کودک

نمی‌دونم اصلاً زمان برای یه بازی وبلاگی دیگه مناسب هست یا نه… هفته پیش که سلمان رو دیدم و درباره اولین بازی وبلاگستان فارسی صحبت کردیم، به سرم زد که شاید بد نباشه توی این روزهای پایانی سال ۸۸ یه بازی کوچولوی وبلاگی دیگه رو شروع کنیم. یک سال دیگه هم به عمر ما اضافه شد. به عبارت دیگه یک سال بزرگ‌تر و شاید هم پیرتر شدیم. دغدغه‌هامون بیشتر شد. شاید دردهامون. اما خیلی از ما به دنیای کودکی خودمون غبطه می‌خوریم. من خودم وقتی یه بچه رو می‌بینم که توی دنیای شاد خودش غرقه، با خودم می‌گم ای کاش من هم مثل این غمی نداشتم. فقط و فقط به لحظه فکر می‌کردم.
گاهی می‌شینم و به گذشته‌ها فکر می‌کنم. این که چه خیالاتی توی کودکی خودم داشتم و وقتی بزرگ شدم، دنیا چطور تصوراتم رو به کلی و بی‌رحمانه بهم ریخت. کوچیک که بودم طور دیگه‌ای فکر می‌کردم.
– سال ۵۷ و توی بحبوحه انقلاب وقتی از پنجره خونه‌مون به تظاهرات نگاه می‌کردم، مردمی رو می‌دیدم که پارچه‌های شعار رو به دو تا چوب بستن و توی خیابون راهپیمایی می‌کنن. پارچه‌ها رو از چند جا سوراخ کرده بودن تا باد به پارچه شکم نندازه و مثل بادبانش نکنه. من فکر می‌کردم اون سوراخ‌ها جای گلوله و تیرهای هواییه.
– چهار پنج ساله که بودم یه تی‌شرت سرمه‌ای داشتم با راه‌راه‌های افقی رنگارنگ. اون رو که می‌پوشیدم فکر می‌کردم باهوش‌تر می‌شم.
– چهار پنج ساله که بودم، یه پیاز رو برداشتم و پوسته شفاف داخل یکی از لایه‌هاش رو آروم جدا کردم. خیلی شبیه پلاستیک فریزر بود. واسه همین فکر می‌کردم، پیاز رو توی کارخونه درست می‌کنن. بعد که فهمیدم پیاز رو می‌کارن و از زیر زمین درش میارن، به این نتیجه رسیدم که پلاستیک فریزر رو از پوسته پیاز می‌سازن.

– ابتدایی که بودم یه مدادتراش‌هایی می‌فروختن که شکل مداد بود. وقتی مدادهامون رو باهاش می‌تراشیدیم، تراشه‌ها توی شکم مداد جا می‌شدن. یه کارتونی اون موقع‌ها پخش می‌کردن به نام مداد جادویی. پسر توی کارتون با مداد جادوییش هر چی می‌کشید، نقاشیش تبدیل به واقعیت می‌شد. من یکی از اون مدادتراش‌ها می‌خواستم. چون فکر می‌کردم مداد جادوئیه.
– وقتی می‌رفتیم عروسی، موقع عکس گرفتن که می‌شد، فکر می‌کردم اگه کنار عروس وایسم، اون خانوم می‌شه زن‌عموم! شاید واسه این که اولین عروسی که یادم مونده، عروسی عموم بود و اون خانومه شده بود زن‌عموم.
همه بچه‌ها تصورات خنده‌داری دارن. ده درصد کودکان بریتانیایی فکر می‌کنن که تلفن رو ملکه اختراع کرده [+]. شما بچه بودین چه فکرهای خنده‌داری می‌کردین؟ نمی‌خوام سه چهار نفر رو انتخاب کنم تا اونها به این سؤال جواب بدن. هر کی دلش می‌خواد این بازی رو ادامه بده و از هر کسی که دلش می‌خواد دعوت کنه به بازی.

زیگزاگ– فرض کنید خالق یک سری از کاراکترهای تیپیک کارتون‌های ژاپنی مانند «بنر» و دوستانش باشید که تا دلتان بخواهد ملوس و دوست‌داشتنی هستند، بعد هر بار تصمیم بگیرید که با روش‌هایی وحشیانه لت و پارشان کنید، در این صورت بینندگان آثارتان حق ندارند شما را یک دگرآزار یا سادیست بنامند؟ خالق «بنر» دست به چنان ریسکی نزد و از «بدنامی» نجات یافت، اما گروهی از کارتونیست‌های هموطنش، خطر نفرین و دشنام را به جان خریدند تا مخلوق های کارتونی خود را پیش چشم بینندگان تکه تکه کنند.
کن ناوارو، آبرِی آنکروم و رود مونتیجو، خالقان مجموعه «دوستان شاد درختی» یا Happy Tree Friends بارها به چنین الفاظی خوانده شده اند؛ دگرآزار، مروج خشونت و بیمار. این مجموعه انیمیشن که از دسته «کمدی سیاه» است، شهرتش را مدیون پخش اینترنتی است؛ مجموعه فایل‌هایی از نوع Flash که به سادگی تکثیر یا بازبینی شده‌اند، اما بنا بر گفته سایت رسمیش، دیدنشان برای کودکان به هیچ وجه توصیه نمی‌شود.
ایده این مجموعه که هر اپیزود آن داستانی جداگانه دارد اولین بار توسط «رود مونتیجو» شکل گرفت. او روی یک کاغذ خرگوش زردرنگی را کشید که بی‌شباهت به «کودلِس» (یکی از شخصیت‌های معروف این انیمیشن) نبود و سپس در زیر آن نوشت: «مقاومت بی‌فایده است». این نقطه‌ای بود برای آغاز به کار ماشین کشتاری که تجسم آرزوهای شرورانه افراد زیادی بود.

ادامه