ماه: اکتبر 2009

آقا جان حالا که هیچ‌کس توی ایران ماهواره نداره و گوش شیطان کر، همه در حال تماشای تلویزیون‌های داخلی هستن و این همه بشقاب‌های ماهواره‌ای روی پشت‌بوم‌ها فقط برای درست کردن جغوربغور استفاده می‌شه، بد ندیدم برای تنویر افکار عمومی و ازدیاد علم و دانش دوستان و رفقا یه سایتی رو معرفی کنم که می‌تونه به هر کسی که در هر کجای دنیا به جغوربغور علاقمنده، بگه بشقاب رو چطوری طرف یه ماهواره بذارن تا غذاشون خوشمزه‌تر بشه (برای کسایی که این مطلب رو از طریق مترجم گوگل می‌خونن به خاطر ناتوانی گوگل در ترجمه واژه پارسی جغوربغور متأسفم).
بنابراین بر شما واجب است تا سایت ماهواره‌یاب یا Sattelite Finder را ببینید و حتی بخورید و بیاشامید اما اسراف نکنید.
طرز کار با این سایت بسیار ساده‌ست. باید در کادر اول شهرتون رو وارد کنین و در کادر دوم اسم ماهواره رو. جهت مورد نظر روی نقشه و تنظیمات دیگه نمایش داده می‌شه. یعنی باید سر دیش رو بگیرین اون سمتی. این سایت یه اپلیکیشن هم برای آیفون درست کرده که از طریق اون می‌شه جای همه ماهواره‌ها رو توی آسمون پیدا کرد. طرز کارش رو می تونین توی این ویدئو ببینین.

مدت‌ها بود که توی گوگل مپ نچرخیده بودم. البته تهران رو حسابی بالا و پایین کرده بودم اما وقتی می‌رسیدم به بخش‌های دیگه کشور از جمله شمال ایران و لاهیجان عزیز، بی‌خیال تماشا می‌شدم. در واقع تصاویر این‌قدر دور بودند که یک شکل کلی از شهر رو فقط می‌شد دید. امروز که داشتم سایت ماهواره‌یاب رو آزمایش می‌کردم که متوجه شدم نقشه گوگل به‌روز شده و تصاویر درشت‌تر. کلی ذوق فرمودیم مخصوصاً که ابرهای بالای شهر رو هم دیدیم و مزارع برنج و چای رو.

 

دیشب برای اولین بار یک کنسرت به طور زنده برای میلیون‌ها کاربر اینترنتی پخش شد. گروه یو ۲ که معرف حضورتون هست. اخیراً هر جا که کنسرت می‌ذارن، نیم‌نگاهی هم به سبزهای ایران دارن (ویدئو). دیشب به طور زنده روی یوتیوب کنسرتی اجرا شد که یکی از اولین‌های اجرای آنلاین و نخستین کنسرت زنده روی یوتیوب بود (یک ساعت و ۲۶ دقیقه از این ویدئو به جلو برین تا به لحظه مربوط به حمایت از جنبش سبز برسین).
یو ۲ بیش از ۳۰ سال هست که مردم رو شگفت‌زده می‌کنه. چندی پیش هم یک کنسرت رایگان و زنده روی پشت‌‌بوم یکی از ساختمون‌های بی‌بی‌سی اجرا کرد که خوشبختانه تونستم از نزدیک ببینمش و البته به طور زنده از تلویزیون فارسی بی‌بی‌سی هم پخش شد (ویدئو). کنسرت دیشب که در پاسادانای کالیفرنیا اجرا شد رو حدود ۱۶ کشور می‌تونستن به طور آنلاین ببینن: استرالیا، برزیل، کانادا، فرانسه، هند، ایرلند، اسرائیل، ایتالیا، ژاپن، مکزیک، هلند، نیوزیلند، کره جنوبی، اسپانیا، بریتانیا و ایالات متحده. سایر کشورها نمی‌تونستن اون رو به طور زنده ببینن. این کنسرت ساعت ۲۰:۳۰ به وقت PT پخش شد.
در حین پخش کنسرت، زیر پلیر صفحه، یک ویجت توییتر هم قرار گرفت تا توییت‌هایی رو که به این صورت برچسب می‌خورن، نشون بده:

