برای اولین بار بود که به نمایشگاه جیتکس می‌اومدم. نمایشگاهی در دوبی که ادعای بزرگ‌ترین نمایشگاه فناوری در خاورمیانه رو داره. شاید این ادعا درست هم باشه اما اگه بخوام اون چیزی رو که در این نمایشگاه دیدم براتون بازگو کنم، باید بگم این بزرگ‌ترین در مقایسه با نمایشگاه‌هایی مثل سی‌ای‌اس، چیزی در حد صفره. این نمایشگاه به نظر من هیچ چیز تازه‌ای نداشت. قبول دارم که لنگه کفش در بیابان غنیمته و همین هم برای خیلی از علاقمندان که به نمایشگاه‌های بزرگ دنیا دسترسی ندارند، یه فرصت استثنائیه اما من هر چقدر چشم چرخوندم، کمتر یافتم.
نمایشگاه‌های دنیا محل مناسبی هستند برای این که شرکت‌ها محصولات تازه‌شون رو به دنیا معرفی کنند. بازدیدکنندگان، رسانه‌ها و همکارانی که در طول مدت یک نمایشگاه، مساحتش رو بالا و پایین می‌کنند، فرصت خوبی رو در اختیارشون می‌ذاره تا بتونن با کمترین هزینه، بیشترین اطلاع‌رسانی رو داشته باشند.
تعداد محصولات تازه که هم‌زمان با نمایشگاه جیتکس ۲۰۱۱ عرضه شدند، از انگشتان یک دست هم کمتر بودند. یکی از این موارد، گوشی Nokia N9 بود که سیستم عامل تازه شرکت نوکیا یعنی میگو MeeGo رو زایمان کرد!
در کل به این نتیجه رسیدم که جیتکس جایی برای معرفی تکنولوژی‌های جدید نیست. بیشتر نمایشگاهی هست برای این که تجار با هم آشنا بشن و کسب و کار منطقه‌ای رونق بیشتری بگیره. بنابراین اگه به چنین نمایشگاهی میاید، باید بهتون بگم که کمتر با فناوری‌هایی برخورد می‌کنید که در سه ماه اخیر متولد شده باشند.
سوای همه اینها شنیدن این همه بازدیدکننده که فارسی حرف می‌زنند، باعث خوشحالی من بود و گپ‌هایی که با دوستان نادیده‌ام داشتم، یکی از لذت‌بخش‌ترین اوقات این سفرم بود.
اما از نمایشگاه بگذریم و کمی به خود دوبی بپردازیم. این دومین سفرم به این شهر بود و نتیجه قبلی رو دوباره تأیید کرد. دوبی از اون شهرهایی هست که به عنوان یک مسافر، کاری جز خرید از مراکز خرید پرشمارش نخواهی داشت مگر این که رفیق‌هایی در این شهر داشته باشی. در این صورت می‌تونی به بهترین رستوران‌های ایرانی بری و بهترین غذاها رو بخوری در حالی که به هنر خواننده‌ها و نوازنده‌های چیره‌دست گوش می‌دی.
توصیه من به شما برای چنین جایی میدنایت کافه هست. قطعاْ جاهای دیگه‌ای هم هستند که غذای مناسبی داشته باشند اما من اینجا یکی از بهترین آبگوشت و کله‌پاچه و فالوده شیرازی عمرم رو خوردم. نکته دیگه که به نظر جالب اومد، افتتاح یک رادیوی ۲۴ ساعته اف ام در دوبی هست به نام رادیو شما که موسیقی ایرانی پخش می‌کنه و خلاصه توی دوبی خیلی گل کرده و کلی هم آگهی توی بزرگراه‌های این شهر زده.
در کل فکر می‌کنم ایرانی‌های دوبی تونستن یه جور ایران کوچولو زیر گوش سرزمین مادری درست کنن بدون این که محدودیت‌های اجتماعی ایران رو داشته باشند هرچند اگه بخواهیم از آزادیگپ بزنیم، باید گفت که امارات هتوز از نظر سیاسی کشور بسیار بسته‌ای هست و نمی‌شه به سادگی در اون فعالیت رسانه‌ای با محتوای سیاسی داشت.
جالب بود متشکر و موفق باشید
خیلی خوب توصیف کردین! راستی رادیوش عالیه!