ماه: ژوئن 2006

تئاتر «طرفداران» یا F.A.N.S محمد رحمانیان داستان جالبی دارد. این نمایشنامه داستان یک خانواده چهار نفره را بازگو می‌کند که طرفداران منچستر یونایتد هستند. فرانکی، اگنس، نانسی و سانی که جملگی اعضای یک خانواده‌اند (و حروف اول نامشان نام نماشنامه را تشکیل داده است)، داستانی را به وجود می‌آورند که بر پایه هواداریشان از باشگاهی می‌گردد که برای عضوت رسمی در جمع طرفدارانش، نیاز به آزمون ورودی دارد. موضوع هواداری شخصیت‌های داستان بر روند اجتماعی و خانوادگی‌شان تأثیری به جای می‌گذارد که شخصیت اصلی داستان در انتها تنها می‌شود. تنهایی در میان جمع همفکران.
بحث طرفداری در سینما هم تأثیر زیادی گذاشته است. جریان فیلم «آفساید» درباره دختران ایرانی طرفدار فوتبال است که به هر طریقی خود را به استادیوم می‌رسانند. فیلم «طرفدار» محصول ۱۹۹۶ به کارگردانى تونى اسکات است. این فیلم که به تازگی از تلویزیون ایران پخش شد، ماجراى دخالت جیل در زندگى شخصى بابى روبورن است که قصد دارد تیم جانس را ترک کند و به تیم سانفرانسسکو بپیوندد. طرفداری متعصبانه‌ای که در نهایت منجر به خونریزی تأسف‌باری می‌شود. فیلم‌سازانی از ۳۲ کشور حاضر در جام جهانی فوتبال گرد هم آمده‌اند تا هر کدام درباره یکی از هواداران تیم‌های حاضر در آلمان فیلمی کوتاه و مستند بسازند [+]. پروژه ساختن فیلم درباره سرنوشت هواداران تیم‌های حاضر در جام جهانی ۲۰۰۶ بخشی از یک مستند ۹۰ دقیقه‌ای است که توسط دانشجویان فیلمسازی مدرسه بین‌المللی فیلم ولز IFSW به اجرا درمی‌آید. این فیلم با نام «دنیای ما گرد است» در واقع نشان‌دهنده کنش‌ها و واکنش‌های هواداران تیم‌های شرکت‌کننده در جام جهانی فوتبال در جریان برگزاری جام در آلمان است. با بیرون رفتن هر کدام از تیم‌ها از گردونه رقابت، یکی از سوژه‌های فیلم کم می‌شود تا اینکه در پایان تنها هوادار تیم برنده جام جهانی ۲۰۰۶ باقی می‌ماند.

ادامه

این دستبندهای رنگی رو خیلی‌ها دیدیم توی دست ملت. همیشه برای خودم این سؤال مطرح بود که این‌ها چی هستن. یه چیزهای هم جسته و گریخته شنیده بودم که هر کدوم از این دستبندهای رنگی برای حمایت از گروه یا سازمانی ساخته شدن و هر رنگشون یک معنی داره و از این جور چیزها. پنجشنبه که رفته بودم تجریش و توی پاساژهای مختلف گشت می‌زدم، دیدم که اکثر مغازه‌ها انواع و اقسامش رو دارن. روش یک سری جملاتی حک و روی یک سری دیگه مارک‌ها و برندهای مختلف چاپ شده بود. از طرف دیگه از نظر کیفیت با هم متفاوت بودن. تصمیم گرفتم ته و توی قضیه رو در بیارم که شد اینی که می‌خونید.
