ماه: فوریه 2012

این روزها تنوع تبلیغات شرکت‌ها خیلی متنوع شده و روزی نیست که با یک نوآوری مواجه نشیم. گاهی وقت‌ها که با نمونه‌های جالب برخورد می‌کنم، یک گوشه یادداشت می‌کنم تا سر فرصت اینجا بنویسم. هم برای این که برای خودم بایگانی بشه هم برای این که شاید این ایده به درد بخوره و کسی ازش استفاده کنه.

تقریباْ هر کسی با استارباکس Starbucks آشناست. قهوه‌خانه‌های (همون کافی‌شاپ) زنجیره‌ای که همه جای دنیا (به جز ایران البته) می‌شه پیداشون کرد. استارباکس رقبای زیادی داره. ابتکاری که استارباکس برای جلب مشتری همین چند سال پیش انجام داد این بود که اینترنت رایگان رو در شعبه‌های خودش ارائه داد. این موضوع باعث شد تا اونهایی که دوست دارن جایی خارج از منزل یا محل کارشون چند ساعت پای اینترنت بشینند، وبگردی کنند، کارهای درسیشون رو انجام بدند، با آشنایی و دوستی گفت‌وگوی صوتی و تصویری انجام بدند و در کنارش نوشیدنی بخورند، به استارباکس پناه ببرند.

روش کاری هم طوری نیست که برای هر کسی زمان خاصی در نظر گرفته باشند. یعنی شما می‌تونید یک قهوه بخرید و تا وقتی که مغازه بسته بشه، اونجا بشینید.

اما چند ماهی هست که در شعبه‌های بریتانیا و ایالات متحده (و احتمالاْ کشورهای دیگه که شخصاْ ندیدم)، این امکان فراهم شده تا یک هدیه اپلی هم دریافت کنید. به این صورت که کارت‌هایی رو در بخش تحویل نوشیدنی گذاشتند که پشت هر کدومشون یک رمز نوشته شده. با وارد کردن این رمز در اپ‌استور، آی‌تیونز یا آی‌بوک آیفون، آی‌پاد یا آی‌پدتون، می‌تونید یک کتاب الکترونیک یا یک آهنگ دریافت کنید.

ادامه

این نوشته درباره ایمیل ملی ایران هست که این روزها هم تبلیغات زیادی درباره‌ش می‌شه هم به نظر میاد که با ایجاد مشکلات برای اتصال برای سرویس‌های چون جی‌میل و یاهو، سعی می‌شه تا کاربران اینترنت رو به سمت استفاده از ایمیل ملی سوق بدند.

این نوشته توضیح می‌ده که این سرویس در واقع یک سرویس Anonymous remailer محسوب می‌شه. البته برای یک نفر که حرفه‌ای باشه امکانش هست که با استفاده از کنترل هد ایمیل دریافتی، ایمیل جعلی رو تشخیص بده اما برای همه این ممکن نیست و به اشتباه می‌افتند.

نویسنده میهمان: آرمین

خب اول از همه همونطور که قبلا هم به کرات گفتم من ایمیل ملی رو دوست دارم! و حتی باعث افتخاره که آدرس ایمیلم «ات ایران . آی‌آر» هست. مشکل اینجاست که ای کاش بهتر اجرا می‌شد. ای کاش جوری بود که واقعا ترغیب می‌کرد که ازش استفاده کنیم. بگذریم٬ بحث الانم اینها نیست!
امروز به یه نکته خیلی جالب توی ایمیل ملی برخورد کردم. ایمیل ملی ات ایران٬ به شما این امکان رو می‌ده که از هر اسم و آدرس ایمیلی که دوست دارید ایمیل بفرستید و لزومی نداره که این ایمیل متعلق به خودتون باشه!
خب این یعنی چی؟ یعنی مثلاً من می‌تونم با آدرس ایمیل دوستم یا استادم یا هرکسی که بخوام برای هر کس دیگه ای ایمیل ارسال کنم بدون اینکه خودش متوجه بشه!
برای مثال عکس‌هایی که اینجا هست رو ببینید. توی عکس اول من در ایمیل ملی یه شناسه دلخواه اضافه کردم (بدون نیاز به هیچگونه تأیید)!

ادامه

چند وقت پیش داشتم با خودم فکر می‌کردم که پدیده‌ای به نام اعلام وضعیت یا همون استتوس چقدر توی ادبیات و گفتارمون تأثیر گذاشته. شاید شما هم بدونید که داستان توییتر از ایده استتوس‌های یاهومسنجر شروع شد. استتوس‌ها هم از یک اعلام مشغول بودن یا آزاد بودن شروع شدند اما کم‌کم عبارت‌های دیگه‌ای هم بهشون اضافه شد. وضعیت‌هایی مثل این که «دارم تلفنی حرف می‌زنم» یا «پشت میزم نیستم» یا «رفتم بیرون» و چیزهایی از این قبیل.

بعدتر هم که به جای انتخاب از بین چند گزینه، این امکان ایجاد شد تا هر کسی استتوس خودش رو بنوبسه. داستان همین طور ادامه پیدا کرد تا جایی که وقتی یه آهنگی گوش می‌کردی، می‌شد با اضافه کردن افزونه کاری کرد تا اسم آهنگ و خواننده‌ش به طور خودکار توی استتوست نمایش داده بشه.

برای نوشتن استتوس فضای چندانی در دسترس نبود. باید منظورت رو توی یک خط و با چند واژه بیان می‌کردی. این ایده‌ای بود که در نهایت منجر به ساخت سایتی مثل توییتر شد و پدیده‌ای به نام میکروبلاگ یا ریزبلاگ شکل گرفتند. این ایده چون چیز جالبی بود، توی سایت‌های دیگه هم از جمله فیس‌بوک پیاده شد. البته دیگه محدودیت ۱۴۰ نویسه‌ای توییتر رو نداشت.

ادامه