ماه: نوامبر 2007

آقا جان همین امروز توی رادیو شنیدم که گفت یه آقایی یا یه خانومی توی تایلند یا سنگاپور نمی‌دونم بیست یا دویست هزار تا میخ یا سیخ یا شمشیر رو در عرض یک ساعت بود یا یه روز یادم نیست توی دستش یا پاش یا یه جای دیگه فرو کرده. به خدا. خودم توی رادیو شنیدم. با همین گوشای خودم.

خدا وکیلی نمایشگاه مطبوعات امسال شلوغ نیست. طرح جداسازی نمایشگاه‌ها هم در راستای طرح‌های دیگر جداسازی داره مؤثر واقع می‌شه و این صوبتا. علی ای حال (خداییش ترکیب روشنفکرانه‌ای بود)… داشتم می‌گفتم که برخورد نزدیک از نوع سوم با دوستان دیده و نادیده به اندازه کافی لذت‌بخش هست که خستگی چند ساعت سر پا موندن رو بشه فراموش کرد. این از این. نکته بعدی اینه که سرما خورده‌ایم یا داریم می‌خوریم. یعنی این‌که یک حس پشمالویی دارد به ما ندا می‌دهد (دمش گرم. خداییش این روزها کدام حس است که به آدم از این جور چیزها بدهد؟)… خلاصه دارد به ما ندا می‌دهد (واقعاً فکر کنید اگر قرار بود به جای ندا به ما نوید بدهد عجب حال‌گیری‌ای می‌شد)… بله. عرض می‌کردم که این حس دارد به ما الهام می‌شود (عجب گیری کردیم‌ها) که قرار است چند روزی تب‌کرده و له و لورده در خانه بخسبیم. دریغ و درد که از دست هیچ سرم و آمپول کاری بر نمی‌آید. دفعه پیش که به همین درد مبتلا شدیم، ضل تابستان بود و عاقبت مجبور شدیم که شاهد سوراخ شدن رگ‌های دستانمان از ۵ نقطه باشیم چرا که رگ‌های درشت و رسیده و ردیفمان مانع از ورود هر گونه سوزن به عنوان جسم بیگانه می‌شدند و با شدت و حدت تمام اجانب را پس می‌زدند به جان خودم. خلاصه آن‌که در چنین اوضاع و احوالی پارادایممان (واژه خوشگلیه. نوشتم یادم نره. همین‌جوری) بدمدل دارد با مانیفیستمان ایدئولوگش را دکترین می‌کند به نحوی که نگو و نپرس! به گمانم دارم وارد مرحله هذیان پس از تب می‌شوم. خدا به خیر بگذرونه.
پ.ن ۱: طفلکی اونا که با جست‌وجوی کلمات پارادایم، مانیفیست و ایدئولوگ وارد این پست می‌شن. شرمنده. مخلصیم.
پ.ن ۲: می‌گم حالا که این‌جوره بذار چند تا کلمه که جست‌وجوش ملسه به این پست اضافه کنم. مثلاً فیلم امیر ابراهیمی، عکس یانگوم، هک مسنجر بازیگر (بقیه چیزاها رو هم اگه بنویسم احتمالاً فیلم تر می‌شه پس بی‌خیال).

نمایشگاه کتاب سال ۸۶ با شش ماه تأخیر و جدا از نمایشگاه کتاب برگزار شده. سالن‌های مرکز آفرینش‌های ادبی کانون پرورش واقع در خیابان حجاب امسال میزبان مطبوعات هست. از قرار معلوم این نمایشگاه که بین‌المللی هم نامیده می‌شه تنها چند مهمون خارجی بیشتر نداره. امارات، ترکیه، یونان، افغانستان و فکر کنم یکی دو تا کشور دیگه هر کدوم یک غرفه دارند. امسال مطبوعات حق تداشتند هر چقدر که دلشون می‌خواد غرفه داشته باشن. برای مثال مجله چلچراغ تقاضای ۲۴ متر غرفه کرده بود که فقط ۶ متر بهش اختصاص داده شد. چون از قرار معلوم هفته‌نامه‌ها حق ندارن بیشتر از این فضا داشته باشن. اما هفته‌نامه‌ای که مثلاً تحت پوشش یک مؤسسه فرهنگی باشه می‌تونه فضای بیشتری داشته باشه.
امروز پنجشنبه هست و قراره که جلسه پرسش و پاسخ خوانندگان چلچراغ با اعضای تحریریه در یکی از سالن‌ها برگزار بشه. ساعت ۳:۳۰ اگر که دوست داشتید تشریف بیارین.

همانا سخت‌ترین کار نوشتن با صفحه کلید بدون نیم‌فاصله است! بگذریم از این همه دُرفشانی! عرض کنم حضور انورتون که بعد از هفت ماه برگشتیم به زادگاهمان لاهیجان جهت دخالت در یک فیلم کوتاه داستانی که هنوز اسمش رو هم نمی‌دونم. اما خبر دیگه اینه که اون فیلم کوتاهه که پارسال تو اردیبهشت یه غلط‌هایی توش می‌کردم (گفتم غلط که بعضی‌ها مثل دفعه پیش نگن که ای بابا تو که کاره‌ای نبودی)، خلاصه همون فیلمه جایزه بهترین کارگردانی رو در جشنواره فیلم رویش برد و بهترین فیلم شد. کلاً دو تا از فیلم‌هایی که جایزه اصلی رو بردن نمایش داده نشدن اون هم برای این‌که ارشاد بهشون مجوز نمایش نداده بود. یکیش همین فیلم «۳۵ متری سطح آب» به کارگردانی هومن سیدی با موضوع صیغه در بخش داستانی و اون یکی هم یک فیلم مستند بود با موضوعی حول مشکلات جانبازان در بخش مستند که هیچ کدوم اجازه نمایش در جشنواره رو نداشتن و جفتشون برنده شدند. (فهرست کامل برندگان)
خلاصه در اطراف و اکناف لاهیجانیم. جایی به اسم «سیاه رودبار» که یک روستای خوشگله. فردا شب برخواهم گشت به پایتخت (گفتم اگه دوست دارید مراسم استقبال برگزار کنید از الان برنامه‌ریزی کنید).
حال می‌کنید روزنوشت رو؟ من همیشه شورش رو درمیارم!
پ.ن: یادمان رفت که روز جهانی آلزایمر کی بود. به نظرتان ما به چیز رفته‌ایم؟ (بی‌جنبه نشو. منظورم فنا بود. آن هم از نوع بادش).