بالاترین

جناب بیننده، خواننده و دوست گرامی.
سلامٌ علیکم.
برادر و خواهر گرامی. رفیق و همراه مکرم. احساس می‌کنم شما یک مقدساتی برای خودت داری. حالا اسمش خداست، لنین است، انرژی است، مادر است یا هر چی. به همان چیزی که بهش معتقدی یا معتقد نیستی قسم. به گربه‌های مقدس معابد مصری قسم. قسم به قلم، قسم به وبلاگ، قسم به گیتار شماعی‌زاده، من فیلترشکن ندارم. من نمی‌دانم چه کسی این تخم لق را در دهان دوستان شکانده که هر کسی دارد این برنامه کلیک را می‌سازد لزوماً به منبع لایزال فیلترشکن دسترسی دارد. الحمدلله رب العالمین من دو سال است هیچ کجا برایم فیلتر نیست. خیلی هم ناراحتم که یک نقاطی از دنیا سایت‌ها را فیلتر می‌کنند. خودم هم قبلاً درد هجری کشیده‌ام که مپرس. هر جا هم که از دستم بر بیاید این موضوع را که یکی از دغدغه‌هایم است، مطرح می‌کنم و بهش می‌پردازم. اما به تمام مقدسات و نامقدسات قسم فیلترشکن ندارم.
دوست گلم. فدای آن دل نگرانت بشوم که نمی‌توانی حتی وبلاگ خودت را بخوانی. به جان ناقابل خودم من دعوتنامه بالاترین، پایین‌ترین و اینها را هم ندارم. چرا فکر می‌کنی کسی مثل من باید دعوتنامه داشته باشد؟
مخاطب گرامی. درست است که من سرم برای تکنولوژی خیلی درد می‌کند. درست است که من توی وب پلاسم. اما واقعاً نمی‌دانم که لپ‌تاپ فیلان شرکت اچ‌پی نسبت به نت‌بوک بیسار کمپانی معظم سونی چه مزیتی دارد. به طور پیش‌فرض چنین چیزی نمی‌دانم. اگر هم بخواهم بدانم، می‌روم سراغ صد هزار نوع سایت جور واجور که بین انواع و اقسام گجت‌ها از شیردوش تمام‌خودکار شتر بدون کوهان سلسه جبال آند تا دستگاه جیبی فردهنده و کزدهنده پشم جوجه اردک زشت، مقایسه بصری، نظری و نموداری انجام می‌دهند. قربان شکل ماهت بروم یک زحمتی بکش همان کاری را که من در این جور مواقع انجام می‌دهم تو هم انجام بده. یک جست‌وجویی در گوگل بکن. گوگلیدن آغاز کن. قسم به سه تا دبلیو اول آدرسم، جوابت را پیدا می‌کنی.
تصدقت گردم. خیلی از نوشته‌های وبلاگ این حقیر مال هشت سال پیش و بعد از آن است. خیلی از سایت‌هایی که توی دوران وبلاگ‌نویسی‌ام نوشته‌ام، از صحنه اینترنت محو شده‌اند. خیلی از نرم‌افزارهای معرفی‌شده دیگر وجود خارجی ندارند. من مسؤول پشتیبانی آن نرم‌افزارها نیستم. تو را به صدای کانکشن دیال‌آپ قسمت می‌دهم به من فحش نده. من بی‌تقصیرم.
قربانت شوم. من گاهی شکر اضافه خورده‌ام و در حوزه‌های مختلفی چون کتاب، موسیقی، تئاتر و فیلم هم چیزهایی نوشته‌ام. غلط کردم. اگر با داریوش اقبالی، شادمهر عقیلی، شبکه فارسی وان، کشیلفسکی و… کار دارید، یک نگاهی به بالای این صفحه بیندازید. اینجا سایت یک آدمی به نام نیما اکبرپور است که پرت و پلاهایش را گردآوری می‌کند. اینجا سایت این عزیزان نیست. کامنت‌های شما به دست این عزیزان نخواهد رسید. وقت خود را تلف نکنید.
با تشکر
روابط عمومی سایت عصیان

