ماه: ژانویه 2005

کم‌کم تب انتخابات ریاست جمهوری ایران داره شروع می‌شه. با این که مردم خیلی سعی دارن خودشون رو نسبت به این مساله بی‌تفاوت نشون بدن، اما بحث‌های سیاسی داره یواش یواش شروع می‌شه. این که کی میاد و کی بیشتر رای میاره، این روزها زمزمه‌هایی هست که به بحث جدی داره بدل می‌شه. نامزدهای احتمالی هم دارن خودشون رو آماده می‌کنن. این دوره نسبت به دوره قبل یه تفاوت اساسی داره، اون هم رویکرد زیاد نامزدها به اینترنت هست. این مساله از یک سمت نشون می‌ده که این رسانه هم داره جدی گرفته می‌شه. از طرف دیگه ممکنه که حساسیت‌های زیادتری رو بر ضدش برانگیخته کنه. به هر حال نامزدهای احتمالی دارن به طور جدی وارد صحنه می‌شن. افتتاح سایت آقای ولایتی یک نمونه از این نوعه و به زودی هم آقای هاشمی رفسنجانی سایت یا بهتره بگم وبلاگش رو افتتاح می‌کنه. به هر حال سنگ بنای سایت-وبلاگ‌های دولتی رو آقای ابطحی گذاشت و از قرار معلوم بسیاری از سیاسیون، بر خلاف موضع‌گیری‌های مخالف در ابتدای کار، به فکر ارتباط مستقیم‌تری با مردم افتادن. نمونه این مساله راه‌اندازی سایت آقای مهاجرانی و خانم کدیور بود. حالا باید دید ورود هر چه بیشتر سیاستمداران ایران به این عرصه چقدر می‌تونه به فضای باز سیاسی، حداقل روی اینترنت کمک کنه! من فکر می‌کنم اگه بحث‌های سیاسی بهانه‌ای برای فیلترینگ بیشتر نشه، روند اصلاحات (نه به معنایی که الآن جا افتاده) سرعت بیش‌تر و نتیجه‌های مطلوب‌تری پیدا کنه.

یه وقتی بود که هم بنزین خوشبو بود هم ماژیک هم استون هم آهک خیس‌خورده. چند وقته این‌ها هم اصالتشون رو از دست دادن.

خب جریانش اینه که با یکی دو تا از بچه‌های کلاس زبانمون یه وبلاگ فرانسوی راه انداختیم. از این لوس‌بازی‌ها! خلاصه اینکه هنوز ترم دومیم. نتیجه‌ش هم اینه که کلی غلط پلوط می‌نویسیم. اساتید محترم ببخشایید. البته هر هفته نوشته‌هامون رو به معلممون نشون می‌دیم تا اشکالاتش رو بگیره و بعدا تصحیحش کنیم. اصولا نوشتن به یه زبون دیگه خیلی سخته. آدم جونش بالا میاد تا منظورش رو بفهمونه. مخصوصا اگه بخوای چهار کلام حرف جدی بنویسی نه این که فقط اسم و مشخصات و حرفای معمولی بلغور کنی.
الغرض… اسمش رو فعلا گذاشتیم Le Quartier Iranien. مثلا یعنی محله ایرانی. البته اسمش موقتیه. شما اسم بهتری سراغ ندارین؟ پیشنهاد بدین سیل ووپ له!