گودر

حالا که دارم این نوشته رو می‌نویسم، باید کم‌کم وسایلم رو جمع کنم و اتاق رو تحویل بدم و عصر هم برگردم به لندن. توی دو روز گذشته طبق معمول نشست‌های زیادی برگزار شد. در کل برای خود من، حاشیه‌های این کنفرانس و به اصطلاح کافی‌برک‌هاش بسیار مفیدتر بود. اینجا می‌تونین کمی درباره این کنفرانس بخونید.
از مسائلی که به اتفاق چند تا از دوستان پیگیری کردیم، سرویس‌های فارسی شرکت‌های معروفی مثل گوگل و ممنوعیت دانلود نرم‌افزارهایی چون جی‌تاک در ایران بود. موفق شدم برای دقایقی با مسؤول بخش نیوز اند پلیتیک سایت یوتیوب صحبت کنم و یکی از مسؤولان بخش حقوقی گوگل. چکیده این صحبت‌ها این بود که اونها اصرار داشتن این ممنوعیت‌ها به خاطر قوانینی هست که دولت آمریکا وضع کرده و البته از طرف ما هم مطرح می‌شد که دانلود نرم‌افزارهایی مثل جی‌تاک و گوگل‌ارث و بقیه هیچ منافاتی با قوانین تحریمی نداره. این مسأله رو قرار شده که همچنان پیگیری کنیم. موضوع اینجاست که خیلی‌هاشون هیچ ایده‌ای درباره کاربران ایرانی و طرز استفاده‌شون از این طور سرویس‌ها ندارن. بهشون گفتم می‌دونین که گوگل‌ریدر در بین کاربران ایرانی یک اسم مستعار داره؟ بهش می‌گن گودر. باورشون نمی‌شد و کلی متعجب شدن.
بگذریم. دیروز فرصتی شد تا کمی از شهر رو هم ببینم. مطمئنم اگه دنبال اطلاعات باشید، می‌تونین از روی اینترنت هر چیزی رو که می‌خواهید پیدا کنید. اما کاری که با دو نفر از دوستان کردیم این بود که از این وسیله‌های حمل و نقل که بهش می‌گن سِگ‌وِی کرایه کردیم و راهنمای تور ما رو در سطح شهر گردوند و جاهای مختلف رو نشونمون داد. ۴۹ یورو به ازای دو ساعت. اعتراف می‌کنم سواری با این وسیله بسیار بسیار لذت‌بخش و هیجان‌انگیزه و اگه فرصت دوباره‌ای بهم دست بده، می‌رم سراغش. یادگیریش هم بیشتر از پنج دقیقه طول نمی‌کشه.
آقاهه که راهنمای تور بود می‌گفت در یک مقطعی نصب مجسمه در اماکن عمومی شهر ممنوع بود. برای همین مردم مجسمه می‌ساختن و روی کتیبه‌های ساختمون نصب می‌کردن. در واقع روی نمای ساختمون. کلاه شرعی به شیوه خودشون.
جریان این وسیله نقلیه رو که توییت کردم (امین بهشون می‌گفت قام‌قام!)، چند تا از دوستان گفتن که توی تهران هم سر و کله همچین وسیله‌ای پیدا شده. گویا در پارک آب و آتش این وسیله رو هر ده دقیقه پنج هزار تومان کرایه می‌دن. این هم عکس ازیناسواریمون و این هم از بوداپست یا به قول خودشون بوداپشت.

