ماه: مارس 2009

هیچ کاری ندارد. این که تو بنشینی و آدم‌ها را مرور کنی. این که آدم‌ها بیایند توی مخت و بروند. مثل یک چهارراه. هر وقت که یک طرفش پر شد از ترافیک ماشین‌ها، تو چراغ سبز بدهی و ماشین‌ها رد شوند. هر وقت هم که دلت زده شد، چراغ قرمز بشود و راه باز بشود برای ماشین‌های دیگر. خیلی روشنفکرانه‌اش می‌شود ولگردی. بی‌تعارف. خیلی راحت می‌شود ادای روشنفکرانه درآورد و ولنگاری کرد. اما خودمانی‌اش می‌شود بی‌وفایی. مدت‌هاست به حرف نیامده‌ام. می‌دانی که قرار بود بی‌خیال متلک‌پرانی‌های احمقانه بی‌نتیجه بشوم. اما حالا داستان دیگری است. متأسفانه کپی‌های دیگری هم پیدا کرده‌ام مثل تو که تئوری‌ها را قانون می‌کنند. روایت‌های دیگری از این داستان که عین به عین تکرار می‌شوند. تفاوتشان هم حداکثر در ورژن فرنگی بودنشان است. تفاوتی در حد تفاوت بین خسرو و شیرین و رومئو و ژولیت. می‌توانی برای پایان‌نامه‌ات همین را در نظر بگیری. هر چند با آن سودایی که از تو می‌بینم به پایان‌نامه نمی‌رسی.
خیلی چیزها روی دلم مانده که روزی شاید بشود با تو به بحث بنشانمشان. الان نه. تو فعلاً گرمای سر داری و داغی تازه از در آمدگان. اما گاهی لازم است تا تلنگری بزنم. شاید یادآوری. شاید هم گله‌گی. اما هر چه که هست، فلاش‌بکی باید بهتر باشد به حرف‌های خودت. گفته بودی انتظار برایت سخت بود. بی‌سرانجامی. به نظر می‌رسد که انتظار چندان هم برایت ناخوشایند نبود. فقط انتظار تازه کشیدن برایت لذتبخش بود نه انتظار کهنه کشیدن. حاضر بودی انتظار بکشی برای یکی که تازه‌تر است اما نه آن که آزموده بودی‌اش. همیشه ستایشت می‌کنم برای تئاتری که اجرا می‌کنی. میزانسن‌ها را خوب می‌چینی. از امکانات صحنه خوب استفاده می‌کنی. برای بروز احساسات. همه چیز هم عادی است. واضحانه ادعا می‌کنی که دیگران نمی‌فهمند. انگار که از ازل این طور بوده. این طور وقت‌ها آدم را خلع سلاح می‌کنی. من از اولش هم تسلیم بودم. بازی کردن نقش یک مغلوب بسیار راحت‌تر از برگزاری نقش یک دادستان در دادگاه محکومیت توست. الان احتمالاً روی همان مبلی نشسته که من نشستم. روی همان تختی دراز می‌کشد که من دراز کشیدم و دارد همان عروسکی را نگاه می‌کند که من برایت خریدم. هر چند دلت با بازیچه‌های تازه‌تر باید خوش باشد. مثلاً ام‌پی‌فور جدیدت. قصدم این نیست که عشق مقدست را به صلابه بکشم. من که باشم که اصلاً بفهمم تو چه حس می‌کنی. در حد یک پیازچه‌ای که قبلاً بود و نه سر پیاز است و نه تهش در حال حاضر. اما می‌شناسمت. بهتر از آن چیزی که خودت می‌دانی. خیلی بی‌رحمانه‌تر از خودت نقدت می‌کنم. نه در جایگاه کسی که قابل نقد نیست. در نقش کسی که خودش پر از اشکال است اما به هر حال هم تو را خوب شناخته هم نقدت را می‌داند. حداقل جلوتر از خیلی‌ها که تازه باید راه شناسایی‌ات را یاد بگیرند. حتی جلوتر از خودت که چشمانت را به شناخت خودت بسته‌ای.
ادعایی بود که الان هم ادامه دارد. تظاهر به گذاشتن احترامی که خود نیز به آن معتقد نیستی. تنها می‌گویم که با این چیزها از خودت عبور کردی به پایین‌تر از آن چیزی که فکر می‌کردم. آرزوی خوشحالی برایت دارم. چیزی بیشتر از آن را برایت آرزو نمی‌کنم. پیشگو نیستم. اما اگر آن‌قدر که فکر می‌کردم بزرگ بوده باشی، به شکست می‌رسی. امیدوارم آن‌قدرها بزرگ نباشی تا شکست نخوری دوست من.
پ.ن: این نوشته، بخشی از یک داستان علمی-تخیلی است. اسامی افراد و اماکن تماماً تخیلی هستند.