اگه احیاناً کنسرت رو از دست دادین، می‌تونین امروز اون رو روی صفحه یو ۲ ببینین.
پیش از این سخنرانی زنده باراک اوباما رو هم روی یوتیوب دیدیم و همان موقعی مطلبی در این باره نوشتم.

ادامه

امروز یعنی ۲۶ اکتبر ۷٫۵ میلیون صفحه وب و ۸ میلیون تصویر برای همیشه از اینترنت حذف می‌شود.
سرویس جئوسیتیز یاهو که ژانویه ۱۹۹۹ راه‌اندازی شده بود، بعد از ده سال امروز بسته شد. بنابر آماری که از جست‌وجوی گوگل به دست اومده، ژئوسیتیز میزبان بیشتر از هفت میلیون صفحه وب عمومی و بیش از هشت میلیون عکس بود.
کار امروز یاهو باعث می‌شه تا چند صد میلیون لینک شکسته ایجاد بشه و باید دید موتورهای جست‌وجو چطور این تعداد صفحه خطای ۴۰۴ رو می‌تونن مدیریت کنن.

یاهو توی یکی از صفحاتش به طور مفصل علت این کارش رو توضیح داده و البته گفته اونهایی که از ژئوسیتیز پلاس استفاده کردن و در واقع سرویس رایگان رو قبلاً ارتقا دادن، مشکلی نخواهند داشت و فایل‌هاشون به حساب کاربری جدیدشون در اِی‌تی اند تی منتقل می‌شه.
یکی از علل این کار یاهو، به خاطر فشار مالیه و از طرفی یاهو قصد داره تا تمرکز بیشتری روی شبکه‌های اجتماعی داشته باشه.
یاهو در سال ۱۹۹۹ ژئوسیتیز رو دو میلیارد و نهصد میلیون دلار و در زمانی خریده بود که این سایت بیشتر از یک میلیون کاربر داشت.

ادامه

«اینجا آفریقاست» یکی از بهترین مستندهایی است که شش سال قبل از تلویزیون ایران پخش می‌شد. من واقعاً عاشق این مستند و آهنگ‌های آفریقاییش بودم. همیشه زمان پخشش هر جا که بودم خودم رو به خونه می‌رسوندم تا قسمت جدیدش رو با ولع ببلعم. مستندی که به نویسندگی و کارگردانی رامین حیدری فاروقی ساخته شد و بازیگر-مسافرش هم رویا نونهالی بود.
خدا پدر و مادر مخترع وبلاگ رو ببخشه و بیامرزه که باعث شد ما خاطراتمون رو آرشیو کنیم. این هم مدرکی مبنی بر علاقه من به این مستند. نوشته وبلاگی ۵ بهمن ۱۳۸۲.
اشکال بزرگ این مستند مثل مستندهای دیگه فارسی اینه که توی تیتراژ پایانی به ندرت اثری از آهنگساز و خواننده‌ش پیدا می‌کنی. این یکی از بزرگ‌ترین مشکلات من بود. خدا رو شکر چند وقتی هست که شبکه یک هر شب ساعت ۳۰ دقیقه بامداد این مستند رو بازپخش می‌کنه. من هم اون رو دانلود می‌کنم. البته به روشی که به زودی همین‌جا خواهم نوشت. با کمک شازم عزیز تونستم آهنگ تیتراژ پایانی رو پیدا کند. خواننده این آهنگ اسماعیل لو و اسم آهنگ هست «خر» یا ساید هم «خار»! به هر حال یه کم به زبون ما عجیبه. اگه دوست دارین این آهنگ رو بشنوین، می‌تونین از لست اف ام کمک بگیرین. اینجاست.
نتیجه این که توی این شش سال تکنولوژی این‌قدر پیشرفت کرده ال فیلان و من الان خوشحالم در حد تی‌تاپ خوردن در آستانه فصلی سرد!