عصیان رو از قرار معلوم فیلتر کردن. خب وقتی وبلاگ‌های حامی احمدی‌نژاد فیلتر می‌شه، جای تعجبی نیست که وبلاگ من هم فیلتر بشه. هر چند من سال‌هاست در حوزه سیاست چیزی ننوشتم. اما وبلاگ‌های دیگه‌ای رو می‌شناسم که صرفاً به خاطر اسم نویسنده‌شون فیلتر شدن یا شغلی که دارن. بنابراین هیچ جای تعجبی نیست که اینجا رو هم فیلتر کنن. به لطف فیلترینگ فله‌ای دیگه هر کسی هم که راه‌های عبور از این سد رو بلد نبود، دیگه بلده. هر کسی که بخواد هر سایتی رو ببینه، دیگه می‌بینه. حالا کند یا تند خلاصه یک راهی براش پیدا می‌کنه. حقیقتاً برام مهم نیست که فیلتر شده باشم یا نه. من همچنان به روال گذشته خواهم نوشت. از زندگی روزمره و از هر چی که می‌بینم یا فکر می‌کنم باید نوشت. پیگیری هم فایده‌ای نداره. این روزها مگه کسی هم هست که به تصمیمی که دشمنان آزادی بیان بگیرن، اعتراضی کنه؟ اونها که دارن کار خودشون رو می‌کنن، ما هم کار خودمون رو می‌کنیم. دیگه کسی نمی‌تونه بگه که حکومت ایران دشمن اینترنت نیست یا این موضوع که ایران یکی از سیاه‌چاله‌های اینترنته، غلطه. ما می‌دونیم که اوضاع اونجا چطوره، شما هم بهتر از ما می‌دونین. پس به کار خودتون ادامه بدین ما هم کار خودمون رو می‌کنیم.
دوستانی که همچنان علاقمند به خوندن عصیان هستن، در صورتی که نمی‌خوان از فیلترشکن استفاده کنن، می‌تونن نوشته‌های اینجا رو از خبرمایه یا فید اینجا در گوگل ریدر یا هر خبرمایه‌خوان دیگه دنبال کنن. به اشتراک‌گذاری مطالب اینجا واجب عینی، کفایی یا هر نوع دیگه‌ای از وجوب هست که حال می‌کنید.