یکی از اپلیکیشن‌هایی که برای آیفون نوشته شده و من امروز پیداش کردم، اپلیکیشن بالاترین هست. بله. بالاترین یک اپلیکیشن برای آیفون داره که می‌تونین محتوای اون رو از این گوشی مطالعه کنین. تنها نکته‌ش اینه که این اپلیکیشن ۵ دلار یا به طور دقیق‌تر ۴٫۹۹ دلاره. یعنی برای استفاده باید براش پول بدین. البته شاید بد هم نباشه که از این طریق بشه به بالاترین کمک مالی هم کرد. توسعه‌دهنده این اپلیکیشن شرکت یا تیمی به نام پارس‌تاچ معرفی شده و حالا که این شرکت به بالاترین مربوطه، به نظرم بهترین کار برای حمایت از بالاترین، خریدشه. من این اپلیکیشن رو به قیمت ۲٫۹۹ پوند خریدم و امیدوارم اگه داخل ایران هم بشه به طریقی تهیه‌ش کرد، مشکل فیلترینگ رو حل کنه.

ادامه

دنیای عجیبیه. امروز یه آگهی توی سایت بالاترین دیدم با این مضمون که «شیرین، با من ازدواج می‌کنی؟»
با کلیک روی این آگهی وارد یک وبلاگ می‌شی که این متن توش نوشته شده:

امشب، ۲۱ مهر، یکی از بزرگ‌ترین شب‌های زندگی من است. شبی که قرار است به دوست‌دخترم پیش‌نهاد با هم بودن و برای هم بودن برای تمام زندگی بدهم.
اگر شما شیرین هستید، لطفا کلیک کن، پسورد را حدس بزن (نام محلی که الان هستیم) و وب‌سایت‌مان را ببین. اگر شیرین نیستید، لطفا برای ما آرزوهای خوب بکنید.

البته این متن با کمی تفاوت به انگلیسی هم نوشته شده. البته من نمی‌دونم هدف از نوشتن این متن به انگلیسی چیه. قاعدتاً اگه طرف شیرین باشه و ایرانی و صاحب آگهی هم واقعاً قصد خیر داره، نیازی به این که موضوع رو به انگلیسی هم مطرح کنه نداره. مگر این که بخواد یه کم اینترنت رو شلوغ کنه و موضوع رو یه کمی رسانه‌ای کنه. البته توی وبلاگی که این لینک به اون سمت می‌ره، آگهی گوگل هم دیده می‌شه و البته ازدواج هم خرج داره! (اسمایلی بدجنسی و بدبینی).
البته شما اگه شیرین باشین و گذرواژه مورد نظر رو هم بدونین در نهایت می‌رسین به این صفحه و باید کلمه رمز رو وارد کنین تا حلقه رو تصاحب کنین.
به هر حال این موضوع رو که دیدم، یاد یه داستان دیگه افتادم که نزدیک به دو سال پیش اتفاق افتاده بود. اون موقع هم یه طراح وب ۲۱ ساله به اسم پاتریک، توی متروی نیویورک یه دختری رو می‌بینه و یک دل نه صد دل عاشقش می‌شه. بعدش هم می‌ره خونه و یه وب‌سایت طراحی می‌کنه به نام دختر نیویورکی رویاهای من و خلاصه طرف رو پیداش می‌کنه. داستان کاملش رو می‌تونین اینجا توی وبلاگ زهرا بخونین.
مورد جالبی بود و فکر می‌کنم به زودی سر و صدای بلندی ازش توی رسانه‌ها در بیاد.

