روزهای زیادی هستند که به مناسبت‌های مختلفی اختصاص داده شده‌اند. روز جهانی زمین، روز خبرنگار، روز مادر و ده‌ها روز دیگر که آن روز را به احترام کسی یا چیزی جشن می‌گیریم. از سال گذشته بلاگ هم به عنوان یک پدیده دارای روز خاصی شده است. ۳۱ اوت هر سال روز جهانی بلاگ است. روز بلاگ به این منظور شکل گرفت که لازم است بلاگرها روزی را به شناختن بلاگرهایی اختصاص دهند که از کشورها یا علاقمندی‌هایی دیگر هستند. این روزی است که بلاگرها این وبلاگ‌ها را به بازدیدکنندگان خود معرفی می‌کنند. اما چرا ۳۱ اوت (آگوست) برای این مناسبت در نظر گرفته شده است؟ تاریخ ۳۱ام ماه هشتم میلادی یعنی آگوست (۳۱۰۸) با نگاهی گرافیکی بسیار شبیه کلمه انگلیسی Blog بوده و این بازی با اعداد و حروف، دلیل ساده این نام‌گذاری است. (نگاهی به لوگوی این روز بیندازید تا این شباهت دستتان بیاید).
در روز بلاگ قرار است که چه اتفاقی بیفتد؟ در این روز بلاگرهای سراسر جهان در اقدامی هماهنگ یک نوشته در وبلاگ خود قرار می‌دهند که در آن به معرفی ۵ بلاگ تازه می‌پردازند که ترجیحاً از فرهنگ، گرایش و دیدگاه متفاوتی برخوردار هستند. در این روز بازدیدکنندگان و خوانندگان این بلاگ‌ها نیز با گشت و گذار و کشف بلاگ‌های جدید و ناشناخته، آشنایی با افراد و بلاگ‌های تازه را جشن می‌گیرند.
روز بلاگ یک سایت رسمی هم دارد که به پانزده زبان به تشریح و توضیح درباره این روز می‌پردازد و لوگوهایی را برای درج در بلاگ‌ها در اختیار بلاگرها قرار می‌دهد. این سایت همچنین برای بزرگداشت روز بلاگ کارها را به بلاگرها پیشنهاد می‌کند:
• پنج بلاگ جدید را که برایتان جالب است پیدا کند.
• به نویسندگان این وبلاگ‌ها یادآوری کنید که در روز بلاگ آنها را معرفی کرده‌اید.
• شرحی کوتاه درباره هر یک از این پنج بلاگ نوشته و به آنها پیوند دهید.
• نوشته روز بلاگ را در بلاگتان بنویسید.
• برچسب BlogDay2006 را با استفاده از پیوند سایت تکنوراتی به مطلبتان افزوده:
و به سایت اختصاصی این روز پیوند دهید.
– سایت اختصاصی روز بلاگ:
* این نوشته به درخواست دوستم بهزاد بلور نوشته شد که به این مناسبت در وبلاگ روز هفتم قرار بگیرد. لینک نوشته در وبلاگ روز هفتم [+]
چه کسی فکر می‌کند که کشوری با ۵۵۰ متر مربع مساحت وجود نداشته باشد؟ خانه‌اش ویران باد!
ابتکار بدی نست. این که 
اخبار جنگ همه را بمباران می‌کند. در هر جنگی دلخراش‌ترین اخبار مربوط به کشته‌شدن غیرنظامیان است. اینترنت هم رسانه‌ای فراگیر است که با امکانات ویژه این اخبار را پوشش می‌دهد. هفته‌های اخیر شکل و شمایل وبلاگ‌های زیادی تغییر کرده است. بیشتر آنها لوگو، برچسب یا تصوری را در حمایت از صلح و توقف جنگ در خود تعبیه کرده‌اند.
ساعت سه بعد از ظهر بود که تصمیم گرفتم داستانم را شروع کنم. این از آن تصمیم‌های خاص بود. به قول پدرم تصمیم با صاد. راجع به ضرب‌المثل‌های خانوادگی حتماً چیزهایی می‌دانید. بعضی‌هاشان را مثل نقل و نبات می‌شنوی از بچگی اما بزرگ‌تر که می‌شوی می‌فهمی چقدر مزخرفند. مثل آن جمله‌ای که پدرم می‌گفت. چه می‌گفت؟ این که آدم باد صبح زود بیدار شود تا همیشه بشَاش باشد. و من همشه فکر می‌کرم این بدشاش چه ربطی دارد به سحرخیزی آدم‌ها! ساعت سه بعد از ظهر یک روز داغ تابستانی بود که تصمیم گرفتم داستانم را شروع کنم. یک روزی مثل امروز. گفته بودم که کجا بزرگ شده‌ام. نگفته بودم؟ می‌گویم به شما. لاهیجان بزرگ شدم. بعد از سال‌ها تصمیم گرفتم با صاد. یعنی مثلاً که جدی. برای صدمین بار شروع کردم به نوشتن. خیلی چیزها توی سرم وول می‌خورد. فهرستشان کردم. از کتاب اکابر پدربزرگم و خاطراتش. از تظاهرات انقلاب و بچگی من و فکر و خیال‌های قر و قاطی و سوراخ‌های روی پرچم که فکر می‌کردم جای شلیک تیر است و تسخیر پاسگاه و تفنگ‌هایی که پیچده شده بودند لای پتو و شعارنویس‌های روی دیوار که آرم سازمانشان را روی دیوار اسپری می‌کردند و پلیس‌های تفنگ به کمر بسته و از اسمارتیز و بستنی دوقلو و سیگار آدامسی و جنگ و دایی‌ام که سربازی بود و برایمان مربای هویج می‌آورد از آنجا توی کنسروهای بزرگ که خیلی خوشمزه بودند و بالا رفتن از درخت و مدرسه و پاکنویس نوشتن از روی چرکنویس‌ها و عمویم که معلم کلاس چهارمم بود و سختگیر بود و از همه بیشتر من را کتک می‌زد برای درس عبرت شدن دیگران و از ده تومنی‌ها و بیست تومنی‌های که پدربزرگم هر روز به من می‌داد و من تا مغازه‌اش رکاب می‌زدم که برسم و بگیرمشان. از دوره راهنمایی و یاد گرفتن فحش‌های ناجور و فروختن بلورهای لوستر و جنگ و جنگ و سنگرهای مسخره توی حیاط مدرسه و مدیرمان که جبهه رفت و همکلاسیم که او هم رفت و همکلاسی‌های موقتی که از تهران می‌آمدند و کلاس‌هایمان که ۴۰ و ۵۰ نفره می‌شد و سفره ناهار که همراه بود با برنامه ترانه‌های درخواستی رادیو کویت و عاقبت جنگ که تمام شد و من دبیرستان را تجربه می‌کردم و بزرگ می‌شدم و پدربزرگم که هنوز بی‌بی‌سی گوش می‌داد و منتظر اتفاق بود تا دانشگاهی شدم که مرد.