دستنوشتههای نیما اکبرپور
بعد از این که این مطلب رو درباره سرویس نویسه‌گردانی گوگل نوشتم، متوجه شدم که رضا معلمی، یه افزونه برای سیستم مدیریت محتوای وردپرس نوشته که با استفاده از اون بازدیدکنندگان وبلاگتون می‌تونن در قسمت نظرات فینگلیش بنویسن و پس از فشردن کلید فاصله، کلمه فارسی تحویل بگیرن.
خب من امروز تونستم تو دفترمون یه دستگاه یا بهتره بگم یه اسباب‌بازی جدید رو آزمایش کنم که به نوعی هیجان‌انگیز بود. این دستگاه دو بخش داره. بخش اول یک لوله شیشه‌ای هست که توش یه توپ سبک به اندازه توپ پینگ‌پونگه و بخش دوم یه هِدست که سه تا حسگر داره و امواج مغزی رو می‌گیره. این امواج توسط دستگاه تقویت می‌شن و بعد باید روی توپ تمرکز کنیم.
در هر مرحله با تمرکز بیشتر می‌شه توپ رو از کف لوله شیشه‌ای بلند کرد. این دستگاه بیشتر شبیه یه اسباب‌بازیه اما من فکر می‌کنم آینده روشنی داره. چه برای کمک به معلولان تا بعضی از اشیا رو کنترل کنن و چه برای بازی‌های کامپیوتری و به نوعی ساده کردن دسته‌های بازی و هزار و یک مورد دیگه که توی ذهن نمی‌گنجه. تا چند هفته دیگه این دستگاه رو توی برنامه کلیک بیشتر بررسی می‌کنم.
برای درک بهتر به سایت تولیدکننده کنترلگر فکری جنگ ستارگان یا Star Wars mind-controlled برین. برای این که بیشتر این جریان دستتون بیاد، ویدئوی زیر رو ببینین:
روش کار: دستگاه‌های EEG، می‌تونن امواج مغزی آلفا، بتا، دلتا، گاما و تتا رو بخونن. بخش هدست دستگاه استار وارز در واقع با سه تا حسگر، اشعه بتای مغز رو می‌خونه و به بخش دیگه دستگاه منتقل می‌کنه. بخش دوم هم بر اساس تمرکز و موج بتایی که از مغز صادر می‌شه، پنکه کوچیکی رو با قدرت‌های مختلف به کار می‌ندازه که باعث می‌شه توپ تا ارتفاع‌های مورد نظر شما بالا بره.
قیمتی که برای این دستگاه توی فروشگاه آمازون پیدا کردم، در حال حاضر ۸۵ دلاره و می‌تونین بخرینش.
درباره اردشیر و اردشیر تی وی قبلاً نوشته بودم. اردشیر از ان دسته از ایرانی‌های خلاقیه که تمام شهرت خودش رو از ویدئوهای آنلاینش کسب کرده. از آموزش آشپزی تا طنزهای اجتماعی که همه‌شون به شیوه ویدئوهای خونگی درست شدن. حالا اگه می‌خواین درباره این پسر اصفهانی بانمک اطلاعات بیشتری داشته باشین، اول این نوشته رو بخونین تا بریم سراغ یه چیز دیگه.
سایت کلام تی‌وی یه سایت مشابه یوتیوب اما سه زبانه هست. فارسی، عربی و اردو. تمام سعی خودش رو هم می‌کنه تا ویدئوهای موجود در این سایت رو مناسب خانواده‌ها نگه داره. از قرار معلوم وابسته به یه مجموعه رسانه‌ای بزرگ‌تر هم هست به نام تلویزیون الآن و دفترشون هم در دوبی هست. مسابقاتی هم به طور مرتب برای بهترین ویدئوهای ارسالی برگزار می‌کنه.
به هر حال اردشیر با کلام به توافقاتی رسیده تا یک مستند تولید کنه. مستندی که اختصاصاً برای این شبکه اینترنتی تولید می‌شه و هفته‌ای یک بار در روزهای جمعه، آنلاین می‌شه. «از ونکوور تا لس‌آنجلس»، داستان مستند سفر اردشیره که قصد سفر به آمریکا رو داره و در جریان این سفر به منظور خواننده شدن به سراغ خوانندها، کارگردان‌ها و حتی شبکه‌های تلویزیونی می‌روه. از قرار معلوم هم با کلی از مدیران شبکه‌های معروف لس‌آنجلسی از قبیل امیر قاسمی، شهرام همایون و حمید شب‌خیز مصاحبه می‌کنه.
