ماه: اکتبر 2008

دلگیر از چه کسی می‌توانم باشم؟ از خودم لابد. همین است دیگر. همه چیز را نمی‌توان با هم داشت. برای رسیدن به یک چیز باید از چیزهای دیگری گذشت. این همه حرف‌هایی بود که دیشب قبل از خواب با خودم می‌گفتم. می‌دانی چیست؟ برخلاف تصورت هوم‌سیک نشده‌ام. اما دلم برای یک چیزهای ریزی تنگ شده. پیش‌بینی‌اش هم می‌کردم. از قرار معلوم باید به خودم القا کنم که همه چیز تمام شده و باید کارهای جدیدی را شروع کرد و آدم‌های جدیدی را پذیرفت.
دیشب بعد از مدت‌ها حرف زدم با او. چیزهایی لازم بود که باید گفته می‌شد که شد. در عوض تا صبح خواب‌های ناجور دیدم و به خودم پیچیدم. از آن حس و حال‌هایی که دلت به هم می‌پیچد و روی دلت شور می‌زند. از آنهایی که وقتی سر صبح بیدار شده‌ای انگار از رینگ بوکس آمده‌ای بیرون درب و داغانی.
این حس زیاد هم برایم غریبه نیست. چندین بار تجربه‌اش کرده‌ام. می‌گذارمش به حساب تجربه‌ای دیگر.
بعضی از آی‌دی‌ها را نمی‌شود پاک کرد. اکانت‌های توییتر را هم. و آزاردهنده چیزی است که تمام شده باشد و باز جلوی چشمانت رژه برود. آن‌وقت می‌شود یک داستان ناتمام. فیلمی که تهش را نبسته‌اند. یک منفی بی‌نهایت.

یک بحث دیگر مانده. اگر نگویم حناق می‌گیرم عزیزم. هر چند به من نیامده است که در روز دو بار این‌طور حرف بزنم. این را بگذار به حساب تمام روزهایی که حرفی نزدم.
گیاه را وقتی از خاک بکشند بیرون و رهایش کنند روی یک زمین دیگر… حالا گیرم زمینش پر از کود باشد و پر از آب. باز هم اگر بخواهد ریشه بدواند، ضعیف و بیمار می‌شود. بی‌جان و کم‌زور. حالا برای آن‌که بتواند دوباره ریشه کند، اگر زنده مانده باشد البته، باید هرسش کرد. بعضی وقت‌ها لازم است تا مهم‌ترین و اصلی‌ترین شاخه‌هایش را قطع کرد. آن‌وقت حکایت آن شاخه و ریشه کردنش حکایت دیگری‌ست. زندگی همین است. فکر می‌کنی آن شاخه لابد آن‌قدر وابسته‌ات است که دیگر جان نمی‌گیرد. غافلی از آن‌که قلمه زدن هم راه تکثیر است. اصلاً گاهی وقت‌ها قلمه بهتر از ریشه با خاک اخت می‌شود. ممکن است گیاه بمیرد و قلمه‌اش بماند.
حالا حکایت من و ماست. باید تکه‌ای از خودم را می‌کندم.

این روزها دنبال اجاره کردن یک خونه هستم. از بس که کارهای اداری اینجا پیچیده هست و کاغذبازیش زیاده، آدم اعصابش خورد می‌شه. هر روز باید یک سری تلفن بی‌پایان بزنی یا به یک سری تماس‌های احمقانه جواب بدی در کنار همه ایمیل‌های دیگه‌ای که در این زمینه برات میاد.
اما از همه اینها گذشته و جدا از غرغرهایی که اگه نزنم خفه می‌شم، هفته پیش رفتیم توی یک پاب و اجرای چند تا از نوازنده‌ها و خواننده‌های زیرزمینی اینجا رو دیدیم. تجربه‌ای که توی ایران کمتر اتفاق می‌افته. این جور وقت‌ها ممکنه یه سی‌دی از کارهای بعضی از این نوازنده‌ها رو هم بهتون بدن. در واقع این جور افراد با این روش خودشون رو کم‌کم معرفی می‌کنن.
به نظر من رفتن به پاب‌های اینجا خیلی می‌تونه به شناخت مردم اینجا کمک کنه. به قول ضیاء، یکی از همکاران افغان برای شناخت مردم بریتانیا بهترین جا همین پاب هست، در حالی که برای شناخت مردم افغانستان باید به مسجد رفت. و البته به قول کامبیز برای شناخت مردم ایران باید توی تاکسی نشست.
و در انتها کاریکاتوری که بزرگمهر حسین‌پور ازم کشید و وقتی با ایمیل برام فرستاد و دیدمش، تقریباً داد کشیدم.

