دستنوشتههای نیما اکبرپور
این جریان استفاده از امکانات مجازی برای انتخابات داره روز به روز جالب‌تر می‌شه. کلیپ‌های ویدئویی هر روز بیشتر از روز قبل روی یوتیوب قرار می‌گیرن. امروز یه ویدئویی دیدم برای تشویق به رأی دادن که توش تعدادی از هنرمندان ایرانی جلوی یه پس‌زمینه سفید دلایل خودشون رو برای شرکت در انتخابات می‌گفتن و مخاطب رو به رأی دادن تشویق می‌کردن. تا جایی که من می‌دونم این ویدئو کاریه از مهدی کرم‌پور. اول این کلیپ رو ببینین:
>
یکی از مهم‌ترین اتفاقاتی که بعد از رئیس‌جمهوری شدن باراک اوباما صورت گرفته، تحول و جهش دولت الکترونیک در ایالات متحده آمریکاست. درباره این مسأله مقالات و مطالب زیادی هم نوشته شده. اما امروز کانال رسمی کاخ سفید در سایت یوتیوب، ویدئویی رو منتشر کرد درباره مسلمانان آمریکایی. البته نه به اون مفهومی که در ایران از اسلام آمریکایی رایجه. منظور مسلمان‌هایی که ملیت آمریکایی دارن.
نکته جالب برای من در این کانال این بود که این ویدئوها با زیرنویس‌های مختلفی منتشر شدن که یکی از اونها فارسیه. به عبارت دیگه شما می‌تونین این ویدئو رو با زیرنویس فارسی هم ببینین.
نکته جالب دیگه اینه که امروز با ورود به سایت یوتیوب با یک آگهی متنی در بالای صفحه مواجه می‌شدین که درباره سخنرانی پرزیدنت اوباما در قاهره بود. این سخنرانی به طور زنده در کانال کاخ سفید در یوتیوب پخش شد و البته نکته جالب اینه که این آگهی متنی در ایران به فارسی دیده می‌شد.
همه اینها نشون‌دهنده اینه که در سیاست اوباما و تیمش، علاوه بر برنامه‌ریزی برای گفت‌وگوی مستقیم با دولتمردان ایران، توجه ویژه‌ای هست برای گفت‌وگوی مستقیم و بی‌واسطه با مردم و به خصوص کاربران رسانه‌های آزادتری مثل اینترنت.
حذف واسطه‌ها و رسانه‌هایی مثل رادیو و تلویزیون و مطبوعات که از لحاظ ماهوی یک‌طرفه هستن و توانایی تعامل رو ندارن و به اصطلاح اینتراکتیو نیستن، یکی از روش‌های جدیدیه که تنها از دست سیاستمداران جوان‌تر و البته به‌روزتر و طرفدار فناوری‌های نو برمیاد. کاری که باراک اوباما داره انجامش می‌ده در ادامه همون کاریه که هشت سال پیش و در انتخابات ریاست‌جمهوری سه دوره پیش ایالات متحده آمریکا آغاز شده و در حال حاضر به اوج خودش رسیده.
انتخابات فعلی ریاست جمهوری ایران، هم تقریباً جوی مشابه ۹ سال پیش آمریکا داره. شاید فاصله ما با فناوری روز دنیا یا بهتر بگم فرهنگ فناوری رو بشه همین هشت-نه سال یا با کمی اغراق یک دهه دونست. این فرهنگ باید زودتر توی ایران جا بیفته و تندتر به پیش بره تا شکاف بین مردم و دولتمردان کمتر بشه. کاری که با وبلاگ‌نویسی آقای ابطحی شروع شده و فعلاً رسیده به توییت کردن آقای کرباسچی.
والله ما می‌خواستیم مثل پارسال یه دروغ سیزده توپ بنویسیم، از اون بالا که کفتر می‌آیه، نذاشتن بترکونیم. این بود که ضمن یادآوری دروغ پارسال، تصمیم گرفتیم که یه دونه ترفند توی یوتیوب یادتون بدیم بلکه یه کمی دلتون شاد شه.