لینک آگهی (پرومو) این مستند رو اینجا می‌ذارم و خودم هم این مستند رو دنبال می‌کنم تا ببینم این اولین نمونه مستند-داستانی که برای یه کانال آنلاین ساخته شده، به کجا کشیده می‌شه. این هم از قسمت اول این مستند.
سایت هوا ایران یک مجموعه از سایت‌های دیگه‌ای هست مثل هوا افغان و نزدیک به بیست کشور دیگه که هر کدومشون از یک سیستم شبیه به هم تبعیت می‌کنن.
توی صفحه اول سایت هوا ایران، نقشه ایران با شهرهاش دیده می‌شه که روی هر کدوم از شهرها، نمایه وضعیت هوا وجود داره. روی هر کدوم این شهرها که کلیک کنین، پیش‌بینی هوای چند روز آینده رو به اضافه اطلاعات دیگه مثل دمای هوا می‌بینین. اما اگه از روی اسم هر روز کلیک کنین، می‌تونین ببینین که امکان مشاهده اوضاع هوا در ساعت‌های مختلف روز فراهم شده.
علاوه بر اینها امکان مشاهده تصاویر ماهواره‌ای هم هست. همین طور وضعیت هوا به تفکیک استان و شهرهای هر استان. اگه شهر یا منطقه مورد نظر رو از فهرست پیدا نکردین، از منوی جست‌وجوی بالای سایت استفاده کنین. برای مثال من وضع آب و هوای لاهیجان رو می‌خواستم بدونم. پیدا کردنش از فهرست زیاد راحت نبود برای همین از جست‌وجو کمک گرفتم و به اینجا رسیدم. توصیه می‌کنم برای جست‌وجو از همه حالت‌های «ی» و «ی»، «ک» و «ک» استفاده کنین.
اما ویجتی که وب‌سایت در اختیارتون می‌ذاره، کاملاً انعطاف‌پذیره. شما می‌تونین با توجه به رنگ‌های وبلاگ یا وب‌سایتتون، ظاهرش رو تغییر بدین و با گذاشتن کد، وضعیت آب و هوای هر جایی رو که می‌خواین توی وبلاگ یا سایت به طور زنده به نمایش بذارین. کافیه مقادیر دلخواه رو توی این منوها انتخاب کنین.
این سایت مجموعه‌ای از وب‌سایت‌های دیگه‌ای هم هست که بعداً درباره‌شون بیشتر خواهم نوشت.
بالاترین چند وقتیه که امکان ثبت‌نام رو برداشته و البته درگیر مشکلات دیگه‌ای شده که در این پست وبلاگش نوشته شده. رشد سایت بالاترین باعث شده تا نیاز به نیروی تمام‌وقت داشته باشه. اما مشکل همیشگی سایت‌های فارسی همچنان پابرجاست: درآمدزایی. تبلیغات کلیکی در بهترین حالتش متعلق به گوگل و امثالشه که بر خلاف تصور، چندان پولساز نیست. نیاز به کلیک داره و در مورد سایتی که در ایران فیلتره و بسیاری از مردم از توی فید می‌خوننش، کارساز نیست. خیلی از وب‌سایت‌های مشابه خارجی به صورت مستقل تبلیغ می‌گیرن. و البته به خاطر این که قیمت‌های این تبلیغات زیاده، می‌تونن از پس هزینه‌هاشون بربیان. حالا بالاترین نوشته که می‌خواد ثبت‌نام رو پولی کنه و هزینه سالانه بگیره.
من فکر می‌کنم همون‌طور که مشکل وب‌مستر ایرانی درآمدزاییه، مشکل کاربر ایرانی عادت نداشتن به پرداخت پوله. از طرف دیگه عادت به کلیک روی آگهی‌ها هم نداره. در نتیجه آگهی‌دهنده‌ها به آگهی دادن ترغیب نمی‌شن، چون دیده نمی‌شن. بیشتر کاربران فکر می‌کنن که اگه قرار نیست خریدی بکنن، دیگه کلیک لازم نیست. در حالی که هدف از آگهی آنلاین، لزوماً خرید محصول نیست… دیده شدنه!
