فیلم «چه کسی امیر را کشت؟» ساخته مهدی کرمپور را دیروز دیدم. قبل از هر چیز باید بگویم که این فیلم یک فیلم پرستاره است. فیلم «چه کسی امیر را کشت؟» فیلمی با ساختار خاص و متفاوت است که تمام بازیگرانش رو به سوی دوربین و به عبارت دیگر رو به شمای تماشاگر صحبت میکنند. داستان روایی افرادی که توهم این را دارند که فردی به نام امیر را به قتل رساندهاند. این فیلم هیچ دیالوگی ندارد و از ابتدا تا انتهایش بازیگران مونولوگوار سعی دارند تا بخشی از داستان را روایت کنند. در این فیلم به روشنی سعی شده تماشاگر به میان فیلم آورده شود تا بتواند با کنار هم قرار دادن تکههای مختلف این مونولوگها، پازل نه چندان پیچیده فیلم را کامل کند. روند روایی فیلم به گونهای است که آن را بیشتر به یک تئاتر یا نمایشنامه رادیویی شبیه میکند و دقیقاً به همین دلیل در میانه خستهکننده و ملالآور شده و ناگزیر عدهای را به خارج از سالن نمایش هدایت میکند!
اکثر لوکشنهای این فیلم در فضای بسته بوده و به نظر میرسد که از لحاظ دکور و صحنهآرایی فیلم کمخرجی از آب درآمده. و اما از لحاظ داستان، به شخصه بیشتر خوش داشتم تا سکانس آخر وجود نداشت. جایی که امیر با نیم نگاهی رخصتطلبانه از پشت دوربین و سپس رو به شما میگوید که لازم نیست خودش را معرفی کند و بگوید که به قتل نرسیده و زنده است. و در کل به نظرم رسید که «چه کسی امیر را کشت؟» با این محتوا و سوژه خاص، اگر به صورت نمایش، نمایشنامهخوانی، نمایشتلویزیونی یا نمایش رادیویی اجرا میشد، میتوانست بسیار موفق باشد!
در همین زمینه:
– چه کسی امیر را کیل بیل کرد؟ وبلاگ گردباد
– چه کسی امیر را کشت را حتماً ببینید، وبلاگ لولیان، کنار آتش
– قرار است در سینمای ایران اتفاقی بیافتد! وبلاگ وضعت آخر
– بابا امیر پر… وبلاگ وضعیت آخر
– زنان فیلمفارسی در فیلم مهدی کرمپور، وبلاگ هنوز، گیسو غفوری
– درباره تقاطع و چه کسی امیر را کشت؟، وبلاگ حرفه؛ خبرنگار
بدون دیدگاه! نخستین کسی باشید که دیدگاهی مینویسد.