نوید مجاهد یه وبلاگی داشت به نام «مژده». بچه باسوادی بود. درباره سیستم‌های کنترل محتوا به خصوص مووبل‌تایپ اون‌قدر می‌دونست که وبلاگش پر بود از راهنمایی‌ها و آموزش‌های گام به گام به زبان ساده. بچه یزد بود و متواضع. به بیماری ژنتیکی دوشن مبتلا بود که باعث ضعف عضلات می‌شه. من بعد از مدت‌ها که خواننده وبلاگش بودم، توی جشنواره وبلاگ‌نویس‌های یزد دیدمش. روی ویلچر بود و حرکت براش سخت اما طوری رفتار می‌کرد که تو هر گونه دلسوزی رو به خودت حرام می‌دونستی. بچه امیدوار و پرتلاشی بود. یکی از کارهای ارزنده‌ش ساخت مجموعه یا حلقه وبلاگی اسپیشیال بود که کلی از بر و بچه‌هایی رو که دچار معلولیت‌های مختلف یا بیماری‌های خاص بودند، دور هم جمع کرده بود و وبلاگ می‌نوشتند و می‌نویسند. نوید می‌خواست که باورش کنن و کردن. اسپیشیال هم سایتی بود برای افرادی که می‌خواهند باور شوند. حالا خوندم که نوید سه‌شنبه فوت کرد. نوید هر کی بود، یه کار موندگار انجام داد. به خیلی‌ها ثابت کرد که می‌شه با وجود معلولیت‌های سنگین، کارهای سنگین انجام داد. روحش شاد.
– مصاحبه رادیو زمانه با نوید مجاهد رو اینجا بخونید و اینجا گوش کنید.