به هر حال به نظر می‌رسه که بالاترینی‌ها باید یک الگوی جدی برای درآمدزایی پیدا کنن. در درجه اول باید بالاترین از یک کار جانبی به دغدغه اصلی‌شون تبدیل بشه. راهی رو که سایت‌های شبکه اجتماعی دیگه مثل دیگ و دلیشز پیش گرفتن و درآمدزایی کردن، باید دقیقاً مطالعه بشه تا الگوی خاصی هم برای بالاترین پیدا بشه.
راه‌های ابتکاری و موقت هم فایده نداره. باید به صورت جدی فکری برای درآمدزایی دائم این سایت کرد. تصور من اینه که اگه بالاترین پولی بشه، بسیاری از کاربرانش به سرویس‌های مشابه دیگه کوچ خواهند کرد. این رو هم در نظر داشته باشین که کاربران داخل ایران، امکان ارسال پول ندارن و این موضوع باعث می‌شه تا پراکندگی جغرافیایی کاربران نسخه پولی بالاترین، ایران رو شامل نشه. فکر نمی‌کنین این در داغ شدن‌ها و به‌اشتراک گذاشتن‌ها مشکل ایجاد کنه؟
توی نوشته‌های اخیرم، رد پای تبلیغات آنلاین زیاد پیدا می‌شه. حالا هم می‌خوام درباره یک نمونه جالب دیگه بنویسم.
احتمالاً خیلی‌هاتون رمان ۱۹۸۴ جرج اورول رو خوندین و شاید بعضی‌هاتون هم فیلمش را دیده باشین. یک سکانس از این فیلم هست که مردم مثل ماشین به سمت جایی مثل سینما میان تا برادر بزرگ براشون سخنرانی کنه، در حالی که همه‌شون مسخ حرف‌های ایشون هستن. به هر حال دیدن این فیلم با توجه به شرایط جهانی و زمینی و سماوی توصیه می‌شه.
اما نکته اینه که شرکت اپل در سال ۱۹۸۴ آگهی تلویزیونی درست می‌کنه (مقاله ویکی‌پدیا) که عین به عین از روی همین سکانس مشهور ساخته شده. با این تفاوت که به نظر می‌رسه برادر بزرگ کسی نیست جز بیل گیتس، مدیر ثروتمند شرکت مایکروسافت. در واقع کسی که روی پرده می‌بنیم، به بیل گیتس شباهت داره و در حال شست‌وشوی مغزی مردمه. تا این که یه خانم دونده از بین جمعیت میاد و تبرش رو به سمت پرده پرتاب می‌کنه. در واقع اون خانوم نماد اپل هست که می‌خواد ساختارشکنی کنه و عادت مردم رو عوض کنه.
در آخرین نسخه، شرکتی به نام دابل توییست از همین ایده، علیه اپل استفاده کرده. توی تبلیغ جدید مردم با گوشی‌های اپل مثل سربازها توی سینما می‌شینن و کسی شبیه به استیو جابز، مدیر اپل براشون سخنرانی می‌کنه. این بار یک دختر مشابه شخصیت‌های کارتونی مانگا میاد و با تبر همون کار رو انجام می‌ده. پیام آگهی جدید اینه که اپل خودش الان شبیه برادر بزرگ‌تره و باید این بت رو هم شکست.
ایده جالبیه. بسیار هم شبیه به سرنوشت انقلاب‌های معاصره. ویدئوهای مربوط رو می‌تونین این پایین ببینین:
خیلی‌ها باید لوگوی امروز گوگل را دیده باشن که بارکدیه. اگر بخوایم بدونیم این بارکد چه معنایی داره، می‌تونیم از سایت Online Barcode Reader استفاده کنیم تا اون رو برامون رمزگشایی کنه.
نتیجه قابل حدسمون درسته. در واقع گوگل واژه Google رو به صورت بارکد (رمزینه) نوشته و اسم خودش رو به مناسبت پنجاه و هفتمین سالگرد اختراع بارکد به این صورت در آورده (توییت گوگل به همین مناسبت).
چند سال پیش ایده طراحی یک کارت ویزیت به سرم زد. طرحم این بود که اسمم رو به صورت بارکد در جایی از کارت تعبیه کنم. برای تبدیل نوشته به بارکد هم سایت‌های زیادی وجود داره. برای مثال می‌تونین از این وب‌سایت استفاده کنین.
گوگل دو بار دیگه هم از رمز استفاده کرده. یک بار برای تولد ساموئل مورس و بار دیگر برای تولد لوئیس بریل.
