یکی از محبوب‌ترین مجله‌های دوران کودکی‌ام دانستنیها بود. اولین بار چهارم ابتدایی بودم (سال ۶۲) که دیدمش و برای من جذاب‌ترین مطالب، آنهایی بود که درباره موجودات فضایی بودند. آن روزها چقدر دسترسی مستقیم به اطلاعات کم بود. اما حالا وقتی توی اینترنت دنبال یک موضوع می‌گردی آن‌قدر از اطلاعات بمباران می‌شوی که تا به خودت می‌آیی می‌بینی که ساعت‌هاست داری می‌خوانی و می‌بینی و باز هم تمام نمی‌شود. امشب یاد آن دوران و آن مطالب افتادم و رفتم سراغ یوتیوب و با کلمات iran و ufo جست‌وجو کردم. نتیجه جست‌وجو من را به ویدئوهای زیادی رساند که تعدادی از آنها واقعاً دیدنی بودند. یکی از دیدنی‌ترینشان، مستندی است به نام شکارچیان (جویندگان) یوفو یا UFO Hunters که به ماجرای تعقیب و گریز خلبان جعفری در آسمان شمیران در سال ۱۹۷۶ می‌پردازد. یک فیلم مستند خوب همراه با گفت‌وگو با این خلبان و بازسازی صحنه‌های تعقیب و گریز، تصاویر واقعی از برج مراقبت فرودگاه مهرآباد و اسناد و مدارک دیگر. بهتان توصیه می‌کنم این مستند را ببینید.
لینک‌های ویدئو:
قسمت اول، قسمت دوم، قسمت سوم، قسمت چهارم، قسمت پنجم
دانستنیها
چگونه می‌شود؟
یادم هست که مجله دانستنیها عشق دوران راهنمایی‌ام بود. اولین مجله دایره‌المعارفی و تمام رنگی ایران که اول و پانزدهم هر ماه منتشر می‌شد و توی لاهیجان به سختی گیر می‌آمد. یک کتاب‌فروش نبش میدان اصلی شهر بود که چند تایی از این مجله را می‌آورد و من بعد از کیهان بچه‌ها چیزی پیدا کرده بودم تا عطش خواندنم را فرو بنشانم. هر دو هفته می‌رفتم تا وسط شهر که مجله‌ام را بخرم. بماند که چه جنگ و کمبود کاغذ و مشکلاتش چه بر سر مجله محبوبم آورد و قطع و رنگش را متلاشی کرد. اما همچنان محبوبم بود تا آن که دبیرستانی شدم و مشترکش و تقریباً همزمان شروع کردم به خواندن مجله دانشمند. عاشق ستونی بودم که کاظم فائقی می‌نوشت. مجموعه‌ای که به من یاد می‌داد چطور با کم‌ارش‌ترین وسائل دورریختنی معجزه کنم و چیزهای عجیب و غریب بسازم. کم‌کم کتاب‌هایی را پیدا کردم که گرد‌اوریش با کاظم فائقی بود. عناوین این کتاب‌ها چیزهایی بود شبیه «چگونه سرگرم شویم»، «سرگرمی در خانه» یا «معماهای ریاضی». هر بخشش برایم مکاشفه‌ای هیجان‌انگیز بود.
با خودم داشتم فکر می‌کردم که این کتاب‌ها چقدر روی روند فکری من تأثیر مثبتی گذاشتند و باز فکر می‌کردم که چرا این قدر جای چنین ستون‌ها، سایت‌ها و وبلاگ‌هایی به فارسی خالی است. حتی آرزو کردم که ای کاش کاظم فائقی وبلاگی داشت با همین محتوا و سر و شکل.