ماه: مارس 2011

گوگل سعی می‌کنه تا نتیجه جست‌وجویی مرتبط‌تر رو در زمان کوتاه‌تری در اختیار کاربرانش قرار بده. هر چند این روزها حداقل برای زبان فارسی دستخوش نتایج نامطلوبی شده. علتش هم سایت‌هایی هستن که با گول زدن گوگل سعی می‌کنن تا ترافیک زیادی رو به سوی خودشون بکشونن. در واقع محتوای به درد بخوری رو هم بهتون ارائه نمی‌دن. به این موضوع بعداً بیشتر می‌پردازم.

اما در راستای اولین جمله‌ای که این بالا گفتم، گوگل اخیراً سعی می‌کنه تا اطلاعات زیادی رو از آشناهاتون جمع‌آوری کنه. چیزهایی که از توییتر، فلیکر و سایت‌های دیگه در نتایج جست‌وجوی گوگل ظاهر می‌شن، بله همین علت هست.دیروز گوگل به هدفش یک گام نزدیک‌تر شد. سرویسی که به شما اجازه می‌ده تا نتایج جست‌وجوی خودتون رو به سایرین پیشنهاد بدید. اسم این سرویس به اضافه یک یا  پلاس وان هست. یک جور حاشیه‌نویسی برای وقتی که می‌خواهید چیزی رو پیشنهاد بدین. انگار که بخواهید به بقیه بگید: «این خیلی باحاله». تمام کاری که لازمه انجام بدید، اینه که روی ۱+ روی صفحه وب یا آگهی که بدرد بخور می‌دونید، کلیک کنید. بعد از اون این پلاس وان ها روی نتیجه جست‌وجوی گوگل ظاهر می‌شن.

بذارید مثال بزنم. شما دارید برنامه یه اسکی در پیست شمشک می‌ریزید. وقتی که جست‌وجو می‌کنید، ممکنه یه ۱+ از عمه‌تون ببینید که هتل خاصی رو پیشنهاد می‌ده. یا مثلا وقتی دنبال دستور آشپزی برای پخت ماکارونی می‌گردید، از طرف هم‌اتاقی‌تون توی خوابگاه یه پلاس وان می‌بینید که در نتیجه جست‌وجوتون هست. یا حتی وقتی می‌خواهید یه کافه پیدا کنید که قهوه بزنید توی رگ، ممکنه رفقا، دور و بر خونه‌تون یه کافه خوب رو پیشنهاد داده باشند.

زیبایی ۱+ اینه که شما نتیجه درست و درمون نصیبتون می‌شه به خاطر این که توسط مردم بهتون پیشنهاد شده نه یه مشت ربات که ممکنه گول بخورن. برای این که بهتر متوجه شیوه کارش بشید، این ویدئو رو ببینید:

ادامه

خب حالا که سال ۸۹ تموم شده بازار بهترین‌ها داغه. چند تا هم مسابقه وبلاگی این اواخر برگزار شد که هر کدومشون هم نتایج متفاوتی داشتند و انتقادات هم که همیشه به نتایج وارد می‌شه. اما بهانه من برای نوشتن این مطلب، معرفی سایتی مفید و بسیار بسیار به درد بخوره.

لایک‌خور سایتی هست که بر اساس لایک‌های گودر کار می‌کنه. اگه نمی‌دونین گوگل ریدر یا همون گودر چیه، اینجا کلیک کنید. لایک‌خور تعداد لایک‌هایی رو که خوانندگان خبرنامه هر وبلاگ به مطالبش می‌دن حساب و کتاب می‌کنه. با این روش همیشه آب و هوای روز و هفته و ماه وبلاگستان فارسی رو می‌شه بررسی کرد. یک دماسنج خوب که دمای تقریباً درستی رو نشون می‌ده.

یکی از مشکلاتی که وبلاگ‌های فارسی دارند، تعدد خبرمایه‌های یک سایت یا وبلاگ هست که اون رو هم این سایت حل کرده و مجموعش رو حساب می‌کنه و در نهایت نتیجه رو به صورت شسته و رفته در اختیار بیننده قرار می‌ده. دسترنج این روبات‌ها در جدول‌هایی قرار می‌گیره که هر کدوم ویژگی خودشون رو دارن. سیمرغ، دلفین، قو، آهو و وبلاگ‌های جوان جدول‌هایی هستند که محتواشون بر اساس ویژگی‌ها و تعریف هر جدول عوض می‌شه.