نکته دیگه این که این اتفاق باعث شده تا Barcode Generator تا این ساعت هجدمین جست‌وجوی برتر امروز باشه.
یکی از جاذبه‌های توریستی لندن، کیوسک‌های قرمز تلفن عمومی این شهره که در کنار صندوق‌های پستی و اتوبوس‌های قرمز و چند تا چیز دیگه، نمادهای این شهر رو تشکیل می‌دن و ماشالله هزارماشالله، همیشه یه عالمه توریست و جهانگرد می‌بینی که از سر و کله این کیوسک‌های تلفن بالا می‌رن و عکس یادگاری می‌گیرن.
الغرض، کیوسک‌های تلفن لابد به خاطر این‌که مثل اتوبوس بلیت نمی‌خوان و حرکت نمی‌کنن و مثل صندوق پست هم یه چیز استوانه‌ای با چند شکاف بی‌خاصیت نیستن و بر حسب اتفاق در هم دارن، برای توریست‌ها جذاب‌ترن. می‌شه رفت درش رو نیمه‌باز گذاشت و از لاش خم شد و جینگولک‌بازی در آورد و انواع و اقسام پزها رو با گوشی تلفن گرفت و عکس انداخت.
علاوه بر این که این باجه‌ها گاهی به جای توالت همراه، مورد استفاده قرار می‌گیرن و از اون‌جایی که اماکن و محل‌های پربازدید، همیشه جای خوبی برای ارائه آگهی و تبلیغاته، کیوسک طفلکی تلفن هم از این جنبه مورد سوءاستفاده قرار می‌گیره. در نتیجه انواع و اقسام عکس‌ها و تصاویر و آگهی‌های بی‌ناموسی تن‌فروشان در کسری از ثانیه دور و بر دستگاه تلفن چسبانده می‌شه به نحوی که نگو و نپرس. به هر حال اگه گذار پوستتون به دباغ‌خانه لندن افتاد، بدانید و آگاه باشید که از چه رو است این اعلان‌ها آنجا چسبانیده شده.
شاید شما هم این خبر رو خوانده باشین که «حجم آگهی‌های اینترنتی از تلویزیون جلو زد». اگه نخوندین خلاصه‌ش رو اول بخونین:
در نیمه اول سال ۲۰۰۹ در بریتانیا، پولی که صرف تبلیغ کالا در [محیط] آنلاین شد، بیشتر از پولی بوده که برای تبلیغات تلویزیونی هزینه شده است. گفته می‌شود این اولین بار است که در یکی از اقتصادهای مهم جهان پخش آگهی کالا در اینترنت از تلویزیون، به عنوان قدرتمندترین ابزار فروش کالا، پیشی گرفته است. بنا به اظهار «دفتر تبلیغات اینترنتی بریتانیا»، در شش ماهه اول سال جاری میلادی نزدیک به یک چهارم پولی که در بریتانیا صرف تبلیغات فروش کالا شده در حوزه آنلاین بوده است.
نکته‌ای که باید بهش توجه کرد، تفاوت آگهی‌های آنلاین با آگهی‌های تلویزیونیه. آگهی‌های آنلاین چند ویژگی دارن که به اونها برتری می‌ده. در درجه اول کلیک کردن روی آگهی آنلاین هدفمنده. یعنی این بیننده هست که به سمت دیدن آگهی می‌ره و این کار رو با اراده انجام می‌ده. نکته مهم‌تر تعاملی بودن آگهی‌های آنلاینه. توی آگهی تلویزیونی تو فقط بیننده هستی و نمی‌تونی تأثیری روی آگهی داشته باشی. اما در آگهی آنلاین تو می‌تونی با کلیک کردن و نوشتن و حرکت در محیط آگهی، با اون آگهی تعامل داشته باشی، روش تأثیر بذاری و مفهوم تبلیغات اینتراکتیو رو به روایت جدید کاملاً پیاده کنی.
در این راستا (یعنی در همین راستایی که بحثش رفت)، داریم می‌بینیم که تبلیغات آنلاین، روش‌ها و راه‌های جدیدی و تازه‌ای رو برای جلب توجه مخاطبان پیدا می‌کنن. نمونه‌ش پروژه جی‌تی‌آی هست. یک بازی آنلاین اتوموبیل‌رانی که در واقع تبلیغی هست برای خودروی فولکس‌واگن.