ادامه

گاهی وقت‌ها آدم با یه ایده خوب روبرو می‌شه و کلی ذوق می‌کنه. من نمی‌دونم ایده «بالانامه» قبلاً برای سایت‌های مشابه بالاترین انجام شده بوده یا نه اما ایجاد یک روزنامه با فرمت پی‌دی‌اف که قابل چاپ باشه و به طور خودکار هم تولید بشه، بسیار جالبه (اطلاعات بیشتر).
احتمالاً ترتیب تیترهای این روزنامه هم بر اساس امتیازهایی هست که کاربران بالاترین بهش دادن و مطمئن هستم که نسخه‌های آینده با بهینه کردن کدهای تولیدی، شکیل‌تر هم خواهند شد.
یکی از مزایای بالانامه اینه که می‌تونه یهو چاپ شه اما سر فرصت خونده بشه. می‌تونه در اختیار آشنایان و سایر اعضای خانواده قرار بگیره که با مقوله اینترنت کلاً بیگانه هستن. می‌تونه به راحتی تکثیر بشه. می‌تونه به صورت یک ایمیل برای مشترکان ارسال بشه و توسط مشترکان برای بقیه فوروارد بشه. و هزار تا مزیت دیگه که بعداً مشخص خواهد شد. حتی می‌تونه اسپانسر بگیره و تبلیغات و آگهی و خیلی چیزهای دیگه.
به هر حال ایده لذت‌بخشی بود. مدت‌ها پیش یه سایت پیدا کردم که خروجی پی‌دی‌اف از روی خبرمایه (فید، خوراک) سایت‌ها درست می‌کرد و به شکل روزنامه بود و مطلبی هم درباره‌اش نوشتم. سایت فید ژورنال این کار رو به سادگی انجام می‌ده اما متأسفانه با متن‌های فارسی مشکل داره. شاید اگه بهشون پیشنهاد بدیم، این مشکل رو بتونن حل کنن. کسی داوطلب می‌شه؟

بالاترین هک شد. این شاید یکی از مهم‌ترین اخبار آی‌تی و رسانه‌ای در فضای مجازی امروز باشد. در این شکی نست که بالاترین با تمام کمی‌ها و کاستی‌هایش یکی از تأثیرگذارترین وب‌سایت‌های فارسی‌زبان است. اما در این چند ساعت که مدیران بالاترین خبر از حمله از پیش برنامه‌ریزی شده به این سایت می‌دهند، تحلیل‌هایی هم در وبلاگ‌های مختلف نوشته شده. اشتراک بیشتر این نوشته‌ها در واقع فراخوانی است از حمایت همه‌جانبه از بالاترین. در این موضوع شکی نیست که بسیاری از بلاگرها می‌خواهند به نوعی جبران خدماتی را کنند که بالاترین به آنها کرده. برایشان بازدیدکننده‌های زیادی را در طول سال‌های فعالیتش فراهم و از طرفی لینک‌های خوبی را به وبگردان همیشه تشنه معرفی کرده است. بچه‌ها می‌خواهند هر طور شده از خجالت بالاترین در بیایند. اما واقعاً در این وضعیت چه می‌شود کرد؟ بالاترین سایتی است که موضوعات داغش مرجع خبرنگاران بسیاری بوده و امیدوارم که در آینده هم باشد. اما راه واقعی حمایت چیست؟
بگذارید داستان را طور دیگری شرح دهم. وقتی من چیزی را در وبلاگم می‌نویسم، آن را در بالاترین به اشتراک می‌گذارم تا مراجعه‌کنندگان به این سایت را به وبلاگم هدایت کنم. حالا اگر من چیزی درباره این سایت می‌نوشتم، به احتمال زیاد در بالاترین امتیاز زیادی کسب می‌کرد و بیش از پیش بازدیدکنندگان را به وبلاگم هدایت می‌کرد. حالا که بالاترینی وجود ندارد، اگر درباره این اتفاق چیزی در وبلاگم بنویسم، تنها خوانندگان ثابت وبلاگم آن را می‌خوانند. که بسیاری از آنها خود اهل بالاترین و اهل گشت‌وگذارند. در واقع سؤال اصلی من است است که نوشتن درباره هک شدن بالاترین، چه کمکی به آن می‌تواند بکند؟ مگر غیر از این است که ما یک عده هستیم که داریم برای خودمان سخنرانی می‌کنیم؟ دقیقاً به همین علت است که گیج شده‌ام. لعن و نفرین و تهدید هکرها دردی را دوا نمی‌کند. پس به نظر شما بهترین کمک به سایت بالاترین برای رهایی از مشکلی که برایش پیش آمده چیست؟
پ.ن: از قرار معلوم سرور بالاترین هک نشده. اتفاقی که افتاده اینه که با داشتن آدرس و ایمیل یکی از مدیران به اکانت گودَدی بالاترین (که دومین بالاترین توش ثبت شده) دسترسی پیدا کردن. بعدش هم دی‌اِن‌اِس رو عوض کردن و هدایتش کردن به جای دیگه. این طور که به نظر میاد، نباید کار هکر باشه. هر کی هست آشناست چون گذشتن از این مراحل گوددی آسون نیست مگر این‌که به یک سری اطلاعات دسترسی داشته باشی.