یکی دو روزی می‌شه که دوباره سرما خوردم. خلاصه صدا بدجوری خش‌خش داره و امیدوارم برای دوشنبه که فیلمبرداری دارم، اوضاع بدتر از این نشه. این چند هفته‌ای که در پیشه کارها چند برابره چون می‌خوام اوایل آوریل یک هفته برم بلژیک. امیدوارم بتونم ویزای شینگن رو به موقع بگیرم. از دوستان، کسی بروکسل نیست؟ شاید بشه یه چند ساعتی قرار ملاقات گذاشت. برنامه بعدی هم اینه که موضع برگشت برم پاریس و از اونجا بیام لندن. حداقلش موزه لوور رو ببینم.
امروز قراره که توی میدون ترافلگار یه مراسمی برای نوروز برپا بشه. از قرار معلوم شهردار لندن هم میاد. سعی می‌کنم یه سری بزنم و سر و گوشی آب بدم. اگه چیز دندون‌گیری پیدا کردم براتون می‌نویسم. در ضمن اگه خیلی علاقمندین که مستقیماً و زنده میدون ترافلگار رو تماشا کنین یه کلیک تو سر این لینک بکوبید.
برای حسن ختام، یک بار دیگه آدرس فید عصیان، توییتر، فرندفید، توییت‌پیک خودم و آدرس سایت کلیک، توییتر، فرندفید و توییت‌پیک کلیک رو اینجا می‌ذارم تا بیشتر از این خفه نشم. اشتراک در همه این لینک‌ها رایگان و البته از اهم واجبات است.

ابی خان رها به حکم سن و سال و دوراندیشی‌اش هم که شده باید زودتر از خیلی‌ها وبلاگش را راه می‌انداخت. نه این که وبلاگ بنویسدها. منظورم یک آرشیو درست و حسابی از کارهایش بود. آدمی که هر روز چند جایی دارد آثار خواندنی تولید می‌کند، حیف است این همه انرژی آزادشده‌اش را فقط توی مطبوعات چاپی ایران منتشر کند و یک بایگانی تحت وب از آن نداشته باشد. به ویژه که با وضعیت بسته شدن مطبوعات، وب‌سایتشان هم به امید خدا رها می‌شود و هیچ شرکت میزبان وبی هم نیست که این آرشیو غنی و پرمحتوای فارسی را نجات دهد. تراژدی هم پاک شدن این محتواست و از بین رفتن کلی مقاله و تحلیل و پژوهش و مصاحبه که حداقل سودش، پیدا کردنشان با یک سرچ ساده توی گوگل می‌شد که باشد.
به هر حال من در زمان خوش چلچراغ بودنم، هر چقدر زور زدم نتوانستم ابی خان را چندان آنلاین کنم. هر چند به مدد روی زیاد من، ایمیلش را از توی جی‌میل انتخاب می‌کرد و سر و کله‌اش توی سایت کلوب و بالاترین هر روز پیدا می‌شد و گاهی شیطنت هم می‌کرد (به جان خودم این انسان، آدم شیطانی است)، اما نشد که کلنگ یک وبلاگ درست و درمان چند هزار تخت‌خوابی را برایش بکوبیم به آنجایی که باید. دست و پنجه باعث و بانی‌اش درد نکند که یقه‌اش را گرفته و کشانده‌اش به دنیای وب‌نویسی. حالا مردم از هر جای دنیا می‌توانند نوشته‌هایش را اینجا بخوانند.
نمی‌دانم از میان طرفدارانش کسی هم پیدا می‌شود که آرشیوی از کارهای قبلیش را، از هر چیزی که روی اینترنت پیدا می‌شود، یا از توی هارد کامپیوتر مطبوعاتی که تویش نوشته، داخل این سایت آرشیو کند یا نه! به هر حال کار طاقت‌فرسایی است.
وانگهی از همین تریبون به ابی خان تبریک گفته و مراتب چاکرپیچی خودمان را خدمتشان پرتاب می‌کنیم.
یکی دو نفر دیگر هم خیلی جایشان توی این شبکه تار عنکبوتی خالی است. منصور ضابطیان، امیرمهدی ژوله، جلال سعیدی. امیدوارم هر چه زودتر عقل از سرشان بپرد و به ما ملحق شوند.