نمایشگاه

پریروز رو تقریباً بی‌کار بودم. در واقع کلیک دو تا مصاحبه مهم داشت با پل اوتیلینی، رئیس اینتل و استیو بالمر، رئیس مایکروسافت و این وسط من قرار نبود کاری انجام بدم. مأموریت من خرید ده تا فیلم مینی دی‌وی‌دی بود. مشکل بزرگ این بود که معلوم نبود چطور می‌شه توی این شهر درندشت، یه مغازه لوازم الکترونیک پیدا کرد. رفتم روی گوگل و جست‌وجو کردم و یه چیزهایی بهم نشون داد. خلاصه شال و کلاه کردم و راه افتادم. متأسفانه چون به مقیاس نقشه دقت نکرده بودم، مسافتی که کوتاه به نظر می‌رسید، به دو ساعت پیاده‌روی در هوای داغ منجر شد و بالاخره من خودم رو وسط شهر پیدا کردم. نیم ساعت هم توی پاساژهای مختلف چرخیدم و پرسان پرسان یه مغازه عکاسی پیدا کردم و عاقبت مأموریت با موفقیت انجام شد. مشکل برگشتنم این بود که واقعاً توان پیاده‌روی دوباره نداشتم. بعد از نیم ساعت گیج زدن، متوجه شدم تاکسی‌های این شهر توی خیابون برای آدم نگه نمی‌دارن و باید بهشون زنگ زد. تصمیم گرفتم با مونوریل برگردم و پیدا کردن ایستگاه مونوریل هم نیم ساعت وقتم رو گرفت. در واقع باید از وسط لابی یه هتل که اندازه یه استادیوم بود رد می‌شدم تا به ایستگاه برسم. اما خوبیش این بود که ده دقیقه بعد از سوار شدن، به مقصد رسیدم. یه کم که استراحت کردم، بچه‌ها هم برگشته بودن و تصمیم گرفتیم برای شام به رستوران ژاپنی موساشی بریم. از اینها که آشپزش جلوی آدم ژانگولر در میاره. و انصافاً چقدر از دستش خندیدیم.
اما روز قبل از صبح رفتیم به نمایشگاه. باید همه چیزهایی رو که جلوی دوربین می‌گفتم، فیلمبرداری می‌کردیم. این کار تا ساعت ۵ عصر طول کشید و در نهایت هم برای معرفی چند تا تکنولوژی در حوزه انتقال بی‌سیم ویدئو استریم، یکی دو ساعت فیلمبرداری کردیم.
شام رو یه عالمه سوشی خوردم و بعدش از طرف CES یه کنسرت دعوت بودیم. خواننده جان لجند بود که شش تا جایزه گرمی هم برده. آخر کنسرت هم سر و کله استیوی وندر پیدا شد. همون خواننده نابینای معروفی که در مراسم تحلیف اوباما خوند. استیو از خوره‌های نمایشگاه CES هست و هر سال میاد. اگه یادتون باشه پارسال توی کلیک درباره تکنولوژی‌هایی که به درد نابیناها می‌خوره باهاش مصاحبه کردیم. بعد از این کنسرت هم از طرف نمایشگاه یه پارتی دعوت بودیم که توش حسابی بزن و برقص بود و این چیزها. حالا هم باید دوباره برم تا ببینم چه چیز جالب دیگه‌ای می‌شه پیدا کرد و فیلمش رو گرفت. فعلاً…

هنوز نتونستم زمان خوابم رو با لاس وگاس تنظیم کنم. تقریباً ساعت ۶ عصر به وقت اینجا در حال مرگ از بی‌خوابی هستم. این در حالیه که تازه وسط کارم. یه جورهایی عجیبه وقتی که اینجا امروزه، لندن و تهران فرداست. مدارکش هم موجوده.