برای مثال برین توی یوتیوب و این ویدئو رو نگاه کنین. حالا برین این یکی رو نگاه کنین. می‌بینین که همه چی وارونه شده. در واقع شما می‌تونین به ته هر آدرس یوتیوبی این چند تا کاراکتر رو اضافه کنین:
با این کار محتوای کل صفحه وارونه می‌شه. اطلاعات بیشتر رو اینجا پیدا کنین.
یک بار درباره کانال‌های خانگی یوتیوب نوشتم و گفتم که چقدر جای کانال‌های ایرانی از این نوع خالیه و آرزو کردم که ای کاش چند تایی پیدا بشن. دیروز بود که صنم درباره برنامه‌های آشپزی یه پسر اصفهانی چیزی به من گفت و امشب بود که با جست‌وجو کانال یوتیوبش رو پیداش کردم و شروع کردم به تماشای برنامه‌های بانمک و بامزه اردشیر. بی‌اغراق کارهایی که اردشیر به طور آماتور توی خونه و خیابون و با کمک دوستاش انجام می‌ده از خیلی از کارهای حرفه‌ای تلویزیون سرگرم‌کننده‌تره. به هر حال واقعاً حیفه که وقت نذارین و کارهای اردشیر رو نبینین. هیچ‌کدومش رو از دست ندین. یکی از کارهای سریالی اردشیر برنامه‌های آشپزی در سه سوت هست که بعضی‌هاش واقعاً بانمکن. برای نمونه این یکی رو ببینین.
اولین ویدئوی روی یوتیوب به صورت شبیه‌سازی تلویزیون‌های سوپر اچ‌دی (Super HD) منتشر شده. تا جایی که می‌دونم تلویزیون‌های سوپر اچ‌دی مجموعه‌ای از صفحات تلویزونی متصل به هم هستن که می‌تونن تصاویر رو در امتداد هم طوری نشون بدن که در کنار هم یک صفحه نمایش به نظر برسه.
حالا یک آقایی محض تنوع و تفنن چنین چیزی رو درست کرده از یک ویدئو از ریک استلی و اون رو گذاشته اینجا. فقط امیدوارم برای دیدنش مجبور به شکستن فیل نباشید.
وقتی قرار باشد که باراک حسین اوباما و طرفداران اینترنتیش روی اینترنت و روش های مجازی تمرکز کنند، تعجبی ندارد اگر سر و کله سایت‌هایی چون یوباما پیدا شود.
یوباما (YouBama) ترکیبی است از یوتیوب و دیگ برای سناتور اوباما. در این سایت ویدئوهایی در حمایت از اوباما قرار می‌گیرد و کاربران مانند سایت دیگ به آنها رأی می‌دهند. لابد می‌دانید که سایت دیگ دقیقاً مثل بالاترین رأی منفی ندارد و تمرکزش روی رأی مثبت است.
کریستوفر پدرگال و اریک پارک دو دانشجوی دانشگاه استنفورد هستند که در حمایت از اوباما این ایده را پیاده کردند. کاربران می‌توانند ویدئوهای خود را که در آن درباره علت رأی دادن به اوباما توضیح داده‌اند در این سایت بارگذاری (آپلود) کنند. برای همین است که شعار «کمپین تولیدی شهروندان» را برای سایت خود برگزیده‌اند.
ویدئویی که در حال حاضر بیشترین امتیاز را دارد، مربوط است به جانبداری جرج کلونی از اوباما: «او بهترین نامزدی است که تا کنون دیده‌ام».
انتخابات دور قبل ریاست جمهوری آمریکا را که به خاطر می‌آورم، یادم می‌آید که طرفداران جرج بوش یک حلقه وبلاگی را به وسیله بلاگ‌رولینگ راه‌اندازی کرده بودند. کاری که چند ماه بعد به تقلید از آن برای دکتر معین در انتخابات ریاست جمهوری ایران انجام دادم، یعنی حلقه وبلاگ‌های طرفدار دکتر معین. به نظر می‌رسد که آی‌تی کاران آمریکایی چند گام جلوتر از چهار سال قبلشان رفته‌اند. ما که رمقی نداریم که «یوفلان» بسازیم. فلانی را توی ده راه نمی‌دادند، سراغ شورای روستا را هم نمی‌توانست بگیرد چه برسد به ریاست جمهوری!