بسیار مشتاقم بدونم خانم دلبر توکلی که کلا ۶۷ پست توی وبلاگشون دارن و از ۲۵ فروردین ۱۳۸۸ یعنی شش ماه قبل تا حالا وبلاگشون، خانه دلبر، به‌روز نشده توسط چه کسی به عنوان نماینده وبلاگ‌نویسان ایرانی معرفی شده. البته من افتخار آشنایی با ایشون رو تا زمانی که به عنوان خبرنگار در ایران کار می‌کردم، نداشتم. حدس می‌زنم دوستان و آشناهای مشترکی هم داشته باشیم. اما به عنوان کسی که هشت ساله دارم وبلاگ می‌نویسم، شوربختانه تا حالا وبلاگ ایشون رو ندیده بودم.
البته ایشون یک وبلاگ دیگه هم به نام توریست دارن، که ۱۱ پست داره و به نظر میاد نوشته‌های چاپی خودشون درباره جهانگردی و ایرانگردی رو توش کپی کردن که با این تعاریف وبلاگ شمرده نمی‌شه.
به نظر من وبلاگ‌نویس برای خودش تعریفی داره. بلاگر کسیه که در درجه اول بلاگر باشه و در فضای مجازی به خاطر فعالیت‌هاش، شهرتی کسب کنه و خواننده داشته باشه. حالا می‌تونه بعدش روزنامه‌نگار یا هر فرد مشهور دیگه ای هم بشه. نه این که اول مشهور باشه، هنرپیشه باشه، روزنامه‌نویس باشه و بعد وبلاگ خودش رو تأسیس کنه.
به هر صورت اگه بخوایم خانه دلبر رو تنها به روایت آمار بررسی کنیم، می‌شه از تأثیرگذار بودنش در فضای مجازی و حقیقی برداشتی کرد. این اسکرین‌شاتی هست که از نرم‌افزار آمارگیر این وبلاگ گرفته شده.

اینجا نوشته شده:

 

به طور میانگین از این سایت ۰ بار در روز بازدید به عمل آمده که بیشترین مقدار آن در ۲۴ روز اخیر مربوط به تاریخ ۲۵ مهر (یعنی امروز) می‌باشد.

ادامه

یادم هست بچه که بودم یک دانه ساعت مچی ماشین‌حسابی کاسیو داشتم که خیلی برام عزیز بود. از اونجایی که آدم این جور چیزها رو خیلی زود از دست می‌ده، ساعت من هم سرنوشت خوبی پیدا نکرد و گم شد! مشکل بزرگ من این بود که نصف خواب‌های شبانه‌ای که می‌دیدم، مرتبط با این ساعت بود. به این ترتیب که خواب می‌دیدم این ساعت هزار و یک امکانات داره که من ازش بی‌خبرم. مثلاً کلی آهنگ تو حافظه‌ش هست و این طور چیزها.
دیروز هم برای خودم داشتم با آیفونم ور می‌رفتم که به طور اتفاقی فهمیدم می‌شه از صفحه اسکرین‌شات گرفت. تا قبلش فکر می کردم که باید اپلیکیشن خاصی نصب کنم. اما وقتی فهمیدم که نیازی به این کارها نیست، به خودم فحش دادم که یک ساله این ماس‌ماسک دستته اما نمی‌دونستی این طوری می‌شه از صفحه عکس گرفت. فعلاً این ترفند ساده رو داشته باشین تا باز هم درباره چیزهای دیگه بنویسم.

