ماه: آگوست 2007

دیروز به اتفاق بر و بکس یک تک پا رفتیم تا نطنز و بعد از سُک‌سُکی کوتاه برگشتیم. صفر بانوی مطلق را بعد از ۲ سال ملاقات فرمودیم که در تعطیلات آخر هفته در شهر اجدادیش به سر می‌برد همی! البته تا جایی که من یادمه محیا همیشه در تعطیلات بوده. اون هم از نوع رسمی!
علی ایحال (عجب اصطلاح خفی) قرار بر این شد که در هفته‌های آتی سرک مجددی بکشیم به نطنز. خیلی جاهاست که ندیدم هنوز. بعد اون که الان هم در فرودگاه امام خمینی در جهت بدرقه دوستی که می‌رود به اوکراین از اینترنت وایرلس رایگان بهرمند می‌شوْیم. جایتان سبز خیلی حال می‌دهد به جان عزیزتان. دینگ… دینگ دینگ.. اتنشن پلیز. دیر یوزر. یو کن یوز فری اینترنت!

رادیو جوان / جوانی آزاد- چیزه. این جریان «زدن» داره به جاهای باریک باریک می‌کشه عزیزای گلم. به جون شما راس می‌گم. یعنی نمی‌شه ما یه چیز بد مورددار پیدا نکنیم واسه‌ش. مرده شور ببرنش این »زدن» رو. همه‌ش جرم همه‌ش جنایت.
این همسایه پایینی‌مون هست. خب؟ یه آقای جذاب سیبیل‌کلفت هست که شبا کلی سر و صدا راه می‌ندازه. همه‌ش داره زنش رو کتک می‌زنه نامرد. به نظر من که باید هر کی رو که کتک زدن رو دوست داره اعدامش کرد. حالا اعدام که خیلی دمٌده شده. دیگه کلاس نداره. هر کی رو دارن زرت اعدام می‌کنن. به نظرم باید با این جور آدما مثل خودشون رفتار کرد. باید بیفتیم سه چهار نفری روش خب؟ حسابی کتکتش بزنیم. اون وقت این جور آدما پیش بقیه هم کلی افه روشنفکری می‌ذارن. حالا می‌دونی چیه؟ پیش خودتون باشه. این همسایه پایینی‌مون. همون آقاهه. خب؟ کلی وضعش خرابه. معتاده. به همه می‌گه من نی می‌زنم. چه می‌دونم یه تمپک هم می‌گیره دستش می‌گه ساز می‌زنم. نامرد روزگار. زنتو کتک می‌زنی؟ الهی دستت بشکنه. الهی وقتی یه چیزی گاز می‌زنی، گیر کنه تو گلوت. الهی به دار و ندارت پاتک بزنن. الهی جیز جگر بزنی. الهی گوشی موبایلت رو ازت قاپ بزنن. الهی خبر مرگتو اس ام اس بزنم. آخیش. دلم خنک شد.

قبوه دیگه. وقت نمی‌کنم حتی مطالبی رو که جاهای دیگه نوشتم بیارم اینجا! حالم به هم خورد از این همه خودتحویلی. فعلاً این لینک رو داشته باشید از خبرگزاری فارس راجع به تست دوبله خبرنگاران به مناسبت روز خبرنگار. رفتیم تست دادیم. فعلاض هم قبول شدیم. گزارش هم گرفتم. هفته دیگه یه جایی می‌خونید. این هم آیتم امروز راه و بی‌راه که از برنامه جوانی آزاد رادیو جوان پخش شد. البت با کلی تغییرات. این از اصلش:
رادیو جوان / جوانی آزاد- چیزه. این «زدن» هست، خب؟ این همه دیروز درباره‌ش گفتم براتون. خب؟ بازم می‌گم براتون. گفتم این زدن خیلی چیز ناجوریه. خطرناکه و این جور حرفا. حالا جونم براتون بگه که بعضی‌ها همه‌ش در حال «دید زدن» هستن. مرده شورشون ببره. خجالتم نمی‌کشن هیزا. همه این کارای بد بد هم واسه «مخ زدنه» که اونم کار بدتریه. مثلاً می‌رن تو کافه می‌شینن دور میز، خب؟ اون وقت هر کی می‌خواد مخ اون یکی رو بزنه واسه اون که براش اتفاقات خوب خوب بیفته. آدم جونش مور مور می‌شه از این همه کارای بد بد واسه چیزای خوب خوب. بعضی از این آدمای گوگوری مگوری واسه این مخ می‌زنن که کارشون به ازدواج بکشه. آخی! حالا هر چی آقاهه پول و پله‌اش بیشتر باشه، خونه و ماشین و ملک و املاک داشته باشه و خانومه خوش بر و رو تر باشه و از انگشتاش هنر بریزه، احتمال این مخ‌زنی بیشتر می‌شه (هیچ فکر کردین چرا می‌گن مخ‌زنی و نمی‌گن مخ‌مردی؟!). آره جونم. حالا تو چند رده بالاتر مسأله همونه اما یه کم متفاوت. تموم این مخ‌زدن‌ها هم واسه اینه که معامله جوش بخوره. این آدمای مهم مهم که می‌شینن دور میز، خب؟ اونا هم دارن مخ همدیگر رو می‌زنن، فقط اسمش رو می‌ذارن مذاکره. اون می‌خواد به این گاز بفروشه مثلاً، خب؟ این می‌خواد به اون بنزین بفروشه. اینجوریاست. حالا یا معامله‌شون می‌شه که می‌رن سوت می‌زنن، یا معامله‌شون نمی‌شه می‌رن بوق می‌زنن قاطی باقالی‌ها. خب؟ حالا شمام این قدر غر نزنین قربونتون برم. بچه‌های خوبی باشین. تو معامله نه به هم نیش بزنین نه زیر آب هم رو بزنین، نه از این جور زدن‌ها.