به هر حال صبح دیروز بعد از خوردن صبحانه، راه افتادیم خارج از شهر و به سمت کوه رفتیم. قبل از اون هم وقتی که داشتیم توی فرودگاه می‌نشستیم، این موضوع رو متوجه شده بودم که این شهر وسط صحرا بنا شده. حالا داشتم به چشم می‌دیدم که تنها چیزی که تونسته این شهر رو شهر کنه و نگهداره پوله. برای این که از نظر آب و هوا، هیچ جذابیتی نداره. البته هوای آفتابی داره اما کلاً وسط یکی از پیرترین صحراهای دنیا بنا شده که چند صد میلیون سال از عمرش می‌گذره و البته یه جورهایی جنگل فسیل‌های دایناسورهاست.
به هر حال سر راهمون فقط خاک بود و یک سری گیاه‌هایی که از روی برگ‌هاشون می‌شد فهمید، چطوری دارن زندگی می‌کند. یک مقدار که به سمت کوه حرکت کردیم، برف روی زمین دیده می‌شد و هر چی بالاتر می‌رفتیم این برف‌ها بیشتر می‌شدند. تقریباً می‌شد گفت که از از یک نقطه صحرایی تا یک نقطه کوهستانی برف‌گیر با ماشین، نیم ساعت بیشتر راه نیست. و البته وسط صحرایی که آدم از گرما می‌پزه، می‌شه هوس اسکی کرد و به راحتی به یک پیست اسکی رسید!
تمام دیروز به فیلمبرداری گذشت. دو تا گروه شده بودیم. ما به این منطقه اومدیم تا بخش اجرای مجری‌ها رو فیلمبرداری کنیم و گروه دوم به پیش‌نمایش CES رفتن تا از بعضی وسایل جالبی که پیدا می‌کنن، فیلم بگیرن.
گروه ما تقریبا ساعت ۶ کارمون تموم شد و به گروه دیگه ملحق شدیم. یک جور مراسم مهمونی بود که در کنار پذیرایی از مهمون‌ها، شرکت‌ها هم بعضی از وسایلشون رو به نمایش می‌ذاشتن و توضیح می‌دادن. همه جور آدمی هم می‌شد اونجا دید. از بلاگر گرفته تا روزنامه‌نگاری که نابینا بود و با یک سری تجهیزات خاص داشت متن گزارشش رو تنظیم می‌کرد.
طبقه سوم هتل ونیزی که این پیش‌نمایش در اون برگزار می‌شد، ونیز شبیه‌سازی شده. یعنی میدان سنت مارکز ونیز رو می‌شه در ابعاد کوچیک اینجا دید. در واقع در یکی از طبقات میانی این هتل، جایی رو درست کردن که هم کنال آب داره که توش قایقرانی می‌کنن و هم بالای سرت آسمون رو اون قدر طبیعی بازسازی کردن که حتی ساعت بیولوژیک بدنت گول می‌خوره و نصف شب فکر می‌کنی،‌ ونیز رو در یک عصر بهاری تجربه می‌کنی. ما چند ساعتی رو اونجا نشستیم و شام خوردیم و به موسیقی کلاسیک زنده گوش کردیم. عکس‌های زیادی گرفتم که کم‌کم می‌ذارمشون توی فتوبلاگم. یه چند تا عکس هم با موبایل گرفتم که می‌تونین توی توییت‌پیک ببینینش. برای مثال این یکی از همین ونیزی که گفتم، بد نشده. این هم یه ویدئو از همین ونیز برای کسایی که دوست دارن بهتر فضا رو درک کنن.

خب در کمال ناباوری ویزای آمریکای من به سرعت جور شد اما بدشانسی وقتی بود که یکی دلش خواسته بود توی این ایام یه هواپیمای آمریکایی رو منفجر کنه. بدبختی این بود که پرواز طرف هم از لندن به آمریکا بود. این شد که همه چیز دست به دست هم داد تا تدابیر امنیتی و کنترل مسافرانی که به آمریکا وارد می‌شن چند برابر بشه و این مسأله دقیقاً از همون روز پرواز من توی فرودگاه‌ها اجرایی شد.