هفته‌نامه چلچراغ– درباره پدیده‌ای به نام «شهروند خبرنگار» بارها نوشتیم و گفتیم که با پیشرفت تکنولوژی و ارزان‌تر شدن و در نتیجه همگانی شدن ابزاری مانند موبایل‌های دوربین‌دار شهروندان عادی در مقام خبرنگاران قرار گرفته‌اند و دقیقه‌ای نیست که یک خبر روی وبلاگ‌ها یا یک ویدئو در سایت‌ها به اشتراک گذاشته نشود.
با همه‌گیر شدن این پدیده سایت‌های اشتراک محتوا اقبال بیشتری پیدا کرده‌اند. این روزها سایت‌هایی چون یوتیوب از پربیننده‌ترین سایت‌ها محسوب می‌شوند و حالا کم‌کم شبکه‌های تلویزیونی راه‌اندازی می‌شوند که تولیدات «شهروند خبرنگار»ان را پخش می‌کند.
شبکه تلویزیونی «کارنت» که در سال ۲۰۰۵ افتتاح شد در این زمینه پیشرو بوده و نزدیک به سی درصد از پخش روزانه خود را به برنامه‌هایی اختصاص داده که بینندگانش آن را تولید می‌کنند. به گفته مارک گلدمن مدیر اجرایی کارنت، مخاطبان این شبکه، هر روز با ارسال برنامه‌هایی در موضوعات مختلف خبری، مسائل روز، مد روز، موسیقی و اجتماعی به تنوع برنامه‌های این شبکه کمک می کنند. شاید برایتان جالب باشد که بدانید بنیانگذار این شبکه کسی نیست جز «ال گور» معاون «بیل کلینتون» رئیس‌جمهور سابق آمریکا. همان کسی که فیلم مستندش را با نام «حقیقت تلخ» در اسکار ۲۰۰۷ جایزه بهترین فیلم مستند را از آن خود کرد. پس بعید نیست که چنین فردی به راه‌اندازی چنین شبکه‌ای علاقمند باشد.
توجه: این بخش از گوگل در حال حاضر موجود نیست و آفلاین شده است.
زیگزاگ– قدیم‌ها، که کت و شلوار به عنوان یک لباس تازه وارد ایران شده بود و اتوها هم از مدل ذغالی پیشرفت بیشتری نکرده بودند، مردان شلوارشان را نمناک می‌کردند و زیر تشکشان می‌گذاشتند تا خط اتویش به اصطلاح هندوانه قاچ کند. این یعنی یک تیر و دو نشان. خواب و اتوی توأمان! این، شاید مثال خوبی برای تیری باشد که این روزها به دو نشان اینترنتی رها می‌شود؛ گوگلی که ما را بازی می‌دهد.
بیایید برچسب‌بازی کنیم
اخیراً گوگل یک بازی جالب و اعتیادآور به نام «برچسب‌زنی گوگل» یا Google Image Labeler در سایت خود قرار داده است.
در این بازی دو نفره شما و یک کاربر دیگر دو دقیقه وقت دارید تا کلماتی را در وصف یک تصویر بنویسید. برای مثال گوگل به شما تصویری از یک «پرنده دریایی» را نشان می‌دهد. شما و آن کاربر کلماتی چون «دریا»، «پرنده»، «پرواز» و… را به آن نسبت می‌دهید. اگر این دو بازیکن، کلماتی یکسان را به تصویری یکسان اختصاص دهند، امتیاز می‌گیرند. اما در پشت پرده چیزی فراتر از یک بازی سرگرم‌کننده پنهان شده است. شما در واقع دارید به بهینه‌سازی جست‌وجوی گوگل کمک می‌کنید. شما بازی می‌کنید اما گوگل در حین بازی از قوه تشخیص شما به نفع جست‌وجویی بهتر بهره‌برداری می‌کند و کلیدواژه‌هایش برای تصاویر مختلف را گسترش می‌دهد.
هفته‌نامه چلچراغ– چند هفته قبل که میهمان بچه‌های چلچراغی دانشگاه بین‌المللی امام خمینی قزوین بودیم. کارگاهی برگزار کردم که در آن اشاره‌هایی به موضوع وب ۲ شده بود. با این که مفهوم وب ۲ در میان کاربران حرفه‌ای اینترنت جا افتاده است و روز به روز به تعداد سایت‌هایی که این مفهوم را پشتیبانی می‌کنند، افزوده می‌شود، هنوز بخش بزرگی از کاربران عمومی اینترنت با آن آشنا نیستند. بنابر این تصمیم گرفتم هر چند مختصر آن را به زبان کاربردی شرح دهم.
