سیاست

یکی از مهم‌ترین اتفاقاتی که بعد از رئیس‌جمهوری شدن باراک اوباما صورت گرفته، تحول و جهش دولت الکترونیک در ایالات متحده آمریکاست. درباره این مسأله مقالات و مطالب زیادی هم نوشته شده. اما امروز کانال رسمی کاخ سفید در سایت یوتیوب، ویدئویی رو منتشر کرد درباره مسلمانان آمریکایی. البته نه به اون مفهومی که در ایران از اسلام آمریکایی رایجه. منظور مسلمان‌هایی که ملیت آمریکایی دارن.
نکته جالب برای من در این کانال این بود که این ویدئوها با زیرنویس‌های مختلفی منتشر شدن که یکی از اونها فارسیه. به عبارت دیگه شما می‌تونین این ویدئو رو با زیرنویس فارسی هم ببینین.

نکته جالب دیگه اینه که امروز با ورود به سایت یوتیوب با یک آگهی متنی در بالای صفحه مواجه می‌شدین که درباره سخنرانی پرزیدنت اوباما در قاهره بود. این سخنرانی به طور زنده در کانال کاخ سفید در یوتیوب پخش شد و البته نکته جالب اینه که این آگهی متنی در ایران به فارسی دیده می‌شد.
همه اینها نشون‌دهنده اینه که در سیاست اوباما و تیمش، علاوه بر برنامه‌ریزی برای گفت‌وگوی مستقیم با دولتمردان ایران، توجه ویژه‌ای هست برای گفت‌وگوی مستقیم و بی‌واسطه با مردم و به خصوص کاربران رسانه‌های آزادتری مثل اینترنت.
حذف واسطه‌ها و رسانه‌هایی مثل رادیو و تلویزیون و مطبوعات که از لحاظ ماهوی یک‌طرفه هستن و توانایی تعامل رو ندارن و به اصطلاح اینتراکتیو نیستن، یکی از روش‌های جدیدیه که تنها از دست سیاستمداران جوان‌تر و البته به‌روزتر و طرفدار فناوری‌های نو برمیاد. کاری که باراک اوباما داره انجامش می‌ده در ادامه همون کاریه که هشت سال پیش و در انتخابات ریاست‌جمهوری سه دوره پیش ایالات متحده آمریکا آغاز شده و در حال حاضر به اوج خودش رسیده.
انتخابات فعلی ریاست جمهوری ایران، هم تقریباً جوی مشابه ۹ سال پیش آمریکا داره. شاید فاصله ما با فناوری روز دنیا یا بهتر بگم فرهنگ فناوری رو بشه همین هشت-نه سال یا با کمی اغراق یک دهه دونست. این فرهنگ باید زودتر توی ایران جا بیفته و تندتر به پیش بره تا شکاف بین مردم و دولتمردان کمتر بشه. کاری که با وبلاگ‌نویسی آقای ابطحی شروع شده و فعلاً رسیده به توییت کردن آقای کرباسچی.

