وکیل مدافع شیطان

4 دیدگاه

1. موضوع بسیار خوبی رو مطرح کردی که امیدوارم حداقل توی وبلاگ‌های آی تی بیشتر روش بحث بشه. من مسأله رو از دو دیدگاه دیگه هم می‌بینم:
   ۱- شرکت‌ها تا چقدر حق دارن خواسته‌هاشون رو به مشتری تحمیل کنن؟ یعنی مرزش کجاست؟ آیا قانون اون‌ها رو هم تحت فشار می‌گذاره که به حقوق و خصوصیات فردی مشترکینشون هم احترام بگذارن و هر چی که میلشون می‌کشه توی این رفع مسؤولیت جا ندن؟
   ۲- همیشه من فکر کرده‌ام اگر اون تیک رو نزنم اون وقت چی می‌شه؟ اگر بخوام نرم‌افزار نصب کنم خیلی راحت بهم می‌گه خوش اومدی یا اصلاً حتی یک پیغام کوچک هم نمی‌ده و برنامه نصب بسته می‌شه. اگر سایت باشه پیغام می‌ده که شرمنده و بعدش هیچ… سؤال من اینه که به عنوان یک کاربر اگر با بعضی مفادش موافق نباشم آیا راهی به جز پذیرفته شدنش دارم؟
   نیما: خب این موضوع واسه همین مطرح شده. کسی مواردی رو سراغ داره که کاربر بتونه برخی مفاد رو قبول نکنه؟ اصلاً داستانی، حکایتی، بحثی چیزی سراغ دارید از این موضوع؟

   پاسخ

2. چه خبر خوبی بهم دادی نیما جان. دات نت رو چک کردی دیگه، آره؟
   نیما: آره کتایون جان. وبلاگت با دات نت از پارس آنلاین فیلتر نبود. فردا دوباره چک می‌کنم و بهت می‌گم. هنوز جاهای دیگه فیلتره البته.

   پاسخ

3. در درست بودن حرفت اصلاً یحثی نیست. اما گمون نمی‌کنی استفاده از عباراتی مثل وکیل مدافع شیطان و امضای حکم گناهکاری یه کمی برای بحث ToU سنگین باشه؟ این کاملاً درسته که مردم ما دید درستی نسبت به این مقوله ندارن٬ اما یه کمی بی انصافی نیست اگه بدون ارائه دادن یه تعریف اولیه از ToU، عواقب نادیده گرفتنش رو گوشزد کنیم؟ باور کن اگه چند سال پیش این مطلب رو خونده بودم٬ گمون می کردم مهندسین نرم‌افزار موجوداتی هستن با دو تا شاخ و یه دم سه شاخه٬ که بعد از این که نرم‌افزار رو دادن دستمون٬ یه گوشه کمین می‌کنن تا ببینن ToU رو با بی‌توجهی قبول می‌کنیم یا نه!
   مطمئناً تو بهتر از هر کسی می‌دونی که توافق‌نامه‌های این چنینی برای خونده نشدن نوشته نمی‌شن. چنین توافق‌نامه‌هایی در وهله‌ی اول برای کمک به خود کاربرها تنظیم شدن و اکثراً سعی می‌کنن راه فرار از سوراخ سنبه‌های هزارتوی تبصره‌های قانونی رو به روی افراد سودجو ببندن. مثل همین ToU گوگل که خودت هم بهش اشاره کردی. البته قبول دارم که گاهی اوقات هم بدجوری بوی رفع مسئولیت ازشون بلند می‌شه. مثل ToU یاهو. اما خوب٬ گاهی اوقات این جور رفع مسئولیت کردن‌ها لازم می‌شه. خصوصاً توی مملکتی مثل مملکت ما که یه کلی نگری عهد قجری در مورد مهارت‌های تدریس شده توی دانشگاه توش رواج داره. تا همین سی سال پیش همه فکر می‌کردن هر لیسانسه‌ای باید آمپول زدن هم بلد باشه! متاسفانه با وجود مناسب‌تر شدن جو فرهنگی٬ اوضاع برای فارغ‌التحصیل‌های رشته‌هایی مثل کامپیوتر که از نظر تنوع گرایش‌ها فوق‌العاده گسترده‌ست٬ چندان بهتر نشده.
   حالا جز یه قرارداد همه‌جانبه‌ی سفت و سخت مثل ToS، چی می‌تونه توی شرایط بحرانی به داد این افراد برسه؟
   یه چیز دیگه هم به پژمان عزیز بگم: گمون نمی‌کنم بتونیم از شرکتی انتظار داشته باشیم که به کاربرانش قدرت مانور دادن روی Termها رو بده. چون این احکام معمولاً به مواردی اشاره دارن که قبول نکردنشون در نیمی از موارد به معنی تمایل به قانون‌شکنیه و در نیم دیگه به این معنی که بتونیم یه شرکت واسط رو بخاطر مورد حمله قرار گرفتن اکانتمون بازخواست کنیم و کدوم شرکتیه که بتونه ادعا کنه امنیت رو صددرصد تضمین می‌کنه؟ به هر حال گمون نمی‌کنم هیچ شرکتی دلش بخواد با یه ژست “می‌خوای بخواه٬ نمی‌خوای هم نخواه” احمقانه٬ مشتری‌پرونی کنه.
   با همه‌ی این اوصاف٬ قبول دارم که بعضی وقت‌ها سفسطه‌ی دست و پاگیر این قراردادها، واقعاً شک‌برانگیز می‌شه. اگه کسی نمونه‌ای سراغ داره که ToU برای یه کاربر بی‌گناه دردسر درست کرده باشه٬ اون وقته که باید واقعاً مراقب بود. (شاید اون قضیه‌ی اورکات و سرویس‌های جاسوسی؟!)
   نیما: خب، خوشبختانه دوباره نقدهات شروع شده و من قول می‌دم که از هفته دیگه جواب بدم و بحث کنم. الان دسترسی‌م به کامپیوتر خوب اما تایپ طاقت‌فرساست.

   پاسخ

4. آقا من حرفمو پس گرفتم. همین الان متوجه شدم توی شرایط registration reminder یکی از وبسایت‌ها که نصب کرده بودم، غیرقابل uninstall شدن ذکر شده بوده و الان این reminder داره ساعتی یه بار حماقتم رو به رخم می‌کشه!
   نیما: آها. دیدی یانه؟

   پاسخ