رادیو جوان / جوانی آزاد- چیزه. یعنی اینه. این «زدن» هست. خب؟ خیلی فعل ضایعیه خداییش. همه رقمه ممنوعه جون تو. هر جور که می‌خوای پیش بری، باز نمی‌شه مرده‌شور ببرنش. هر چی رو هم که باهاش ترکیب کنی، ضایع از آب در میاد. خلاصه ممکنه هر لحظه بری زیر سؤال. حالا زیر و روش فرقی زیاد فرقی نمی‌کنه. کلاً آدم اذیت می‌شه. می‌گی نه؟ گوش بده من.
«دست زدن» اصولاً مورد داره قربونت برم. اصلاً سراغش نرو. یادت هست بچه بودیم، کوچولو بودیم، بهمون می‌گفتن هر کی به گل دست بزنه، شاهپره نیشش می‌زنه! حالا شیطون‌بازی در نیار. خب؟ آفرین. حالا ما چند جور دست زدن داریم عزیز دلم. این یه جورش بود. آدم عاقل که به هر چیزی دست نمی‌زنه فدات شم. جیز می‌شه اون وقت. یه جورشم که خیلی خطرناکه. از این دست زدن‌هاست. کف زدن رو می‌گم. خنگ نشو دیگه. منظورم کف‌زنی و دزدی نیست. از ایناست که دو انگشتیش خوبه ولی بیشترش خطرناکه. شلوغ شه می‌گیرنتون. خلاصه با امنیت اجتماعی شوخی نکن.
حالا می‌ریم سراغ «اتو زدن». خدا مرگم بده. منظور از اونا نیست که شلوار آدم صاف می‌شه باهاش. از اونا که تو خشکشویی هست نه. منظورم از اوناست که ماشین وایمیسته، آدم سوار می‌شه بعدش می‌گه مرسی آقای تاکسی. این هم از اون زدن‌های خطریه. آخه آدم که نمی‌دونه. مثه هندونه دربسته‌ست. یهو دیدی خوردی به پست خفاشی، عقربی، ماری، مارمولکی. تهشم که معلوم نیست. تهش نامعلومه.
یعنی این «اتو زدن» با اون «مسافر زدن» یوخده فرق داره عزیزم. خب؟ مسافر زدن هم با مسافر رو زدن فرق داره. یعنی خیلی درجات داریم توی این راه و بی‌راه. این دو تا زدن خیلی ربط داره به یه زدن دیگه به نام «بوق زدن». این بوق بوق بازی هم چند تا مشکل اساسی داره که یکیش آلوده کردن صوتیه. مرده شور ببرنش. لامصب می‌ره رو مخ آدم. اصلاً یه جور مزاحمته. می‌گیرنت. می‌خوابونن ماشینت رو. بعدش حسابت با چیزه. خیلی ترسناکه. عین وقتی که بچه بودیم. کوچولو بودیم، می‌خوابوندمون به زور، آمپولمون می‌زدن. درد داشت، گریه می‌کردیم. آخ!