اونهایی که اهل ساختن پادکست و آهنگ‌سازی و برنامه‌سازی برای رادیو هستن، می‌دونن که داشتن یه نرم‌افزار قدرتمند ویرایش صدا چه نعمت بزرگیه. اما امان از زمانی که به هر علتی نرم‌افزارتان کار نکند یا نتوانید از آن استفاده کنید و کارتان روی زمین مانده باشد. کی؟ کجا؟ فرض کنین شما یک خبرنگار هستین و رفتین به فیلان‌جا و ناگهان سردبیرتان به شما زنگ می‌زند که چه نشسته‌ای که آقای بیسار که خیلی هم رئیس‌جمهور مردمی مهمیه اومده اونجا و می‌خواد یک کنفرانس مطبوعاتی داشته باشه. شما باید بی‌خیال مسافرتتوان بشین و از ساحل دریا به در آیید و در کنفرانس اندر شوید. حالا هر چی قسم و آیه بیارین که بابا من لپ‌تاپم همرام نیست و نرم‌افزار مربوطه رو ندارم که گزارشم رو باهاش ویراش کنم، به خرج این بابای سردبیر نمی‌ره و نمی‌ره. حالا باید چی کار کرد؟ دیریییینننننننن…
اینجاست که می‌رین سراغ ماینا. یه نرم‌افزار آنلاین ویرایش صدا که بسیار حرفه‌ایه و نیازی به هیچ نصب و ثبت‌نام کوفت و درد و زهرماری نداره.
این‌طور برنامه و نرم‌افزارها که روی اینترنت اجرا می‌شن و شما با مرورگرتون می‌تونین باهاشون کار کنین، نرم‌افزارهای مبتنی بر رایانش (محاسبات) ابری یا Cloud Computing هستن.
برای این که درک بهتری از چگونگی کار ماینا داشته باشین، وارد محیط کاربریش بشین و یه مقداری با خطوط صدا ور برین و این ویدئو رو از چگونگی کار با ماینا نگاه کنین.
موضوع مسابقه به این صورته که شما باید برای وب‌سایت تاپ‌دیزاین که تازه طراحی جدیدی روش گذاشته شده، یک لوگو متناسب با قالب وب‌سایت و بر اساس جدیدترین استانداردها و تکنولوژی‌های طراحی و گرافیک بسازید. از شما انتظار می‌ره که بر اساس مطالب گفته‌شده و قوانین این نوشته و نمونه مثال‌ها، لوگوی مورد نظر رو بسازین و براشون ارسال کنین. من هم یکی از اعضای هیأت داوران این مسابقه وبلاگی هستم. مهلت ارسال لوگوها تا هفتم آبان‌ماه امسال هست و جوایز نسبتاً خوبی هم تا الان در نظر گرفته شده. اطلاعات بیشتر درباره مسابقه و نحوه انتخاب برندگان و اهدای جوایز رو اینجا بخونین.
استفاده از گوگل‌ریدر و مترجم گوگل به طور همزمان باعث شده تا دایره مطالعات خودم رو توی وبلاگ‌ها به زبان‌های دیگه هم گسترش بدهم. هر چند دانسته‌های ما از زبان عربی محدود به هفت سالی می‌شه که در راهنمایی و دبیرستان خوندیمش و برای فهم وبلاگ‌های عربی چندان نیازی به جر واجر کردن مخمون نداریم (البته آموزش زبان عربی هم در سیستم آموزشی ایران تعریفی نداشت). به هر حال در یکی از وبلاگ‌های عربی که توسط «اشرف احسان فقیه» نویسنده داستان‌های علمی-تخیلی و دانشجوی دکترای دانشگاه کویینز کانادا نوشته می‌شه، به مطلب جالبی برخوردم. شاید بد نباشه بخش آغازین این مطلب رو بخونیم:
واژه Google را به عربی چطور می‌نویسید؟ من آن را به اشکال مختلفی دیده‌ام: این طور «جوجل» و «غوغل» و «قوقل» و حتى «کوکل»! ما دچار بحران صدای G هستیم. برای یک صوت که وجود دارد، در عربی صورت‌های گوناگون داریم. مصری‌ها و یمنی‌ها به آن «جیم» می‌گویند. ما در عربستان سعودی آن را «قاف» تلفظ می‌کنیم. اما اوضاع نوشتن چطور است؟ یک توافقی بین ناشران و نویسندگان عرب برای حل این مشکل موجود است: «قاف» و «جیم» معادل G است. همچنین سابقه‌ای طولانی برای استفاده از حرف «غین» وجود دارد. من درک نمی‌کنم دقیقاً بر چه پایه‌ای؟!