ادامه

قبلاً گفته بودم که از تقویم گوگل حسابی استفاده می‌کنم. علاوه بر تقویم شخصی خودم هم، توی کلیک یک حساب جداگانه توی گوگل داریم که تقویم کاریمون از قبیل روزهای فیلمبرداری و روزهای پخش برنامه و تعطیلی‌های هر فردی توش وارد می‌شه. خواستم بگم که حسابی آلوده این ابزار گوگلی هستم.
علاوه بر این چند سالی هم هست که از تقویم موبایلم برای این که قرارهام رو فراموش نکنم، استفاده می‌کنم.
این یکی دو هفته که بحث تقویم گوگل یه کمی توی عصیان داغ بود و گاه‌شمار پارسی و جدول پخش برنامه‌های تلویزیون فارسی بی‌بی‌سی رو معرفی کردم، سعی داشتم تا بتونم تقویم‌های گوگلیم رو با تقویم آیفونم، هماهنگ یا به قول معروف سینک کنم.
بنابراین رفتم سراغ راهنمای گوگل که کمی گیجم کرد. امروز پیام، یکی از دوستام، یه ویدئو برام فرستادکه خیلی خوب روال این کار رو تشرح کرده بود و با استفاده از اون تونستم این کار رو انجام بدم. و حالا نوبت زکات کسب دانشه یعنی ارائه اون به بقیه. نکته اینه که باید توی بخش ستینگ و در بخش اضافه کردن حساب کاربری ایمیل رفت به سراغ Microsoft Exchange نه Google Mail. بقیه مراحل رو هم مو به مو طبق این ویدئو انجام بدین تا رستگار بشین.

ادامه

دنیای عجیبیه. امروز یه آگهی توی سایت بالاترین دیدم با این مضمون که «شیرین، با من ازدواج می‌کنی؟»
با کلیک روی این آگهی وارد یک وبلاگ می‌شی که این متن توش نوشته شده:

امشب، ۲۱ مهر، یکی از بزرگ‌ترین شب‌های زندگی من است. شبی که قرار است به دوست‌دخترم پیش‌نهاد با هم بودن و برای هم بودن برای تمام زندگی بدهم.
اگر شما شیرین هستید، لطفا کلیک کن، پسورد را حدس بزن (نام محلی که الان هستیم) و وب‌سایت‌مان را ببین. اگر شیرین نیستید، لطفا برای ما آرزوهای خوب بکنید.

 

البته این متن با کمی تفاوت به انگلیسی هم نوشته شده. البته من نمی‌دونم هدف از نوشتن این متن به انگلیسی چیه. قاعدتاً اگه طرف شیرین باشه و ایرانی و صاحب آگهی هم واقعاً قصد خیر داره، نیازی به این که موضوع رو به انگلیسی هم مطرح کنه نداره. مگر این که بخواد یه کم اینترنت رو شلوغ کنه و موضوع رو یه کمی رسانه‌ای کنه. البته توی وبلاگی که این لینک به اون سمت می‌ره، آگهی گوگل هم دیده می‌شه و البته ازدواج هم خرج داره! (اسمایلی بدجنسی و بدبینی).
البته شما اگه شیرین باشین و گذرواژه مورد نظر رو هم بدونین در نهایت می‌رسین به این صفحه و باید کلمه رمز رو وارد کنین تا حلقه رو تصاحب کنین.
به هر حال این موضوع رو که دیدم، یاد یه داستان دیگه افتادم که نزدیک به دو سال پیش اتفاق افتاده بود. اون موقع هم یه طراح وب ۲۱ ساله به اسم پاتریک، توی متروی نیویورک یه دختری رو می‌بینه و یک دل نه صد دل عاشقش می‌شه. بعدش هم می‌ره خونه و یه وب‌سایت طراحی می‌کنه به نام دختر نیویورکی رویاهای من و خلاصه طرف رو پیداش می‌کنه. داستان کاملش رو می‌تونین اینجا توی وبلاگ زهرا بخونین.
مورد جالبی بود و فکر می‌کنم به زودی سر و صدای بلندی ازش توی رسانه‌ها در بیاد.

 

ادامه