بنابراین وقتی که من در تدارک سفر به «شهر گناه» بودم، انواع اقسام پلیس‌ها داشتن با خودشون فکر می‌کردن که چطوری می‌شه گناهکارها رو از بی‌گناه‌ها تشخیص داد! خلاصه این که من به همراه بچه‌های تیم کلیک، دیروز وارد فرودگاه گت‌ویک لندن شدیم تا سوار هواپیما بشیم. ساعت پرواز یازده و نیم بود و ما ساعت هشت اونجا بودیم. بارها و بارها همه رو بازرسی کردن. هیچ ربطی هم نداشت که ایرانی باشی یا انگلیسی. در واقع آش به این شوری هم نبود. تنها تفاوتش برای من این بود که باید به سؤال‌های بیشتری جواب می‌دادم.
ده ساعت پرواز رو توی بویینگ۷۴۷ با تماشای چند تا فیلم و چرت زدن طی کردم تا وارد فرودگاه شهر لاس‌وگاس شدیم و اینجا بود که منتظر بودم یه کمی حالم رو بیشتر بگیرن. همه مراحل رو مثل بقیه طی کردم به جز این که آخر کار نیم ساعت معطل شدم تا من رو به طور کامل رجیستر کنن. از آدرس خانواده بگیر تا شماره‌های حساب بانکیم رو ثبت کردن و بعدش هم خوش‌آمد گفتن و وارد شدم.
مشکل اینجا بود که کلاً اوضاع خوابم بهم ریخته بود. در حالی که ساعت موبایلم نشون می‌داد که توی لاس‌وگاس امروزه، توی لندن و تهران فردا بود! به هر حال یه ماشین کرایه کردیم تا این روزها بتونیم با کلی وسایل فیلمبرداری، راحت‌تر این ور اون ور بریم. نمایشگاه CES یکی از مهم‌ترین نمایشگاه‌های دنیا در زمینه محصولات مصرفی الکترونیکه و ما توی این یک هفته باید برای دو تا برنامه کلیک، برنامه بسازیم. کلی وسیله جدید رو باید معرفی کنیم و چند تایی هم مصاحبه باید انجام بدیم.
بعید می‌دونم وقت بشه که بتونم شهر رو ببینم. اما در نگاه اولی که دیشب به شهر انداختم، تا الان فقط یه عالمه ساختمون عجیب و غریب و بزرگ دیدم که نماد شهرهای بزرگ دنیا مثل برج ایفل و ابوالهول رو در کنار خودشون دارن و همه جا چراغ‌های نئون هست و البته انواع و اقسام ابزار و اداوت قمار رو می‌شه توی هر سوراخ و سنبه‌ای پیدا کرد. آدم‌های شدیداً پولدار با ماشین‌های لیموزین و مدل‌بالا همه جا دیده می‌شن. امیدوارم وقت بشه تا برم عکاسی.

دیروز به نمایشگاه DeCode: Digital Design Sensation رفتم که توی موزه ویکتوریا و آلبرت لندن برگزار می‌شد. آثار به نمایش در آمده در این نمایشگاه در سه شاخه عرضه می‌شدن: برنامه‌نویسی، شبکه و تعاملی (اینتر اکتیو). در واقع تمام آثار هنری موجود، به نوعی با کامپیوتر و طراحی دیجیتال مرتبط بودن. برای من بیشتر از همه، آثار تعاملی جذاب به نظر رسیدن. در واقع تابلوها یا آثاری رو در نظر بگیرین که با کنش شمای بیننده، واکنشی متناسب نشون می‌دن. بذارین یه مثال بزنم. یک سطح رو در نظر بگیرین که از تکه‌های چوبی پوشیده شده به طوری که می‌شه هر تکه رو یک پیکسل بزرگ در نظر گرفت. وقتی شما جلوی این سطح مستطیلی بایستین، از طریق دوربینی که بالای این سطح کار گذاشته شده، دیده می‌شین، تکه‌های چوب حرکت می‌کنن و سایه‌ای به شکل شما روی این سطح تشکیل می‌شه. یا یک چشم رو در نظر بگیرین. منظورم یک چشم مصنوعی هست که دقیقاً به شکل چشم انسان توی چشمخانه قرار داده شده و پلک هم می‌زنه. وقتی جلوی این اثر بایستید، چشم شما رو نگاه می‌کنه و به هر طرفش که حرکت کنین، شما رو تعقیب می‌کنه. شاید نشه با نوشتن، کیفیت این نمایشگاه رو توضیح داد اما از این نمایشگاه گزارشی تهیه کردم، که احتمالاً چند هفته دیگه توی کلیک نشونش می‌دیم. احتمالاً هم بیفته توی ژانویه و سال جدید میلادی.