ادامه

اندرزگاه هشتم اوین این روزها تعداد زیادی مهمون داشت. گناهکار و بیگناه و هزار و یک رنگ آدم، چند هفته‌ای رو با هم سر کردن. اونایی که تک و توک دارن آزاد میشن حکایتاشون شنیدنیه. جوونای شونزده هفده ساله، چنان خاطراتی از این روزا میگن که آدم یاد اسرایی ایرانی میفته که از عراق اومدن. باید خیلی دل‌سخت باشی که صحبتاشون رو بشنوی و بغضت نگیره.
دو تاشون رو که گرفتن، با چشمای بسته بردن به یه باغی و طناب دار رو انداختن گردنشون و گفتن که اعتراف کنین به هر چی که ما می‌گیم وگرنه می‌کشیمتون و بعدشم می‌گیم که تو شلوغی‌ها، تیر خوردین.
یکیشون وقتی برای کتک نخوردن خودشو به غش میی‌نه، دکتر میارن بالای سرش و دکتره هم بعد از معاینه میگه که چیزیش نیست. جریمه‌ش میشه ۵ روز زندون انفرادی و البته وقتی از اون سوراخ میاد بیرون که شیشه می‌شکونه و …
یکیشون رو وقتی که داشته می‌رفته خونه عمه‌ش می‌گیرن. یه ماشین لباس شخصی می‌پیچه جلوش و می‌ندازنش تو صندوق عقب. این بنده خدا هم فکر می‌کنه که دزدیدنش و شروع می‌کنه به داد و فریاد که اونا پیاده می‌شن و تا می‌خوره، می‌زننش.
یکیشون وقت کتک خوردن، هر چی می‌گه آقا جان نزنین به این پام که عمل کردمش، نتیجه عکس می‌گیره و از همون جا بیشترین ضربات رو دریافت می‌کنه.
یه خانومی که برادرش رو گرفته بودن، تعریف می‌کرد که اومدن تو خونشون و همه جا و بازرسی کردن. حتی تو کامپیوتر برادرش رو هم وارسی کردن. بعدشم بهش گفتن که می‌دونی اگه برادرت آزاد بشه، هیچ کجا کار نمی‌تونه بگیره و بیکار می‌شه؟ اون هم گفته من که لیسانسم رو گرفتم، مگه تونستم کار پیدا کنم؟ نشستم تو خونه. بذارین اونم بشینه همین جا.
بازار واسطه‌ها هم که گرمه ماشالله. یه سری که روابطی با بزرگان دارن، بین خونواده زندونی‌ها می‌گردن و تیغ مبسوطی می‌زنن ملت رو. خدا حفظشون کنه.
از اون طرف یهو آمریکا تغییر موضع می‌ده و می‌گه که ما نباید تو مسائل داخلی ایران دخالت کنیم. چون ایران هم تو فلسطین یه شیتیل حسابی بهش داده و یهویی همه گروه‌های فلسطینی قرارداد آتش‌بس امضا کردن. از این طرف هم لابد دست ایران رو تو عراق بیشتر باز می‌ذاره.
تموم این شنیده‌ها (البته اگه شایعه نباشه) و مسائلی رو که اخبارش رسماً اعلام می‌شه اگه کنار هم بذاریم، به این نتیجه می‌رسیم که هوای ایران کمی تا قسمتی ابری همراه با رعد و برق شبانه در ۱۸ تیر خواهد بود. (البته ممکنه که طبق معمول پیش‌بینی‌های هواشناسی کاملاً برعکس اتفاق بیفته!)

فرض کنیم که یه ملتی داشته باشیم که اسمش باشه آمریکا و فرض کنیم که یه رهبری داشته باشن به نام جرج بوش. بازم فرض کنیم که کلی هم داعیه ریاست دنیا رو داشته باشن. فرض بعدی هم این باشه که همه دنیا بخواد ما رو بعنوان ملت خیلی خوب و بی‌گناه و البته دانشمند بشناسه. خب حالا این آمریکا مگه بیکاره صبح تا شب به فکر این باشه که همیشه نظام ما رو سرنگون کنه؟ یعنی اونا هیچ مشکلی ندارن که حالا گیر دادن به ما؟ من فکر می‌کنم ما به نوعی گرفتار بیماری دائی جان ناپلئونیسم شدیم. با این تفاوت که اون گیر می‌داد به انگلیس ما گیر می‌دیم به آمریکا. گرچه فکر می‌کنم اون پر بیراه هم نمی‌گفت. بی‌تعارف انگلیسی‌ها تو کار کشور ما بیشتر دخالت کردن تا آمریکایی‌ها. اگه این آمریکایی‌ها از ۲۸ مرداد شروع به دخالت در امور مملکتی ما کرده باشن، انگلیسی‌ها که شونصد سال قبل از اونا شروع کرده بودن. وانگهی تا اون‌جا که من یادم هست یه آمریکایی جوونی هم بود که تو تبریز معلم بود و در جریان مبارزات مشروطه کنار مردم تبریز جنگید و آخرش هم کشته شد. اما هر چی فکر کردم محض نمونه یه انگلیسی این جوری پیدا نکردم. بعدش هم سیاست همه کشورها اینه که تو کشورهای دیگه منافع خودشون رو دنبال کنن. مگه ما خودمون این کار رو نمی‌کنیم؟ چطور می‌شه که دخالت ما تو فلسطین یا جاهای دیگه پشتیبانی از ملت غیور تعریف می‌شه اما کار بقیه دخالت؟ مگه سیاست غیر از این نیست که هر کشوری دنبال منافع ملت خودش باشه؟ کار به جایی می‌رسه که بعضی وقتا کشورها در جهت سیاست خودشون از کودتاگرها هم حمایت می‌کنن. مگه ما خودمون پرویز مشرف رو تأیید نکردیم؟ خب همینه دیگه… سیاست ایجاب می‌کنه که مثلاً به فلان جنگنجوی مخالف فلان دولت بگیم شورشی یا به بهمان جنگجوی مخالف بهمان دولت بگیم مبارز.