بر خلاف تصور نسخه دوم وب چیزی نیست که از آن مجزا باشد. یعنی قرار نیست شبکه‌ای دیگر به عنوان وب ۲ طراحی شود. وب دو یک مفهوم است و شاید بتوان آن را به زبان ساده استانداردسازی و در نظر گرفتن ویژگی‌هایی دانست که در سایت‌ها در نظر گرفته می‌شود.
بگذاردید مثالی بزنم. من بنا بر شغل و علاقمندی‌هایم هر روز به سایت‌های زیادی سر می‌زنم. وبلاگ‌ها، سایت‌های خبرگزاری و روزنامه‌های داخلی و خارجی زیادی را می‌خوانم و به اصطلاح یک وبگرد تمام عیار هستم. خیلی از کاربران دیگر هم شبیه به این عمل می‌کنند. تا چند سال پیش برای مطالعه این همه سایت و وبلاگ مجبور بودم که یک دسته‌بندی درست و حسابی در بخش علاقمندی‌های مرورگرم (Favorites) داشته باشم و مرتباً به انها سر بزنم. پیش می‌آمد که بسیاری از این سایت‌ها به روز نشده بودند و مراجعه من به آنها بیهوده بود و باز پیش می‌آمد که سایتی در عرض یک ساعت چند بار به روز می‌شد و من دیر از اخبار باخبر می‌شدم. اما در حال حاضر در عرض چند ثانیه می‌توانم از خبرهای منتشر شده در تمامشان مطلع شوم.
هفته‌نامه چلچراغ– کپی‌رایت یا حق مالکیت معنوی یکی از جدی‌ترین قوانین اروپا و آمریکا است که در حمایت از پدیدآورندگان آثار از هیچ کوششی دریغ نمی‌کند. پرونده‌هایی که درباره ناقضین این قانون هر روز منتشر می‌شود، نشان‌دهنده این است که مجریان قانون در اجرای آن تا چه اندازه پیگیر هستند.
در سال‌های اخیر ارزش تجاری لیگ برتر انگلستان به طرز غیرقابل باوری بالا رفته و حفظ حقوق مالکیت به یکی از اولویت‌های اصلی سازمان بدل شده است. مثلاً حق پخش زنده مسابقات و تصاویر گزیده آن در تلویزیون، رادیو و اینترنت، به بهای بیش از دو و نیم میلیارد پاوند (بیش از پنج میلیارد دلار) برای سه سال آینده واگذار شده است.
از طرف دیگر پدیده کپی-پیست بزرگ‌ترین دشمن این قانون شمرده می‌شود و تعجبی نیست که پیشرفت تکنولوژی و ابزار و ادوات دیجیتالی، اجرای این قانون‌شکنی را تا چه اندازه آسان کرده است. به اشتراک‌گذاری فایل‌ها عبارتی است که هر روز پررنگ‌تر می‌شود. حالا احساس دوگانه‌ای به وجود می‌آید. ما در عصر انفجار اطلاعات هستیم. اینترنت و رسانه‌ها، دیگر در ارائه اطلاعات خست نشان نمی‌دهند. نرم‌افزارها و سخت‌افزارهای اشتراک اطلاعات آن قدر ارزان شده‌اند که برخی به رایگان عرضه می‌شوند. واقعاً چه کسی می‌تواند جلوی کپی کردن موسیقی یا فیلم دلخواه ما را بگیرد؟
هفته‌نامه چلچراغ– آیا واقعاً انقلاب دیگری در راه است؟ آیا قرار است که یک سونامی دیگر در اینترنت شکل بگیرد؟
این روزها هر چه که می‌گذرد می‌بینیم که کاربران اینترنت بیشتر به حرفه‌ای‌های تکنولوژی نزدیک می‌شوند. در حقیقت این امر به خاطر در اختیار گرفتن امکانات جدیدی است که در اینترنت متولد می‌شوند و کارهایی را که تا پیش از این از دست حرفه‌ای‌ها بر می‌آمد عامیانه‌‌تر می‌کنند و عمومی‌تر.