خوشبختانه ایرانی‌های کاربر اینترنت، همیشه روایت‌های خودشون رو از اینترنت دارن. اون طوری که دوست دارن از اینترنت و ابزارش استفاده می‌کنن. حالا درست یا غلطش رو کاری ندارم. گاهی این وسط ممکنه به بیراهه برن. اما برای من کاربردهای تازه‌ای که برای ابزار آنلاین به خصوص سایت‌های وب ۲ پیدا می‌کن، جالبه.
در جریان انتخابات ایران توییتر رسماً به یک ابزار اطلاع‌رسانی سریع بدل شد. همین اتفاقات شاید در تغییر پرسش معروف توییتر بی‌تأثیر نبود. این که به جای «داری چی کار می‌کنی؟» سؤال دیگه‌ای به صورت «الان چه اتفاقی داره می‌افته؟» بالای جعبه نوشتن توییت دیده می‌شه به نظر من ناشی از همین اتفاقات و تغییر کاربریه.
همین مسأله رو از جهتی دیگه بیشتر از چند ساله داریم توی فرندفید می‌بینیم و در یک سال اخیر شدتش بیشتر شده. فرندفید در زیست‌بوم انحصاری خودش بیشتر از این که برای پیگیری فعالیت دوستانتون باشه، تبدیل شده به محل بحث و مبادله تجربیات و شوخی و خنده و ابراز دلتنگی و خیلی چیزهای دیگه. فرندفید فارسی بیشتر یه کاربرد شبکه اجتماعی دوست‌یابی داره. خیلی‌ها با هم اونجا آشنا می‌شن و حتی برای هم تولد می‌گیرن و سعی می‌کنن تا جایی که از دستشون بر میاد آرزوهای هم رو برآورده کنن. گرچه مثل هر محیط دیگه‌ای دلخوری و دعوا و بلاک کردن هم توش وجود داره. همه طیفی هم اونجا پیدا می‌شن. از سیاسی و غیرسیاسی گرفته تا هنرمند و نویسنده و بلاگر و جواهرساز و دانشجو و دانش‌آموز و خلاصه ایرانیان اطراف و اکناف جهان که هر کدومشون به کاری مشغولن. این یک کاربرد جدید برای سایتی هست که قراره فعالیت‌های یک فرد رو به طور متمرکز یک جا گردآوری کنه اما ترکیبی از همین وظیفه به همراه فوروم و چت‌روم و فتوبلاگه. جایی که از قرار کوه‌نوردی توش تنظیم می‌شه تا معرفی نرم‌افزاری که توسط یکی از اعضاش نوشته شده. از پادکست توش منتشر می‌شه تا دستور آشپزی. خلاصه یه جامعه واقعی با اصطلاحات خاص خودش مثل شخم زدن، و دوان‌دوان و م.ب و چیزهای دیگه که مردم کوچه و خیابون مجازی ممکن نیست معناش رو بفهمن. کوچه فرندفید زبان خیابانی خودش رو داره. اسلنگ خودش رو داره و خیلی چیزهای منحصر به فرد خودش رو. خورشید اونجا هیچ‌وقت غروب نمی‌کنه چون همیشه یه عده هستن که بیدارن. شیفت شب داره. در واقع وقتی که توی ایران همه خوابن ترکیبی از بچه‌های داخل و خارج ایران بیدارن و دارن اونجا فعالیت می‌کنن. این از این.
یک مورد جالب دیگه گوگل‌ریدر هست یا اون طور که کاربران فارسی‌زبانش می‌گن، گودر (واقعاً کی اولین بار این واژه ترکیبی گودر رو از گوگل‌ریدر ساخت؟ یه همچین اتفاقات خجسته‌ای معمولاً توی زبان فارسی نمی‌افته. دستش درد نکنه). خلاصه این گودر که قراره همه توش مطالب رو از سایت‌های مختلف بخونن و به هم توصیه کنن، علاوه بر این وظیفه، داره وظایف دیگه‌ای هم انجام می‌ده. مثلاً کلی نوشته توش هست که به هزار و یک دلیل توی وبلاگ‌ها نوشته نمی‌شن و مستقیم توی گودر میان. این روزها حتی سر و کله آگهی‌های گودری پیدا شده. دوستان از طریق گودر به هم اطلاع می‌دن که دنبال کار می‌گردن. یا شرکتشون می‌خواد یکی رو استخدام کنه. یا آگهی‌دهنده می‌گه که می‌تونه یه بورس برای یه فارغ‌التحصیل فیلان رشته توی دانشگاه بیسار در کشور بهمان جور کنه. یا مورد جالب دیگه‌ای که دیدم، نویسنده‌ای که خبر چاپ شدن کتابش رو به امواج گودر سپرده بود تا هزار هزار تکثیر بشه و به هر جایی که می‌خواد برسه.
وب ۲ اینه. پویا و پرتحرک و انعطاف‌پذیر. با وجود وب ۲ من می‌تونم درک کنم که چی شد گونه‌های مختلف جانوری در طول تاریخ به وجود اومدن. چرا که از یه محصول، گاهی چنان کاربردهایی دیده می‌شه که فقط مختص یه کشور، یه زبان یا یه جمع خاصه. درست مثل همون کاری که ایرانی‌ها با الکل طبی می‌کنن. استفاده در جهت رفع نیازهایی که در حالت معمول امکان پاسخ بهشون نبست.

