یا محول الپیج المشترک الگرامی

الحمد لله رب العاملین که نزدیک به دو ساله که توی سایت‌ها که می‌چرخم، به در بسته نمی‌خورم. تا حالا نشده که سایتی رو ببینم که جلوش رو گرفته باشن. این موضوع علاوه بر لذت شخصی که از اینترنت می‌برم، یه جور عذاب وجدان هم برام به همراه داره. آدمی رو تصور کنین که داره غذا می‌خوره و یکی دیگه رو می‌بینه که داره نگاهش می‌کنه. این جور وقت‌ها لقمه به سختی از گلوم پایین می‌ره.
خلاصه به نظر میاد که کمیته فیلترینگ تصمیم گرفته تا تغییری رو در صفحه مشهور «مشترک گرامی بلاه بلاه بلاه» به وجود بیاره (ببینم معادل بلاه بلاه در فارسی باید یه چیزی باشه در مایه‌های فیلان و پیسار نه؟)
در طراحی جدید صفحه مشترک گرامی، از قرار یک سری سایت پیشنهادی هم گذاشته شده. اما خب این که چطوری این سایت‌ها رو انتخاب کردن، واسه خودش یه سؤال بزرگه. اما نکته بعدی اینه که این وب‌سایت‌ها رو از سایتی به نام مفید لینکز میارن توی صفحه مشترک گرامی. حالا سایت مورد نظر مال مخابراته؟ نه مالکیت این سایت به نام یک شخص ثبت شده. در واقع طبق اطلاعاتی که در سایت نیک دات آی آر موجوده، آقای مجید صاقیان مالک سایت مفید لینکز هستن. سؤال دوم برای من اینه که شرکت مخابرات ایران، بر اساس چه قانونی حق داره ترافیک سایت‌های فیلترشده رو به سمت یک سایت شخصی هدایت کنه؟ دیگه کم مونده که مخابرات عزیز برای این صفحه دلچسب و پربازدیدکننده، یه سری آگهی تبلیغاتی هم بگیره. خداییش نامردیه اگه به این ایده عمل کنین و به من پورسانت ندید. این هم پروپوزال. البته اجازه بدین که اعتراف کنم این پیشنهاد، ابتکار خودم نیست. دقیقاً سه سال و نیم پیش شرکت سپنتا، همچین ابتکاری رو برای صفحات مشترک گرامی، به کار گرفته بود که حکایتش رو همون موقع اینجا نوشتم.
اما نکته دردناک برای من خوندن مطلب «سال نو و صفحه فیلترینگ نو» از سایت خوب آی‌کلاب بود که بد نیست شما هم بخونین.

و به عنوان حسن ختام این نوشته حکایتی رو براتون نقل می‌کنم که قبلا در وبلاگ هیس خونده بودم و هیچ ربطی هم به نوشته بالا نداره به جان لپ‌تاپم:

روزگاری پادشاهی بسیار ظالم بود که از ظلم و جور او کسی در امان نبود و پادشاه، خود به این ظلم و جوری که بر مردم روا می‌داشت آگاه بود و در عجب بود که چرا صدایی در اعتراض به این ظلم‌هایش بر هیچ حنجره و زبانی جاری نمی‌شود. بنابراین دستور داد که در دروازه‌های شهر تمام کسانی که از دروازه‌ها رفت و آمد می‌کردند را به پشت بخوابانند و تپوزی (چماق) به ماتحشان فرو کنند بلکه شاید صدایی از کسی برآید.
این رویه چند گاهی ادامه داشت تا این که بعد از مدتی پادشاه دید باز هم از کسی صدایی در نمی‌آید. بنابراین تمام مردم شهر را در میدان شهر جمع کرد و از آنها پرسید: «ای مردم شهر کسی نظری یا اعتراضی بر آنچه ما با شما می‌کنیم ندارد؟»
کسی پاسخ نداد پس پادشاه دوباره سؤالش را تکرار کرد و باز هم کسی پاسخ نداد. بار سوم سؤالش را تکرار کرد.
این بار پیرمردی لرزان، دست از جان شسته قدمی به پیش برداشت و با ترس و لرز به پادشاه گفت: «ای پادشاه قدرقدرت، چندی‌ست که دستور فرموده‌اید بر دروازه‌های شهر تپوز بر ماتحت رهگذاران فرو کنند. اما همانگونه که آن مقام والا مستحضرند رفت و آمد از دروازه‌ها بسیار زیاد است و عابران بسیاری روزانه از دروازه به سر کار خود می‌روند و غروب باز می‌گردند. اما مأمورانی که مسؤول فرو کردن تپوز در ماتحت عابران هستند معدودند. از این رو هر روز در بامداد و شامگاه، ازدحام عظیمی در دروازه‌های شهر روی می‌دهد به گونه‌ای که تمام مردم شهر از کار و زندگی افتاده‌اند».
پیرمرد آب دهانش را قورت داد و ادامه داد: «از این رو اگر مرحمت نموده و فرمان دهید تعداد ماموران تپوزفرو کن را بیشتر نمایند، تمام مردم شهر سپاسگزار این لطف و بخشایندگی پادشاه خواهند بود».