنند با این راهی که داری. روش من اما جور دیگری است. من سعی می‌کنم آن‌قدر توجیه پیدا کنم برای پاک کردن آن نوار تا کلّش را بشکنم. این خیلی راه دردناک‌تری است اما در عوض خاطره آهنگ‌های قبلی را کشته‌ای در خودت و حالا بعد از دوران نقاهت طولانی راحت‌تر می‌توانی زندگی کنی.
می‌بینی روش‌های من و تو همین‌قدر متفاوت از هم است. متأسفم برای خودم که مجبورم این روش را انتخاب کنم. برای پاک کردنش هم دنبال دلیل می‌گردم. دلیلش را هم خودت دستم دادی و هنوز هم می‌دهی.
خوشحالم که این نکته را کسی به من یادآوری کرد که به تو نزدیک‌تر است تا من و به همین علت یک جورهایی مدیونش هستم. توی ذهنم دارم اشکالاتت را فهرست می‌کنم. بی‌رحمانه. متأسفم برای خودم که نمی‌توانم مهربانی کنم. علتش هم خیلی ساده است. باید پاکت کنم. یک راه بی‌بازگشت. یک جورهایی فشردن همزمان دکمه‌های شیفت و دلیت برای زنده ماندن.
سپاسگزارم از تو که داری در این راه همراهی‌ام می‌کنی با رفتارت و بهانه‌های لازم را دستم می‌دهی. این‌طوری این دوره نقاهت قابل تحمل‌تر می‌شود. من نمی‌توانم لاس زدن با رهگذران را قرص فراموشی کنم. عرضه‌اش را ندارم. راه‌های دردناک‌تر اما مؤثرتری بلدم. مثل کندن یک دندان از ریشه و تمام. صبر ابزاری است که من دارم و تو نداشتی. این تفاوت فرمول‌های متفاوتی است که من و تو انتخاب کردیم.

یکی از سایت‌هایی که به درد وقت‌گذرونی می‌خوره، سایتیه به اسم vSide.
در واقع یک جور محیط مجازی برای این که هر کسی بتونه وقتش رو توی پارتی‌ها، فروشگاه‌ها یا کلاب‌ها بگذرونه. من این سایت رو با سرعت بالای اینترنت تست کردم، بنابراین نمی‌دونم کسایی که با خط کم‌سرعت وصل می‌شن به اینترنت، می‌تونن ازش استفاده کنن یا نه.
چند بار درباره زندگی مجازی و سکندلایف و چیزهای مشابه نوشتم اما این یکی کمی فرق داره. بیشتر شبیه چت سه‌بعدیه. یکی از قدیمی‌ترین سایت‌ها در این حوزه، سایت Moove هست. اما vSide این روزها بیشتر روی بورسه. برای استفاده باید یک نرم‌افزار رو از سایتش دانلود کنین که تقریباً ۵۴ مگابایته. بعدش می‌تونین برید داخل محیط‌های جورواجور بازی و حالش رو ببرین. خوشبختانه انواع قر کمر و اقسام حرکات موزون هم ممکنه. من دو سه بار رفتم اون تو و چند تا هم دوست و رفیق پیدا کردم. اما جای ایرانی جماعت توش خالی بود که گفتم اینجا موضوع رو بنویسم و چند تا کامیون ایرونی تخلیه کنیم اونجا که حساب کار این اجنبی‌ها دستشون بیاد.

پشم‌تراش مزبور به دستمان رسید. از قرار معلوم کارش را خوب انجام می‌دهد. از اینها گذشته میهمانی XBOX مایکروسافت واقعاً در شأن نامش بود. یک میهمانی درست و حسابی و فکرشده از هر نظر. چه میهمان‌ها و چه گروه موسیقی و چه پذیرایی.
میهمان ویژه امشب گروه موسیقی Sugarbabes بود و اجرای زنده موسیقی.
این‌طور که من متوجه شدم، دیگر دوره جدیدی در بازی‌های ویدئویی و کامپیوتری آغاز شده. دیگر قرار نیست که هر کسی تنها پشت یک دسته کنترل بنشیند و شخصیت‌های بازی را کنترل کند. XBOX 360 ثابت کرده که باید در کنار بازی، فعالیت بدنی داشته باشید. مجموعه‌ای از بازی‌ها و سرگرمی‌ها که شما را وادار می‌کند برای گرفتن امتیاز بیشتر، ورزش کنید. در نظر بگیرید که شما قرار است نقش یک دونده را بازی کنید. هنگامی امتیاز بالا خواهید گرفت که مانند یک دونده واقعی در جای خود بدوید. دوربین دستگاه حرکات شما را بررسی می‌کند و شما را در محیط بازی نشان می‌دهد. منظورم آواتار شما نیست. منظورم خودِ خودتان هستید. شما می‌توانید آهنگ معروفی از یک گروه موسیقی معروف را انتخاب کنید و با دوستانتان دستگاه‌ها مختلفی را در دست بگیرید. یک دسته بازی به شکل گیتار یا یک درام در اندازه معقول. یکی از شما هم می‌تواند خواننده بشود. حالا اگر درست ساز نزنید یا درست و بااحساس نخوانید، بازی را خواهید باخت. اینجا اگر ورجه وورجه نکنید، کلاهتان پس معرکه است.