داشتم براتون می‌گفتم از کشفیات بالینی و این چیزها. کشفیات بالینی اسمیه که من برای مشاهدات و درک مستقیم از محیط گذاشتم. ابسلوتلی تجربی! هر چند همه اینا ممکنه برای خیلی‌ها جالب نباشه. به هر حال یکی از جدیدترین کشفیات من اینه که اگه کلمه‌های actually، basically، I mean و You know رو از زبان انگلیسی بگیرن، همه انگلیسی‌زبان‌های دو عالم خفه می‌شن (رونوشت به بن لادن). تقریباً هر جای جملات، کلمه کم آوردین می‌تونین یه خاک‌انداز از این ۴ تا کلمه رو بپاچین (به قول آرش کمانگیر: تأکید روی چ از من) توی چاله چوله‌های جمله‌هاتون.
یک مورد دیگه حرف ر هست که تقریباً هر وقت دلش بخواد تلفظ می‌شه. برای مثال وقتی اینا می‌خوان بگن برنامه کلیک فارسی، ر رو با آ جایگزین می‌کنن و می‌گن فاآسی کلیک. حالا تصور کن اسم برنامه پارس‌نگار چه آش شلم شوربایی می‌شه. بهش می‌گن پاآس‌نگاآ.
یه نکته‌ای رو هم که خیلی وقته دلم می‌خواد بگم و به خاطر باز نشدن یخ‌هام هنوز نگفتم، اینه که من خیلی وقت‌ها رو اینجا تبدیل می‌شم به علامت تعجب. راستش باید این موضوع رو همچین کمی شاعرانه و دپرسانه می‌نوشتم که کامنت‌خورش بره بالا اما ترجیح می‌دم همین جور یلخی بگم بهتون. اینجا گاهی وقت‌ها با صحنه‌هایی توی خیابون مواجه می‌شی که تو رو دچار یه حس می‌کنه. مثل یه آدمی که بخشی از حافظه‌شو پاک کرده باشن، یه لحظه هنگ می‌کنی. بسته به موقعیتت تکیه می‌دی به دیوار یا می‌شینی و به سوژه نگاه می‌کنی و به خودت می‌گی «این بخش از زندگی من کو؟ کجا جا مونده؟ چرا تجربه‌ش نکردم؟» اون وقته که فکر می‌کنی شاید ۳۴ سالگی زمان عجیبی برای تجربه‌های جدید باشه.
یک عالمه عکس‌های خوب گرفتم توی این مدت. اما دو تا مشکل دارم. یکیش این که اینترنتم رو پس دادم و اینترنت ندارم تو خونه و دومیش اینه که از محل کارم هم نمی‌شه اف‌تی‌پی کرد. در نهایت باید برم خونه خودم و اینترنت بگیرم و فتوبلاگ رو راه بندازم. یه خونه هم پیدا کردم. فکر کنم همین روزها قرارداد ببندم.

هیچ‌وقت فکر نمی‌کنید که یک روز تبدیل بشوید به یک گالیور تمام عیار نه؟ اما اگر به طور اتفاقی از نمایشگاه آثار جناب «اسلینکاچو» Slinkachu دیدن کنید، حتماً همین حس بهتان دست می‌دهد. چرا که این هنرمند، متخصص ساخت آدمک‌هایی در اندازه‌های مینیاتوری است.
از ویژگی کارهای او این است که از محیط استفاده بهینه می‌کند. برای مثال شما می‌توانید آدمکی را در کارهای او ببینید که مانند شکارچی تفنگی را به یک سو نشانه رفته اما این کار وقتی جلوه بهتری پیدا می‌کند که او را جلوی یک زنبور مرده قرار می‌دهند. یک زنبور واقعی مرده که انگار با شلیک این آدمک مرده است [+].
مردم کوچولو یا Little People وبلاگی است از مجموعه کارهای اسلینکاچو و این هم یک وبلاگ دیگر از انعکاس کارهایش در رسانه‌ها و مصاحبه‌هایی که تا کنون انجام داده است. این هم لینک کتابش در آمازون برای آنهایی که قصد خرید دارند.