با کمی گشت و گذار متوجه شدم که این دستبندها از جنس سلیکون و به نام Silicone wristband یا دستبندهای سلیکون معروف هستند. حالا داستان بچه معرویف‌ترین این دستنبدها که زرد رنگ هم هست چیه؟
لانس آرمسترانگ، قهرمان افسانه‌ای دوچرخه‌سواری وقتی که متوجه شد به سرطان پروستات مبتلا شده، تصمیم گرفت که تسلیم بیماریش نشه. لانس توی زندگینامه خودش نوشته: «به بیماری سرطانم گفتم آدم اشتباهی را انتخاب کرده‌ای. به او گفتم وقتی به دنبال کالبدی می‌گشتی تا در آن خانه کنی، راه به خطا رفته‌ای.» لانس آرمسترانگ سرطان رو با نیروی اراده و صبر پشت سر گذاشت تا با قدرت هر چه تمام‌تر، دوباره به عرصه رقابت‌ها بیاد. در آمریکا، رقابت‌های تور دو فرانس به صورت مستقم از شبکه OLN پخش می‌شد. در آخرین روز این رقابت‌ها، هر کس با پیراهن طلایی لانس به رستوران‌هایی که این مسابقات رو پخش می‌کردن، می‌اومد، می‌تونست از تخفیف ویژه برخوردار بشه. [+]
لانس آرمسترانگ پس از این که موفق شد سرطان رو پشت سر بذاره، در سال ۱۹۹۷ اقدام به تأسیس بنیادی برای کمک به بیماران سرطانی کرد. اون می‌خواست به بیماران سرطانی یاد بده تا بدون ترس و نگرانی به بیماری خودشون غلبه کنن. لانس دستبند زرد رنگی رو با این شعار به دست می‌بست: Live Strong یعنی قوی زندگی کنید. این دستبندها در تولید انبوه به فروش رفت تا درآمد حاصله از اون صرف بیماران سرطانی بشه.
سال ۲۰۰۴ شرکت نایکی هم در حمایت از این طرح، با اهدای یک ‌میلیون‌ دلار پشتیبان ساخته‌ شدن‌ ۵ میلیون دستبند برای‌ افرادی‌ شد که‌ توی زندگی‌ قوی هستند. علاقمندان‌ با پرداخت‌ ۱ دلار صاحب‌ این دستبند می‌شدند. در مدت کوتاهی‌ این دستبندها در سراسر جهان‌ شناخته شد و طرفداران‌ زیادی‌ پیدا کرد. حتی‌ بعضی‌ از افراد حاضر به‌ پرداخت‌ ۲۰ دلار برای‌ خرید این دستبندها بودند. طبق آخرین آمار‌ ۵۱ میلیون نفر در جهان‌ صاحب‌ این دستبند هستند که‌ سمبل‌ مبارزه با بیماری‌ سرطانه. استقبال از این حرکت باعث شد که بنیادها و سازمان‌های دیگه از این ایده الگوبرداری کنن تا دستبندهایی با عناوین و رنگ‌های دیگه تولید و به فروش برسند. به خاطر همینه که این دستبندها رو با رنگ‌های متفاوتش می‌بینید. البته همه‌شون تک‌رنگ نیستند و دستبندهایی با رنگ‌های ترکیبی وجود داره.
چیزهای جالب دیگه‌ای هم در این زمینه پیدا کردم. از جمله یک سایت که شما می‌تونید اون‌جا دستبند اختصاصی خودتون رو با رنگ و شعار خاص خودتون طراحی کنید و سفارش بدید و یک مقاله هم درباره این که این دستبندهای نیکوکاری حاوی پیام‌های پنهانی خاصی هستند! این هم یک لینک برای این که بدونید هر رنگی چه معنایی داره. یه نکته دیگه هم این که این‌ها فقط دستبند نیستن و بعضی‌ها به پا هم می‌ندازنش. به عبارت دیگه پابند هم می‌شن.
وضعیت این دستبندها توی ایران یه جور دیگه‌ست البته. بیشتر جنبه مد پیدا کرده. یعنی خیلی‌ها بدون این که بدونن معنی این‌ها و رنگ‌هاشون چیه، فقط به خاطر جور بودن رنگش با لباس‌ها انتخابشون می‌کنن و یا اصولاً اون‌هایی که دوست دارن زلم زیمبوی زیادی از دست و گردنشون آویزون باشه، چند تاش رو می‌ندازن دستشون و هکذا.
