انتخابات

امروز اتفاق جالبی در حوزه سیاست بریتانیا پیش اومد. مبارزات انتخاباتی سه حزب رقیب که این روزها به میانه راه خودش رسیده، امروز با سوتی گوردون براون، رهبر حزب کارگر و نخست‌وزیر فعلی بریتانیا وارد مرحله جدیدی شد.
گوردون با خانم دافی یکی از طرفداران قدیمی حزبش جلوی دوربین تلویزیون خوش و بش کرد و بعد سوار اتوموبیلش شد. در حالی که میکروفون شبکه اسکای روی یقه‌ش جا مونده بود و دوربین بی‌بی‌سی هم هنوز روشن بود. بعد گوردون سوار ماشین می‌شه و با کسی که داخل ماشین بود درباره خانوم دافی حرف می‌زنه و جملاتی می‌گه مبنی بر کله‌شق و خشک‌مغز بودن این خانوم. این موضوع به سرعت تبدیل شد به خبر فوری رسانه‌ها و گوردون براون بلافاصله به استودیوی رادیو بی‌بی‌سی ۲ رفت. جرمی واین باهاش مصاحبه رادیویی کرد و حرف‌های داخل ماشین رو براش گذاشت و نظرش رو پرسید. دوربینی که توی استودیو بود چهره بهم‌ریخته براون رو نشون می‌داد در حالی که داشت پشت سر هم از اون خانم عذرخواهی می‌کرد. خانم دافی هم گفت که دیگه حاضر نیست نخست‌وزیر رو ببینه اما چند ساعت بعد براون به خونه‌ش رفت تا ازش دلجویی کنه. البته پشت درهای بسته.
در حال حاضر این خبر همچنان تیتر یک رسانه‌های بریتانیاست و مصاحبه پشت مصاحبه هست که داره انجام می‌شه. چند دقیقه پیش یکی از نمایندگان حزب محافظه‌کار حسابی از خجالت براون در اومد.
برای من جالب‌ترین نکته نقش رسانه بود و بی‌دقتی‌ای که می‌تونه نصیب هر سیاستمدار بزرگی هم بشه. من فکر می‌کنم حزب کارگر ضربه بزرگی خورد. البته این تصور کسیه که چندان از سیاست حاکم بر این سرزمین سر در نمیاره و بوش‌وگ‌وار فکر می‌کنه سیاستمداران کلاً آدمای مهربونی هستن البته فقط موقع مبارزات انتخاباتی.
ویدئوی مربوطه رو می‌تونین از اینجا ببینین. و اخبار تکمیلی رو از این صفحه می‌تونین دنبال کنین.

بسیار مشتاقم بدونم خانم دلبر توکلی که کلا ۶۷ پست توی وبلاگشون دارن و از ۲۵ فروردین ۱۳۸۸ یعنی شش ماه قبل تا حالا وبلاگشون، خانه دلبر، به‌روز نشده توسط چه کسی به عنوان نماینده وبلاگ‌نویسان ایرانی معرفی شده. البته من افتخار آشنایی با ایشون رو تا زمانی که به عنوان خبرنگار در ایران کار می‌کردم، نداشتم. حدس می‌زنم دوستان و آشناهای مشترکی هم داشته باشیم. اما به عنوان کسی که هشت ساله دارم وبلاگ می‌نویسم، شوربختانه تا حالا وبلاگ ایشون رو ندیده بودم.
البته ایشون یک وبلاگ دیگه هم به نام توریست دارن، که ۱۱ پست داره و به نظر میاد نوشته‌های چاپی خودشون درباره جهانگردی و ایرانگردی رو توش کپی کردن که با این تعاریف وبلاگ شمرده نمی‌شه.
به نظر من وبلاگ‌نویس برای خودش تعریفی داره. بلاگر کسیه که در درجه اول بلاگر باشه و در فضای مجازی به خاطر فعالیت‌هاش، شهرتی کسب کنه و خواننده داشته باشه. حالا می‌تونه بعدش روزنامه‌نگار یا هر فرد مشهور دیگه ای هم بشه. نه این که اول مشهور باشه، هنرپیشه باشه، روزنامه‌نویس باشه و بعد وبلاگ خودش رو تأسیس کنه.
به هر صورت اگه بخوایم خانه دلبر رو تنها به روایت آمار بررسی کنیم، می‌شه از تأثیرگذار بودنش در فضای مجازی و حقیقی برداشتی کرد. این اسکرین‌شاتی هست که از نرم‌افزار آمارگیر این وبلاگ گرفته شده.