جدای اینها به نظرم این نوع آثار هنری نقطه عطف هنر مدرن شمرده می‌شن و دنیای امروز داره شاهد هنر-دانشمندانی می‌شه که هم به اندازه کافی هنرمندن و هم دانشمندان موفقی شمرده می‌شن.

این طور که به نظر می‌رسه من به نمایشگاه موبایل بارسلونا نمی‌رسم. اون هم به خاطر کندی صدور ویزای شینگن از طرف اسپانیا. به هر حال همکاران انگلیسی کلیک این نمایشگاه رو پوشش می‌دن اما حیف شد که خودمون مستقیماً اونجا نیستیم.
برای کلیک فارسی یه گروه توی فیس‌بوک درست کردم که فعلا ششصد هفتصد تا عضو داره. یه اکانت هم توی توییتر براش درست کردم که کم‌کم اون رو هم راه بندازیمش. خودم از وضعیت سایت کلیک راضی نیستم. خیلی وقته که تقاضا کردیم امکان یه سایت با امکانات حداقل براش فراهم بشه. امیدوارم که زود جوابم رو بدن و باهاش موافقت کنن.
یکی از کارهای دیگه‌ای که این روزها بهش علاقمند شدم، گرفتن عکس با موبایل و ارسال سریعش به اکانت فرندفیدمه. یه جور توییت تصویری. تقریباً هر کسی اونها رو ببینه متوجه می‌شه دارم به چی نگاه می‌کنم.
این گوگل لاتیتود هم هنوز اپلیکیشن خودش برای آی‌فون رو فعال نکرده که تستش کنیم. یه جورایی تو کفش موندم که ببینم چطور کار می‌کنه. فعلاً انتظار می‌کشیم تا فرهنگ انتظارمون ارتقا پیدا کنه.
امروز چشممان یا بهتره بگم گوشمان به صدایی روشن شد که مدعی بود بنیامین بهادری هست. از قرار معلوم یکی یه آهنگ سفارشی خونده برای تبلیغ ایرانسل که حداقل از نظر ترانه اعصاب خورد کنه و اولش هم گفته می‌شه که مال بنیامینه. آهنگ رو برای بهزاد فرستادم و بهم گفت که این صدای بنیامین نیست. به هر حال بهزاد یه جورایی کارشناس سر و صداهای آهنگین ایرانیه!

نمایشگاه دوازدهم تمام شد. فایده عملی این نمایشگاه، نزدیک به دو جعبه تراکت تبلیغاتی و کارت ویزیت بود که نصفش رو تراکت‌های مربوط به پخش غذا و رستوران‌های محترم آی‌تی‌دوست تشکیل می‌دادند. و اما توجه شما را به اهم اخبار جلب می‌کنم:
– تجارت الکترومیخ: تصور بسیاری از فناورمردان و آی‌تی‌مندان جامعه ما از تجارت الکترونیک، همون نت‌ورک مارکتینگ است. یعنی چیزی در حد رابطه آقای گودرزی با خانوم شقایقی. یعنی رابطه‌ای میان انرژی هسته‌ای (که به قول بعضی‌ها حق مثلث ماست) با قارچ‌های پسالوتاکمپسترس (حال کردن اسم علمی رو؟) و ایضاً رابطه لوریس چکناواریان با پلنگ صورتی.