هفته‌نامه چلچراغ– توی بیشتر شهرها غالباً یک خیابان هست که مردم و بیشتر جوان‌های آن شهر، مدام آن را بالا و پایین می‌کنند. گلسار رشت، ولی‌عصر تبریز، سجاد مشهد، ملک اراک، صفائیه قم و… از آن مسیرهای خوراک خیابان‌گردی هستند. تهرانش هم که گفتن ندارد. هر محله‌اش یکی از آن جاده‌های پاتوق دارد. فرقی هم نمی‌کند که این مسیرها را پیاده گز کنی یا سوار ماشین‌های رنگ و وارنگ باشی. به هر حال هدف یک چیز است و مأموریت هم یک چیز دیگر. این که آن قدر بچرخیم تا به قول معروف هر که رود خانه خود.
نشستن پشت میز و نوشتن درباره این که خیابان‌گردی یک نوع ولگردی‌ست، زیاده از حد دور از انصاف است. می‌توانم درباره پرهیز از این کار و بیهوده بودنش، حداقل چند صفحه را سیاه کنم. بعدش هم بگویم که برو چند صفحه کتاب بخوان، فیلم ببین، روزنامه‌ای ورق بزن یا با دوستانت درباره اتفاقات مهم دنیا صحبت کن. جز این نیست که آدم به همه اینها که گفتم نیاز دارد. پس می‌توانم یک عالمه نوشته بدهم به خوردت که آخرش یا از خودت ناامید شوی یا آن که بر من عصیان کنی و بگویی طرف را ببین که چقدر با خودش حال می‌کند. اما خودم را که جای تو می‌گذارم، می‌بینم که من هم حالم بهم می‌خورد از این جور آدم‌ها که ادای پیرمردها را در می‌آورند. وقتی یاد بلوار و استخر لاهیجان می‌افتم و به ساعت‌هایی که صرف بالا و پایین رفتن صدباره آن در روز شده است و کرور کرور سلام و علیک بی‌انتها و تکراری، با خودم می‌گویم که رطب خورده منع رطب چون کند؟ این نوشته قرار بود مثلاً ضد خیابان‌گردی باشد. باور کن. به اینجا که کشید، برعکس شد. آقا جان برو برای خودت بچرخ توی خیابان اگر کار بهتری سراغ نداری. آن قدر توی خیابان بالا و پایین کن با ماشینت که بنزینت ته بکشد و بوی نامطبوع لنتت بلند شود.

خداییش حالتون به هم نخورد از این همه دری‌وری‌هایی که می‌نویسم درباره ریسک؟ تقصیر من نیست به جان عزیزتون. موضوع هفته ریسکه خب.
رادیو جوان / جوانی آزاد- چیزه. اینه. ما آدمای شجاعی هستیم. سر هر چیزی ریسک می‌کنیم. بدجور، بد رقم، بدمدل.
سر چی ریسک می‌کنیم؟ سر خیلی چیزا. جون تو. سر یه چیزای الکی ملکی واسه خودمون. سر یه ربع ریسک می‌کنیم. یه ربع بیشتر می‌خوابیم سر صبح، که چی حال کنیم مثلاض. اون وقت از اون ور یه ساعت ذیر می‌رسیم سر کار. جریمه می‌شیم خب. ببین چی می‌گم حالا بهت. زود راه نمی‌افتیم خب؟ اون وقت به جای اون که سوار اتوبوس و تاکسی و مترو بشیم، با موتور می‌ریم سر کار. او.ن هم بی‌کلاه کاسکت. سر جونمون ریسک می‌کنیم. خطرناکه دیگه ببم. می‌ریم شمال. خب؟ همین جور بی‌هوا. راه می‌افتیم می‌ریم وسط دریا. اون وقت می‌ریم اون وسط مسط‌ها. غرق می‌شیم.
می‌ریم مسافرت. کجا؟ …. (بیب). بعدش می‌ریم … (بیب) … اون وقت … (بیب) … می‌شیم و خلاص.
اصلاً بگو سر چی ریسک نمی‌کنیم؟ هر چی بازیکن توپه از باشگاه‌های این ور آب و اون ور آب جمع می‌کنیم توی تیم، خب؟ اون وقت یه (بیب) میاریم واسه (بیب). خب معلومه که بیب بیب بیب بیب.
حامد جان. این سوژه چیه آخه؟ فکر نمی‌کنی داری سر سوژه و (بیب) ریسک می‌کنی؟ بی‌خیال شو دیگه جون من.

