آنگاه که چشمان سرخت تو را می‌نگرند
آنگاه که سکه‌ها شیر و خط ندارند
آنگاه که حشرات می‌جوندت
آنگاه که زیر فشار نیکوتینی خونت له می‌شوی
خواهی مرد
برگرد به سال صفر
و از نو متولد شو
و باز بمیر
و باز برگرد
آنگاه که چشمان سرخت تو را می‌نگرند
آنگاه که سکه‌ها شیر و خط ندارند
آنگاه که حشرات می‌جوندت
آنگاه که زیر فشار نیکوتینی خونت له می‌شوی
خواهی مرد
برگرد به سال صفر
و از نو متولد شو
و باز بمیر
و باز برگرد
That’s it sir
You’re leaving
The crackle of pigskin
The dust and the screaming
The yuppies networking
The panic, the vomit
The panic, the vomit
God loves his children, God loves his children, yeah
از ترانه ی Paranoid Android از گروه Radiohead ٬ گروهی که همش فلسفه‌شون درد می کنه! ولی دوستشون دارم.
نیما: من عاشق این گروه هستم. مخصوصاً کلیپ‌های معرکه‌شون.
در مورد کلیپ‌ها باهات موافقم. سال دوم دانشگاه بودم که StreetSpirit رو به عنوان پیش فیلم توی تالار نمایش فیلم دانشکده‌مون پخش کردن و اون رقص دسته جمعی دخترهای سیاه پوش واقعا جادوم کرد. و اون لحظه‌ای که دست یورک به نشانه‌ی تسلیم از روی شونه‌اش می‌افته پایین.
در عرض یه هفته تونستم دو تا کلیپ دیگه هم ازشون پیدا کنم. از همین جا به همه‌ی دوستان خواننده شدیدا توصیه می کنم دنبال knives out باشن.
در مورد موسیقی‌شون هم خوب، فکر نمی‌کنم میشل گوندری حاضر بشه به این سادگی‌ها واسه هر کسی کلیپ‌سازی کنه.
معذرت می‌خوام که این همه حرف غیر “شعر”ی رو تو این صفحه آوردم. اما حالا که این همه حرف زدم بذار یه چیز دیگه هم بگم بعدش دیگه قول می‌دم حرف بی‌ربط نزنم: به گمونم لینک “هوش مصنوعی و روبوتیک” اشتباهی به “برنامه‌نویسی وب” لینک می‌ده. باز هم معذرت.
نیما: خوب این لینک‌ها باید اصلاح بشن. اما نکته این‌جاست که هنوز وقت نشده همه مطالب گذشته‌م رو از وبلاگ قبلی این‌جا منتشر کنم. منتشر که شد می‌رسم به این خرده‌کاری‌ها.
افتضاح است. من یک مانیتور خریدم و ۱ساعته خراب شد و دود زیادی بلند شد!
نیما: خب با کپسول خاموشش می‌کردی!