اینجا نوشته شده:

به طور میانگین از این سایت ۰ بار در روز بازدید به عمل آمده که بیشترین مقدار آن در ۲۴ روز اخیر مربوط به تاریخ ۲۵ مهر (یعنی امروز) می‌باشد.

ادامه

حالا دیگه سربازمعلم جنوبی رو همه می‌شناسن. عبدالمحمد شعرانی، نویسنده وبلاگ دیر تش باد با همین وبلاگش تونست برای مدرسه‌ای که توی یه روستای دورافتاده هست، کلی امکانات جور کنه.
این نوشته آخرش واقعاً دردناکه. این بنده خدا یک هدف داره و اون خدمت به مردمشه. برای هدفش هم هر کاری می‌کنه اما مطمئنم خودفروشی نمی‌کنه. اگه خودفروخته بود، راه‌های بهتری برای این کار پیدا می‌کرد.
مشکل بعضی از معترضان به احمدی‌نژاد و حامیانش اینه که حساب اعتقاد به تقلب در نتایج انتخابات رو با کسایی که به احمدی‌نژاد اعتقاد دارن، جدا نمی‌کنن. به هر حال اگه چند هزار یا چند میلیون نفر به احمدی‌نژاد رأی دادن، نباید بهشون معترض شد چرا که به کسی که معتقدن، رأی دادن. اعتراض باید به آراء تقلبی باشه. آرایی که آدم حقیقی پشتش نایستاده. این می‌شه که رفتار این معلم، براشون عجیب و شایسته دشنامه. به نظر من عبدالمحمد شعرانی به یک چیزی معتقده که باید بهش احترام گذاشته بشه. اون دلایل خودش رو داره برای تشکر از کسی که بهش معتقده. حالا چرا یه عده باید بهش فحش بدن، من نمی‌فهمم. بذارین این آقا کارش رو بکنه.
ای کاش رسانه‌ها همه چیز رو سیاسی نکنن. این بنده خدا اگه می‌خواست می‌تونست کلی از موقعیتش سوءاستفاده بکنه. بذارین برای استانش خدمت کنه. حالا از هر کی و از هر راهی.
دکتر مجتهدی مدیر دبیرستان البرز و مؤسس دانشگاه صنعتی شریف که اتفاقاً الان کتاب سرگذشتش از مجموعه تاریخ شفاهی ایران، دیگه اجازه چاپ نداره، می‌گفت من برام فرقی نمی‌کرد که شاه بهم کمک کنه یا یزید یا امام حسین. من از هر کسی حاضر بودم پول بگیرم تا مدرسه بسازم. اینها از اون دسته معلم‌هایی هستن که عاشقن. بذارین به عشقشون برسن و این‌قدر مزاحمشون نشین.

مجله زیگزاگ– پدیده‌ها و ستاره‌های اینترنتی، الزاماً همیشه جوان‌های «خوره»ای نیستند که از پای مانیتور تکان نمی‌خورند. گاهی، سیاستمداران «کت‌وشلواری» هم روی شبکه مجازی پدیده می‌شوند و با پشتیبانی موج «اینترنت‌باز»ها به بالاترین مقامات سیاسی نزدیک می‌شوند. سه سال پیش، اینترنت توانست یکی از پرشورترین و احساساتی‌ترین سیاستمداران ایالات متحده آمریکا را به چنین شهرتی برساند! داستان از جای شروع شد که هوارد دین، فرماندار نه چندان مشهور ایالت ورمونت آمریکا به یکی از طرفداران پر و پا قرص وبلاگ‌ها بدل شد و مشاوران زرنگ و خوشفکرش به او پیشنهاد دادند تا اینترنت را موتور محرکه مبارزات انتخاباتی خود سازد. چنین بود که مشاور ارشد هوارد دین توانست با ابتکاری نو، نام او را بر سر زبان‌ها بیندازد؛ در حالی که همه سیاستمداران و رقبای انتخاباتی برای جلب توجه رسانه‌های قدرتمند و پربیننده تلاش می‌کردند، ستاد انتخاباتی دین نگاهش را به وبلاگستان دوخت تا به جای آنکه در صف طولانی یک تریبون بزرگ بماند، هزاران تریبون کوچک داشته باشد.

ادامه