من الان در ساختمان روزنامه شرق هستم. این طور که بچه‌های تحریریه می‌گویند، شرق به دلیل نوشته‌ای از مسعود بهنود با عنوان «رأی من به محمود احمدی‌نژاد» و مصاحبه با ساقی قهرمان که از قرار معلوم همجنس‌گرا است، توقیف شده است. شرق به خاطر چاپ این مصاحبه عذرخواهی کرده بود و مطلب را هم از سایتش برداشته بود.
فرض کنیم ظرق سوتی داده. این اواخر که روزنامه‌ها کم سوتی ندادن. مگه جام جم سوتی نداده بود سر عکس اینشتین [+]، یا روزنامه ایران درباره چاپ آگهی تسلیت داریوش اقبالی به مناسبت مرگ بابک بیات [+]، مگه توی روزنامه همشهری عکس مریم رجوی چاپ نشد به عنوان آگهی[+]؟ خب از این سوتی‌ها که گذشتین، برای شرق منتظر بهانه بودین دیگه. نه؟

رادیو جوان / جوانی آزاد- چیزه. اینه. وقتی قراره در دکونت رو تخته کنن، چرا ریسک می‌کنی با آدم‌های ناباب توی دکونت حرف می‌زنی؟ وقتی زورت نمی‌رسه که بلند کنی این وزنه‌ها ر.، خب چرا ریسک می‌کنی یخچال و فریزر می‌ذاری رو کولت که ریسک کمر بگیری؟
وقتی می‌بینی اوضاع قمر در عقربه، هوا پسه، قراره بارون بیاد، عزیزم، قربونت برم، جیگر. چرا ریسک می‌کنی با صندل و آستین کوتاه می‌ری تو خیابون که خیس شی؟
وقتی که یک سال وقت داری برای درس خوندنت که بری دانشگاه، اون وقت دلت نمی‌خواد که سختی بکشی و دوس داری بهت خوش بگذره و همه‌ش وقت‌گذرونی می‌کنی. خب؟ درس نمی‌خونی، عوضش همه سریال‌های تلویزیون رو نگاه می‌کنی. داری ریسک می‌کنی دیگه. می‌گی نه؟ خب دیگه چرا می‌شینی هر چی فوتباله نگاه می‌کنی؟ اشکالی نداره حالا. اما دیگه چرا لیگ برتر رو فقط نمی‌بینی؟ دسته یک و دو رو دیگه ول کن. به اونا دیگه چی کار داری ببم؟ ریسک نیست یعنی؟ دیگه چرا با دوستات می‌ری بیرون؟ ممونی رو دیگه بی‌خیال. یه ماه مونده به کنکور می‌ری سراغ اللی تللی. عجب رویی داری. دیگه شرکت کردن تو کنکور ریسکه خب. چرا ریسک می‌کنی آبروت رو به خطر می‌ندازی ببم؟

رادیو جوان / جوانی آزاد- می‌دونی چیه؟ از دیروز تصمیم گرفتم که من هم ریسک کنم. از قرار معلوم خیلی جذاب می‌شه آدم. همه خوششون میاد. آدم کلی چیز می‌شه. محبوب. اون وقت اومدم با خودم فکر کردم که کجا ریسک کنم. اولش خواستم خلبان شم. چون از اون شغل‌هاست که ریسکش زیاده. تازه آدم ممکنه که پیشرفت هم بکنه. حتی ممکنه مثلاً شهردار بشه و دکتر بشه و مهندش بشه و اینا. بعدش دیدم که ای بابا من از بالا پایین رفتن خیلی می‌ترسم. فوبیا دارم اصلاً. این کار از اون کارهاست که هم خودش بالاس هم ریسکش. مرده‌شور ببرن. خلاصه گفتم که برم یه پله پایین‌تر، سراغ ریسک‌ای عادی. مثلاً بیفتم تو بازار بزنم تو کار تجارت و بیزنس. بعدش دیدم دو تا مشکل وجود داره. یکی این که آدم بیفته تو بازار لباس‌هاش پاره می‌شه. زشته خب. خب؟ دومیشم اینه که با پول کارمندی که نمی‌شه بیزنس کرد. ایش. پس باید زد تو کارهای ریسک پایین. مثلاً آدم می‌تونه ریسک کنه و بره تو قسمت ۳ متری استخر. پایین‌ترین جاییه که توش می‌شه ریسک کرد. اما خب ممکنه آدم خفه شه. خطرناکه. باز هم ریسکش خیلی بالاست. نمی‌دونم چرا جور نمی‌شه یه رقم‌هایی ریسک کرد. اما خودمونیم. ما همین جوری همیشه در حال ریسک کردنیم. اصلاض خود زندگی‌مون ریسکه. چایی می‌خوریم ریسک سرطان گلو داره، نوشابه خوردن ریسک مرض قند داره، نفس کشیدن توی این هوا هم که ریسک مردن داره. اصلاً خطرناک‌ترین ریسک تو زندگی اینه که آدم ریسک نکنه. ما بهتره ریسک نکنیم جون تو. خودش ریسکه دیگه.