نابینا

گاهی که کارم با اینترنت تمام می‌شود، آن‌وقت می‌نشینم تا بعضی از سایت‌ها را زیر و رو کنم بلکه چیزهای جدید کشف کنم. البته به ندرت پیش می‌آید که این فرصت دست بدهد اما از کوچک‌ترین آن لحظات استفاده می‌کنم تا ببینم محتوای جدید این سایت‌ها چه چیز غیرمنتظره‌ای را برایم به ارمغان آورده است.
یکی از این سایت‌ها یوتیوب است. سایتی که کاربرانش هر آن‌چه را که می‌توانند از ویدئوهای خانگی تا فیلم و سریال روی آن آپلود می‌کنند. بعضی وقت‌ها در آن می‌توانیم اتفاقات غریبی را ببینیم که از دوربین ترافیک یک شهر ضبط شده و گاهی آزمایشی شیمیایی مثل مخلوط کردن آب‌نبات‌های «منتوس» با «کوکاکولا»[+]. بعضی وقت‌ها می‌شود دید که چطور هیلاری کلینتون را به خاطر یک سخنرانی به سخره گرفته‌اند [+] و هر از گاهی یک ویدئوکلیپ از «جنبش آغوش رایگان» [+] یا انیمیشن «دوستان درختی شاد» [+]. هر چه هست برای من یوتیوب یک کانال تلویزیونی است که می‌توانم برنامه‌هایش را بر اساس جست‌وجو انتخاب کنم یا به پیشنهادهای کاربران دیگر برای مشاهده یک ویدئوی خاص دعوت شوم.
هفته گذشته یکی از این ویدئوها تأثیری بیش از بقیه رویم گذاشت. یک ویدئو، که مستندی بود از یک پسر سیاه‌پوست آمریکایی که به خاطر سرطان در کودکی چشمانش را تخلیه کرده بودند. جالب این بود او که حالا حول و حوش بیست سال سن دارد، می تواند به راحتی دوچرخه‌سواری کند، خیابان‌ها را با اسکیتش بپیماید و حتی توپ بسکتبال را دقیقاً بیاندازد داخل حلقه. او توانایی دارد تا تمام کارهایی را که یک فرد بینا قادر است انجامش دهد، اجرا کند بدون آن‌که چیزی راببیند، رنگی را بشناسد یا سطحی را لمس کند. او با شیوه‌ای مشابه خفاش‌ها و با انعکاس صدا از اجسام، به سرعت تصویری را در ذهن خود شبیه‌سازی می‌کند و نسبت به آن واکنش نشان می‌دهد. از خود می‌پرسم آیا این مصداق خواستن و توانستن شده یا نیرویی ماورای طبیعت یا شاید تربیت ذهن. هر کدام از اینها دلیل آن باشد، قدرت اراده را نمی‌توان از آن جدا کرد. آن‌وقت باید برای سؤال بعدیم جوابی پیدا کنم. این‌که چه فرقی می‌تواند باشد بین آنهایی که با کوچک‌ترین فقدانی خودشان را از بین می‌برند و کسانی این‌گونه که به خود می‌آموزند با ذهنی زیبا چگونه در مقابل ناملایمات کمر مشکلات را بشکنند و طبیعت را مقهور اراده خود کنند.