لایک‌خور ۶ تا روبات داره که جای بچه‌هاش هستند. این روبات‌ها در گوگل‌ریدر می‌چرخند و همه‌شون هر دو ساعت یک‌بار (به‌جز فخری) مطالبی رو که دوست دارند برای دنبال‌کنندگانشان شـِر می‌کنند.اسم این روبوت‌ها به ترتیب غلام‌علی، غلام‌حسین، غلام‌رضا، فخری، آرام‌دخت و رویین‌تن هست. هر کدوم هم وظیفه خودشون رو انجام می‌دن.

اگه دوست دارید بدونید که اوضاع هر وبلاگ ثبت‌شده، از نظر آماری چطوریه کافیه وبلاگ‌تون رو از توی جدول پیدا کنید و روی شکلک رنگی نمودار کنارش کلیک کنید. یا این که در جعبه جست‌وجو آدرس وبلاگ رو بزنید تا به صفحه اختصاصی وبلاگتون برسید. برای مثال این صفحه وبلاگ عصیان در لایک‌خور هست و آمار مربوط به اون که خ

یلی برای یک بلاگر می‌تونه مهم باشه. اگه وبلاگتون توی لایک‌خور فهرست نشده، می‌تونید از راه این فرم اون رو اضافه کنید.

ادامه

قبلاً هم بارها درباره شبکه‌های ماهواره‌ای فارسی‌زبان نوشته‌ام. چند وقتی است که لپ‌تاپم رو میارم کنار تلویزیون و موقع کار کردن کانال‌های ماهواره‌ای رو هم بالا و پایین می‌کنم. یکی از کانال‌هایی که هر روز سرکی به اون می‌کشم، کانالی هست موسوم به شبکه ۲۰ که پشت سر هم فیلم سینمایی دوبله‌شده پخش می‌کنه. دقیقاّ فیلم‌هایی که توی ویدئوکلوب‌های ایران هست. با همون میزان سانسور و همون دوبله‌ها. با این حساب خط قرمزی که برای پخش گذاشتن، همون خط قرمزهای وزارت ارشاد اسلامی برای مؤسسه رسانه‌های تصویری و هنر هشتم  و مؤسسه قرن ۲۱ و غیره هست.

اما این وسط آگهی‌هایی هم به شیوه شبکه‌های تجاری مثل می‌شاپ و ایزی شاپ (که هر دو یک مدیریت دارند و زبان فارسی یکی از زبان‌هایش هست) و کال شاپ و دی شاپ و غیره پخش می‌شه. کانال‌هایی که شبکه‌های گسترده پخش در ایران دارن و در پایان معرفی هر کالا، فهرستی از شماره تلفن‌های داخل ایران رو برای دریافت کالا اعلام می‌کنن و نمایندگانشون تا کوچک‌ترین شهرستان‌ها رفتن. این آگهی‌ها گاهی توسط صداهای آشنایی هم دوبله می‌شن. صدای بعضی از این دوبلورها رو مثلاً در سریال‌هایی مثل فرار از زندان هم که توسط شرکت جوانه پویا دوبله شده، شنیدیم. این نشون می‌ده که فعالیت این شبکه‌ها در ایران ممنوع نیست و حداقل مجوزهای لازم رو برای فعالیت دارن.

برگردیم سر شبکه ۲۰. در این کانال موسیقی هم پخش می‌شه. معمولاً می‌شه از سامی یوسف، حبیب محبیان و پسرش محمد، فرهاد مهراد، شهرام ناظری، رضا صادقی و خواننده‌های مجوزدار دیگه به عنوان میان‌برنامه، موسیقی شنید. اذان هم گفته می‌شه. اما نمی‌گن اذان به افق کجاست. اذان هم سریع و بدون صوت گفته می‌شه. طوری که سی ثانیه بیشتر طول نمی‌کشه.

این وسط می‌شه کنار صفحه شماره‌ای رو دید که بهش پیامک بزنید. شماره اس‌ام‌اس فعال در ایران. این روزها می‌تونین به صورت زیرنویس ببینید که مسابقه وبلاگی هم برگزار می‌کنند. از نظر محتوایی من مشتریش هستم. روی حساب این که خیلی از فیلم‌ها رو در سال‌های گذشته ندیدم و می‌تونم از این شبکه نگاه کنم. هر چند با سانسور. در واقع موقع مطالعه و وب‌گردی ترجیح می‌دم سر و صدای تلویزیون در پس‌زمینه باشه.

ادامه

یکی از امکاناتی که نقشه بینگ شرکت مایکروسافت داشته و نقشه گوگل نداشت، چشم‌انداز ۴۵ درجه بود. همون چشم‌اندازی که آدم معمولاً وقتی سوار هواپیما هست، به زمین داره. در واقع نقشه گوگل رو وقتی از بالا نگاه می‌کنی، در حالت عادی همیشه نگاهت عمود بر نقاط روی زمین هست. این یه کم غیرطبیعیه. البته غیرطبیعی از این نظر که کمتر کسی تا حالا تونسته سوار ماهواره، فضاپیما یا چیزی شبیه اون بشه و به زمین نگاه کنه. بیشترمون اگه تجربه‌ای داشته باشیم از نگاه به زمین، از توی هواپیما بوده. اون هم از یک زاویه ۴۵ درجه.