از اون‌جایی که (نمی تونم دقیقاً جاش رو نشونتون بدم) اثبات شده باید برای ایجاد موج در وبلاگستان یا یک فیلمی مثل سیصد ساخته شود یا یک مسابقه‌ای، جایزه‌ای چیزی راه‌اندازی بشود، ما هم برای همه‌گیر شدن موج نئوجواتیسم تصمیم به اهدای جوایز گرفتیم. این هم تیزر تلویزیونی – رادیویی:
فقط یک روز باقی‌ست. شما… شما می‌توانید با تکمیل موجودی جوات خود تا پایان امسال یکی از برندگان خوشبخت یک صد و چهل دستگاه اکانت بالاترین باشید.
فقط کافی است یک عکس جوات از خودتان در وبلاگ منتشر کنید و قبل از این‌که دیگران با جست‌وجوی اینترنتی سابقه شما را رو کنند، پُست‌جواتیست بودن خود را به هتل کانتینانتال آدم‌فروش بکوبید. بعدش همین‌جا در طی مراسمی تا پول بدی رفیقتم، مگسانند گرد شیرینی.
لپ کلام: یک عکس جواتی از خودت بذار تو وبلاگت، لینکش رو توی نظرات اینجا بذار، یک اکانت بالاترین برات بفرستم.
تبصره: به افرادی که خودشان اکانت بالاترین دارند ولی عکس جوات از خودشان منتشر می‌کنند بشارت می‌دهم که اجر اخروی تضمین‌شده با شصت انگشت (به قاعده یک وجب) گارانتی، نصیبشان خواهد شد.
توضیح: این کاریکاتور جوات هم اختراع بزرگمهر حسین‌پور هست. ضمن آرزوی مغفرت برای بازماندگان آن مرحومه اجماعاً کف مرتبی بزنید.

هفته‌نامه چلچراغ– چند هفته قبل که میهمان بچه‌های چلچراغی دانشگاه بین‌المللی امام خمینی قزوین بودیم. کارگاهی برگزار کردم که در آن اشاره‌هایی به موضوع وب ۲ شده بود. با این که مفهوم وب ۲ در میان کاربران حرفه‌ای اینترنت جا افتاده است و روز به روز به تعداد سایت‌هایی که این مفهوم را پشتیبانی می‌کنند، افزوده می‌شود، هنوز بخش بزرگی از کاربران عمومی اینترنت با آن آشنا نیستند. بنابر این تصمیم گرفتم هر چند مختصر آن را به زبان کاربردی شرح دهم.
بر خلاف تصور نسخه دوم وب چیزی نیست که از آن مجزا باشد. یعنی قرار نیست شبکه‌ای دیگر به عنوان وب ۲ طراحی شود. وب دو یک مفهوم است و شاید بتوان آن را به زبان ساده استانداردسازی و در نظر گرفتن ویژگی‌هایی دانست که در سایت‌ها در نظر گرفته می‌شود.
بگذاردید مثالی بزنم. من بنا بر شغل و علاقمندی‌هایم هر روز به سایت‌های زیادی سر می‌زنم. وبلاگ‌ها، سایت‌های خبرگزاری و روزنامه‌های داخلی و خارجی زیادی را می‌خوانم و به اصطلاح یک وبگرد تمام عیار هستم. خیلی از کاربران دیگر هم شبیه به این عمل می‌کنند. تا چند سال پیش برای مطالعه این همه سایت و وبلاگ مجبور بودم که یک دسته‌بندی درست و حسابی در بخش علاقمندی‌های مرورگرم (Favorites) داشته باشم و مرتباً به انها سر بزنم. پیش می‌آمد که بسیاری از این سایت‌ها به روز نشده بودند و مراجعه من به آنها بیهوده بود و باز پیش می‌آمد که سایتی در عرض یک ساعت چند بار به روز می‌شد و من دیر از اخبار باخبر می‌شدم. اما در حال حاضر در عرض چند ثانیه می‌توانم از خبرهای منتشر شده در تمامشان مطلع شوم.

ادامه