پ.ن: مرسی از علی‌اصغر هنرمند. بابت این که گفت HP هم لپ‌تاپ‌هایی با همین شعار زده با اسم L2000. گشتم لینکش رو پیدا کردم. اطلاعات بیشتر.

این مطلب رو برایم ایمیلش کرده بودند. نویسنده‌ش هم نامشخصه. به اندازه کافی بانمک بود که ازش نگذرم:
اصولاً واژه خودکشی به معنی خود کشتنه. یعنی در این عمل فرد اون قدر خودشو می‌کشه که می‌میره و این خود کشتن به علت وارد آمدن مصایب و رنج‌های فراوان یا بالعکس صورت می‌گیره. به نظر من خودکشی کار چندان جذابی نیست ولی بسیار هیجان‌انگیزه و به یه بار امتحانش می‌ارزه. من خودم چند بار امتحانش کردم و با این که چند بارش هم مردم ولی همچین بگی نگی بدم نیومد. برخلاف نظر خیلی‌ها که می‌گن خودکشی خیلی راحت و سهله باید بگم نخیر… اونجوری‌هام نیست. هر کاری قواعد و اصول خاص خودش رو داره و خودکشی هم جدا از این مطلب نیست. اول از همه اون کسایی که می‌خوان خودکشی کنن رو دسته‌بندی می‌کنم:
کسی که در عشقش شکست خورده، کسی که ورشکست شده، کسی که قاط زده (مثل من)، کسی که از زندگی خیر ندیده، کسی که بدجوری روش فشار اومده، کسی که کنجکاوه زودتر جهنم رو ببینه و خلاصه هر کسی که یه جورایی به آخر خط رسیده.
افراد بالا، به هرحال مستقیم به جهنم می‌رن، ولی خدا همشون رو رحمت کنه. شما جزو کدامیک از دسته‌های بالا هستید؟ اگه هستید ادامه مطلب رو بخونید و گرنه یه دسته جدید برای خودتون بیارید و بعد بقیه‌ش رو بخونید.
حالا فرض می‌کنیم: طرف تنها میاد توی یه اتاق و در رو قفل می‌کنه و عزمش رو برای خودکشی جزم می‌کنه. به دور برش نگاه می‌کنه و این وسایل رو می‌بینه:
طناب، سیخ کباب، کبریت آغشته به بنزین، قرص دیازپام، آمپول هوای تهران، دندون مصنوعی حاج خانمشون، لوله گاز، پاکت نایلون، چاقوی میوه‌خوری، نخ کاموایی، سوزن لحاف‌دوزی، تیغ ریش‌تراشی مصرف‌شده، مرگ موش.

ادامه

۱- دو سه روز گذشته رو رفته بودم لاهیجان. معمولاً این روزهای تعطیل پشت سر هم رو می‌مونم توی خونه و از جلوی کامپیوترم جم نمی‌خورم مگه این که بخوام کتابی بخونم، فیلمی ببینم یا به زور رفقا برم بیرون. اما این بار فرق می‌کرد. یعنی تمام انگیزه‌های خونه موندن (که آنلاین شدن باشه) به خاطر یه طرفه شدن تلفنم از بین رفته بود واسه همین رفتم شمال یه سر و گوشی آب بدم و برگردم. خب یکی از عجایب روزگار اینه که پستی و بلندی زیاد داره. اون وقت برای منی که لازمه صبح تا شب آنلاین باشم، پیش‌شماره ۲۲۸۵ در نظر می‌گیره که به مرکز مخابراتی شهد مفتح مربوطه و از اون جایی که این مرکز محترم هنوز هیچ گونه سرویس ADSL ارائه نمی‌ده و اصولاً مناطقی از پاسداران، شریعتی و میرداماد که شوربختانه خونه من هم اون‌جاست، مرتبط با همین مرکزه، نتیجه‌گیری منطقی این خواهد بود که به علت استفاده مکرر از تلفن منزل جهت آنلاین بودن مسلسل‌وار، تلفنم یک طرفه می‌شه و الخ. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم که گرچه مهاجرت از اکباتان مزایای متعددی از قبیل نزدیکی به محل کارم داشت اما توی اکباتان می‌شد ADSL داشت و این جا فعلاً نمی‌شه. البته می‌تونم برم سراغ اینترنت بی‌سیم اما هر جور که حساب کتاب می‌کنم، هنوز برام به صرفه نیست.