– بیزنس: البته نمایشگاه علی‌الخصوص چیز خوبی است و بسیار برای شرکت‌ها و بیزنس مفید به فایده می‌باشد. اما بیشترین سود برای غرفه‌های غذای هایدا، آیدا، هایلا، شهلا، مهلا، سهیلا و دوستان صنعت تولید ساندویچ به شیوه کامپیوتری است. بهترین کاسبی پاره‌وقت هم متعلق به دوستان مسافرکش خطی و غیرخطی و خط‌خطی مسیر محترم ونک به نمایشگاه است که برای این مسیر پنج دقیقه‌ای به ازای هر مسافر یک برگ تحفه سبز درویشی معادل هزار تومان تیغ می‌فرمایند.
– گوگل در نمایشگاه: غرفه ماهنامه دنیای کامپیوتر و ارتباطات یک استند تبلیغاتی به قاعده درازی یک مرد در جلوی غرفه گذاشته بود که تصویر روی جلد یکی از شماره‌های آن بر رویش خودنمایی می‌کرد با لوگوی بزرگ شرکت گوگل. شماره مذکور مربوط به ویژه‌نامه گوگل بود. گزارش‌ها حاکی است که دوستان این غرفه بارها درباره فعالیت‌های آینده شرکت گوگل در ایران مورد سؤال قرار گرفته‌اند چرا که با مشاهده استند مذکور، بازدیدکنندگان نابغه آنجا را با غرفه گوگل در نمایشگاه اله‌کامپ اشتباه می‌گرفتند.
– سولاریون رایگان نمایشگاه: روز ما بعد النمایشگاه روز جمع‌آوری غرفه‌هاست. ساعت باز کردن در سالن‌ها ۱۰ صبح است. البته این ساعت در نسخه دهلی ۱۱ و در نسخه قونیه ۱۲ ذکر شده است. گزارش‌ها حاکی است که این اتفاق تا ساعت ۱۳ به تأخیر افتاد و شرکت‌کنندگان توانستند ساعات زیادی را زیر آفتاب دلنواز و در مواردی دلکش و در اوقاتی دلاویز مرداد ماه به بحث و تبادل دانش بپردازند و حمام آفتاب بگیرند و به رایگان پوستشان را برنزه کنند و مخشان را تفت نماند.
– فشن در نمایشگاه: چه می‌کنه این زانتوس. غرفه شرکت زانتوس به عنوان نماینده فشن تی وی و لا مُدا در نمایشگاه حضور داشت. در و دیوار این غرفه پر از مانکن‌ها، مدل‌ها و خوشتیپ مک کوین‌هایی بود که تی‌شرت‌ها، جین‌ها و خرت و پرت‌های دیگر تنشان کرده بودند و به ما غرفه‌داران کت و شلوار پوش به طرز غریبی دلت بسوزه پرتاب می‌فرمودند. رابطه این غرفه با نمایشگاه اله‌کامپ، فروشگاه الکترونیکش بود که همان طور که مشاهده می‌فرمایید بسیار الکترونیکی و پیپرلِس است.
– باب راس در نمایشگاه: این باب راس عزیز ما با آن موهای فرفری و شلوار جین و تپ لوند و دلبرانه‌اش نمایشگاه اله‌کامپ را بی‌نصیب نگذاشت. سی‌دی های آموزش نقاشی باب راس که با عنوان «لذت نقاشی با باب راس» و با شعار «آموزش نقاشی توسط بزرگ‌ترین نقاش دنیا» عرضه و به طرز زابلویی از تلویزیون خودمان ضبط شده بودند و در یکی از غرفه‌ها عرضه می‌شدند، جمعیت مشتاق را از شوق زیادی ترکاندند. گزارش‌ها حاکی است که پابلو پکاسو، لئوناردو داوینچی و ونسان ونگوگ شدیداً به رد صلاحیت توسط خبرگان نمایشگاه اعتراض کرده و خواستار حضور سی‌دی آموزش نقاشی خود در نمایشگاه شدند.
