ماه: آوریل 2004

فکر می‌کنم اولین فراری رو که توی ذهنم ثبت کردم، فرار از سرویس مدرسه‌مون بود. کلاس اول ابتدایی بودم. هیجان‌انگیزترین چیز برام توی اون لحظه این بود که مسیری رو که هر روز با مینی‌بوس طی می‌کنم، پیاده راه برم. بعدی‌هاش اینقدر فیزیکی نبودن. یه جورایی مربوط می‌شدن به فرار از روزمره‌گی، فرار از خیال، فرار از دوست داشتن، فرار از دین و… اون وقتا انتخاب اینکه از چه چیزی می‌خوام فرار کنم اصلا مشکل نبود اما در حال حاضر مشکلم اینه که می‌خوام فرار کنم. اما نمی‌دونم از چی!

آی دخترک… کجا می‌بری خوابم را با خودت؟ بایست…
نه تقصیر از تو نیست که من یادم رفته چگونه بگویم «سلام… این منم»… بایست…
و نگاهی کن به پشت سرت که تاب نمی‌آورم… بایست…
اینگونه که تو می‌روی شاید هرگز نشود که خواب‌هایم را تعریف کنم برایت و…
آی دخترک… کجا می‌بری خوابم را با خودت؟ بایست…
لااقل بایست تا بگویمت آنچه را که باید…
که خوابم تاریخ انقضاء دارد…
بایست شاید خوابی را که فراری داده‌ای هرجایی شود و… ناتمام!

۱- اتوبوس‌های شرکت واحد عوض شدند.
۲- میله‌ی جداکننده قسمت بانوان از آقایان برداشته شد.
۳- کپسول آتش‌نشانی به کنار صندلی راننده اضافه شد.
نتیجه‌گیری: دختر و پسر مثل پنبه و آتیش هستند!

چاقوی جراحی نو را از توی لفافه‌اش بیرون آوردم. روی پوست سفت سرش فشار دادم و سعی کردم از میان پوست نازک به هم تابیده، کوتاه‌ترین مسیر را به سمت توده خاکستری کج و معوجی پیدا کنم که به من گفته بود نه. با مته بزرگ قسمتی از استخوان سرش را برداشتم. لخته را که برداشتم از روی مخچه‌اش، دستم ناخودآگاه رفت به سوی زائده‌ای که خوب می‌شناختمش. گوشه‌ای از آن را فقط لمس کردم با تیغه.
به هوش که آمد، دوست‌داشتنش قد کشیده بود و قلبش ضربان را عمیق‌تر می‌نواخت.
به هوش که آمدم، جایی میان زائربروخ و هانیبال لکتر گم شده بودم.

همه کارها به دو دسته اصلی تقسیم می‌شن:
خودخواهانه و فداکارنه
نورهود حکیم!

ساعت ۲ نیمه شب را پشت سر می‌گذاشت که در میدان نور دست نگه داشتیم جلوی یک تاکسی که برویم اکباتان. بی‌توجه به راننده با پیام صحبت می‌کردم درباره ملاقاتی که با احمدرضا درویش داشتیم. حتی اسم کوچکش را هم نبرده بودیم که برگشت و بهمان گفت شما توی کار سینما هستید؟ گفتیم نه. شروع کرد درباره درویش و فیلم‌هایش صحبت کردن و حرف‌هایش ادامه پیدا کرد تا کشیده شد به بهرام بیضایی و فیلم‌ها و تئاترهایش. فهمیدیم که علوم تربیتی یا یک چیزی مشابه آن خوانده توی دانشگاه. پیاده که شدیم یک جور فضای سنگینی بود. به گمانم ایران تنها جایی است که تحصیلکرده‌هایش راننده تاکسی می‌شوند و بعضا در مسایلی غیر از تخصصشان تبحر دارند. یک بار دیگر هم همچنین حسی به من دست داده بود و آن وقتی بود که توی آستانه اشرفیه کباب می خوردیم و صاحب آن‌جا درباره انتخابات ریاست جمهوری صحبت می‌کرد و می‌گفت به خاتمی رای نمی‌دهد و دلایل بسیار هوشمندانه‌ای می‌آورد و ما هم سعی می‌کردیم که با استدلال «انتخاب میان بد و بدتر» قانعش کنیم که رای دهد. الآن که به صحبت‌هایش عمیق‌تر فکر می‌کنم بیشتر به حرف‌های عمیقش پی می‌برم.

بعضی از روابط را نمی‌توانی نشخوار کنی. انگاری یک جور آبستراکسیون خاص تویش در جریان باشد که هیچ جوری توی چین و چروک‌های مغزت جا نمی‌گیرد. فقط می‌دانی این روز‌ها دلت آنقدر نطپیده که رویش خاک نشسته است! بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم شاید زمان من مربوط است به جاهایی حول و حوش دهه هفتاد. انگاری پنجاه سالی دیر به دنیا آمده‌ام هر چند برایم زیاد دلچسب نیست اگر حالا همسن پدرم باشم. راستش را بخواهید دیگر کشش ندارد این تصور ناتوان برای تصویر کردن. بد جوری هوای ماشین زمان به سرم زده که بشود با عقربه‌ها زمان را بازی داد و سرعت تغییر را زیاد و کم کرد. آن‌ها که Sim City بازی کرده‌اند می‌دانند که چه می‌گویم. همه این‌ها شاید برای این باشد که بفهمیم آخرش چه می‌شود؟

جلوی درِ کارخانه
کارگر یکدفعه می‌ایستد
هوای خوب کُتش را می‌کشد
و همین که روی برمی‌گرداند
و آفتاب را می‌بیند
که تماماً سرخ و گِرد
در آسمان سربی لبخند می‌زند،
چون یک دوست
به او چشمک می‌زند
بگو ببینم رفیقْ آفتاب
فکر نمی‌کنی
که چه ابلهانه است
اگر این روز خوش را
به خدمت ارباب سر کنم؟
ژاک پِرور – آفتاب نیمه شب