فعلاً از هر کاری بهتر مشغول شدن است. آدم دلش را خوش می‌کند به یک برنامه هر روزه. که هر صبح را چشم بردارد و بچپد توی چهاردیواری که اسمش را گذاشته‌اند حمام و دوش بگیرد و ریشش را بتراشد و یک لیوان چای دور تند تی‌بگ انگلیسی که مزه ادوکلن دم‌کرده جلویش شهد است بزند بالا یا آن‌که مثل بقیه برود یک هات‌شاکلت از استارباکس بگیرد و با عجله برود به سمت آندرگراند یا همان متروی خودمان.
بعد هم یک عالمه آدم می‌بیند توی واگن‌ها که بیشترشان سرشان را گرم کرده‌اند به خواندن روزنامه یا کتاب یا هر چیزی که دم دستشان باشد. یک ربع بعد جای همیشگی کار مگر آن‌که قرار باشد برود برای فیلم‌برداری یک جای دیگر شهر که نقشه‌اش را از گوگل‌مپ قبل‌تر پرینت گرفته‌اند و ساعت و فهرست همکاران را چسبانده‌اند بهش. این روزها همه چیز همین‌طور در هم اما منظم است.
عصرها گاهی می‌رود واپیانو و گاهی هم قدم می‌زند توی یکی از خیابان‌های شلوغ و مردم را نگاه می‌کند.
این آدم شروع کرده به خواندن کتاب البته از نوع الکترونیکی‌اش که گاهی وقت‌ها تا ۳ صبح بیدار نگهش می‌دارد و کمک می‌کند به بایگانی کردن خاطراتش.
این دو روز گذشته آن‌قدر فشرده بود که سرش چسبیده بود به تهش. ای کاش آخر هفته‌ها هم همین‌طور باشد. این آدم دیروز باید می‌رفت برای گریم و بعد هم عکاسی. گریمور یا به قول اینها میک‌آپ آرتیست فون را به شیوه نقاشی دیواری با قلمو چنان روی صورتش کشید که تا شب سرش از بوی مزخرفش درد می‌کرد. عکاس اما یک پسر سیاهپوست بامزه بود که کمی هم پایش می‌لنگید و آهنگ‌های خوبی هم پخش می‌کرد. امروز اما یک ماراتن واقعی بود برای ضبط. این برنامه معمولاً استودیوی خاصی ندارد و هر بار توی یک کافی‌شاپ، بار یا پاب ضبط می‌شود و از ویژگی‌های ناجورش هم این است که باید همه چیز را جلوی دوربین از حفظ گفت بدون آن‌که دستگاه اُتوکیو وجود داشته باشد. این یعنی اتکا بر مغزی که این روزها بدجوری گوزیده و توی این هوا نم پس نمی‌دهد حتی.
با همه این حرف‌ها این آدم هزار بار دیگر هم اگر اجازه داشته باشد برای تصمیم، باز هم همین کار را می‌کند که دارد می‌کند.

میدان ترافلگار، یکی از مشهورترین جاهای دیدنی لندن با ده‌ها مجسمه از شخصیت‌های معروف انگلیسی است که می‌توانید توضیحات کاملش را در ویکی‌پدیا بخوانید.
این میدان سال‌هاست که محل برگزاری انواع جشن‌ها و تجمعات از مراسم سال نوی یهودیان و جشن‌های خیریه تا عید فطر و تورنمنت فوتبال پلی‌استیشن شده است. تقریباً روز و شبی نیست که بروید اینجا و چیز تازه‌ای نبینید. اگر خیلی کنجکاوید می‌توانید سری به دوربین‌های پخش زنده در ترافلگار بزنید.
دیشب که داشتم همین‌طور بی‌هدف در بخش مرکزی و شلوغ این شهر قدم می‌زدم، رسیدم به این میدان. طبق معمول یک پروژه‌ای دیدنی را در آنجا راه انداخته بودند با عنوان Under Scan. در این پروژه با استفاده از پروژکتورهایی خاص که روی ارتفاع نصب شده‌اند، ویدئوهایی را روی زمین می‌اندازند از آدم‌های که در حالت عادی بی‌حرکتند اما نسبت به سایه‌های رهگذران واکنش نشان می‌دهند. در واقع Interactive Video Art یا هنر ویدئوهای تعاملی بهترین توضیحی است که می‌شود درباره این پروژه داد. برای مثال شما با تصویری یک مرد روی زمین روبه‌رو می‌شوید که در حالت جنینی به خواب رفته و وقتی سایه شما رویش می‌افتد، بیدار شده و متناسب با رفتار سایه‌تان، حرکاتی را انجام می‌دهد. برای درک بهتر از آنچه که گفتم، ویدئوی زیر را ببینید. بدیهی است که تمام این پروژه زمانی معنا دارد که هوا تاریک باشد. یعنی شب. سیگارتان را که برداشته‌اید؟

ادامه

یک سری ویدئوی اینتراکتیو یا همان تعاملی پیدا کرده‌ام توی یک سایتی به نام رسانه غوطه‌ور یا Immersive Media که اسم واقعاً بامسمایی هم است.
خاصیت این ویدئوها هم این است که شما روی چیزی که می‌بینید کنترل دارید. یعنی می‌توانید در تصویر به هر طرفی که می‌خواهید حرکت کنید. در حقیقت احساس غوطه‌ور بودن در محیط بهتان دست می‌دهد. همان حالتی که در بازی‌هایی مثل دوم دارید.
روش کار تولید هم چندان پیچیده نیست. از یک دوربین خاص استفاده می‌کنند که حالتی کروی دارد و ۳۶۰ درجه را همزمان فیلمبرداری می‌کند. برای درک بهتر ویدئوی زیر را ببینید و ماوس را در حالت کلیک حرکت دهید. لباس مناسب تنتان کنید. وسایل لازم یک گشت درون‌شهری را بردارید و بروید. سیگار که حتماً دارید؟