– آگهی میان‌برنامه: آوردن هر گونه ناهار از خارج به داخل ناهارشگاه ممنوع است چرا که ما بهترین غذا را با بهترین سزا به شما عرضه می‌کنم.
– بانیه پایانی: بدینوسیله (کدام وسیله؟) ما شرکت‌کنندگان دوازدهمین نمایشگاه الکترونیک، کامپیوتر، تجارت الکترونیک، موبایل، ساندویچ، سیب‌زمینی سرخ کرده، آب معدنی، نوشابه انرژی‌زا و خرده ریزهای دیگه از مسؤولان و برگزارکنندگان این بزرگ‌ترین اتفاق کامپیوتری کشور بابت اینترنت اینترنت‌لس InternetLess جهت استفاده از آن در طول نمایشگاه که با سرعت باورنکردنی نیم بیت در ثانیه عرضه شد و باعث مباهات و غرورمان به عنوان یک ایرانی گردید، تشکر می‌نماییم. در همین راستا (کدام راستا؟) پیشنهاد می‌شود تا دیش‌های مربوطه را به عنوان ماهی‌تابه در اختیار ارگان‌های ذی‌ربط قرار دهید تا هر ماه یک بار در آن املت درست کرده و در جهت برآورده شدن نذر اینترنت دوستان خیرات نمایند.

این روزها تماماً درگیر کارهای جشنواره بودم. و اما حالا که این جشنواره تموم شده و مراسم اختتامیه اون رو هم پشت سر گذاشتیم، لازم دیدم که حرف‌های زیادی رو که ناگفته مونده توی این روزها بگم.
تموم روزهای جشنواره، غرفه وبلاگ‌نویس‌ها گل سر سبد تموم غرفه‌ها بود بی اغراق. شلوغی این غرفه به حدی بود که شرکت‌ها و غرفه‌های حاضر در جشنواره رو متعجب کرده بود. حتی صدا و سیما که به نوعی متولی این جشنواره بود، بارها و بارها در این غرفه حضور پیدا کرد. شرکت‌های شرکت‌کننده هم غرفه‌های خودشون رو رها کرده بودن و به تبلیغ در غرفه ما رو آورده بودن. انواع و اقسام قرعه‌کشی بود که برای وبلاگ‌نویس‌ها و حضار در غرفه صورت می‌گرفت. ارائه سمینار در غرفه وبلاگ‌نویسان به دو یا سه مورد در روز می‌رسید و در مجموع بیشترین بازدیدکننده رو برای نمایشگاه همین غرفه بود که به ارمغان آورد و به نوعی اطلاع‌رسانی روزهای جشنواره رو همین غرفه بود که انجام می‌داد و اما مراسم اختتامیه…
توهین و توهین و نادیده انگاری بسیار در یک کلام. در این مراسم تعداد انگشت شماری از شرکت‌ها بودند که جایزه های ذی حقی رو کسب کردن. بسیاری از جوایز نصیب صدا و سیما و غرفه‌های وابسته به اون شد و البته سازمان فرهنگی-هنری شهرداری و شورای عالی اطلاع رسانی. پرشین بلاگ هم یک جایزه برد. سه مورد اخیر از اسپانسرهای مسابقه شمرده می‌شدند. من تا حالا ندیده بودم که اسپانسرهای یک مسابقه جوایز اون رو بگیرن که این بار دیدم. البته پرشین بلاگ از دیدگاه من همواره قابل تقدیره ( اون هم به خاطر این که اولین سرویس وبلاگ نویسی فارسی رو ایجاد کرده) اما این دوستان در جشنواره حضور نداشتن و غرفه خودشون رو پس گرفته بودن! حالا به چه علت، نمی‌دونم. تنها باری که از بلاگرها در مراسم اختتامیه اسم برده شد، یک