می‌دونی چیه؟ هوا بارونیه. بد مدل. بد رقم. از اونا که خوبه. خیابون تمیزه. اتوبوسا دوطبقه. قرمز. اون‌وقت کلی با آدم‌های گاردین آنلیمیتد گپ زدم. قیافه ادیتور وبلاگ‌های گاردین جالب بود. وقتی فهمید تو ایران هم می‌دونن دیگ چیه هم تویتر. هاها. اعتراف می‌کنم که الکی بحثشو پیش کشیدم که قیافه طرف رو ببینم. یعنی که داداش ما تو باغیم. اینجا اینترنت پولکیه. ما رو باش فکر می‌کردیم که تو خیابون‌های اینجا اینترنت مفتکی وله. نبود که. الان تو یه پاپ نشستم و از اینترنت مجانی رایگان لذت می‌برم. دیگه این‌که قاطی کردم از بس علایم هشدار دیدم روی در و دیوار. سر هر چیزی بهت هشدار می‌دنو بپا نسوزی. نیفتی. لیز نخوری و از این جور علایم. آدم اعصابش خرد می‌شه از بس به آدم توجه می‌کنن. البته واسه این نیست که دلشون به حال ما سوخته‌ها. به خاطر اینه که خودشون رو از اتهام مبرا کنن و شکایتت برای گرفتن خسارت از آسیب‌های این‌چنینی به جایی نرسه. فعلاً.
نیما جون دمت گرم خوش بگذره 🙂
اَهوی صب کن بینیم٬ عالیجناب معاون کلانتر الان کجان؟ خداجون یعنی خود خود لندنی؟ تو رو جون ماسکی اگه اینجاها رو دید یه طوافی از طرف ما بکن:
– Rainbow Theatre
– Hampstead
– Barbican Centre
– Wardour Street
در ضمن عاق خواننده‌ت می‌کنم اگه مایه تیله تو جیبات پیدا بشه ولی یه سر تئاتر نری. نخ سوزن اگه اهمیت ارنست بودنی٬ گربه‌هایی٬ در انتظار گودویی٬ چیزی داشت. از ما گفتن بود.
نیما: اگه مجالی بشه حتماً.
نیما جان سلام. می‌خواستم بدونم لینکدونی شما خروجی فید نداره؟
نیما: معلومه که داره. این یکیشه:
https://osyan.net/linkdooni/index.xml
چاکر آقا نیمای گل. نیما جون کلی خوش بگذره بهت اونجا ایشالا. حالا ما که نرفتیم لندن. حداقل یه شرح کامل بنویس آرزو به دل نمونیم