– آیا می‌دانید انرژی الکتریسیته حاصل از ۷۵۰ بار شانه کردن موهای یک زن ژاپنی معادل با روشن کردن یک لامپ شصت وات به مدت ۳ دقیقه است؟
– آیا می‌دانید تا کنون تعداد سه میلیارد و سیصدهزار میلیون کوکاکولا به فروش رفته است که برابر با نصف جمعیت جهان است؟
– آیا می‌دانید که گوریل را برای این گوریل نامیده‌اند که علاقه زیادی به خوابیدن روی ریل قطار دارد؟
– آیا می‌دانید که ترینیداد و توباگو به زبان بومیان آن معنی کلوچه گردویی می‌دهد و به همین دلیل ساعت‌های دیواری آنجا از چوب درخت گردو ساخته می‌شوند؟
– آیا می‌دانید که گوشت کروکودیل آفریقایی ۱۲۸ بار خوشمزه‌تر از پوست موز است؟
– آیا می‌دانید اولین مردمی که نفس کشیدن را یاد گرفتند، ایرانیان بودند؟
– آیا می‌دانید کرم ضدآفتاب نخستین بار در شمال ایران کشف شد و ساکنان اولیه جنوب دریای خزر با ترکیب پیله‌باقالا و پاچ‌باقالا اولین کرِم‌ها را اختراع کردند؟
– آیا می‌دانید اولین تیم فوتبال دنیا، توسط ایرانیان در تخت جمشید کنونی پایه‌گذاری شد و بعدها پرسپولیس نام‌گرفت؟
– آیا می‌دانید گلابی در حقیقت یک نوع مارمولک وحشی است که از میوه‌ای به همین نام تغذیه می‌کند؟
– آیا می‌دانید بهترین وسیله برای تمیز کردن دماغ، انگشت است و تمام مردم دنیا از قدیم از همین ابزار استفاده می‌کردند؟
– آیا می‌دانید در برج میلاد ۳۳ متر طناب به کار رفته است؟
– آیا می‌دانید چرا در دیزی بازه یا آن‌که چرا دم خر درازه؟
– آیا می‌دانید چرا آب تو تلمبه‌ست یا حتی چرا گوشکوب قلنبه‌ست؟
نمی‌دانید دیگر… اگر می‌دانستید دنیا جای بهتری برای زندگی بود. من به چند علت خواستم تا شما این چیزها را بدانید.
یکی برای این که این مطالب «آیا می‌دانید» کلی بازدیدکننده داره و می‌تونه هیت اینجا رو ببره بالا و از طرف دیگه هم مشترک خبرمایه‌مون زیاد می‌شه. بعدش خواستم بگم که ما مثلاً خیلی بارمونه و دیگه این که مطلب کپی‌پیست‌خور برای مجله‌ها جور کنم. باشد که رستگار شوم.

اون کنسرت افشین و ابی رو رفتم. همیشه فکر می‌کردم یک چنین جاهایی تعداد کمی از ایرونی‌ها هستن که جک و جواد بازی در نمیارن و بیشترشون آدم حسابین. اما حداقل این یک بار به نتیجه‌ای عکسش رسیدم. از بین این همه آدم، شاید بشه با اغراق گفت فقط ده درصد آدم درست و حسابی بود. بقیه‌ش رو آدم‌های خودنما، درب و داغون با رفتارهای دیوانه‌کننده تشکیل می‌دادن. از اینها که بگذریم خود کنسرت چیزی در حد متوسط بود. البته بخش ابی بهتر از افشین بود. بیشتر آهنگ‌هایی رو که ابی خوند، مال بیست سال پیش بود و طبیعتاً نوستالژیک که اشک یه چند نفری رو هم در آورد. به هر حال تجربه بدی نبود.
دیروز شبنم بهم زنگ زد. متأسفانه سفرش یک روزه بود و بعد از این همه سال باز هم نشد که ببینمش. فقط تونستیم یک ربعی تلفنی صحبت کنیم. امیدوارم طوری بشه که به زودی ببینمش.
این فامیلی ما هم برای اینجایی‌ها و از جمله خودم شده دردسر. فکر کنم بیشتر خارجی‌ها این مشکل رو دارن. برای مثال وقتی یه نامه برای من میاد باید در حالت نرمال برم و حرف A رو توی باکس نامه‌ها چک کنم. اما علاوه بر این کار باید دو تا باکس دیگه رو هم بررسی کنم چون بعضی نامه‌ها به خاطر اسم کوچیکم می‌ره توی N و بعضی‌ها هم می‌ره توی P چون فکر می‌کنن که اکبر اسم وسطم هست و فامیلم هم پور! همه اینها رو بذارین یه طرف و فکر کنین که حالا چند بار اسمت رو کلاً با اسپل‌های متفاوت تایپ می‌کنن و از همه داغون‌تر وقتیه که اسمت کلاً یه چیز دیگه تایپ می‌شه و تو مجبوری شونصد تا نامه رد و بدل کنی تا بهشون بفهمونی که درستش چیه.
این هم محل کار من روی ویکی‌مپیا برای مشتاقان صنعت کنجکاوی.