وبلاگ همه بهانه از توست

اگر بخواهم درباره وبلاگ بنویسم، ممکن است خیلی‌هایتان از همین جا دیگر جلوتر نروید و بگویید: اه باز هم یک آدم بی‌جنبه پیدا شده که چهار تا صفحه خالی داده‌اند دستش و دارد آسمان و ریسمان را به هم می‌بافد که چه؟ اندر فواید تأسیس یک وبلاگ و چه و چه!
اما خدا وکیلی برای یک انسان اهل اینترنت (اهل دل سابق)، مخصوصاً اگر ۲۰ ساله باشد* یا بخواهد خودش را به جای ۲۰ ساله‌ها قالب کند (خودتان حدس بزنید به چه علت)، نداشتن یک وبلاگ کار زشت و ناپسند و داشتنش هوشمندانه تلقی می‌شود. جانم برایتان بگوید که امروزه روز داشتن یک وبلاگ از نان شب هم واجب‌تر است. به خصوص آنکه خرجی هم ندارد و خب البته می‌گویند که مفت باشد، کوفت باشد. ما هم که تخصصمان در این است که طناب مفت دستمان بدهند تا خودمان را دار بزنیم بد فرم.
مع‌الوصف (داشتین ترکیب رو؟ آخر عربیک بود که یعنی ما هم بعله). برگردیم سر اصل مطلب. مع‌الوصف یک وبلاگ مفتی مزایای زیادی دارد به این حالت:

• اول این که شما یک چیز خارجی دارید. یک لحظه به قد و بالای این کلمه دقت کنید: «وبلاگ». خداییش دقت کنید: «وبلاگ». ببینید چقدر خوش آهنگ است. یک کلمه خارجی که علاوه بر با کلاس بودن ماهیتاً هم زیبا است، هم جادار است و هم مطمئن (این آخریش را شک دارم البته)!
• وبلاگ برای شما یک جور پاتوق است. هر وقت حوصله‌اتان سر رفت مثل یک کافی‌شاپ می‌شود تویش لنگر انداخت و کنگر نوش جان کرد. به نحوی که هر وقتی که میای از این ورا گذری، می‌توانی دل و هر جا بخوای ببری و قس علی هذا (ترکیبه دیگه. سخت نگیرید).
• به جان خودم نه به جان شما وبلاگ می‌تواند به اندازه یک بی ام دبلیوی شیک، خانه چند صد متری در فرمانیه و چیزهایی از این قبیل جذاب باشد. وبلاگ که بزنید و حواستان باشد که چگونه راه روش‌های قشنگ و دلبرانه را در آن رعایت کنید، در عرض سه سوت می‌روید خانه بخت به چه ماهی.
• من می‌اندیشم، پس هستم. لپ کلام. وبلاگ مکان ارائه اندیشه‌های شماست حتی اگر نداشته باشیدش. شما می‌توانید به اندازه یک پرفسور جراحی قلب خودتان را مهم جلوه دهید. از مزایای وبلاگ داشتن این است که جایی دارید حرف بزنید و از مزایای حرف زدن این است که مخاطب جمع و می‌کنید و از مزایای مخاطب جمع کردن این است که شما می‌توانید مانند یک خطیب بزرگ برایشان سخنرانی کنید و خوش به حالتان شود.
• وبلاگ به دنبال خودش کلی جشن و قرار می‌آورد. قرارهای وبلاگی، جشن‌های وبلاگی. خب جشن و قرار وبلاگی و این جور چیزها هم کلی خوب است. با توجه به نوشته‌هایتان باید کلی جذاب شده باشید. عده کثیری می‌آیند تا ببینند این نابغه دهر، این جانشین به حق پورسینا، این آرنولد زمانه، این ننه بابا مایه‌دار کیست.
• عرض کنم خدمت انورتان که وبلاگ کلی برای خودش مهم است. کلی خبرگزاری‌ها و روزنامه‌های خارجی می‌آیند و وبلاگتان را می‌خوانند و اخبارتان را نقل می‌کنند به نحوی شما احساس می‌کنید که آدم مهمی هستید. تازه ممکن است لینکی هم به سمتتان پرتاب کنند که بازدیدکنندگانتان سر به فلک بزند و خلاصه حالی به حولی.
• وبلاگ تابلوی اعلانات شماست. بُرد آزاد شخصیتتان است. در وبلاگتان به انواع مختلف فریاد می‌زنید که آی ملت این منم. ببینید که چه باحالم و روشنفکر. پس وبلاگتان را از لینک‌هایی به شخصیت‌هایی چون کافکا، هدایت، چه‌گوارا، شاملو، کشیلوفسکی و رفقای دیگر پر کنید تا خوش آب و رنگ شود.
• اگر عشقتان کشیده که فرار مغزها شوید (مغزها؟). به تدریج و آرام آرام مطالب سیاسی و بودار به متون وبلاگتان اضافه کنید. کاری ندارد که. کافی است مرتباً بگویید من مخالفم با هر چیزی. کم کم کاری کنید که همه به خونتان تشنه شوند. راه برای خارج رفتنات باز خواهد شد. نگران نباشید. به همین سادگی به همین خوشمزگی.
• می‌دانستید که شما یک عکاس بالقوه هستید و خودتان بی‌خبر بودید؟ وبلاگ این چیزهایش خوب است دیگر. خدا بدهد برکت. دیگر دوربین‌های دیجیتال توی قوطی هر عطاری پیدا می‌شود. خدا بدهد برکت به گوشی‌های دوربین‌دار موبایل. از هر چیزی عکس بیندازید و بگذارید توی وبلاگتان. آن ور آبی‌ها هر چیِی برایشان جذاب است. حالا این می‌تواند پوست موز روی آسفالت باشد یا شست پای بیرون‌مانده از دمپایی لاانگشتی.
• وبلاگ موجود مفیدی است. می‌توانید تویش با هر کسی که می‌خواهید کل‌کل کنید و لی‌لی به لالایش بگذارید. هر چه طرف مشهورتر باشد، شما هم معروف‌تر خواهید شد. بچه معروفی هم که کلی مزایا دارد برای خودش که لازم نیست برایتان شرح دهم. هست؟
حالا که همه با مزایای داشتن وبلاگ آشنا شدید، معطل نکنید. وبلاگ بزنید دیگر جانم. خودم هوایتان را دارم.
* این که به بیست ساله‌ها گیر داده‌ام، هیچ دلیل عاقلانه‌ای ندارد جز این که این مطلب برای ماهنامه ۲۰ ساله‌ها نوشته و چاپ شد