بار بود و اون هم این بود که مجری برنامه گفت که بلاگرها چقدر شلوغ می‌کنن! و بار دیگر اِین که، بخش مسابقه وبلاگ‌ها به دلیل عدم توافق داوران، انجام نمی‌شه و البته به آینده (نامعلوم!) موکول خواهد شد. با این ترتیب، ادامه حضور در مراسم اختتامیه، ممکن بود به توهین‌های بیشتری منجر بشه. به همین خاطر بود که وبلاگ‌نویسان تصمیم به ترک مراسم گرفتن. بعد از خروج، مجری برنامه هم از سالن خارج شد و اصرار به بازگشت دوستان داشت تا به نوعی با معذرت‌خواهی از اونها دلجویی کنه و گفتن که تقدیرنامه‌های شما به پرینت کردن نرسیده! که البته به دلیل قانع نشدن، بعد از صحبت‌های محمدرضا طاهری به عنوان نماینده وبلاگ‌نویس‌ها و مسؤول غرفه، دوباره از سالن خارج شدیم. به طور کلی جوی که بر جلسه حاکم بود سعی در معرفی وبلاگ‌نویسان به صورت افرادی بیکار و علاف داشت که کاری بجز نوشتن مطالب بی‌سر و ته ندارند. در تیزر جشنواره هم که به صورت یک سی دی در اختیار عموم قرار گرفت تنها دو نما از غرفه بود، اون هم از کافه‌بلاگ و بخش کتاب وبلاگستان. حتی یک تصویر هم از شلوغی غرفه نبود! که تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!
لینک‌ها:
اخبار غرفه در سایت اختصاصی.
عکس‌های غرفه وبلاگ‌نویسان

پنجشنبه عصر رفتیم به سالن میلاد، محل برگزاری اولین جشنواره وب، وپ و نشریات الکترونیک. محلی که برای غرفه وبلاگ‌نویسان تدارک دیده شده بود، فضایی بود به شکل یک مستطیل ۱۰ در ۱۵. اما هیچ خبری از در و دیوار غرفه نبود. ما مونده بودیم که چطور به نصاب‌های پارتیشن‌بند بگیم که دیوارهای غرفه رو واسمون بکارن. به هر کی هم که می‌گفتیم، جواب می‌داد که به من مربوط نیست (این هم از گرفتاری‌های یک غرفه رایگان).

بگذریم از اینکه رئیس و دبیر جشنواره واقعاً هر کاری که از دستشون بر‌می‌اومد برامون انجام دادن اما نهایتاً با تعدادی از بچه‌ها مجبور شدیم که تا ساعت ۴ صبح اونجا بمونیم، بلکه بتونیم یه سر و شکلی به غرفه بدیم. همون شب به چند تا از بچه‌ها زنگ زدیم تا بیان کمک و بر و بچه‌های کافه بلاگ رو هم خبر کردیم تا وسایلشون رو جمع و جور کنن و بیان. خلاصه حکایت گرفتن کامپیوتر برای غرفه و میز و صندلی هم حکایتی بود هفتاد من کاغذی.

از اونجا که رفتیم بیرون (یعنی تا وقتی که انداختنمون بیرون)، تازه اومدم خونه و دو، سه ساعتی خوابیدم. ساعت هشت و نیم صبح هم از خواب پا شدم تا برم نمایشگاه بلکه بتونیم با بچه‌ها یک خط اینترنت برای غرفه جور کنیم. خلاصه میز و صندلی‌ها رو چیدیم (تنها چیزی که برای پر کردن یه غرفه ۱۵۰ متری داشتیم، همین میز و صندلی بود).
روز جمعه هم یه سر بودیم و هزار سودا. باید حواسمون جمع می‌بود به همه جا. امروز هم نتونستم برم اونجا اما فردا اونجا خواهم بود.