هیچ دقت کرده‌اید چند وقت است که سرویس‌هایی با نام‌هایی که یا با You شروع می‌شوند و یا با آن خاتمه می‌یابند، چقدر رو به افزایش است و به سرعت سر از میان سایت‌های محبوب کاربران در می‌آورند؟ یوتیوب را که می‌شناسید؟ سایتی که به شما امکان می‌دهد ویدئوهای خودتان را در آن بارگزاری کنید و در اختیار همگان قرار دهید [+]. بیهوده نبود که شخصیت امسال تایم یک کامیوتر بود با صفحه‌ای آینه‌ای که اگر درونش نگاه می‌کردید، تصویر خودتان را می‌دیدید. شما شخصیت سال بودید [+].
با پادکست هم که پیش از این افتخار آشنایی پیدا کردید؟ رادیویی را می‌گویم که خودتان می‌توانید روی اینترنت برپا کنید [+]. حالا اجازه بدهید که یک قدم آن طرف‌تر برویم. بهتر بگویم. امکانات اجازه داده است که ما یک قدم آن طرف‌تر برویم. راه‌اندازی تلویزیون شخصی. وقتی صحبت از تلویزیون می‌کنم اصلاً منظورم این نیست که برنامه‌هایی را ضبط کنیم و بعد بگذاریم روی اینترنت. این چه تفاوتی با گوگل‌ویدئو و یوتیوب دارد؟ تعریف این تلویزیون دقیقاً این است که شما یک کانال ۲۴ ساعته با پخش زنده برای خودتان خواهید داشت. اولین و جالب‌ترین تلویزیون شخصی ۲۴ ساعته اینترنتی جاستین تی‌وی است.
هفته‌نامه چلچراغ، نیما اکبرپور*- سعید ابوطالب یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی است. نماینده‌ای که قبل از این خبرنگار بوده و در کار رسانه. او طرح استفاده مدیریت‌شده از ماهواره را در مجلس دنبال می‌کند که طبق این طرح، سازمان صدا و سیما موظف است حداکثر تا شش ماه، با راه‌اندازی حداقل سه شبکه تلویزیونی با گستره کشوری، نسبت به دریافت و پخش هم‌زمان آن دسته از برنامه‌های شبکه‌های ماهواره‌‌ای که مغایر با ارزش‌ها و مبانی فرهنگ اسلامی و ملی نباشد، اقدام نماید. درباره اینترنت و ماهواره هچ کس را پیدا نکردم که مناسب‌تر از او باشد چرا که هم رسانه را به خوبی می‌شناسد و هم کسی است که از پشت پرده این اتفاقات و تصمیم‌گیری‌ها با خبر است. این گفت‌وگو در خانه آقای ابوطالب انجام شد و در محله‌ای که او بیش از سی سال است ساکن آنجاست. خیابان ۱۷ شهرور.
اجازه بدهید من از یک خبر شروع کنم. گزارشگران بدون مرز اخیراً اعلام کردند که ایران یکی از ۱۳ کشور دشمن اینترنت است. به نظر شما این موضوع چقدر درست است؟
– من نمی‌دانم این واژه «دشمن اینترنت» چقدر علمی هست. من که تا حالا نشنیده بودم کشوری دشمن اینترنت محسوب شود. آن کسی که این تعریف را می‌کند، لااقل شاخصه‌هاش را هم ارائه بدهد. حالا صرف نظر از این که ما با مسأله فیلترینگ موافقیم یا مخالفیم. از طرف دیگر من یک خبر دیگر خواندم که ایران رتبه اول یا دوم را از لحاظ تعداد کاربران در اینترنت دارد. اگر فیلترینگ تا این اندازه محدودکننده بود، ما نباید تعداد زیادی کاربر می‌داشتیم. بنا بر این فکر می‌کنم این تعبیر قشنگی نیست درباره ایران.