۲- الغرض، این دو روز توی گرمای شرجی لاهیجان حتی هوس قدم زدن توی شهر به کله‌م نزد. ترجیح دادم بشینم توی خونه و کتاب بخونم یا گاه‌گداری با مادرم درباره لزوم ورود به دنیای بکوب و بساز و بفروش‌ها گپ بزنم بلکه چیزی بجنبد و وارد جرگه بیزنس‌مندان ساخت و ساز بشن. اما دریغ و صد افسوس که نرود میخ آهنن در سنگ.
۳- دیروز (سه‌شنبه) هم به تمامی در چلچراغ گذشت. خبر داغ این که سردبیران چلچراغ -آرش خوش‌خو و علی میرمیرانی- از شماره جدید تنها افتخار نویسندگی رو متقبل شدن و دیگه سردبیر نیستند. برای تنوع هم که شده زین پس بزرگمهر شرف‌الدین و معصومه ناصری زوج سردبیر چلچراغ هستند و انتظار می‌ره چلچراغ دچار تحولاتی محتوایی بشه. با این وضعیت آرش و علی هم باید وقت بیشتری برای نوشتن داشته باشن که مایه امیدواریه به هزار و یک علت.
۴- جام جهانی داره نزدیک می‌شه و من هم بنا بر اقتضا جوگیر، هیجان‌زده و خوش‌تیپ هستم (این آخری برای این بود که خلاصه یه نکته مثبت هم در وجود ذی‌جودم یافت بشه). اخبار جام‌جهانی هم که ماشالله هزار ماشالله نسبت به دوره‌های قبلی بیشتر منتشر می‌شه و به این هیجان دامن می‌زنه (خداییش از این فعل دامن زدن هم خوشم میاد. شبیه باد بزنه. تصور کن!) اما از همه خوشمزه‌تر شوخی‌های ایشون نسبت به ایشونه. خودتون بخونین و ببینین تیم ملی ما چه انگیزه‌ عمیقی برای صعود به مرحله یک هشتم نهایی پیدا کرده و یاد بگیرید که سواد فوتبال پرفسور-مربی فوتبال ما در مقایسه با رئیس‌جمهور-معلم ما تلاونگ هم محسوب نمی‌شه چرا که ایشون فرمودند در صورتی که بازیکنان بخوان وقت‌کشی کنن، چی‌کار کنن. مثلاً به علی کریمی پاس بدن تا اون دریبل بزنه و قس علی هذا (دارید که اصطلاحات رو؟ خب ما اینیم). توی سایت رسمی جام‌جهانی یک نظرسنجی راه افتاده که از کاربران می‌پرسه به نظر شما چه کسی بیشترین بخت رو برای بردن کفش طلایی جام جهانی داره؟ خب ماشالله ایرانیان غیور و همیشه حاضر در اینترنت هم دارن درصد شانس رو به نفع علی کریمی بالا و بالاتر می‌برن و علی الان هم با فاصله زیادی جلوست از رقبا. البته خیلی‌ها هم غافل از این هستند که نظرات ما هچ تأثیری در انتخاب برنده کفش طلایی نداره. این فقط یه نظرسنجیه و برنده بر این اساس انتخاب نمی‌شه. کار ما فقط نظرها رو بیشتر معطوف علی کریمی می‌کنه.