ادامه

حالا که تب گوگل‌ریدر یا به قولی گودر حسابی بالا گرفته و موج دوم کاربران اینترنتی هم بهش پیوستن (خودم هم نفهمیدم چرا گفتم موج دوم، شاید هم موج صدم… چه می‌دونم)، بازار افزودن دوستان در این برنامه خبرمایه‌خوان داغ داغ شده. بنابراین عاجزانه خواهشمندم… تو رو سر جدتون… قسم به کیبرد و هر آن چه که می‌نویسید، هر چیزی رو به اشتراک نذارید. اصلاً به اشتراک بذارین، به من چه. اما تو را به شرفتون اگه قراره یه عکسی رو به اشتراک بذارین، که حدس می‌زنین شاید برای چهار نفر آزاردهنده باشه، توی صفحه اصلی نذارین. به یه جای دیگه لینکش کنید. به یه ناکجایی که وقتی ما داریم موقع ناهار خوردن ماسماسک گودرمون رو پایین می‌کشیم، لقمه توی گلومون گیر نکنه.
امروز خیر سرم وقت ناهار نشستم پای کامپیوتر تا وسط کار نفسی تازه کنم، یک عدد تصویر پس-تان که نمی‌دونم انگل یا چه مرض کوفتی دیگه گرفته بود، پرید روی مونیتورم با این مضمون که «دخترها لباس زیرتون رو قبل از مصرف ضدعفونی کنین» و چه و چه.
آقا، دوست عزیز، برادر گرامی، هم‌گودر محترم… من که می‌دونم قصدت خیره، اما به این هم فکر کن که ممکنه یه عده گودرشون رو سر کارشون باز کنن. حالا اون عکس به جهنم… همین که رئیس من که فارسی حالیش نیست، یه تصویر لخت می‌بینه وسط مونیتورم به درک… فکر قیافه من رو بکن نه تنها لقمه مورد نظر از گلوم به زور پایین رفت، قاعده یه بشکه آب خوردم تا در پنج شش ساعت بعد بالا نیارم. امشب دارم با دوستم حرف می‌زنم این عکسه میاد جلوی چشمم. از عضو محترم مورد نظر زنانه ممکنه تا ابد حالم بهم بخوره (واللللله به خدا… می‌بینی گرفتاری ما رو؟). من فکر می‌کنم اینا همه‌ش توطئه استکبار جهانیه برای این که حتی در گودر من زخم‌هایی هستند که مثل خوره روح آدم را می‌خورند و بلکه می‌جوند و بالا می‌آورند… در انزوا… لای خبرمایه‌ها… در اماکن عمومی و خصوصی حتی. الان دارم صادق هدایت رو درک می‌کنم. حدس می‌زنم تو گودرش از این چیزها دیده که از زندگی بریده و ترتیب خودش رو برای همیشه داده. نکن آقا جان… نکن. تو رو به هر کی می‌پرستی نکن… یعنی وقتی می‌خوای یه چیزی رو با این اوضاع شیر کنی، قبلش فکر کن شاید یکی ظرفیت و جنبه تو رو نداشته باشه. یه هشداری یه بوقی یه آژیری بکش. حالا که گودر همچین امکاناتی نداره، لینکش کن به ناکجا… لینکش کن قاطی باقالی‌ها… به یه جایی که اگه من اگه بخوام روش کلیک کنم، هشدارت رو بخونم و تمام مسؤولیتم گردن خودم باشه. این طوری که تو گذاشتیش تأثیری رو که مورد نظرت بوده، نه تنها نذاشته بلکه برعکس هر وقت من اسم یه چیزی شبیه این مرض و انگل و قارچ رو هم ببینم، فرار می‌کنم. نویسنده‌اش رو هم بلاک می‌کنم. تلویزیون رو هم خاموش می‌کنم. اصلاً از فایل مشترک و لینک مشترک و حتی زندگی مشترک هم فرار می‌کنم.
الان که دارم این مطلب رو می‌نویسم، تصویر مربوطه از جلوی چشمام دور نمی‌شه. یعنی دارم محتویات معده‌م رو با من بمیرم تو بمیری سر جاش نگه می‌دارم. هوووووووق‌ق‌ق.