خب بعد از این همه صغرا کبرا کردن، باز برمی‌گردم به همون چیزی که این بالا گفتم. موتور جست وجوی بینگ این امکان رو داره اما چنین امکانی تازه به نقشه گوگل اضافه شده. البته نه کامل و به همه جا. همچین خیلی یواش یواش و در نقاط معدودی که بیشترشون شهرهایی از ایالت کالیفرنیا رو شامل می‌شه و معدود جاهایی از آفریقای جنوبی، اسپانیا، آلمان و ایتالیا.

برای این که نگاهی بهشون بندازید، روی این فهرست کلیک کنید که ۴۳ شهر رو شامل می‌شه (لااقل می‌کردنش ۴۵ شهر که با ۴۵ درجه یه هماهنگی‌ای داشته باشه).

به نظر میاد که گوگل چشم‌انداز ۴۵ درجه‌ای رو شبیه‌سازی کرده. یعنی این طوری نیست که واقعاً از چنین زاویه‌ای تصاویر رو تهیه کرده باشه. ساختمان‌ها کمی بلندتر از اندازه واقعی خودشون به نظر میان که من هنوز نتونستم علتش رو بفهمم.  برای مثال بیاین یه نگاهی بندازیم به جزیره سن جیویرجیو مگیوره در ونیز روی نقشه گوگل با چشم‌انداز ۴۵ درجه و روی نقشه بینگ با چشم‌انداز ۴۵ درجه.

به هر حال به نظر میاد که تمام این خدمات داره در راستای نسخه تازه نقشه گوگل برای اندروید داره اجرا می‌شه که یک نقشه سه‌بعدی هست. توضیحات بیشتر رو می تونید در وبلاگ گوگل بخونید. این ویدئو طرز کار نقشه سه‌بعدی گوگل برای اندروید رو کاملاً نشون می‌ده. با این روش می‌شه یک مدل سه‌بعدی از شهرها داشت. اگه دوست دارید ببینید که حسش چیه، نگاهی به مدل سه‌بعدی نیویورک بندازید. این ویدئو بهتر بهتون نتیجه رو نشون می‌ده.

ادامه

تقریباً دو هفته پیش بود که برای پوشش نمایشگاه سبیت ۲۰۱۱ به هانوفر آلمان رفتم. سفری که از لندن به پاریس و از اونجا به زوریخ و در نهایت به هانوفر ختم شد. مسیر برگشتم هم دقیقاً همین بود. نتیجه کار البته برنامه‌ای بود که هفته پیش در کلیک پخش شد. بنابراین قصد ندارم چیزی درباره سبیت بنویسم.

برای اولین بار بود که به پاریس می‌رفتم. با قطار از لندن تا پاریس چیزی نزدیک به دو ساعت و نیم طول می‌کشه. برای اقامت یک شبه در پاریس موقع رفت و دو شب موقع برگشت، هاستل سنت کریستوفر رو انتخاب کرده بودم در منطقه ۱۹ پاریس. منطقه‌ای که چندان خوش‌نام نیست. منطقه‌ای که عمده ساکنانش را یهودی‌ها و اعراب مهاجر تشکیل می‌دهند. اما هاستلی که در اون اقامت داشتم، جای نوساز و تر و تمیزی بود. ماحصل گشت و گذار چند ساعته‌م در پاریس چند عکس از برج ایفل بود که لابد چیزی هست شبیه عکس‌هایی که بعضی‌ها کنار برج آزادی تهران می‌گیرن. به هر حال فرصتی برای رفتن به جاهای دیدنی بی‌شمار پاریس نداشتم. چند ساعتی رو هم با دو دوست عزیز گذروندم که حداقل پنج سالی می‌شد که ندیده بودمشون.

اینترنت همه جا در دسترسم نبود. پس یه دفترچه کوچیک گرفتم و شروع کردم به یادداشت برداشتن از چیزهایی که می‌بینم. اتاقی که در هاستل گرفته بودم هشت تخته بود. برای مسافرت‌های این چنینی در شهرهایی مثل پاریس، اقامت توی هاستل رو می‌پسندم. این طوری می‌تونم با آدم‌های مختلف از کشورهای مختلف آشنا بشم. هر کدوم هم داستان‌های مختلفی دارن و شب به شب هم عوض می‌شن. حالا شاید سر فرصت چیزهای بیشتری درباره هاستل‌ها نوشتم.

ادامه