در ادامه مطلب، این بلاگر درباره زبان و خط فارسی و اردو و کردی صحبت می‌کنه و در کنار این که به زبان و خط عربی افتخار می‌کنه، پیشنهاد می‌ده همون طور که حرف «ﭬ» رو به جای V به کار بردن (اعراب «و» رو مشابه W تلفظ می‌کنن)، از «گ» به جای G استفاده کنن. از قرار معلوم قبلاً هم بنیاد پیشرفت علم کویت، توی ترجمه عربی مجله آمریکایی ساینتیفیک از گاف استفاده می‌کرد.
ادامه مقاله هم باز پیشنهاد می‌ده که از «پ» به جای P استفاده کنن تا به فرم استاندارد نزدیک‌تر بشن و کمبودها جبران بشه.
به انتهای مقاله هم عکس‌هایی ضمیمه شده از قبیل عبدالله گل، حرف یونانی گاما، آرم شرکت مخابراتی گو، تایگر وودز و آرم گوگل و غیره که تلفظ و نوشتنشون در عربی همیشه مشکل‌ساز بوده.
از قرار معلوم برای حل مشکل ازدیاد واژه‌های بیگانه در زبان عربی، باید کاری کنن تا زودتر به یک حالت استاندارد برسن و پیشنهادی که آقای اشرف احسان فقیه داده، یکی از بحث‌های جدی دانش‌آموختگان حوزه رسانه و فناوری دنیای عربه.
چند وقتی هست که از سیستم آگهی گوگل استفاده می‌کنم. احتمالاً می‌دونین که شیوه کار به صورت «محل نمایش از شما، آگهی از ما» کار می‌کنه.
چون چند تایی ایمیل داشتم که سؤالاتی در این زمینه پرسیده بودن، بد ندیدم که به بعضی‌هاشون اینجا جواب بدم. چکیده‌شون می‌شه این:
در حال حاضر گوگل به وب‌سایت‌هایی که محتواشون فارسیه، آگهی نمی‌ده. اما اگه شما یک وب‌سایت انگلیسی داشته باشین، می‌تونین توی سیستم گوگل ادسنس عضو بشین و براش آگهی بگیرین. بعد از اون منع قانونی برای استفاده از همون حساب کاربری برای استفاده در وب‌سایت‌های دیگه از جمله سایت یا وبلاگ فارسی‌تون وجود نداره. کاری که من کردم دقیقاً همین بود. بعد از گذاشت کد آگهی گوگل توی وبلاگ فارسی‌تون، خواهید دید که فقط آگهی‌های عمومی گوگل به نمایش میان. برای این‌که آگهی‌های دیگه گوگل از جمله فارسی نمایش داده بشه، کافیه این کد رو بین کدهای گوگلی‌تون اضافه کنین:
google_language = "en";باقی کار رو خود گوگل انجام می‌ده. می‌تونین آگهی‌ها رو طوری تنظیم کنین، که با توجه به محتوای صفحه شما یا آی‌پی مراجعه‌کننده، آگهی‌هاش رو نشون بده. با این کار احتمال کلیک مخاطب هم روی آگهی‌ها بیشتر خواهد شد.
در عین حال اگه از فیدبرنر برای مدیریت فید یا خبرمایه سایتتون استفاده می‌کنین، می‌تونین این کدهای رو توی فیدتون هم نمایش بدین تا کسایی که وبلاگتون رو از طریق خبرمایه‌خوان‌هایی مثل گوگل‌ریدر می‌خونن، آگهی‌ها رو ببینن.
علاوه بر این عضویت در سامانه آگهی گوگل، نیاز به معرفی یک نشانی محل سکونت معتبر در خارج از ایران داره. این موضوع رو از روش‌های مختلفی از جمله ارسال پیامک به موبایلتون و گرفتن تأیید از خود شماره، ثابت می‌کنن.
از نظر درآمدزایی باید بگم که درآمد بسیار مختصره مگه این که بازدیدکننده‌هاتون سر به فلک بزنن. با توجه به مهم بودن سایت شما از نظر بازدیدکننده و احتمالاً پیج‌رنک، آگهی‌های بهتری در سایتتون نمایش داده می‌شه و کلیک‌ها ارزش بیشتری خواهند داشت.