چند وقتی هست که از سیستم آگهی گوگل استفاده می‌کنم. احتمالاً می‌دونین که شیوه کار به صورت «محل نمایش از شما،‌ آگهی از ما» کار می‌کنه.
چون چند تایی ایمیل داشتم که سؤالاتی در این زمینه پرسیده بودن، بد ندیدم که به بعضی‌هاشون اینجا جواب بدم. چکیده‌شون می‌شه این:
در حال حاضر گوگل به وب‌سایت‌هایی که محتواشون فارسیه، آگهی نمی‌ده. اما اگه شما یک وب‌سایت انگلیسی داشته باشین، می‌تونین توی سیستم گوگل ادسنس عضو بشین و براش آگهی بگیرین. بعد از اون منع قانونی برای استفاده از همون حساب کاربری برای استفاده در وب‌سایت‌های دیگه از جمله سایت یا وبلاگ فارسی‌تون وجود نداره. کاری که من کردم دقیقاً همین بود. بعد از گذاشت کد آگهی گوگل توی وبلاگ فارسی‌تون، خواهید دید که فقط آگهی‌های عمومی گوگل به نمایش میان. برای این‌که آگهی‌های دیگه گوگل از جمله فارسی نمایش داده بشه، کافیه این کد رو بین کدهای گوگلی‌تون اضافه کنین:

باقی کار رو خود گوگل انجام می‌ده. می‌تونین آگهی‌ها رو طوری تنظیم کنین، که با توجه به محتوای صفحه شما یا آی‌پی مراجعه‌کننده، آگهی‌هاش رو نشون بده. با این کار احتمال کلیک مخاطب هم روی آگهی‌ها بیشتر خواهد شد.
در عین حال اگه از فیدبرنر برای مدیریت فید یا خبرمایه سایتتون استفاده می‌کنین، می‌تونین این کدهای رو توی فیدتون هم نمایش بدین تا کسایی که وبلاگتون رو از طریق خبرمایه‌خوان‌هایی مثل گوگل‌ریدر می‌خونن، آگهی‌ها رو ببینن.
علاوه بر این عضویت در سامانه آگهی گوگل، نیاز به معرفی یک نشانی محل سکونت معتبر در خارج از ایران داره. این موضوع رو از روش‌های مختلفی از جمله ارسال پیامک به موبایلتون و گرفتن تأیید از خود شماره، ثابت می‌کنن.
از نظر درآمدزایی باید بگم که درآمد بسیار مختصره مگه این که بازدیدکننده‌هاتون سر به فلک بزنن. با توجه به مهم بودن سایت شما از نظر بازدیدکننده و احتمالاً پیج‌رنک، آگهی‌های بهتری در سایتتون نمایش داده می‌شه و کلیک‌ها ارزش بیشتری خواهند داشت.

ادامه

از آن‌جایی که (کدام جا واقعاً؟) این روزها هی توییترمان می‌آید و هی به فرندفیدمان سر (همان هد) می‌زنیم و تویش دری وری می‌نگاریم، بد ندیدیم که دپارتمان می‌نی‌مالمان در عصیان را که مدت‌ها تعطیل شده بود در آن بخش بگشاییم. به همین مناسبت مجلس شعری در این مکان بر پا (شاید هم بر دست) است. پس گزیده‌ای از تک‌نگاری‌های عارفانه و عاشقانه توئیتری خودمان را همین‌جا ری‌پابلیش می‌نماییم. باشد که مقبول نظرتان اوفتد:
ای که از فالوی توییترمان می‌گذری / فیوُریت پیجمان بن‌بست است
توئیتم با فرندفید کرده برخورد / نمی‌دانم چرا لایکم به هم خورد
‫آن توییت‌کرده که صد فالوی دل همره اوست / هر کجا هست خدایا به فرندفید آرش
توییت می‌کنم جواب نمی‌دی / بگو ای فید برام چه خوابی دیدی
ای بی‌تویی بکوش که صاحب توییت شوی / با پیپلان نباشی کی فالوِر شوی
ای تو که فالو می‌کنی مرا / میهمان لوبیاپلو می‌کنی مرا / ریجکت نکرده‌ام تقاضای اد شدن / با این که مَردم از جلو …
توییت توییتم کن / با توییتر توییتم کن
کجای این وب خسته بیاویزم توییت زنده خود را
داغمو به لینکت می‌ذارم بالاترین
در کمپوت می‌بازیم نرد عشق بازی. گاهی چقدر پیچیده‌ام من!
این روزها همه فرندفید نگاه می‌کنن دیگه. شما چطور؟