ببنید تا جای که من اطلاع دارم، بحثشان نفوذ اینترنت نیست. شاخصه‌هاشان برای این مسأله، تعداد و نوع سایت‌های فیلترشده است. در این باره چه توضیحی دارید؟
– من معتقدم اول باید روی اصل فیلترینگ بحث کنیم که لازم است یا نه. به نظرم آنهایی که می‌گویند فیلترینگ به هیچ وجه لازم نیست، یا با مبانی جامعه‌شناسی آشنا نیستند یا طرفدار آنارشیسم هستند. همه جای دنیا فیلترینگ هست. شما حتی در خانه فیلترینگ را اعمال می‌کنید. شما حتی حرف‌هایتان را هم بین اطرافیانتان طبقه‌بندی می‌کنید. پس باید اصل فیلترینگ را بپذیرم. حالا به این می‌رسیم که چه چیز را فیلتر کنیم، و چه را نکنیم. من هم ممکن است نسبت به فیلترینگ فعلی اعتراض داشته باشم. من با این جوان‌هایی که کار فیلترینگ را انجام داده‌اند، یک نشست دوستانه در مجلس داشتم. در چهره اینها واقعاً صداقت دیدم. امکاناتشان کافی نیست. چاره‌ای ندارند. خیلی از سایت‌ها به خاطر کمبود امکانات فیلتر اشتباهی می‌شوند.
مجله الکترونیک زیگزاگ– کسانی که پیگیر خبرها و خبرسازان هستند، غالباً وقتی به سراغ اینترنت می‌روند که بخواهند از ستاره‌های نوظهور، تحولات تازه و پدیده‌های دنیای دوروبرشان آگاه شوند. اما مدتی است که اینترنت، صرفاً راوی رویدادهای دنیای بیرونی نیست بلکه پدیده‌ها و ستاره‌های خاص خود را می‌پروراند؛ پدیده‌های که تمام شهرتشان بسته به دنیای مجازی است. این پدیده‌های اینترنتی، حالا نه تنها هوش و حواس وبگردها را برده‌اند، بلکه رسانه‌های بزرگ و سنتی را هم به دنبال خود می‌کشانند.
این یک پیروزی بزرگ برای اینترنت به عنوان یک رسانه است. رسانه‌ای که ثابت کرده نسبت به اتفاقات واکنشی سریع‌تری از رقبایش نشان داده است. اتفاقاتی که از چشم خبرنگایران و رسانه‌های کلاسیک پنهان می‌مانند، در اینترنت پدیدار می‌شوند. پدیده شهروندان روزنامه‌نگار یا citizen journalist این روزها و با فراگیر شدن اینترنت بیش از پیش رنگ می‌گیرد و قدرتش را به رخ می‌کشد. هنوز از خاطرمان نرفته است که در پی وقوع انفجارهای چهارگانه متروی لندن، «تلفن‌های همراه سریع‌ترین و گویاترین تصاویر را از این حادثه و وقاع پس از آن، گرفتند.» [+]
تصاویری که بلافاصله به تلویزیون‌های خبری راه یافت اما سرانجام روی تاروپود شبکه اینترنت بود که دست به دست گشت و «همگانی» شد. پس از این انفجار سایت‌های اشتراک تصویری چون «فلیکر» از تصاویر ارسالی عکاسان آماتور و حرفه‌ای آنلاین، آکنده شد. پیش از آن هم در حادثه سونامی، تصاویر ضبط شده توسط تلفن‌های همراه از همین طریق همه‌گیر شده بود.
طبق اخباری که در روزنامه لس‌آنجلس‌تایمز منتشر شده، دیروز پلیس دانشگاه UCLA یه دانشجوی ایرانی به نام مصطفی طباطبایی‌نژاد رو به علت به همراه نداشتن کارت دانشجویی در کتابخانه دانشگاه مورد ضرب و شتم با باتوم الکتریکی قرار داده. این در حالی بوده که این دانشجو مرتباً اعلام می‌کرده که مشکل پزشکی داره.
