ماه: می 2004

نشسته بودیم و داشتیم فیلم ۲۱ گرم رو نگاه می‌کردیم که یهو همه چیز شروع کرد به لرزیدن. می‌گن که خونه‌های اکباتان طوری ساخته شده که زلزله‌ها رو خوب رد می‌کنه. اما همه چیز باز هم طوری لرزید که همه مردم از خونه‌هاشون ریختن بیرون. هممون می‌دونیم که اگه تهران توی این وضعیت دچار زلزله بشه، بزرگ‌ترین فاجعه‌ در تاریخ زلزله اتفاق میفته. اما هنوز هم خونه‌های پوست پیازی ساخته می‌شن. هنوز هم وقتی یه زلزله میاد خطوط مخابراتی و وضعیت اطلاع‌رسانی و امداد دچار اختلال می‌شن و نزدیک به صد در صد از کار میفتن. هنوز هم مسؤولین دارن شعار می‌دن که… انگار هیچ چیزی توی ایران به عنوان مدیریت بحران معنای واقعی نداره!
امروز توی یه سوپرمارکت شنیدم که یکی می‌گفت این‌ها همه‌ش به خاطر ندادن زکاته! لابد ملت تو کشورهای دیگه هم زکات می‌دن که اتفاقی براشون نمی‌افته! نمی‌فهمم چرا هنوز خیلی از مردم مغزشون پاره‌سنگ ورمی‌داره! واقعا در صد شعور عامه مردم رو باید با چه معیاری سنجید؟
زلزله قبلی رو که تجربه کردم، زلزله رودبار بود. اصلا دوست ندارم این یکی رو توی تهرون تجربه کنم. مطمئنم اگه کسی هم زنده بمونه بر اثر انفجار تاسیسات افتضاح گازکشی و شیوع بیماری و هزار اتفاق دیگه از بین می‌ره. این راهنما برای زنده موندن در زلزله نوشته شده. راهنمای خوب و کاملیه اما شدیدا برای کسانی نوشته شده که همسر دارن! معلوم نیست ما مجردها برای زنده موندن باید چه کار کنیم!

با انگشتان بندبند باریکت مداد را برمی‌داری. نوکش را می‌بری روی زبانت و از توی آینه خطی می‌کشی در امتداد مژه‌هایت و یک بار دیگر یکوری نگاه می‌کنی به آینه. شاید می خواهی بدانی که کدامتان زیباتر شده‌اید! وسایلت را می‌ریزی توی کیفت و سری تکان می‌دهی و می‌روی بیرون. پرده را کنار می‌زنم. ماشین‌ها کنارت ترمز می‌کنند.هوا آفتابیست.
چهار عمودی… غریبه، ناآشنا… ۶ حرف… ب-گ–ه

سرتاسر اینجا یه چاله‌ست. از چپ تا راست. وسطش هم تو تا میله زرد گردن کلفت کشیده شده از چپ تا راست. روش هم نوشتن خطر مرگ! این طرف من نشستم روی یه صندلی. اون طرف تو هم نشستی روی یه صندلی. اینقدر نگام نکن. راهمون که جداست. تو قراره بری به سمت چپ. من هم که قراره برم به سمت راست. چند متر بیشتر بینمون فاصله نیست. اما راه مستقیمی هم وجود نداره. تنها نقطه اتصال بین من و تو یه راهه که از بالای سرمون میگذره. ولی فایده نداره. چون قبل از اینکه یکیمون بیاد اون طرف، اون یکیمون می‌ره.

امروز چند مرد از میان درختان به قبیله‌مان آمدند. ظاهرشان خیلی عجیب بود.سفید بودند! و پوست حیوانات عجیبی را پوشیده بودند که هیچکس مثل آن را ندیده بود. به زبانی صحبت می‌کردند که اصلا مفهوم نبود. به مردان قبیله دستور دادم که زندانیشان کنند تا ببینیم که چه‌جور جانورانی هستند. فردا سعی می‌کنم به عنوان جادوگر ارشد قبیله نگاه مبسوطی بهشان بیاندازم و چند تا آزمایش رویشان انجام دهم. نکند شیطان‌های کوچک زیر پوستشان باشد که اهالی قبیله را مریض کنند. به نظرم خیلی عقب‌مانده باشند. حتی نمی دانستند وبلاگ چیست!