یه فیلم ویدئوی چند دقیقه‌ای از این ماجرا که توسط یک تلفن همراه ضبط شده، در سایت‌های مختلف اینترنتی از جمله یوتیوب قرار گرفته و تا حالا بارها و بارها توسط کاربران اینترنتی مشاهده و دریافت شده. این مسأله اعتراض شدیدی را ضد پلیس بر انگیخته و دانشجویان و بلاگرها با نوشتن مطالب در وبلاگ‌ها و سایت‌ها و تماس‌های مکرر با دفتر پلیس مراتب اعتراض شدیدشون رو اعلام کردن و خواستار تحقق و توضیح شدن. این فیلم تکان‌دهنده نشون‌دهنده برخورد نامناسب پلیس و دادن چند بار شوک الکتریکی به این بنده خداست. پلیس طبق اعلامیه‌ای که منتشر کرده ادعا می‌کنه که این آقا پس از تذکرهای متعدد برای ترک کتابخانه، مقاومت می‌کنه و به ناچار مجبور به خشونت شده، در حالی که شاهدان عینی چیزی غیر از این می‌گن. می‌گن که این دانشجو بعد از این که مأمور کتابخانه ازش کارت می‌خواد، بهش می‌گه که کارتش رو جا گذاشته و وقتی که داشته می‌رفته روی پله‌ها، پلیسی که توسط مأمور اول خبر شده بوده، میاد و با باتوم الکتریکی بهش شوک وارد می‌کنه.
در کنار اعتراضات اینترنتی بر پا شده، تی‌شرتی با مضمون اعتراض به این عمل طراحی شده و بلافاصله برای حمایت از این دانشجو روی اینترنت قرار گرفته. روی این تی‌شرت سخنانی رو که طباطبایی‌نژاد وقت کتک خوردن به پلیس گفته، درج کردن.
با سرعت عجیبی تغییر می‌کند. اینترنت را می‌گویم. دنیای فناوری شاید در هیچ دوره‌ای از تاریخ این مقدار شتاب نداشت. فناوری کامپیوتر و به دنبال آن اینترنت جهش‌های بلندی را در پنج سال اخیر شاهد بوده. چیزی که تصورش در کمتر از یک دهه پیش غیرممکن به نظر می‌رسید و در مخیله کسی نمی‌گنجید، اکنون واقعیت پیدا کرده و قابل لمس است. شاید در کشور ما به دلیل کمبود منابع و عدم دسترسی به برخی از این امکانات نتوانیم تمام آن چیزی را که در دنیا وجود دارد، لمس کنیم اما با گشت و گذار در گستره جهانی وب، درک آن موضوع غریبی نیست. ده سال پیش نشستن پشت کامپیوتر خانگی و آوردن اطلاعات از کامپیوترهای دیگر روی شبکه هنوز چیز عجیب و هیجان‌انگیزی بود. این که بتوانیم چند خطی پایم متنی را بین دو کامپیوتر که در اتاق‌های مختلف یک ساختمان قرار دارند، رد و بدل کنیم پیشرفت کمی محسوب نمی‌شد. عملکرد دستگاه‌های کنترل از راه دور تلویزیون و این که بتوان بدون وجود سیم، کنترل یک دستگاه را در دست گرفت جالب‌ترین چیزی بود که بخشی از دوران کودکی من را تشکیل می‌داد چه برسد به حسی که سال‌های بعد درباره دستگاه‌های تلفن همراه پیدا کردم. تصورش هم غیرممکن بود. تلفنی که توی جیبت است و همه جا می‌تواند مانند خانه‌ات تو را با بقیه مرتبط کند.
حالا اینترنت یک امر بدیهی شده. تا ده سالپیش صفحه‌های سیاه و سفیدی که از طریق شبکه‌های BBS (یک نوع شبکه محلی) در دسترس بودند، بعد از چند سال اینترنت ما را به صفحاتی روبه‌رو کرد که با شیوه‌ای متفاوت، رنگین و متصل به هم، دنیایی از متون و تصاویر مفید را تشکل می‌دادند. امروز می‌بینم که صوت و تصویر هم به مجموعه چندرسانه‌ای اینترنت افزوده شده و روز به روز حجم بیشتری از اطلاعات سمعی و بصری را در اختیار کاربرانش قرار می‌دهد. با افزایش ضریب نفوذ اینترنت در دنیا مخصوصاً از نوع پرسرعتش، انتقال داده‌های حجمی چون موسیقی و و فایل‌های ویدئوی ساده‌تر شده و کاربران دیگر محدود به خواندن نیستند. آنها می‌توانند گزارشی را بخوانند و تصاویرش را مشاهده کنند.